Δημήτρη, χάσαμε

Χθες ήταν του Τιμίου Σταυρού, αλλά η Εθνική βιάστηκε και σταυρώθηκε προχθές. Προχθες που ήταν Τρίτη και 13, για να συμπληρωθούν κιόλας 13 χρόνια στην απ’ έξω!

Προχθές επίσης που ήταν η επέτειος της Μικρασιατικής καταστροφής και από το "η Σμύρνη μάνα μ’ καίγεται", βιώσαμε σκληρά την πυρπόληση των ελπίδων, των πόθων, των προσδοκιών και των καημών μας.

Στάχτη και μπούλμπερη γενήκανε όλα, που να πάρει η οργή! Α, ναι, σαν προχθες επίσης το 1973 γεννήθηκε ο διαπρεπής μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και το 1948 ο επιφανής φυσικός Δημήτρης Νανόπουλος, η συνδρομή των οποίων θα ήταν χρειαζούμενη στον Δημήτρη Ιτούδη για να λύσει τις δύσκολες ασκήσεις!

Μιας και το΄φερε η κουβέντα από την αρχή στον προπονητή, συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε εις εκ των πρoκατόχων του: τον Ρικ Πιτίνο, εννοώ, ο οποίος πέρυσι μεσούσης της προετοιμασίας ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά, εντυπωσιασμένος από το πάθος και την αφοσίωση του Γιαννούλη Λαρετζάκη είχε μαρτυρήσει φόρα παρτίδα την καψούρα του για δαύτον...

Ο Λαρεντζάκης που σκοτώνει πέντε

Στις 22 Ιουνίου του 2021, που είχα την τιμή να φιλοξενήσω τον (τότε) προπονητή της Εθνικής στο στούντιο της εκπομπής Pick N’ Roll στην Cosmote TV κάποια στιγμή, χωρίς να τον ρωτήσω, το είπε μονάχος του…

"Με ρώτησε μια μέρα ο Λαρεντζάκης τι περιμένω, τι θέλω και τι ζητώ από αυτόν", διηγήθηκε ο Ρικ. "Του είπα ότι θέλω να μπει στο γήπεδο και να σκοτώσει πέντε. Έβαλε τα γέλια και μου απάντησε:“Πολύ ωραία. Θα τους σκοτώσω και τους πέντε. Πόσο χρόνο έχω για να το κάνω”, αποκρίθηκε ο Λαρεντζάκης, εισπράττοντας τον θαυμασμό του Πιτίνο για την αποφασιστικότητα και την ψυχωμένη αντίδραση του.

Σωστά το έγραψε νωρίτερα εδώ ο Γιάννης Φιλέρης, συμφωνώ και επαυξάνω ότι του Ιτούδη του έλειπαν άλλοι έντεκα Λαρεντζάκηδες για να γυρίσει τον τροχό του ματς.

Άλλοι έντεκα σαν τον Μόγλη , όπως είναι το παρατσούκλι του Λάρι, εντός των τειχών του ΣΕΦ!

Ως γνωστόν, Μόγλης λεγόταν το άγριο αγόρι που έπλασε ως ήρωα ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ στο σπονδυλωτό έργο του "Το Βιβλίο της Ζούγκλας" και δια μίαν εισέτι φοράν αποδείχθηκε περίτρανα ότι του Λαρεντζάκη αυτό το παρατσούκλι του ‘ρχεται κουτί!

Οι λυγμοί του Γιαννούλη και το "Δημήτρη χάσαμε"

Για την εικόνα στην οποία ο εκ Κύθνου ορμώμενος γκαρντ παρουσιάζει τη δική του εκδοχή στο "Παιχνίδι των λυγμών", δεν έχω λόγια...

Άλαλα τα χείλη των ασεβών... Πριν από 26 χρόνια, μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ (για τη διαδοχή του Ανδρέα) ο συχωρεμένος ο Γεράσιμος Αρσένης είχε αυτοσαρκασθεί λέγοντας "Γιώργο, χάσαμε"..

Η ατάκα αυτή έχει πέραση στην Εθνική ομάδα, εδώ και 13 χρόνια μετά από έντεκα διαδοχικές και ατελέσφορες επιχειρήσεις σε πέντε EuroBasket, σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και σε τρία Προολυμπιακά Τουρνουά...

Γιόνας (Καζλάουσκας) χάσαμε, Ηλία (Ζούρε) χάσαμε, Αντρέα (Τρινκιέρι) χάσαμε, Φώτη (Κατσικάρη) χάσαμε, Κώστα Μίσσα (χάσαμε, Θανάση (Σκουρτόπουλε) χάσαμε και τώρα Δημήτρη χάσαμε!

Οι Γερμανοί δυστυχώς ξανάρχονται στ’ αλήθεια, όχι όπως στην παλιά ταινία που κάτι τέτοιο συνέβαινε στον ύπνο του Βασίλη Λογοθετίδη...

Τα κανονάκια που εξαντλούνται και τα... Ελληνάκια του Ιωαννίδη

Ξανασήκωσαν το Τείχος του Βερολίνου που αποδείχθηκε γρανιτένιο, μας έριξαν στον Καιάδα για έκτη φορά, μας έστειλαν σπίτι πέντε ημέρες νωρίτερα από την προσδόκιμη επιστροφή, αλλά για κάθε τέτοια επαναλαμβανόμενη αστοχία, για κάθε ανημποριά και αποτυχία και για κάθε καινούργια πονεμένη ιστορία εχει τοποθετηθεί ο Φρεντ Μέρκιουρι...

The show must go on!

H ζωή συνεχίζεται, απλώς για κάποιους παίκτες οι οποίοι δεν βρίσκονται πλεον στο άνθος της ηλικίας και στα πιο γόνιμα χρόνια τους, τα... κανονάκια εξαντλούνται και δεν αναπληρώνονται.

Η Γη της Επαγγελίας μας έκλεινε το μάτι, αλλά δεν ήταν γραφτό να τη βρούμε και μένει να φανεί πλέον –με την Καβαφική λογική- μας έδωσε ο ατελέσφορος πηγαιμός προς στην Ιθάκη.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν συνέβη σήμερα το πρωί αυτό που έλεγε με σαρδόνιο χαμόγελο ο Γιάννης Ιωαννίδης όταν με τον Αρη, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ έφευγε νικητής από τη χώρα που φιλοξενεί την τελική φάση του ΕuroBasket…

"Θα ξυπνήσουν αύριο το πρωί τα Ελληνάκια, θα πάνε περήφανα στο σχολείο και θα βγάζουν τη γλώσσα στα Γερμανάκια"!

Η ήττα και ο αποκλεισμός δεν συνιστά μη επιτυχία, όπως λέμε μερικές φορές κατ΄ ευφημισμόν μπας και φτιασιδώσουμε τα πράγματα, αλλά αποτυχία.

Ασφαλώς δεν παίζουμε μόνοι μας, αλλά κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους που είχαν αποδείξει από πριν ότι δεν δαμάζονται εύκολα...

Το γράφω αυτό διότι δεν έχουν περάσει καν είκοσι ημέρες από στον αγώνα της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στον οποίο οι Γερμαναράδες είχαν τσαλαπατήσει τους Σλοβένους με 90-71.

Το μπάσκετ γίνεται άλλο παιχνίδι

Πέραν αυτού και ανεξαρτήτως της συνέχειας στη διοργάνωση, αυτό το φαντασμαγορικό EuroBasket φανερώνει πόσο άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει το μπάσκετ...

Πάνε πια τα ταμπούρια, το εμμονικό σετ παιχνίδι και τα σκορ των 70 πόντων...

Πλέον, όπως καθίσταται σαφές και στην Ευρωλίγκα, το μπάσκετ μεταλλάσσεται τα τελευταία χρόνια σε άλλο παιχνίδι, με κύρια χαρακτηριστικά την ταχύτητα, τη δύναμη, την εκρηκτικότητα, την ταχυδύναμη, την ενέργεια και τα πάσης φύσεως αθλητικά προσόντα.

Ένα το κρατούμενο. Τι βλέπουμε στα περισσότερα ματς του EuroBasket;

Υψηλά σκορ, αρκετές κατοστάρες, αυξημένες κατοχές, πολλά τρίποντα και ένα αέναο up tempo game, από παίκτες που μπορούν να το υποστηρίξουν ως σολίστες, αλλά και στο πλαίσιο της ομαδικής λειτουργίας και προπονητές, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι –ακόμη κι αν πρεσβεύουν σε κάτι άλλο-να το υιοθετήσουν έστω και με βαριά καρδιά!

Δεν εννοώ ότι ο Ιτούδης ανήκει σε αυτή την κατηγορία, ούτε πως η Εθνική (με τον Γιάννη και τον Ντόρσεϊ στο ρόστερ της) δεν μπορεί να παίξει σε αυτό το στιλ, άλλωστε το ακολουθήσαμε προχθές...

Η άμυνα και τα ριμπάουντ

Εν προκειμένω υπεισέρχονται τρεις βασικοί παράγοντες: τι γίνεται πίσω, πώς θωρακίζουμε τη ρακέτα και πώς μπαίνουμε στο γήπεδο...

Εδώ σε θέλω μάστορα...

Εάν κάποιος είχε μαντικές ικανότητες και έλεγε πριν από το ματς ότι η Εθνική θα βάλει 61 πόντους σε ένα ημίχρονο και θα κατέληγε στους 96, θα... αγοράζαμε την πρόκριση χωρίς δεύτερη σκέψη ή μήπως όχι;

Συνέβησαν και τα δυο: απλώς στο (ίδιο) ημίχρονο μας έριξαν 57 και στο άλλο 50!

Τα νούμερα και τα στατιστική δεν λένε πάντα την αλήθεια, αλλά εδώ την μαρτυρούν: η Εθνική δέχθηκε 107 πόντους, "έφαγε" 17/31 τρίποντα και βρέθηκε πολλάκις και κατ’ επανάληψιν εκτεθειμένη τόσο στην προσωπική, όσο και στην ομαδική άμυνα, είτε στην περιφέρεια, είτε μέσα στη ρακέτα.

Μέσα στις δυο ρακέτες, "μας πήραν το ριμπάουντ", όπως έλεγε και μια γιαγιά στο μπαλκόνι της, στην περίφημη γελοιογραφία που σκάρωσε ο ΚΥΡ και δημοσιεύθηκε μεσούντος του ΕuroBasket του ’87 στην "Ελευθεροτυπία"…

Mας τα πήραν για τα καλά τα ριμπάουντ, κάτι που βεβαίως έχει να κάνει και με την επιλογή της άμυνας με αλλαγές στα σκριν από την οποία μια ομάδα σε κάτι ωφελείται και σε κάτι ζημιώνεται, ενώ οφείλει να είναι διαρκώς επιθετική στην αντίδραση της.

Εμείς κατεβάσαμε 32 (21 αμυντικά, 11 επιθετικά) και οι Γερμανοί 46 (30-16) με δείκτη αποδοτικότητας (efficiency) 52.5% έναντι 68.1% αντιστοίχως.

Οι κατοχές ήταν ίδιες (83), αλλά οι οικοδεσπότες βρίσκονταν διαρκώς σε attack mode, χώρια το γεγονός ότι διάβασαν και σημάδεψαν τα mismatches στις αλλαγές στα σκριν και φυσικά σούταραν σαν σεληνιασμένοι!

Η περιβόητη πνευματική δύναμη

Τρίτο και χειρότερο, που ξεπερνάει ένα τρίποντο, ένα ριμπάουντ, μια ασίστ...

Η πνευματική δύναμη και ο δείκτης συγκέντρωσης, δυο στοιχεία στα οποία η Εθνική, όπως είχε συμβεί και άλλες φορές σε ματς χωρίς αύριο, έμεινε μετεξεταστέα!

Το έλλειμμα ροής και συνέχειας στο παιχνίδι και τα κενά αέρος στα οποία πέσαμε κόστισαν πολύ ακριβά...

Προτού καλά καλά αρχίσει το ματς η Εθνική βρέθηκε πίσω με διψήφια διαφορά (19-9) και ο Ιτούδης κάλεσε το πρώτο τάιμ άουτ, ενώ είχαν παιχθεί τρία λεπτά και 41 δευτερόλεπτα.

Στο αμέσως επόμενο κλικ οι Γερμανοί προηγήθηκαν με 25-14 και είχαν βάλει ήδη επτά στα οκτώ τρίποντα!

Με το χαμήλωμα του σχήματος και κάποιες αλχημείες στις οποίες κατέφυγε α λα Τσεχία ο Ιτούδης, η ελληνική ομάδα μάζεψε τη διαφορά, προηγήθηκε κιόλας για πρώτη φορά με 46-44, δια χειρός Γιάννη, ενώ το εκπάγλου καλλονής buzzer beater τρίποντο του Σλούκα την έφερε στο +4 (57-61).

Η νίλα του Δράμαλη και η ουρά του σκύλου

Τζίφος όμως, διότι με το που άρχισε το δεύτερο ημίχρονο συντελέσθηκε η νίλα του Δράμαλη!

Κάτι η άμυνα ζώνης του Χέρμπερτ, κάτι η συνέχιση των κανονιοβολισμών από τα 6μ.75, κάτι η αμυντική αβελτηρία που παρέπεμπε σε All Star Game, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, επέφεραν ένα αδιανόητο σερί 20-1 και εκείνη τη στιγμή ήταν ολοφάνερο πως η σεμνή τελετή ελάμβανε τέλος.

Από εκεί και πέρα το μόνο που κάναμε ήταν να κυνηγάμε σαν τους σκύλους την ουρά μας!

Αυτή η ρημάδα η έλλειψη πνευματική δύναμης σε σχέση με το πώς μπαίνουμε στο γήπεδο και το πώς διαχειριζόμαστε τα πράγματα, αποτελεί εδώ και χρόνια ένα άλυτο πρόβλημα, ένα μυστήριο που μας στοιχειώνει.

Αμ το άλλο; Πριν από λίγη ώρα που κουβέντιαζα με κάποιον που είναι κιόλας μπαρουτοκαπνισμένος μου είπε ότι "μπορεί να μας έκανε ζημιά το τρίποντο του Σλούκα, διότι οι παίκτες έφυγαν πανηγυρίζοντας προς τα αποδυτήρια και ίσως πίστεψαν ότι πλέον τους είχαμε τους Γερμανούς"...

Η κατάσταση δεν χρειάζεται να δαιμονοποιηθεί, διότι εδώ και 13 χρόνια είναι από μόνη της πονεμένη και δαιμονισμένη, χωρίς κανείς προπονητής και κανείς παίκτης να καταφέρει μέχρι τούδε να γίνει ο εξορκιστής!

Άλλη μια D-Day πήγε στράφι και όχι μόνο η Εθνική, αλλά συλλήβδην το ελληνικό μπάσκετ, βρίσκονται σε μια κατάσταση κάπως...

Μας έταξαν προσπάθεια, όχι λαγούς με πετραχήλια

Βεβαίως για να πω την αλήθεια κανείς Ιτούδης, κανείς Αντετοκούνμπο, κανείς Παπανικολάου και πάει λέγοντας δεν μας έταξε λαγούς με πετραχήλια...

Κανείς δεν υποσχέθηκε (χρυσό, ασημένιο ή χάλκινο) μετάλλιο χώρια που η μετεκλογική δήλωση του Βαγγέλη Λιόλιου ("Η Εθνική θα μας ξαναβγάλει στους δρόμους") μπορεί να πάρει σάρκα και οστά στο μέλλον.

Ένα πράγμα υποσχέθηκαν και μάλιστα το είπε κάμποσες φορές, ως αρχηγός ο Παπανικολάου...

"Προσπάθεια"!

Τις προάλλες μετά τη νίκη επί της Ουκρανίας στη Game Night του SPORT24 o Ιωάννης Παπαπέτρου είχε πει κάτι πολύ ωραίο και αγαπησιάρικο και πολλά υποσχόμενο. "Να μην τελειώσει ποτέ αυτό το Τουρνουά" .

Τελείωσε προχθές, όμως, που να πάρει η οργή. Τελείωσε πρόωρα, άσχημα, σκληρά, θυμωμένα...

Η απογοήτευση και η οργή

Το είπα και την Τρίτη (13/09) το βράδυ στη Game Night ότι νιώθω απογοητευμένος για την αποτυχία (χώρια που πηγαίνω κιόλας αύριο στο Βερολίνο) και οργισμένος για τη χαμένη ευκαιρία...

Βεβαίως όπως έλεγε και ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, "η επιτυχία δεν είναι οριστική, ούτε η αποτυχία μοιραία και εντέλει μετράει το κουράγιο να συνεχίζεις".

Σωστό, αρκεί να υπάρχει λίπος στα κουράγια μας! Τα κουράγια ολονών, εννοώ... Να εξηγήσω γιατί τσατίστηκα με τη χαμένη ευκαιρία...

Διότι η Εθνική με παρουσία του Ιτούδη, του Γιάννη και του Ντόρσεϊ, με ένα (θεωρούμενο ως) πλήρες και ποιοτικό ρόστερ και με την ατμόσφαιρα, στους κόλπους της και στα πέριξ, φαινόταν ώριμη για μια μεγάλη επιτυχία, αλλά στο τέλος της προχθεσινής ημέρας όλα κατέπεσαν σαν χάρτινος πύργος...

Μέσα στην αυγουστιάτικη ραστώνη μαζεύτηκαν εβδομήντα χιλιάδες νοματαίοι σε πέντε αγώνες για να δουν, να απολαύσουν, να επευφημήσουν και να κατευοδώσουν την ομάδα.

Μιλιούνια φιλάθλων, είτε από τη μητροπολιτική χώρα, είτε από τον απόδημο ελληνισμό γέμισαν το Mediolanum Forum και τη Mercedes Benz Arena.

Ξεσηκώθηκαν για τα καλά τα Media, γινόταν καθημερινά χαμός στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, φτιάχτηκαν ένα σωρό από διαφημιστικά σποτ ο κόσμος αγκάλιασε και αγάπησε ξανά την Εθνική και πάει λέγοντας...

Η λαμαρίνα, η καψούρα και τα... δευτερότριτα

Δάγκωσε τη λαμαρίνα μαζί της και προχθές ένιωσε σαν να τρώει χυλόπιτα!!

Ωστόσο εάν κι εφόσον μείνουν κάποια... υπολείμματα από αυτή την καψούρα, το όφελος θα είναι μεγάλο, αρκεί βεβαίως να μην τα ξανακάνουμε μαντάρα την επόμενη φορά.

Από την Τετάρτη κιόλας τα μέλη της ομάδας θα σκορπίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και κάποια εξ αυτών θα ξανασυναντηθούν στις αρχές Νοεμβρίου για τους αγώνες της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Λετονία και το Βέλγιο...

Με άλλον προπονητή (Μανωλόπουλος αντί Ιτούδη), χωρίς τους παίκτες του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκας, με τα σιτεμένα ή νεαρά ...δευτερότριτα (όπως αυτοσαρκάζονταν πριν από τρία χρόνια οι βετεράνοι Βασιλόπουλος, ο Μαργαρίτης και ο Μαυροειδής) και με άλλο στόχο...

Την έχουν φέρει εις πέρας αυτή τη δουλειά οι λεγάμενοι άλλες δυο φορές (Παγκόσμιο Κύπελλο 2019, EuroBasket 2022) και τώρα είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και πάλι υπέρ βωμών και εστιών.

Το "μαύρο κουτί" και η επανατοποθέτηση

Το μπάσκετ είναι μια συρραφή στιγμών και η προχθεσινή μας βγήκε ξινή, αλλά προφανώς η ζωή δεν τελειώνει σε έναν αποκλεισμό, έστω κι αν καταμετράται πλέον ως ο 11ος και ενδεχομένως, με βάση τη δυναμική της ομάδας και τις προσδοκίες, ως ο πλέον οδυνηρός.

Ίσως δεν είναι ώρα για βαθυστόχαστες αναλύσεις και μάλιστα εν θερμώ και υπό το κράτος των έντονων συναισθημάτων άλλωστε όπως συνηθίζω να γράφω, σε τέτοιες περιπτώσεις, όλα αυτά θα τα βρει η υπηρεσία, τόσο η διοικητική, όσο και η τεχνική.

Πέρα από το "μαύρο κουτί" της αποτυχίας, νομίζω ότι πρέπει ίσως να τεθεί επί τάπητος και το... repositioning, που λέει και ο Βαγγέλης Ιωάννου στα σουτ με βηματάκι στο πλάι..

Να επανατοποθετηθούν δηλαδή η συλλογιστική και η πρακτική που αφορούν τη λειτουργία των Εθνικών ομάδων και τη γενικότερη πολιτική σε ολόκληρο το μπασκετικό οικοσύστημα...

Όλα αυτά βεβαίως έχουν ξαναειπωθεί (μετά τις πρότερες αποτυχίες), αλλά ίσως είναι καιρός να το πάρουμε αλλιώς...

Οι σουτέρηδες, οι ρόλοι και το... πίσω-μπρος

Προφανώς οι σουτέρηδες (όπως έλεγε κάποτε ο "Νίντζα") Λάζαρος Λέτσοιτς στον Άρη) και οι δεινοί εκτελεστές στο ένας εναντίον ενός δεν αγοράζονται από το σούπερ μάρκετ και το περίπτερο!

Συν τοις άλλοις, είναι άλλο πράγμα ο ρόλος ενός παίκτη στην Εθνική και άλλο στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό, στην ΑΕΚ.

Χρειαζόμαστε τους ρολίστες και τα... σκυλιά που θα κάνουν βουτιές για κάθε διεκδικούμενη μπάλα και θα ματώσουν, αλλά αντιστοίχως υπάρχει η ανάγκη εκείνων που θα γαλουχηθούν ως πρωταγωνιστές και θα πάρουν τις καταστάσεις στα χέρια τους.

Ο Γιάννης είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης πάνω στον πλανήτη, αλλά εδώ μιλάμε για μπάσκετ και όχι για τένις, κολύμβηση και στίβο, άλλωστε η Ιστορία αποδεικνύει εμφατικά ότι καμιά ομάδα δεν έφτασε στην κορυφή χωρίς το εκ των ων ουκ άνευ supporting cast.

Πέρα από τους προπονητές του... πληκτρολογίου και τους ξερόλες (αλλά, διάβολε, σε μια δημοκρατία κάθε άποψη είναι δεκτή), το συντεταγμένο ελληνικό μπάσκετ υποχρεούται αυτή τη στιγμή να λάβει, να επεξεργασθεί και να αξιολογήσει τα μηνύματα, εκπονώντας ένα πυραμιδικό σχέδιο δράσης που θα αρχίζει από τη λειτουργία των υποδομών και θα φτάνει στην ελίτ.

Όπως σχολίασε σε μια ανάρτηση του, ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος, "για να πάμε ξανά μπροστά, πρέπει πρώτα να παραδεχθούμε ότι βρισκόμαστε πίσω"!