Euro 2020: Ο Πανένκα και το "παρ' τα αρ@@@ μου Μάγερ"

Δεν εμπορεύομαι ηλεκτρικά είδη, δεν δραστηριοποιούμαι στην εστίαση, δεν είμαι ντελιβεράς.

Δεν είμαι καν ποδοσφαιρόπληκτος.

Είμαι όμως φίλαθλος και γουστάρω πολύ αυτό που αρχίζει να συμβαίνει από σήμερα και θα βαστάξει κιόλας έναν μήνα!

Δεν είμαι τίποτε απ’ όλα όσα προανέφερα, αλά εάν ήμουν ο Αντον Τσέχοφ θα παραποιούσα ευχαρίστως την περίφημη ατάκα από τις «Τρείς αδερφές».

Όχι στη Μόσχα, αλλά... στη Ρώμη αδερφές μου, στη Ρώμη!

Το ριζικό της Ολγας, της Μάσα και της Ιρίνα έγραφε ότι δεν θα πήγαιναν ποτέ στη Μόσχα.

Ομοίως και το δικό μου σε ό,τι αφορά τη Ρώμη, όπου πάντως βρέθηκα στις 27 Μαϊου του 2009 και παρακολούθησα τον τελικό του Champions League ανάμεσα στην Μπαρσελόνα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ .

Για να πω την αμαρτία μου πολύ θα το ‘θελα και ακόμη περισσότερο θα το ‘φχαριστιόμουν να παρακολουθήσω ως φίλαθλος ή να καλύψω ως δημοσιογράφος ένα Euro (και ειδικώς αυτό που θα είναι κιόλας ιστορικό) ή ένα Μουντιάλ, αλλά δεν μου ‘χει κάτσει ακόμα!

Εδώ, διάβολε, δεν μου κάθεται αυτό το ρημάδι το Προολυμπιακό Τουρνουά του μπάσκετ, διότι οι Καναδοί βάζουν τους επισκέπτες σε καραντίνα 15 ημερών και άντε να βρεις κάποιον να σε πληρώσει για να μένεις έγκλειστος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου!

Είναι όντως ιστορική η διοργάνωση της οποίας η αυλαία ανοίγει απόψε στο Olimpico: πολλώ λογιώ ιστορικό και κυρίως διότι (θεούθέλοτος και ιού επιτρέποντος) αποτελεί έναν Υμνον εις την ελευθερίαν!

Ναι, κατά πως το ‘γραψε ο Διονύσιος Σολωμός, διότι εδώ και 15 μήνες, όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά!

God save the Lions

Αμ το άλλο;

Μπορεί να καταστεί ιστορική αυτή τη διοργάνωση, εάν κι εφόσον ο Θεός εκτός από τη Βασίλισσα, δεήσει να σώσει και τους ποδοσφαιρικούς υπηκόους της!

Θα αγαλλιάσει κιόλας η ψυχούλα του Σερ Αλφ Ράμσι, καθόσον οι γεννήτορες, λάτρεις και αφοσιωμένοι πιστοί του ποδοσφαίρου έχουν να δουν χαρά στα σκέλια τους από το 1966.

Και τι χαρά; Με το γκολ-φάντaσμα του Τζεφ Χαρστ!

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν ακούγονται απανταχού της (ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής) γης από σήμερα μέχρι τις 11 Ιουλίου που η μπάλα θα κυλάει στο χορτάρι, θα μαγνητίζει το φιλοθεάμον κοινό και θα αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις.

Την όραση, διότι βλέπεις το ματς, στοιχειώδες και αυτονόητο.

Την ακοή, διότι το ακούς έστω κι αν δεν μας δονεί πια του Διακογιάννη η φωνή.

Την αφή, διότι πιάνεις τα vibes που αιωρούνται.

Την όσφρηση, διότι νιώθεις σαν να μυρίζεις τον ιδρώτα των πρωταγωνιστών.

Και τη γεύση επίσης διότι μπορείς να κατεβάζεις με το πάσο σου τα σουβλάκια και τις πίτσες!

Κάθε τέτοια εποχή που εκκινεί μια μεγάλη διοργάνωση με κυριεύει μια ρομαντική και νοσταλγική διάθεση που με γυρίζει στο παρελθόν και με πάει μια βόλτα σε στιγμές που τις είδα στην τηλεόραση, τις ένιωσα και τις κουβαλάω στον σκληρό δίσκο μου.

Μερικές από δαύτες, λέω να αραδιάσω σήμερα εδώ.

«"Πάρ' τα @@@ μου Μάγερ"

Από το πρώτο Euro που θυμάμαι, εκείνο του 1976, μου έχει μείνει το «και σουτάρει ο Πανένκα και πάρ’ τα αρ@@@α μου Μάγερ”!

Aυτό δεν το είπε βεβαίως ο Γιάννης Διακογιάννης, ο οποίος ανέκαθεν διακρινόταν για την κομψότητα του λόγου και την αστική ευγένεια του, αλλά ο Γιάννης Ιωαννίδης σε μια θρυλική αναπαράσταση στο σαλόνι του ξενοδοχείου Νovotel στη Λιμόζ, την παραμονή ενός αγώνα του Ολυμπιακού.

Για να κάνει κιόλας πιο... εποπτική και να ζωντανέψει τη διήγηση του πήρε ένα μαξιλάρι, το έκανε μπάλα, το σούταρε και έσπασε το ακριβό πορσελάνινο λαμπατέρ στο τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ!

Το πέναλτι α λα Πανένκα αποτελεί την πρώτη έντονη εικόνα που έχω στο μυαλό μου από τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Τότε, το 1976, ήμουν 13 χρονών και έμεινα... παγωτό από την παραδοξότητα της τεχνοτροπίας, την εκτέλεση του Τσέχου χαφ και από το σοκ που έπαθε ο Ζεπ Μάγερ στη φάση η οποία έκρινε κιόλας τον τελικό.

Το γκολ του Νικολούδη

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1980 στη Ρώμη, ήμουν πια δημοσιογράφος με λίγα στυλό, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Νικήτας Γαβαλάς!

Έκανε κιόλας σεφτέ η Εθνική ομάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση και θυμάμαι την αγωνία μου, άλλωστε ευτύχησα να είμαι παρών στο αλήστου μνήμης ματς με τη Σοβιετική Ένωση, στις 12 Σεπτεμβρίου του ’79, στο γήπεδο της Λεωφόρου, όπου με το γκολ του Τάκη Νικολούδη σφραγίσαμε το εισιτήριο της πρόκρισης.

Ο Πλατινί, ο Ζάγετς κι ο Τιτανικός

Το ’84 ήμουν δημοσιογράφος με πολλά στυλό: πολλά, αλλά λιγότερα από τα πολλά καντάρια μπάλας του Μισέλ Πλατινί και του Βέλιμιρ Ζάγετς, όπως ορθώς τον αποκαλεί ο Αλέξης Σπυρόπουλος!

Ο νοών νοείτω για ποιο λόγο ονοματίζω αυτούς τους δυο μεγάλους μπαλαδόρους.

Το ματς Γαλλία-Γιουγκοσλαβία στο Σεντ Ετιέν ήταν χάρμα οφθαλμών και βρήκε νικητές τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης «Μπλε» με σκορ 3-2.

Ο Πλατινί έβαλε και τα τρία γκολ της Γαλλίας, όσο για τις τραβέρσες και τα coast to coast του Ζάγετς, τώρα που το σκέπτομαι, μου θυμίζουν αυτό που έγραψε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζιμ Μάρει στο βιβλίο του «The Great Ones» για τον Μάτζικ Τζόσον.

«Οσοι τον έβλεπαν να ΄ρχεται καταπάνω τους, θα πρέπει να ένιωθαν όπως ο καπετάνιος του Τιτανικού», όταν αντίκρισε μπροστά του το παγόβουνο»!

Ευτυχώς τον Ζάγετς αξιωθήκαμε να τον δούμε και στα μέρη μας και μάλιστα μετά από λίγες εβδομάδες, καθώς το καλοκαίρι του ’84 φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Το άσμα ασμάτων του Φαν Μπάστεν

Εάν όπως γράφει στο βιβλίο του ο Κάρλο Λέβι, ο Χριστός σταμάτησε στο Εμπολι, στα 1988 το ποδόσφαιρο σταμάτησε στο Αμβούργο!

Όντως σταμάτησε στο 54ο λεπτό του τελικού ανάμεσα στην Ολλανδία και στη Σοβιετική Ένωση, όταν ο Μάρκο Φαν Μπάστεν έκανε πόστερ τον Ρινάτ Ντασάγεφ με ένα (που δεν ήταν γκολ, αλλά) ποίημα!

Ένα άσμα ασμάτων, ανείπωτος ύμνος στην ποδοσφαιρική καλλιτεχνία!

Αλαλα τα χείλη των ασεβών!

Κανονικά εδώ θα έπρεπε να σφυρίξω λήξη στο κείμενο και να κλείσω το άλμπουμ των αναμνήσεων μου, αλλά, διάβολε, η ζωή συνεχίσθηκε και μετά από αυτή τη φαντασμαγορική στιγμή.

Φάντης μπαστούνι η Δανία

Το Euro του ’92 είχε και το δράμα του και το χάζι του.

Είχε το δράμα για τον in extremis αποκλεισμό των Γιουγκοσλάβων λόγω του εμπάργκο του Ο.Η.Ε.

Και είχε το χάζι του διότι αντ’ αυτών προσκλήθηκαν και προσήλθαν στα γήπεδα της Σουηδίας σαν φάντης μπαστούνι οι Δανοί που μαζεύτηκαν αραχτοί και μαυρισμένοι από τις παραλίες και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης!

Κρίμα που είχε αποσυρθεί ο Πρέμπεν Ελκιερ διότι εάν έπαιζε ακόμα με τόσα τσιγάρα τα οποία θα φούμαρε αρειμανίως στο επινίκιο γλέντι θα είχε πιάσει φωτιά όλο το Γκέτεμποργκ!

Το χρυσό γκολ και ο Ντράζεν

Το ’96 έμελλε να επιβεβαιωθεί η αποφθεγματική ρήση του Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς, με απροσδόκητο ήρωα τον Ολιβερ Μπίρχοφ, που πέτυχε και τα δυο γκολ στον τελικό με την Αγγλία.

Και το απλό της ισοφάρισης, μα κυρίως το «χρυσό» στο πέμπτο λεπτό της παράτασης!

Παρεμπιπτόντως μετά από πέντε χρόνια ο Μπίρχοφ παντρεύτηκε την Κλάρα Ζαλάντσι, το μοντέλο που ήταν η φιλενάδα του Ντράζεν Πέτροβιτς και η οδηγός του Volkswagen στο τραγικό δυστύχημα της 7ης Ιουνίου του 1993...

Η "ψυχώ" του Τρεζεγκέ

Ο τελικός του Εuro του Millennium (2000) ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ιταλία μου φέρνει προς την «Ψυχώ» του Χόιτσκοκ!

Ούλος του θρίλερ, μπας και θυμάστε πώς και πότε κρίθηκε;

Στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων ισοφαρίζει ο Βιλτόρ και στο 13ο λεπτό της παράτασης βάζει το golden goal ο Τρεζεγκέ!

"Σήκωσέ το, το γαμ@@νο"

Για το ελληνικό έπος του 2004, ισχύει αυτό που είπε έμπλεος κατάπληξης, συγκίνησης και θεμιτής δημοσιογραφικής υπερβολής ο Γιώργος Χελάκης.

Δεν περιγράφω άλλο!

Στο τσακ ήμουνα, παρεμπιπτόντως, να μετάσχω και εγώ σε κάποιο από τα καραβάνια και τα τσάρτερ της χαράς, αλλά πλησίαζαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ξέμεινα εδώ να τραγουδάω το «σήκωσε το γα@@@ο»!

Η δικτατορία των Ισπανών

Το 2008 στη Βιέννη και το 2012 στο Κίεβο (όπως και το 2010 στο Μουντιάλ στο Γιοχάνεσμπουργκ) επιβάλλεται η μεταχρονολογημένη δικτατορία του Φράνκο, απλώς τον ρόλο του «Χενεραλίσιμο» υποδύθηκαν κάμποσοι παικταράδες...

Α, για να μην το ξεχάσω: τον τελικό του 2012 τον παρακολούθησα από τηλοψίας στο Τορίνο, όπου βρισκόμουν με την Εθνική ομάδα μπάσκετ για το Προολυμπιακό Τουρνουά.

Είμαι κιόλας φιλοϊταλός, ωστόσο η Ισπανία δεν παιζόταν, σάρωσε τους λεγάμενους με 4-0 και εδώ ισχύει αυτό που λέμε «και κλάμα η κυρία»!

Μετά από πέντε βράδια μας καθάρισε σαν αυγό και εκείνος ο μυστήριος ο Νταγκουντούρο και βαλαντώσαμε από τα δάκρυα!

Ένας κάποιος Έντερ

Το 2016, ερήμην ημών κι αφού είχε καλομάθει η γριά στα σύκα τριών απανωτών συμμετοχών, χαρήκαμε με τη χαρά του Φερνάντο Σάντος που επέζησε κιόλας των τριών ισοπαλιών στον πρώτο γύρο.

Ο Εντερ χαρά να δείτε!

Ο Εντερ, όχι ο Βραζιλιάνος ο οποίος στο Μουντιάλ του ’82 σούταρε και σκότωνε, αλλά ο άσημος συνονόματος του από τη Γουϊνέα-Μπισάου που σκόραρε στα χασομέρια του τελικού, έστειλε αδιάβαστους τους Γάλλους και εκτόξευσε τους Πορτογάλους στον έβδομο ουρανό!

Το λες και ειρωνεία της τύχης αυτό, διάβολε: ο ήρωας μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής σχολής που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θρόνο να μην είναι ο (απών, λόγω τραυματισμού) Ρονάλντο, αλλά κάποιος no name!