Εκτός όλων των άλλων, η παινεμένη πατρίδα μας, είναι και η χώρα των ικριωμάτων!

Τα στήνουμε στο πι και φι και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Τους Σκουρτόπουλους, τους Μαντζαραίους, τους Αγραβάνηδες, τους Μαργαρίτηδες, τους Λούντζηδες και τον λοιπό συρφετό που οι Λετονοί τον σκόρπισαν στους πέντε ανέμους, τους κρεμάσαμε ακαριαία και χωρίς καν να τους περάσουμε από δίκη.

Ούτε καν από δίλεπτο στρατοδικείο, όπως λέει σε τέτοιες περιπτώσεις και ο Γιωργής Μπουσβάρος!

Εθνική ντροπή, λέει.

Αμ' δεν είναι αυτή η εθνική ντροπή, πατριώτες.

Εθνική ντροπή συνιστούν άλλες συμπεριφορές, άλλες αμέλειες, άλλες παραλείψεις και όχι το αν ο Αθηναίου είχε 2/9 σουτ!

Δεν το παίζω υπεράνω, ούτε έχω τέτοια αναισθησία ώστε να με μη με πείραξε η χθεσινή αιχμαλωσία στο ούτως ή άλλως μαρτυρικό (για τους κατοίκους του) Σαράγεβο.

Η ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ

Αλλά όπως έλεγε και ο Θεμιστοκλής προς τον Ευρυβιάδη, «πάταξον μεν άκουσον δε»!

Τους πατάξαμε τους δόλιους (και καλά κάναμε διότι δεν είναι αθώοι του αίματος), αλλά οφείλουμε κιόλας να τους ακούσουμε.

Οφείλουμε επίσης να τους δώσουμε μια πίστωση χρόνου 48 ωρών και με τη σειρά τους αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι οφείλουν να κάνουν αυτό που λέει και το τατουάζ στο στέρνο του Πάμπλο Γκαρσία.

Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς!

Η εμφάνιση της Παρασκευής δεν ήταν κακή.

Ήταν από κάκιστη έως επιεικώς απαράδεκτη και από θλιβερή έως οικτρή!

Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο ή για να το πω διαφορετικά, «πολύ κρίμα και χίλια συγνώμη μαζί»!

Αλλά, διάβολε, αρνούμαι να συμβιβασθώ με τη μοιρολατρική προσέγγιση του τύπου «τόσο μπορούν, τόσο παίζουν» ή να αποδεχθώ το «αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει» ή ακόμη και να υιοθετήσω την αλήστου μνήμης ατάκα του Άγγελου Αναστασιάδη, «δεν μπορούν τα παλικάρια».

Εάν όντως αυτό είναι το πλαφόν της συγκεκριμένης ομάδας και η στάνη δεν βγάζει καλύτερο και κυρίως πιο φρέσκο γάλα, τότε πρέπει να κρεμάσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να πέσουμε στην πλησιέστερη θάλασσα!

Δεν παριστάνω τον αυτόκλητο συνήγορο του Σκουρτόπουλου και των συγκεκριμένων παικτών, στο κάτω κάτω είναι στο χέρι τους να αλλάξουν το τσιπάκι τους και να αναβαθμίσουν την εικόνα τους στον αυριανό αγώνα με τη Βουλγαρία.

ΟΜΑΔΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Αυτή η ομάδα ωστόσο είναι πολλώ λογιώ ιδιάζουσα: σαν να μην έφταναν οι εκ προοιμίου δεδομένες απουσίες των παικτών της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ και οι αποχωρήσεις των δυο εμπειρότερων και συνάμα τελευταίων αρχηγών της (Μπουρούσης, Βασιλόπουλος) προέκυψαν και οι τραυματισμοί (Γιαννόπουλος, Χρυσικόπουλος, Τολιόπουλος) και εκεί που τα ‘χαμε χύμα με όλα αυτά, μας ήρθαν και τσουβαλάτα με την εμφάνιση αυτών που έμειναν να φυλάνε τις Θερμοπύλες.

Οι ομάδες που αγωνίζονται στα παράθυρα λειτουργούν όπως τα νοσοκομεία και οι δημόσιες υπηρεσίες εν καιρώ απεργίας: πάει να πει, με προσωπικό ασφαλείας!

Είναι ομάδες και παίκτες που εμπίπτουν στη φρασεολογία, η οποία μπήκε στη ζωή μας (με τα επιδόματα) από τον περασμένο Μάρτιο, λόγω της πανδημίας.

Ειδικού σκοπού!

Πριν από ενάμιση χρόνο, όταν η Εθνική Ελλάδας, με παρεμφερή... υπηρεσιακή σύνθεση είχε τσεκάρει πρώτη και καλύτερη το εισιτήριο της για το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος μου είχε πει μια μεγάλη κουβέντα.

«Τιμή μου και καμάρι μου να ξαναφορώ αυτή τη φανέλα, ακόμη κι αν με υπολογίζουν πια στα... δευτερότριτα»!

Αυτά τα δευτερότριτα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (της παρουσίας των πρωτοκλασάτων) έχουν γνωρίσει όλες κι όλες δυο ήττες από τότε που η FIBA λάνσαρε τα παράθυρα: μια στο Βελιγράδι από τους Σέρβους που καίγονταν για τη νίκη, ώστε να προκριθούν και μια χθες στο Σαράγεβο από τη Λετονία.

Δεν λέω πως τους απενοχοποιεί αυτό το ρεκόρ, απλώς θέλω να πω ότι μαζί με τα άλλοθι, πρέπει να τους αναγνωρισθεί και να τους πιστωθεί και ο πρότερος έντιμος βίος.

Η ήττα είναι κακός σύμβουλος, όταν προκαλεί εκνευρισμό, πανικό και ισοπέδωση των πάντων: δεν μπορεί, βρε αδερφέ, τη μια μέρα να τους υμνούμε και να τους κοτσάρουμε το επίγραμμα «Η πατρίς ευγνωμονούσα» που συνηθίζεται στα μνημεία πεσόντων και την άλλη να τους περνάμε πριονοκορδέλα.

Ο ΜΠΗΞΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΞΑΣ

Δεν γίνεται τη μια να είναι ήρωες και την άλλη ο μπήξας, ο δείξας και το κακό συναπάντημα.

Καλή, χρήσιμη και εποικοδομητική είναι η κριτική, από την οποία ουδείς πρέπει να διαφεύγει και να αισθάνεται ότι βρίσκεται επ’ άπειρον στο απυρόβλητο.

Άλλο όμως αυτό και άλλο οι αγχόνες που στήθηκαν από χθες και εάν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του με τη Βουλγαρία, βλέπω να τους απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα.

Η εάν κι εφόσον εισέλθουν λάθρα, βλέπω να τους απελαύνουμε!

Έχει εγγενή, γνωστά και μη εξαιρετέα προβλήματα το ελληνικό μπάσκετ: δεν τα ανακαλύψαμε χθες, ούτε μας κάνουν να πέφτουμε από τα σύννεφα όποτε εμφανίζονται, κακή ώρα όπως χθες.

Ναι, δεν έχουμε δεινούς και κλασικούς σουτέρ, αλλά, διάβολε ποτέ δεν φημιζόμασταν γι’ αυτούς και όποιες εξαιρέσεις εμφανίσθηκαν διαχρονικά (Κόντος, Παπαγεωργίου, Αλβέρτης) αποτελούσαν τις εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν εμφατικά αυτόν τον κανόνα.

Ναι, δεν διαθέτουμε ανεξάντλητη δεξαμενή και προφανώς δεν διάγουμε την καλύτερη φάση μας σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται (και) η πορεία των εθνικών ομάδων: όλων των εθνικών, όχι μονάχα εκείνης των ανδρών...

Υπάρχουν κάμποσες αιτιάσεις που μπορεί να αραδιάσει κάποιος σε αυτή την υπόθεση: όχι για να δικαιολογήσει τα δήθεν αδικαιολόγητα, αλλά για να εξασφαλίσει τα επιχειρήματα ενός τίμιου debate.

ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΟΣΟΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ;

Να πω και κάτι άλλο; Εμείς με αυτήν τη δεύτερη τη τάξει Εθνική χάσαμε από τη Λετονία και δεχθήκαμε ένα τραύμα στο πρεστίζ μας, χώρια οι σκιές στην επιχείρηση πρόκρισης.

Τι να πουν κι οι Αμερικάνοι όμως, οι οποίοι πριν από 14 μήνες πήγαν για μαλλί στην Κίνα και βγήκαν κουρεμένοι, έβδομοι και αποτυχημένοι;

Τι να πουν επίσης οι Τσέχοι, οι Λιθουανοί, οι Τούρκοι (με τον Λάρκιν στη σύνθεση τους) και οι Σέρβοι οι οποίοι αυτές τις μέρες είδαν τα ραδίκια ανάποδα με θύτες τους Βέλγους, τους Δανούς, τους Κροάτες και τους Ελβετούς;

Άκουσον, άκουσον: η Ελβετία νίκησε τη Σερβία και η Δανία τη Λιθουανία!

Εμείς, διάβολε, χάσαμε από τη Λετονία που μας έριξε τρεις θέσεις στο προηγούμενο Eurobasket (2017)!

Να υπενθυμίσω και κάτι άλλο: στις 16 Σεπτεμβρίου του 2018 στην Τιφλίδα, παρόντων των πρωτοκλασάτων, μας βγήκε η ψυχή μέχρι να ρίξουμε στο κανναβάτσο την οικοδέσποινα Γεωργία, με ένα καλάθι του Κώστα Παπανικολάου στην εκπνοή και ο Ηλίας Ζούρος ακόμη το φυσάει και δεν κρυώνει!

Το επισημαίνω αυτό διότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι κάθε λογής στραβές είναι μέρος του προγράμματος, χώρια που όπως γράφει και ο Ρικ Πιτίνο σε ένα από τα βιβλία του, «η ήττα είναι σαν το λίπασμα, διότι ναι μεν βρομάει, αλλά κάνει καλό».

Η ομάδα που ασφυκτιά στη «φούσκα» του Σαράγεβο είναι χειρότερη από τα δευτερότριτα της προηγούμενης επιχείρησης που στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Η ΧΛΑΠΑΤΣΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗ ΑΞΙΑ

Είμαι βέβαιος ότι η Εθνική θα προκριθεί, αλλά διάβολε, εάν το ριζικό μας γράφει ότι θα αποκλεισθούμε, προτιμώ να πάθουμε αυτό το χουνέρι με τα δευτερότριτα και με τα πιτσιρίκια, παρά με τους πρωτοκλασάτους και τους Ευρωλιγκάτους!

Καλύτερα να φάμε τη... χλαπάτσα με τον Ρογκαβόπουλο, τον (Γιάννη) Αγραβάνη, τον Λούντζη, συν τον Χουγκάζ και τον Μαντζούκα που βρίσκονται με το χέρι στο πόμολο, παρά να τη λουστούμε με τον Σλούκα, τον Καλάθης τον Παπαγιάνη, τον Παπαπέτρου, τον Πρίντεζη, τον Γιάννη και πάει λέγοντας.

Βεβαίως εδώ τα πράγματα λειτουργούν και βαρύνουν συσσωρευτικά: η ήττα από τη Λετονία (που παρεμπιπτόντως δεν είναι καμιά τυχάρπαστη ομάδα) αποκτά... προστιθέμενη αξία διότι έχουν περάσει κιόλας έντεκα χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική αναρριχήθηκε σε ένα βάθρο και από τότε απέτυχε ποικιλοτρόπως!

Σήμερα λοιπόν η Εθνική ξαναβρίσκει απέναντι της τη Βουλγαρία την οποία στις 21 του περασμένου Φεβρουαρίου είχε νικήσει με 73-63 στην Πάτρα.

Δεν είναι απλώς η Βουλγαρία, αλλά η γειτόνισσα και η φιλενάδα μας με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές παικτών στις Βαλκανιάδες που από το 1962 έως το 1990 αποτελούσαν Τουρνουά μεγάλης σημασίας για την Εθνική.

Έχω πολλά ενσταντανέ από αυτό το χρονικό και ανακαλώ τρία από δαύτα, μάλιστα ένα συνέβη σαν σήμερα πριν από 31 χρόνια και μας έπεσε σαν κεραμίδα στο κεφάλι!

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΚΕΡΑΜΙΔΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ήταν και τότε, όπως σήμερα (κούφια η ώρα που το ακούει) 29 Νοεμβρίου του 1989, όταν ο Νίκος Γκάλης είδε 44 πόντους του να πηγαίνουν στράφι!

Εκείνο το βράδυ στο Πάσαρτζικ, η Εθνική, σε πείσμα του κρεσέντο του «Γκάνγκστερ» και των 19 πόντων του Παναγιώτη Γιαννάκη, ηττήθηκε από τη Βουλγαρία με 84-78, στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Εurobasket του 1991.

Εκείνη η ήττα της ομάδας η οποία πριν από έξι μήνες είχε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στο Ζάγκρεμπ προκάλεσε σοκ, αλλά ευτυχώς δεν απέβη μοιραία: έναν χρόνο αργότερα (5 Δεκεμβρίου 1990) στον αγώνα του Β’ γύρου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, απόντος μάλιστα του Γκάλη, η ελληνική ομάδα επικράτησε με 112-79 και δεδομένου ότι είχε νικήσει από δυο φορές τη Σουηδία και τη Ρουμανία προκρίθηκε ανέτως στην τελική φάση της διοργάνωσης που φιλοξενήθηκε στη Ρώμη.

Πέντε χρόνια νωρίτερα οι Βούλγαροι μας είχαν ρίξει άλλη μια κατραπακιά που επίσης θα μου μείνει αξέχαστη, διότι συνέβη εν Αθήναις και συν τοις άλλοις μας χάλασε και τη χριστουγεννιάτικη ζαχαρένια.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 1984 στο γήπεδο του Σπόρτιγκ η Εθνική την πάτησε από τους λεγάμενους με σκορ 79-77, σε ένα θρίλερ που κρίθηκε σχεδόν στην εκπνοή από μια... φωτοβολίδα του άπιαστου εκείνο το βράδυ, Γκιόργκι Μλαντένοφ.

Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Σκιάζομαι τώρα διότι ανέτρεξα σε δυο ήττες, γι’ αυτό κλείνω με μια νίκη που για την ταπεινότητα μου έχει μεγάλη και ανεξίτηλη ιστορική αξία.

Ο λόγος; Επρόκειτο για το πρώτο ματς στο οποίο παρακολούθησα και κάλυψα ως (16χρονο) μειράκιον της δημοσιογραφίας την Εθνική ομάδα!

Οι δείκτες του ρολογιού μου μένουν σταματημένοι στις 17 Σεπτεμβρίου του 1979 στο Καλλιμάρμαρο, όπου σε ένα δραματικό ντέρμπι η Εθνική επιβλήθηκε με 64-62, προεξάρχοντος του Γιαννάκη που σκόραρε 21 πόντους.

Εκείνη την εποχή το ρόστερ της Βουλγαρίας η οποία παρεμπιπτόντως έχει στο παλμαρέ της δυο μετάλλια σε Eυρωπαϊκά Πρωταθλήματα (ασημένιο το 1957 στη Σόφια και χάλκινο το 1961 στο Βελιγράδι) κοσμούσαν παικταράδες που άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους στο μπάσκετ: ο θρυλικός Ατανάς Γκολομέεφ, ο (δεύτερος Ευρωπαίος ο οποίος αγωνίσθηκε στο ΝΒΑ) Γκιόργκι Γκλούτσκοφ, ο Ιλία Εφθίμοφ (που μετά από δέκα χρόνια υπήρξε ο πρώτος ξένος του Σπόρτιγκ και ο γιος του Βάσκο έπαιξε στη Δάφνη, στο Μαρούσι και στον Πανιώνιο) και ο Ατανάς Κόλεφ, ενώ από πίσω ερχόντουσαν ο Λιούμπομιρ Αμιόρκοφ και ο μπαμπάς του νυν φόργουορντ του Ολυμπιακού, Σάσο Βεζένκοφ.

Παντέρμα νιάτα...

Ολονών μας!

Photo credits: FIBA