Στην "Καζαμπλάνκα" και σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ λέει στην Ινκγριντ Μπέργκμαν "We' ll always have Paris".

Ελόγου μας προς το παρόν θα έχουμε (μέσα στις καρδιές μας) για πάντα το Τόκιο, όσο για το Παρίσι θα το βρούμε μπροστά μας σε τρία χρόνια από τώρα και εκεί θα αποδειχθεί πόσα απίδια μπορεί να ξαναχωρέσει ο ελληνικός σάκος!

Θοδωρή χάσαμε. Χάσαμε, αλλά δεν χάσαμε!

Χάσαμε σε αυτό τον τελικό αλλά μπροστά μας ξανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν…

Το φλιτζάνι και η καφετζού

Ο γέγονεν, γέγονεν: μένει βεβαίως σαν κατακάθι από τον καφέ με το παχύ καϊμάκι η στενοχώρια για την ήττα, αλλά η καφετζού που θα διαβάσει το φλιτζάνι θα δει να βγαίνουν από εκεί οι επόμενες ωραίες στιγμές…

Οι στιγμές που φτιάχνουν τον καμβά της ζωής μας, όπως είπε και ο Βλάχος μετά τη λήξη του τελικού, την ώρα που οι μισοί παίκτες έκλαιγαν κι οι άλλοι μισοί προσπαθούσαν να τους παρηγορήσουν…

Τα δάκρυα για τα γεννητούρια

Εκείνη τη στιγμή μου τηλεφώνησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης που είχε αυτό το ίδιο έργο στις 4 Σεπτεμβρίου του 2006 λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα…

"Δεν είναι κλάματα λύπης" μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα και να πώς έκανε… πενηνταράκια και μάλιστα με αλληγορικό τρόπο το φιλοσοφημένο σκεπτικό του…

"Είναι τα δάκρυα της χαράς, διότι σήμερα γεννήθηκε ένα μωρό κι όπως όλα τα μωρά, κλαίει κι αυτό. Κλαίει επειδή θέλει να ζήσει και να χαρεί τον κόσμο στον οποίο ήρθε"!

Μου είπε και κάτι άλλο ο "Δράκος" που τραγούδαγε κιόλας το "Ελλάς ολέ, Ελλάς ολέ" και μάλιστα ετοιμάζεται, λέει, να το γυρίσει από το μπάσκετ στο γουότερ πόλο…

Η απορία της Μελίνας

"Το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1987, μετά τον τελικό αναλύθηκα με λυγμούς και όταν με είδε η Μελίνα Μερκούρη παραξενεύτηκε και με ρώτησε για πιο λόγο είχα βαλαντώσει. Της είπα τότε ότι έκλαιγα για όλα όσα είχαμε περάσει, για όλα όσα ζήσαμε μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή".

Σήμερα το πρωί το παιχνίδι των λυγμών το έπαιξε ο Μάνος Ζερδεβάς κι αυτός που έσπευσε πρώτος να τον παρηγορήσει ήταν, ως όφειλε, ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης…

Εγώ ένιωσα πάλι να κυλάει ένα δάκρυ από τις παρειές μου, μα δεν ήταν από λύπη…

Οι στιγμές και οι μνήμες

Ήταν από την ανείπωτη υπερηφάνεια όχι μόνο για όλα όσα διέπραξε αυτή η ομάδα στο Τόκιο, αλλά και για όλα όσα θα κουβαλήσει πίσω μαζί της ως παρακαταθήκη, ενόψει των επόμενων επιχειρήσεων της όπου κι αν εκτείνονται…

Είπαμε, θα έχουμε πάντα το Τόκιο ως μπούσουλα σε αυτό το μελλοντικό ταξίδι…

Οι μνήμες που γεννούν αυτές οι στιγμές είναι μεγάλο πράγμα!

Είχε δίκιο ο Θοδωρής Βλάχος λέγοντας ότι αυτό το ταξίδι εκτός από το μετάλλιο, δημιουργεί μνήμες, ιστορικά ντοκουμέντα και καινούργιους φίλους του αθλήματος.

Ενας από αυτούς, για παράδειγμα, είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης…

Το "ναι μεν, αλλά"

Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει πάντοτε η εναντίωση του "ναι μεν, αλλά". Ναι μεν η Εθνική έφτασε στον τελικό, αλλά έχασε…

Ναι μεν η Εθνική έχασε στον τελικό, αλλά έφτασε ίσαμε εκεί για πρώτη φορά στην ιστορία της, εδώ και 101 χρόνια! Έφτασε ίσαμε εκεί, όπως και οι κοπελίτσες μας το 2004 στην Αθήνα, για να μην ξεχνιόμαστε…

Σε τέτοιες περιπτώσεις, επίσης, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά: άλλοι χαίρονται και προτάσσουν την υπερηφάνεια τους, άλλοι στενοχωριούνται και ξεσπούν σε δάκρυα , άλλοι δεν ξέρουν τι από τα δυο να κάνουν…

Είναι αυτό που είχε πει πριν από 15 χρόνια, λίγα λεπτά μετά την ήττα από την Ισπανία, στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, πάλι στο Τόκιο, ο Θοδωρής Παπαλουκάς…

"Μα είναι δυνατόν; Είμαστε δεύτεροι στον κόσμο και στενοχωριόμαστε; Πήραμε το ασημένιο μετάλλιο και νιώθουμε απογοητευμένοι";

Η επένδυση σε όλη την πυραμίδα

Έγραφα και χθες εδώ ότι η Εθνική ομάδα έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον…

Το ζητούμενο είναι να επενδύσει συνολικά το γουότερ πόλο σε όλα τα επίπεδα σε αυτό το ασημένιο μετάλλιο : οι παίκτες, οι προπονητές, οι σύλλογοι, η διοίκηση της ομοσπονδίας, οι διαιτητές, οι φίλαθλοι, οι προσδόκιμοι χορηγοί, οι δημοσιογράφοι, όλη η πυραμίδα του αθλήματος, που αποτελεί τον στρατάρχη των ομαδικών σπορ και τον διαχρονικό άξιο πρεσβευτή της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το μετάλλιο είναι μια ανεκτίμητη προίκα που κάνει αυτή την ομάδα να μοιάζει με μια πολύφερνη νύφη…

Το μέταλλο αυτής της ομάδας είναι επίσης αδιαμφισβήτητο…

Το legacy που δημιουργεί η δεύτερη θέση μοιάζει πλέον με ένα ιστορικό χρέος το οποίο καλούνται να σηκώσουν όλοι στις πλάτες του…

Εκείνος που μας οδήγησε στο μέλλον

Τώρα που το γράφω αυτό, θυμάμαι τι μου είχε πει τον Ιούλιο του 2005 στο Μόντρεαλ, μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ο τότε προπονητής της Εθνικής, ο Σάντρο Καμπάνια…

"Όταν θα φύγω δεν θέλω να με θυμάστε ως τον προπονητή που σας οδήγησε στο βάθρο, αλλά ως εκείνον ο οποίος σας οδήγησε στο μέλλον"!

Σοφή κουβέντα που παραμένει επίκαιρη και δεν χάνει ποτέ την αξία της…

Χάσαμε λοιπόν…

Χάσαμε, αλλά βγήκαμε νικητές σε αυτόν τον αγώνα της ζωής μας: της ζωής που δεν είχαμε ζήσει μέχρι σήμερα, αλλά όλες αυτές τις μέρες στο Τόκιο μας έκλεινε το μάτι και δεν μας έριξε χυλόπιτα!

Οι Σέρβοι είναι… Σέρβοι και όπως έγραφα και χθες, μεταφέροντας την άποψη του Δημήτρη Σελετόπουλο, "ξέρουν όσο καμιά άλλη ομάδα να νικούν".

Ειδικότης αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι, όπως έλεγε και ο Βέγγος σε μια ελληνική ταινία!

Αυτοί διδάσκουν, εμείς μαθαίνουμε

Αυτό που εμείς το μαθαίνουμε τώρα, οι Σέρβοι το διδάσκουν εδώ και χρόνια!

Δεν επηρεάσθηκαν από το γκολ (του Ράσοβιτς) που δεν μέτρησε μετά την προσφυγή των διαιτητών στο video replay, στο καπάκι είδαν το 3-1 να μετατρέπεται σε 2-2, αλλά έβαλαν τρία γκολ στη σειρά και έγιναν από νωρίς τα αφεντικά του τελικού.

Τα έξι γκολ που δέχθηκε η Εθνική στην πρώτη περίοδο δημιουργούσαν μια συνθήκη στην οποία αμφέβαλα εάν θα μπορούσε να ανταποκριθεί: να παίξει δηλαδή το ματς σε σκορ πάνω από τα 12-13 γκολ.

Η αντρειοσύνη και το… κυριλλικό αλφάβητο

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα, έστω κι αν η ελληνική ομάδα έδειξε αμυντικά και επιθετικά ανακλαστικά, έβγαλε χαρακτήρα, φανέρωσε την αντρειοσύνη της και με ένα σερί 3-0 ισοφάρισε σε 7-7.

Ξαναφέραμε τον τελικό σε λογαριασμό στο 9-9 και στο 10-10, αλλά ο επίλογος γράφτηκε με χαρακτήρες του κυριλλικού και όχι του ελληνικού αλφαβήτου!

Οι Σέρβοι υπερασπίσθηκαν τα σκήπτρα που είχαν κατακτήσει στο Ριο ντε Τζανέιρο, πατώντας πάνω στην εμπειρία, στην ποιότητα, στο ταλέντο και στις πολλές αρετές που διαθέτουν.

Είναι όντως μια ομάδα που διαθέτει την τεχνογνωσία της νίκης και μπορεί να βγάζει από τη μύγα ξύγκι!

Τα δέκα γκολ που βάλαμε δεν είναι λίγα. Τα 13 που φάγαμε και δη τα έξι στο πρώτο οκτάλεπτο και τα τρία απανωτά στην τελευταία περίοδο είναι πολλά και βάρυναν στην οικονομία του τελικού.

Ο παίκτης παραπάνω και το Ε9

Η Εθνική έβαλε επτά γκολ σε 17 ευκαιρίες με παίκτη παραπάνω και η Σερβία αντιπαρέβαλε έξι σε εννέα. Δεν ξέρω εάν η πραγματική διαφορά των δυο ομάδων είναι στα τρία γκολ, αυτή είναι μια λεπτομέρεια…

Η διαφορά των ομάδων στο τέλος της ημέρας είναι αυτό που είπε ο Βλάχος: "Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις".

Η διαφορά έχει να κάνει επίσης με το σημείο εκκίνησης και με τις ώρες πτήσεως των δυο ομάδων: εμείς χθες βρεθήκαμε στην ονειροχώρα του ποτέ, την οποία οι λεγάμενοι δηλώνουν κάθε χρόνο στο Ε9 τους!

Μπράβο μας και εις ανώτερα μας!