Εθνικός καημός, εθνικό... γόνατο

Πέσανε μαζεμένα χθες τα εθνικά μας θέματα!

Τα εθνικά του μπάσκετ, όχι τα ελληνοτουρκικά, που είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, αλλά τα ελληνοαμερικανικά, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνοκαναδικών!

Βεβαίως αλλιώς την περιμέναμε αυτή τη «Greek Night» κι αλλιώς μας έκατσε η ρουφιάνα.

Και να μας καθόταν, πάει κι έρχεται, εδώ μιλάμε ότι από ελληνική νύχτα έγινε νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου ένα πράγμα!

Μια με τον σοκαριστικό τραυματισμό του Γιάννη, μια με την ήττα από τον Καναδά, όταν πια είχε αρχίσει να χαράζει στην Αθήνα και να νυχτώνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ελόγου μας νιώθαμε πως είχαμε πέσει σε πολική νύχτα!

Είναι κιόλας 30 Ιουνίου, η ημέρα που γιορτάζεται η Σύναξη των Αγίων Αποστόλων, αλλά, διάβολε, με όλα όσα συνέβησαν μου φαίνεται πως πέσαμε σε άλλη περίπτωση.

Οι ανάδρομοι Ερμήδες

Στη σύναξη των ανάδρομων Ερμήδων!

Ας αφήσω όμως τη μίρλα και τον πεσιμισμό και ας δω τα πράγματα από τη θετική πλευρά τους: με το καλό να γιάνει ο Γιάννης, με το καλό να νικήσει η Εθνική αύριο την Κίνα και θα τα φέρουμε σε λογαριασμό.

Σύμφωνα με μια παλιά και παγιωμένη αποφθεγματική ρήση, όταν, λέει, φτερνίζεται η Αμερική, κρυολογεί όλη η ανθρωπότητα.

Τηρουμένων των αναλογιών, όταν τραυματίζεται ο Γιάννης, πονάει όλος ο μπασκετικός πλανήτης!

Μετέδιδα τον τέταρτο τελικό της Ανατολής στην Cosmote TV και είναι μια από τις περιπτώσεις που εύχεσαι να μην τύχει ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.

Δεν μπορείς να παριστάνεις τον γιατρό ή τον μάντη και το μόνο που σου απομένει είναι να εύχεσαι και να προσεύχεσαι για να μην έχει συμβεί κάτι πολύ κακό.

Ο τραυματισμός του Γιάννη Αντετοκούνμπο αποτελεί το κυρίαρχο θέμα στο ΝΒΑ, καθόσον προστέθηκε ως άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα που απλώνεται στην εφετινή σεζόν και έκανε κιόλας τον ΛεΜπρόν Τζέιμς να βάλει κατά της λίγκας, επειδή οι παίκτες είχαν μικρό χρόνο αποθεραπείες και ξεκούρασης και επαναφόρτισης των μπαταριών τους.

Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά είναι και αυτή η κακιά στιγμή, που λέμε.

Déjà vu από το Ορλάντο

Το πόσο κακιά είναι αυτή η στιγμή που συνέβη χθες θα το βρει η υπηρεσία στο Μιλγουόκι, αλλά ο δόλιος ο Γιάννης μοιάζει μουντζωμένος και πάντως βιώνει με περισσότερο πόνο, ένα déjà vu από τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Πάλι στον τέταρτο αγώνα μιας σειράς, που να πάρει η οργή!

Τότε μεσούντων των ημιτελικών της Ανατολής βρισκόταν στο προσκήνιο ο εθνικής μας αστράγαλος και τώρα δίνει τη θέση του στο εθνικό μας γόνατο!

Ορλάντο, 6 Σεπτεμβρίου του 2020.

Οι Μπακς αντιμετωπίζουν τους Χιτ στον τέταρτο αγώνα της σειράς και ο Γιάννης αποχωρεί λόγω τραυματισμού στις αρχές της δεύτερης περιόδου και μάλιστα με... συγκινητικό τρόπο!

Τότε οι Μπακς δεν κάμφθηκαν και υπό το βάρος του 0-3, όντες απελπισμένοι για να αποφύγουν το sweep, κατάφεραν να επιβληθούν με 118-115 στην παράταση.

Αυτή η νίκη ήταν της τιμής, που λέμε, καθόσον οι Χιτ απάντησαν μετά από 48 ώρες και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Σε εκείνο το Game 4 ο Γιάννης έπαιξε επί 11 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, με απολογισμό 19 πόντους και τέσσερα ριμπάουντ.

Χθες προτού σωριαστεί και σφαδάσει αγωνίσθηκε επί 24’.04’’ έχοντας μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή που κατέρρευσε παρασύροντας και τον Κλιντ Καπέλα, 14 πόντους και οκτώ ριμπάουντ.

Ο (εθνικός) αστράγαλος του Γκάλη

Πέρυσι ο Γιάννης δεν έπαιξε στο Game 5, που ήταν και το αποχαιρετιστήριο των Μπακς που τώρα τους ξαναζώνουν τα φίδια.

Μκιας και το ΄φερε η κουβέντα στα εθνικά γόνατα και στους εθνικούς αστραγάλους, το ελληνικό μπάσκετ είχε ξαναβρεθεί σε μια τέτοια περιδίνηση πριν από 31 χρόνια.

Πότε;

Στις 23 Ιουλίου του 1990, όταν ανήμερα τα 33α γενέθλια του, ο Νίκος Γκάλης τραυματίσθηκε στον αγώνα του Τουρνουά Ακρόπολις με την Τσεχοσλοβακία και εντέλει εκείνο το διάστρεμμα (περιβεβλημένο με μπόλικη ίντριγκα και θεωρίες συνωμοσίας) κόστισε την απουσία του από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μπουένος Αϊρες.

Επίτηδες επικαλέσθηκα αυτή την παλιά υπόθεση διότι χρησιμεύει ως γέφυρα από την Ατλάντα ως τη Βικτόρια.

Λαβωμένος ο Γιάννης, στενοχωρημένος ο Θανάσης, χαμένος ο Κώστας, δεν ήταν, διάβολε, καλή η βραδιά τους Αdetokunbros απανταχού της γης.

Τα μπράτσα και η ψυχή του Θανάση

Θα το ξεπεράσουν όμως, έχουν μεγάλη ψυχή και γερά μπράτσα: τα μπράτσα του Θανάση, εννοώ, που υποβάσταξε τον Γιάννη για να προχωρήσουν μαζί προς τα αποδυτήρια (προτού τον αφήσει για να επιστρέψει δρομαίος στον πάγκο) και ομολογώ πως με έκανε να ανατριχιάσω.

Δεν έκανε κάτι τρομερό, απλώς προσπάθησε να απαλύνει όσο γινόταν τον πόνο του αδερφού του: το έκανε όμως με συγκινητικό τρόπο, ειδικότερα τη στιγμή που του μανούβραρε τα χέρια πάνω στους ώμους του.

Εάν ο Γιάννης είναι ο MVP του μπάσκετ, ο Θανάσης είναι ο MVP της οικογένειας, αυτό είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και δεν σηκώνει καμιά αμφιβολία.

Να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο: εάν είχα αδερφό, θα ήθελα να είναι (αυτός) ο Θανάσης!

Φαντάζομαι πως με το που η αποστολή της Εθνικής γύρισε στο ξενοδοχείο ο Κώστας θα ξεροστάλιαζε μέχρι να μάθει τα καθέκαστα από Ατλάντα και μετά από λίγες ώρες από Μιλγουόκι μεριά.

Λυπάμαι τον συγκάτοικο του στο δωμάτιο, δεν θα ‘κλεισε ούτε αυτός μάτι από τα μπιπ των μηνυμάτων στο what’s up!

Δεν λυπάμαι όμως την Εθνική και τον Πιτίνο, διότι μου άρεσε εαυτό που είδα στην τηλεόραση και παρά λίγο να με κάνει ... Μαυρομάτη at his best!

Spin move o Γιάννης, ριμπάουντ ο Μήτογλου

Σοβαρολογώ διότι αρχίζοντας να μεταδίδω τον τέταρτο τελικό της ανατολής, έριχνα διαρκώς κλεφτές ματιές στο ματς της Εθνικής και έτρεμα μπας και κάποια στιγμή πω κι εγώ ό,τι ο Μανώλης το ’96 στην Ατλάντα.

Δεξί κροσέ, αριστερό ντιρέκτ και γκοοοολ!

Θα μου ξέφευγε κάτι σαν «spin move o Γιάννης και ριμπάουντ ο Μήτογλου», αλλά τη σκαπούλαρα.

Η Εθνική, πάλι, δεν τη σκαπούλαρε και σε τέτοιες περιπτώσεις χαρμολύπης, ισχύει η επιχειρηματολογία σχετικά με το μισογεμάτο και το μισοάδειο ποτήρι.

Ναι, αδερφέ, παίξαμε καλά, αλλά χάσαμε.

Ναι, αδερφέ, χάσαμε, αλλά παίξαμε καλά.

Ε, μη σκοτιζόμαστε άλλο, υπάρχει το προσδόκιμο και το δέον γενέσθαι: ας παίξουμε καλύτερα αύριο κόντρα στους Κινέζους και ας νικήσουμε!

Μου άρεσε η εικόνα της Εθνικής στο πρώτο ημίχρονο και σε κάποιες αποσπασματικές φάσεις στο δεύτερο, αλλά της κόστισαν ακριβά οι κακές στιγμές...

Είδα μια ομάδα ελληνική, αλλά όχι και τόσο!

Βεβαίως ο Πιτίνο είχε στραφεί από την πρώτη κιόλας μάζωξη προς αυτή την κατεύθυνση και πήραμε μια μικρή γεύση στο Τουρνουά Ακρόπολις, από το οποίο ωστόσο απουσίασαν ο Καλάθης και (στα δυο από τα τρία ματς) ο Παπαγιάννης.

Νεωτερισμοί και... Πιτινισμοί

Ενέχει στοιχεία υπερβολής αυτό που επισήμανα παραπάνω περί μιας όχι και τόσο ελληνικής ομάδας, αλλά περισσότερο από τις κάθε λογής ταμπέλες που μπορεί να βάλει κάποιος άκριτα ή με τεκμήρια, σημασία έχει η εικόνα.

Και δη η μεγάλη, η επίσημη πια εικόνα, όχι εκείνη των προπονήσεων και των φιλικών αγώνων.

Σε αυτή την εικόνα ήταν χτυπητοί κάποιοι νεωτερισμού...

Η μάλλον κάποιοι... Πιτινισμοί!

Εμφανίσθηκε λοιπόν μια Εθνική ομάδα με ένα διαφορετικό στιλ, το οποίο ταυτοποιούν η ταχύτητα, η επιθετικότητα, η υψηλή παραγωγικότητα, το ασυνήθιστο για την παγιωμένη ελληνική λογική up tempo game, το γεγονός ότι δεν... ταμπουρώθηκε (αυτό το γράφω σχηματικά, διότι το μπάσκετ δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο) ενώ παράλληλα ρίσκαρε.

Ως γνωστόν, δεν πιάνεις ψάρια εάν δεν βρέξεις τον κ@@@ο σου, χώρια που ο Ρικ Πιτίνο είχε δηλώσει την προπερασμένη Τρίτη ότι «με το συγκεκριμένο ρόστερ εάν πάμε να παίξουμε με τον κλασικό ελληνικό στιλ, θα χάνουμε σε κάθε αγώνα με 20-30 πόντους»!

Η ανακοίνωση του ΣΕΠΚ

Σκιάχτηκα όταν το άκουσα και κυρίως τρόμαξα ότι προτού αποσώσει την κουβέντα του, θα είχε βγάλει κιόλας ανακοίνωση ο ΣΕΠΚ, δια χειρός Παναγιώτη Γιαννάκη.

Αστειεύομαι: εγώ αστειεύομαι, διότι ο Πιτίνο δεν το είπε για πλάκα!

Το εξήγησε κιόλας ότι επ’ ουδενί θα ήθελε να προσφέρει μασημένη τροφή στους Καναδούς και να χαρίσει στον Νικ Νερς μια εύκολη ημέρα στη δουλειά.

Αναζητούσε λοιπόν, κάποιες εκπλήξεις στο παιχνίδι μας κυρίως στην επίθεση, διότι όπως πιστεύει ο ίδιος που έφτιαξε κιόλας το όνομα του με την ευρεσιτεχνία του match-up press, για να παγιωθούν νεωτερισμοί στην άμυνα, χρειάζεται δουλειά τουλάχιστον οκτώ εβδομάδων.

Χθες δεν χάσαμε ούτε με 20, ούτε με 30 πόντους, αλλά δεν νικήσαμε κιόλας.

Ο λόγος;

Αυτές οι κακές στιγμές που επέτρεψαν στους Καναδούς να πετύχουν μια ανατροπή 20 πόντων και από το -8 να βρεθούν στο +12 και να καθαρίσουν την μπουγάδα...

Τα Pitino’s Bombinos

Ως γνωστόν, ο Πιτίνο (δεν επινόησε βεβαίως, αλλά) έδωσε μεγάλη έμφαση και καθιέρωσε τα πολλά τρίποντα στο NCAA με το Πρόβιντενς και στο ΝΒΑ με τους Νικς.

Είναι αυτά τα περιβόητα Pitinos’ Bombinos!

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας, παρόντος του Γιάννη που έπαιρνε μπάλες για να τελειώσει φάσεις μέσα στο βαμμένο, η Εθνική σκόραρε 80.6 πόντους και έβαλε 42/125 τρίποντα σε πέντε ματς, δηλαδή 8.4/25.0 κατά μέσο όρο.

Χωρίς τους παίκτες της Ευρωλίγκας, στα έξι ματς των «παραθύρων» του Eurobasket η επίδοση της από τα 6.75 ήταν 8.3/24.7 .

Τις προάλλες στους τρεις αγώνες του Τουρνουά Ακρόπολις τα έσπασε με 20/77 στη σούμα και 6.7/25.7 στο μέσο όρο.

Χθες το βράδυ κόντρα στον Καναδά η μπίλια κάθισε στα 10/30 , μάλιστα τα περισσότερα από δαύτα υπήρξαν προϊόντα άμεσης εκτέλεσης!

Σαν να λέμε, θέλω τρίποντο και το θέλω τώρα!

O Χάρης και ο Γιαννούλης

Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά τρίποντο στον αιφνιδιασμό ο Χάρης Γιαννόπουλος όχι σε επίσημο αγώνα της Εθνικής, αλλά ούτε σε προπόνηση στο ανοικτό γήπεδο της Αλεξάνδρειας Ημαθίας δεν θα σούταρε!

Το μπουμπούνισε χθες με όλη του την άνεση, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ.

Και το ‘βαλε!

Εάν έβαζε ένα δυο από τα έξι που σούταρε ο Λαρεντζάκης μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό, αλλά τι γράφω;

Μας πειράζουν εμάς τα 0/6 τρίποντα του Γιαννούλη από την Κύθνο και δεν χαλάνε τους Μπακς τα 0/16 του Κρις Μίντλετον στον πρώτο και στον τέταρτο τελικό της Ανατολής;

Σωστό κι αυτό!

Τους παίξαμε στα ίσια τους Καναδούς.

Μία σας και μία μας και ό,τι ήθελε προκύψει.

Μία σας και μία μας και όποιος αντέξει!

Απέναντι σε μια ως επί το πλείστον made in USA ομάδα, η Εθνική έμοιαζε βγαλμένη από την ξεπατικωσούρα του ημιτελικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006 στη Σαϊτάμα: εννοώ από πλευράς ρυθμού, κατοχών και σκορ, όχι σε ό,τι αφορά την ισχύ των αντιπάλων, το διακύβευμα και το αποτέλεσμα.

Τι έβγαλε η σούμα στο τέλος; Ελλάδα-Καναδάς 77-75 στις κατοχές, 106-103 στους βαθμούς του ranking και 91-97 στο τελικό σκορ.

Η Εθνική είχε τέσσερα λιγότερα ριμπάουντ, τρία λιγότερα λάθη, πέντε παραπάνω κλεψίματα και πέντε περισσότερες ασίστ, αλλά ως γνωστόν, το μπάσκετ δεν είναι μια τόσο υπεραπλουστευμένη ώστε να καταντάει κιόλας απλοϊκή αριθμητική πράξη επί τη βάσει της οποίας, συνάγεται το ρηχό συμπέρασμα «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κι έξι το λαδόξυδο»!

Η ήττα από τον Καναδά στην πρεμιέρα του Προολυμπιακού Τουρνουά δεν συνιστά τη συντέλεια του κόσμου.

Τούτη θα επισυμβεί εάν κι εφόσον η Εθνική ηττηθεί από τους Κινέζους απέναντι στους οποίους θα παίξει τα ρέστα της για να κρατήσει ζωντανό τον στόχο της πρόκρισης.

Με τους Καναδούς ενδέχεται να τα ξαναπούμε στον τελικό της 4ης Ιουλίου, αλλά ως εδώ και μη παρέκει...

Δεν υπάρχει τελικός χωρίς νίκη στον ημιτελικό και επίσης δεν υπάρχει ημιτελικός χωρίς νίκη στον αυριανό αγώνα, οπότε λάλιε, που λένε και στο χωριό μου.