Λόγω τιμής, ξανάβαλα τα δάκρυα πριν από λίγη ώρα, όπως και προχθές, για χάρη αυτής της ομάδας…

"Κλαίμε όλοι, Σταμάτη", όπως έλεγε και ο απεσταλμένος της "Αθλητικής Ηχούς" Κώστας Κυριαζής στον Σταμάτη Γρατσία, στις 28 Απριλίου του 1974, όταν η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έφερε εκείνη την ισοπαλία με 0-0 στο Μαρακανά με τη Βραζιλία…

"Κλαίμε όλοι Σωτήρη" φώναζα κι ελόγου μου σήμερα βλέποντας τον αγώνα στην τηλεόραση…

Σήμερα είναι η γιορτή του Σωτήρος Χριστού και επειδή για τούτο τον θρίαμβο που δεν πρέπει να μείνει ημιτελής, πανηγυρίζουν αι γενεαί πάσαι του ελληνικού γουτότερ πόλο, τον αφιερώνω σε έναν πρώην μεγάλο αρχηγό που δεν αξιώθηκε να ζήσει μια τέτοια στιγμή…

Στον Σωτήρη τον Σταθάκη και σε όλους εκείνους που έβαλαν το λιθαράκι ώστε να συμβεί ό,τι επέπρωτο να ζήσουμε σήμερα και να επιφυλασσόμεθα κιόλας δια τα περαιτέρω της Κυριακής!

Στης παρτίδας την ολόμαυρη ράχη

Την ώρα που η Ελλάδα κατακαίγεται και προσπαθεί να αναπνεύσει μέσα στην πύρινη κόλαση, μέσα στης Αττικής, της Εύβοιας, της Ηλείας, της Μεσσηνίας και όλης της πατρίδας την ολόμαυρη ράχη, ένα τσούρμο γενναίοι άνθρωποι πήραν τις μάνικες υπό μάλης, βούτηξαν στην πισίνα και γίνονται πυροσβέστες της θλίψης…

Νιώθουν πως σέρνουν μια χώρα μέσα από το θεοσκότεινο τούνελ στην οποία τη βύθισαν οι φωτιές και της ζητούν συγνώμη!

Αρχισα να βουρκώνω όταν ο Κώστας ο Γκιουβέτσης έκανε το σκορ 8-6 και σφράγισε την πρόκριση στον τελικό…

Με πήραν για τα καλά τα ζουμιά όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης και αυτή η αγαπημένη μου ομάδα ξόρκιζε δαίμονες που βαστάνε έναν αιώνα και κάτι ψιλά, από την παρθενική εμφάνιση της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1920 στην Αμβέρσα.

Όντως κατά πως λένε και οι Αμερικανοί, αυτή είναι μια νίκη for the ages…

Η συγνώμη του Φουντούλη

Μα, στο λόγο της τιμής μου, με έπιασαν τα αναφιλητά, την ώρα που ο αρχηγός, ο Γιάνναρος ο Φουντούλαρος (παίζει να) έκανε την κορυφαία δήλωση στα χρονικά του αθλητισμού αυτής της χώρας…

Ζήτησε συγνώμη από τον ελληνικό λαό για τη χαρά και τους πανηγυρισμούς τους!

Τι λες τώρα!

Βγήκε λοιπόν άλλο ένα ελληνικό πειρατικό στους ωκεανούς, σήκωσε το φλάμπουρο του και η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου έγινε και η χώρα του ανατέλλοντος χρυσού μεταλλίου.

Χαιρόμαστε χαράν μεγάλην, μαζί με τη λύπη για την πύρινη λαίλαπα που κατατρώει τα σωθικά της Ελλάδας, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει αυτό που έλεγε και ο Φρέντι Μέρκιουρι…

The show must go on…

Χαίρονται χαράν μεγάλην άπαντες και δεν εννοώ μονάχα την οικογένεια της υδατοσφαίρισης, αλλά όλο το ελληνικό αθλητικό οικοσύστημα.

Γιαννάκης: Τι τορπίλες είναι αυτές;

Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος άνθρωπος που μου τηλεφώνησε προτού καν λήξει ο ημιτελικός για να μοιραστούμε τη χαρά, τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια ήταν ο δοτικότερος και πιο γενναιόδωρος στα συναισθήματα του άνθρωπος του ελληνικού αθλητισμού…

Ο Παναγιώτης ο Γιαννάκης!

"Τι ήταν αυτό ρε φίλε;" μου είπε όχι απορημένος, αλλά εντυπωσιασμένος…

"Αυτοί δεν είναι παίκτες, αλλά σκέτες τορπίλες. Τους πήραν παραμάζωμα τους Ούγγρους. Μπράβο τους και εις ανώτερα"

Άμποτε, αυτά τα ανώτερα, την Κυριακή το απόγευμα…

Ο Γιαννάκης δεν κρατιόταν από τη χαρά του και είχε ήδη τηλεφωνήσει στον άλλοτε αρχηγό της Εθνικής και νυν πρόεδρο της ΚΟΕ, Κυριάκο Γιαννόπουλο για τα σχετικά…

Κλαίμε, όλοι, Κυριάκο!

Τόκιο, 1η Σεπτεμβρίου 2006

Ήταν πάλι Παρασκευή, δυο ώρες αργότερα σε σχέση με σήμερα, την 1η Σεπτεμβρίου του 2006, λίγο πιο πέρα από την πισίνα Τατσούμι…

Τότε στη Super Arena της Σαϊτάμα, όπου το πειρατικό της Εθνικής μπάσκετ, με καπετάνιο τον Γιαννάκη, ναυμάχησε με τη ναυαρχίδα του αμερικάνικου στόλου και τη βύθισε ολοσχερώς.

Σήμερα η Εθνική του γουότερ πόλο ξανάκανε πατητή και έπνιξε τους Ούγγρους μαικήνες, η ανεκτίμητη περιουσία των οποίων προκαλεί ίλιγγο: 9-3-3 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, 3-7-1 στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 13-6-6 στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και δεν συμμαζεύεται..

Τότε με το που έληξε ο ημιτελικός στη Σαϊτάμα, ο φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Καρύδας ανέβηκε στο πρώτο αεροπλάνο που βρήκε μπροστά του και ήρθε στο Τόκιο…

Πέρασε εδώ και λίγη ώρα αυτή η σατανική ιδέα και από το δικό μου το μυαλό, ψάχτηκα, αλλά δεν προλαβαίνω που να πάρει η οργή!

Θέλω 100.000 κόσμο στο αεροδρόμιο

Δεν προλαβαίνω να ταξιδέψω στο Τόκιο, αλλά δανείζομαι αυτό που είχε πει τις προάλλες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στον Χάρη Σταύρου…

Θέλω 100.000 κόσμο στο αεροδρόμιο! Δεν τον θέλω εγώ, τον αξίζουν αυτοί!

Αυτοί που πήραν πίσω το χυμένο στις πισίνες αίμα των προγόνων τους και δη εκείνων του 2004 και χάρισαν ήδη στην Ελλάδα το δεύτερο μετάλλιο σε ομαδικό σπορ στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων…

Ποιο ήταν το πρώτο;

Το ασημένιο που γράπωσαν οι κοπελίτσες μας το 2004 πάλι στο ευγενές άθλημα της υδατοσφαιρίσεως!

Αργυρόπουλος; Μπα, Χρυσόπουλος!

Εχουμε ήδη το ασημένιο στα χέρια μας και την Κυριακή ο Αργυρόπουλος θα επιδιώξει να γίνει… Χρυσόπουλος!

Στέκομαι επίτηδες στον συντοπίτη μου παίκτη της Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, διότι ήταν εκείνος που έκανε τη διαφορά και συνάμα την έκπληξη…

Προφανώς οι Μαγυάροι είχαν στραμμένη την προσοχή τους περισσότερο στον Ντίνο Γενηδουνιά και στον Γιάννη Φουντούλη και τους τη βγήκαν από το στενό χωρίς φλας ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης και ο Κώστας Γκουβέτσης..

Γεννούν και τα κοκόρια σου ρε φίλε Θοδωρή Βλάχε!

Αυτά τα παιδιά υπερασπίζονται τις Θερμοπύλες τους, σηκώνουν ψηλά το λάβαρο, βγάζουν σεργιάνι τα ταλέντα τους, τους πόθους και τους καημούς τους, μαζί με τα ιερά και τα όσια του αθλήματος.

Αξιον εστί!

Γέλα Χρηστέα μου, γέλα Βλάχε μου!

Εβδομήντα οκτώ δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα, στο τελευταίο τάιμ άουτ, ο Βλάχος δεν είχε τι να πει…

Ανοιγε τα χέρια του, λες και ήθελε να χωρέσει στην αγκαλιά του όλη την ομάδα και μαζί της όλη την Ελλάδα…

Γέλαγε ευτυχισμένος…

Τον έβλεπα και είπα ό,τι και ο Βασίλης Γεωργίου στις 4 Απριλίου του 1968 στο Καλλιμάρμαρο, όταν είδε σε μια ανάλογη κατάσταση ευφορίας τον Αντώνη Χρηστέα…

Γέλα Θοδωρή μου!

Οι συμπτώσεις και τα ασυνήθιστα τιμαλφή

Μιας και το ξανάφερε η κουβέντα στο μπάσκετ, να και οι συμπτώσεις…

Το 1987 η Εθνική ομάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Νέο Φάληρο νικώντας δυο φορές τη Γιουγκοσλαβία…

Το 2005 το διέπραξε ξανά στο Βελιγράδι, νικώντας δυο φορές τη Γαλλία…

Το 2021 η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο μπορεί να κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, έχοντας νικήσει δυο φορές τους μεγάλους μάγιστρους, Ούγγρους.

Τους έβλεπα και τους καμάρωνα, διότι αίφνης αυτή η ομάδα μοιάζει να μην είναι από τα μέρη μας!

Το επισημαίνω αυτό διότι στην πανοπλία της, εκτός από την άμυνα, την ψυχή, το πάθος, την καλώς εννοούμενη μαγκιά και τα συναφή έχει και κάποια άλλα τιμαλφή που δεν συναντώνται συχνά στη φάρα μας…

Την αυτοπεποίθηση, την ψυχραιμία, την κυριαρχικότητα, το "εγώ τραβάω τον δρόμου και δεν σας βλέπω" και το "εγώ θα σας νικήσω, δεν ‘πα να χτυπιέστε όσο θέλετε"!

Εχω κι άλλα (αγωνιστικά) ράμματα για τη γούνα τους: την αλληλοκάλυψη, τις αντιδράσεις στον παίκτη λιγότερο (4/13, έναντι 7/14 στον δικό μας παίκτη παραπάνω), το τείχος στα μπλοκ με τα σηκωμένα χέρια, το παιχνίδι πρωτοβουλίας και κυριαρχίας, όχι εκείνο της αναμονής και του κλεφτοπόλεμου, όπως καταδεικνύουν τα οκτώ επί πλέον λεπτά κατοχής της μπάλας.

Φτου, φτου να μην τους ματιάσω και άντε και την Κυριακή στον τελικό και μ’ έναν πόνο!