Δεν ήμουν ποτέ, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ ένας από αυτούς που αρέσκονται να ευλογούν τα γένια τους...

Δεν έχω κιόλας γένια...

Έχει όμως γένια ο Φάνης και λέω σήμερα να ευλογήσω τα δικά του!

Δεν ανήκω επίσης στην κατηγορία εκείνων που χάσκουν όλη μέρα πάνω από τον υπολογιστή ή το κινητό τους και ασχολούνται με τα social media…

Aλλά να που καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια...

Να που αμάρτησα για τον Φάνη μας!

Ο Φάνης είναι ο.. Φάνης!

Έτσι.

Σκέτος Φάνης!

Άντε το πολύ να πω ο «Μπέμπης». Σκέτος Μπέμπης!

Το να πεις ή να γράψεις ο Φάνης ο Χριστοδούλου είναι περιττό...

Καθόλου περιττό πάλι δεν είναι να μείνεις μ’ ανοικτό το στόμα από τις... παλλαϊκές και πάνδημες αντιδράσεις που προκάλεσε χθες η συνέντευξη του στο Sport24.gr.

Συνεχίζονται κιόλας και σήμερα σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που μια συνέντευξη και μάλιστα παλαίμαχου αθλητή προκάλεσε τέτοιο πάταγο!

ΧΑΡΑΜΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑΛΙ ΤΟΥ

Χαλάλι του όμως...

Ας συμβεί, διάβολε, κάτι που να είναι για το χαλάλι του: το γράφω αυτό, διότι μέχρι τούδε τα περισσότερα συνέβησαν για το... χαράμι του!

Σπολλάτη του, εκτός από χαλάλι του: στην κυριολεξία κιόλας διότι τις τελευταίες ημέρες πέρασε μια περιπέτεια υγείας, χρειάστηκε να φύγει από την Πάρο για τη Σύρο και από εκεί για την Αθήνα, ώστε να υποβληθεί σε μια επέμβαση...

Το κατάλαβε και ο ίδιος, από μόνος του, ότι πρέπει να ψαχτεί λίγο παραπάνω, να αλλάξει κάποια πράγματα στη ζωή του, να φροντίσει και ν’ αγαπήσει περισσότερο ο Χριστοδούλου τον Φάνη...

Τον Φάνη μας!

Ο Φάνης ανήκει στον εαυτό του, στη γυναίκα του, στις τρεις κόρες του, στην οικογένεια του...

Ανήκει όμως και σε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ: η μπασκετοσύνη του ταιριάζει σε αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Γιώργος Λιάνης, για τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη...

Πρέπει να κοινωνικοποιηθεί!

Από προχθές που άρχισε να παίζει η αναγγελία της επικείμενης προβολής της συνέντευξης στο Sport24.gr, ένιωσα πως ο κόσμος ξεροστάλιαζε για να τον δει, να τον ακούσει, να τον αισθανθεί, να μοιραστεί μαζί του, μέσα από την εικόνα, αναμνήσεις, καημούς και πόθους...

Μπορεί να μοιάζει με κλισέ, αλλά όντως αυτή η συνέντευξη του ήταν μια κατάθεση ψυχής!

Εδώ, πρέπει να γράψω κάτι: στα 42 χρόνια που διακονώ και ταλαιπωρώ τη δόλια τη δημοσιογραφία, δεν έχω συναντήσει πιο ακομπλεξάριστο άνθρωπο από δαύτον.

Κάποιος με ρώτησε χθες πώς και δεν παρεξηγείται που τον γράφω και τον λέω «Χοντρό»!

Μα «Χοντρό» τον ανέβαζα, «Χοντρό» τον κατέβαζα από τότε που τον συνάντησα για πρώτη φορά, το 1983, τώρα που γεράσαμε, θα μου κακιώσει και θα με μαλώσει;

Χοντρός. Χοντράκλα!

Παρεμπιπτόντως ο διευθυντής του Sport24.gr, Παντελής Βλαχόπουλος, με ρώτησε για το αν θα μπορούσε να βάλει τίτλο στη συνέντευξη «Το αμάρτημα μου», ή «Φάνης, Τhe Sinner» και τα τοιαύτα...

«Θα παρεξηγηθεί;» είχε την αγωνία του...

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑ

Ποιος να παρεξηγηθεί; Ο Φάνης; Μα αφού παίρνει από μόνος του το μαστίγιο και βαράει τον εαυτό του!

Μα αφού μόνος του προσέρχεται για να εξομολογηθεί;

Εγώ έπαιξα για λίγο τον ρόλο του... παπά, που τον ακούει από το διπλανό δωμάτιο.

Εάν έλειπα, τον ρόλο του εξομολόγου θα έπαιζε ο άψυχος καθρέφτης του!

Αυτός είναι ο Φάνης: η πιο όμορφη ανορθογραφία του ελληνικού μπάσκετ...

Ο Φάνης του μικρού ανυπότακτου γαλατικού χωριού, όπως τον αποκάλεσαν κάποτε οι μετανοημένοι οπαδοί του Πανιωνίου επιστρέφοντας του κιόλας εκείνη την ιδρωμένη φανέλα, που τους είχε πετάξει στη μούρη.

Αγανάκτησε τότε ακούγοντας το σύνθημα από την εξέδρα...

«Φάνη βαζέλα, πέτα τη φανέλα»!

Ο διευθυντής μάρκετινγκ του Sport24.gr, Γρηγόρης Μπάτης, έγραψε χθες ότι θα φτιάξει επί τούτου μια φανουρόπιτα …

Φανουρόπιτες έφτιαχναν οι παλαιικές γυναίκες άμα χανόταν κάποιος για να βρεθεί: ο Φάνης δεν είχε χαθεί, ούτε κρυβόταν στα λαγούμια, ούτε εξαφανίσθηκε και αίφνης εμφανίσθηκε...

Πριν από δέκα χρόνια για κάμποσους δικούς του λόγους αποφάσισε να αυτοεξορισθεί και να μονάσει στην Πάρο: πήρε τα γυναικόπαιδα, παράτησε την Αθήνα και ξα τους...

Ο Φάνης ξέρει τι έκανε και τι δεν έκανε: δεν χρειάζεται να του ταράξεις τις ευαίσθητες χορδές, να κάνεις ένα θέμα «κίτρινο» (όπως λέμε στη δημοσιογραφική αργκό) και να κανιβαλίσεις μαζί του...

Ο Φάνης είναι ανέκαθεν ο εαυτός του.

Ψυχούλα, λέμε!

Τον πρωτογνώρισα πριν από 37 χρόνια στο τότε Ανατολικό Αεροδρόμιο...

ΤΟ ΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΓΑΣΠΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ανήμερα τη γιορτή της Παναγίας, τον Δεκαπενταύγουστο του ’83 η Εθνική Εφήβων επέστρεφε από τη Βίλτσεα της Ρουμανίας, όπου είχε διεξαχθεί η Βαλκανιάδα...

Το προηγούμενο βράδυ είχε λήξει αισίως το θρίλερ της μεταγραφής του από τη Δάφνη (όπου μετακόμισε ο μισός Πανιώνιος, συμπεριλαμβανομένου και του συχωρεμένου του Μάκη Δενδρινού σε ρόλο προπονητή συμισακά με τον «Ιστορικό»), αλλά ο Φάνης δεν το ήξερε ακόμα...

Βγήκε πρώτος στη σκάλα του αεροπλάνου ο Γιώργος Γάσπαρης, απέναντι του στέκονταν ο Αντρέας Βαρίκας, ο Παύλος Κορκίδης, ο Τάσος Γιάνναρος, ο Μάκης Δενδρινός, ο Αργύρης Κορωναίος και δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι...

Του έγνεψαν με σφιγμένες γροθιές και αντίχειρες σηκωμένους και ο Γάσπαρης πήρε το μήνυμα...

Γύρισε προς τα πίσω...

Με το που ξεπρόβαλε ο Φάνης, ο Γιώργος του έκανε το νεύμα που μετά από πέντε χρόνια (22 Οκτωβρίου 1988) έμελλε να κάνει στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιστρέφοντας από το Χέρφιλντ!

Ο τότε πρωθυπουργός θα νομιμοποιούσε τη Δήμητρα Λιάνη στη συζυγική κλίνη του...

Ο Γάσπαρης πρωτοπόρησε και ούτως ειπείν, νομιμοποίησε τον Φάνη στο λίκνον της Νέας Σμύρνης...

Είναι γνωστό και αυτονόητο από τα συμφραζόμενα ότι τον Φάνη τον αγαπώ πολύ.

Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει!

Μαζί του δεν είμαι αντικειμενικός, ούτε στις καλές στιγμές του, ούτε στις κακές.

Του ΄χω αδυναμία, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Είμαι μέγας Φανιστής, σημαίνον και εξέχον μέλος του κινήματος του Φανισμού!

Ήμασταν και περίπου συνομήλικοι (του ’65 αυτός, του ’63 ελόγου μου) και κολλήσαμε, όπως επίσης με τον Φασούλα και τον Φιλίππου, απλώς σε αντίθεση με τον Παναγιώτη και τον Νίκο, τον Φάνη τον είχα στα πόδια μου, εδώ στην Αθήνα...

Στα γονατάκια μας τον αναθρέψαμε οι δημοσιογράφοι και τον καμαρώναμε μέρα με τη μέρα να γίνεται αυτός που επέπρωτο να γίνει!

Μπορούσε, γαμώ το κέρατο μου., να γίνει πολύ καλύτερος, αλλά ας είναι...

Αμα το παραδέχεται αυτό ο ίδιος, ημών των υπολοίπων μας φτάνει και μας περισσεύει...

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Με τον Φάνη υπηρετήσαμε μαζί στο επονομαζόμενο κολέγιο της Αεροπορίας!

Αυτός μαζί με τον Γάσπαρη είχαν προηγηθεί στην κατάταξη, η ταπεινότης μου μαζί με τον Σκαραφίγκα, τον Παναγιωτόπουλο, τον Δημητρό (από τη Νήαρ Ηστ), τον συνάδερφό μου Μπάμπη Παπαναγιώτου και τον (αδερφό του Νίκου) Δημήτρη Κασουρίδη μπήκαμε αρχές Σεπτεμβρίου (του 89) στο στρατόπεδο της Τρίπολης με την ΕΣΣΟ Ε89.

Όταν έγινε το Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας στην Καλαμάτα, βρέθηκα μαζί τους για να το καλύψω δημοσιογραφικά, καθόσον μπροστά του τύφλα να ‘χε η Α’ Εθνική!

Ένα βράδυ μετά τους αγώνες στην «Τέντα» κι αφού φάγαμε και ήπιαμε τις... κάλτσες μας, έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο «Elite», όπου μέναμε...

«Ελα, καβάλα, να πάμε με τη μηχανή» μου είπε ο Φάνης...

Καβάλησα, χωρίς να ξέρω πως αυτή δεν ήταν Harley, αλλά φτιαγμένο Boeing!

Ψττττ, μπόινγκ, που έλεγε και ο Βουτσάς!

Το πότε διασχίσαμε την παραλία και φτάσαμε από την ταβέρνα στο ξενοδοχείο, ούτε που το κατάλαβα, ούτε που θέλω να το θυμάμαι!

Σαν τον γύρο του θανάτου στα παλιά λούνα παρκ ένα πράγμα!

Τρία χρόνια νωρίτερα μαζί του(ς) έχω περάσει μια από τις πιο όμορφες νύχτες της ζωής μου...

Στις 27 Δεκεμβρίου του ’86 η Εθνική ομάδα αμέσως μετά τη νίκη επί της Ρουμανίας και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στη Βαλκανιάδα επιβιβάσθηκε στο αεροπλάνο της Balkan και γύρισε κατ’ ευθείαν στην Αθήνα...

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΣΤΟ «LIDO»

«Και τώρα πού θα πάμε να το γλεντήσουμε;» αναρωτήθηκαν οι παίκτες...

«Το ‘χω» απάντησε ο Φάνης. «Ακολουθήστε με»

Το ‘χε όντως!

Τον ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε στο «Lido», εκεί στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, όπου τραγούδαγαν ο Λευτέρης Πανταζής και η Άντζελα Δημητρίου...

Ε κάποια στιγμή, κάτι η χαρά για το χρυσό μετάλλιο, κάτι το ουίσκι που έρεε, ο Φάνης μεράκλωσε, ανέβηκε στην πίστα και του ΄δωσε και κατάλαβε με ένα βαρύ ζεϊμπέκικο.

Ως γνωστόν, ο Φάνης είναι σπουδαίος χορευτής. Μικρός πήγαινε σε σχολή στη Δάφνη, χορεύει όλη τη γκάμα, μονάχα τα κρητικά δεν έχει στο ρεπερτόριο του...

Η ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ... ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗ

Άλλο ένα βράδυ σαν αυτό, το ’90, μετά από έναν αγώνα της Εθνικής στο γειτονικό Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το κάψαμε στις Τζιτζιφιές, όπου ο Γιώργος Καμπουρίδης έβλεπε τους μπασκετμπολίστες να εισέρχονται στον... ιερό ναό του και φώναζε από την πίστα...

«Αμυναααα. Μαν του μανννν... Πρέσινγκκκκ»!

Και αμέσως μετά, δώσ’ του «το μείνε κοντά μου μια ζωή»!

Τον Φάνη δεν τον λατρέψαμε μονάχα για το ταλέντο και την μπασκετοσύνη του, αλλά και για έναν άλλο λόγο: ήταν γήινος!

Έχω άλλη μια ιστορία για τον επίλογο...

ΧΙΛΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΤΣΙΓΑΡΑ

Τον Ιούλιο του 1996 η Εθνική ταξιδεύει με προορισμό την Ιντιανάπολις (για το φιλικό ματς με τους Αμερικανούς, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες), σε μια περιπετειώδη πτήση στη διάρκεια της οποίας ένας μεθυσμένος επιβάτης έκανε άνω κάτω το αεροπλάνο και ο πιλότος αναγκάσθηκε να προσγειωθεί στο JFK της Νέας Υόρκης για να τον παραδώσει στην Αστυνομία...

Τότε, λοιπόν, διαχύθηκε η φήμη ότι υπαίτιοι της φασαρίας ήσαν τάχα οι παίκτες της Εθνικής επειδή, λέει, κάπνιζαν!

Μετέδιδα εκείνο τον αγώνα (που κατέληξε στη βαριά ήττα με 128-62) για το Star Channel, αλλά ταξίδευα με διαφορετική πτήση και όταν συνάντησα τους φερόμενους ως ενόχους, τους ρώτησα τι είχε συμβεί...

«Δεν καπνίσαμε ρε» με διαβεβαίωσε ο Φάνης.

«Απλά η αεροσυνοδός μας είπε ότι εάν μας έπιαναν να καπνίζουμε θα πληρώναμε πρόστιμο 500 δολάρια...»

«Και τι της είπες εσύ;» τον ρώτησα...

«Να σου δώσω χίλια δολάρια και να καπνίσω δυο για να ξεχαρμανιάσω»!!!