Η αμερικανική ταινία γυρίστηκε το 1978, η μπασκετική το 2004.

Στη συλλογική μνήμη του Ολυμπιακού εκείνη η βραδιά της 9ης Δεκεμβρίου (του 2004) μένει ανεξίτηλα χαραγμένη ως η πιο μαύρη κι άραχλη της ευρωπαϊκής ιστορίας του: ένας εφιάλτης που όσοι τον έζησαν δεν μπορούν να τον βγάλουν από το μυαλό τους.

Ανήμερα τη γιορτή της συλλήψεως της Αγίας Αννης, συνελήφθη (με την έτερη έννοια της λέξης) και ο Ολυμπιακός.

Πιάστηκε αιχμάλωτος και κάθε απόπειρα απόδρασης απέβη μάταιη!

Στις πέντε πρώτες αγωνιστικής της Ευρωλίγκας εκείνης της σεζόν, οι Πειραιώτες είχαν σημειώσει μια νίκη και μέτραγαν ήδη τέσσερις από τις έξι απανωτές ήττες, που γνώρισαν για να τερματίσουν στο φινάλε της κανονικής περιόδου με ρεκόρ 4-10.

Καμιά από τις προηγούμενες ήττες δεν ήταν σαν αυτήν. Και καμιά από τις επόμενες επίσης.

Σκέτη πανωλεθρία!

Ένας στραγγαλισμός χωρίς οίκτο!

Με δυο καλάθια του Λαβόρ Ποστέλ και του Ντούσαν Βούκτσεβιτς ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 5-3 και… basta cosi: αυτό ήταν το τελευταίο προβάδισμα του, η ύστατη έκλαμψη σε έναν αγώνα που εξελίχθηκε στο απόλυτο «Βατερλό»!

Με το επί μέρους σκορ στη δεύτερη περίοδο να είναι 14-33 και με εκείνο στην τέταρτη 10-34, το 59-110 που αποτυπώθηκε όταν ήχησε η κόρνα της λήξης άφηνε ερείπια τα οποία παρέπεμπαν σε βιβλική καταστροφή ή στη Δευτέρα Παρουσία!

Τα ύστερα του κόσμου!

Τα σήμαντρα είχαν αρχίσει να βαράνε πολύ νωρίτερα: τρία λεπτά πριν από την ανάπαυλα, στη θέα του 28-49, δεκάδες οπαδοί του Ολυμπιακού άρχισαν να φωνάζουν και να βρίζουν, κάποιοι μάλιστα από δαύτους κατέβηκαν από τις θέσεις τους και βρέθηκαν πίσω από τον ερυθρόλευκο πάγκο.

Στην αρχή ο κόσμος αποδοκίμαζε τον απόντα από το γήπεδο Σωκράτη Κόκκαλη, σε ένα κύμα οργής και απογοήτευσης που λειτουργούσε συσσωρευτικά και είχε (και) ποδοσφαιρική χροιά.

Τη σκανδάλη στους πυροβολισμούς δεν την πάτησαν τόσο ο Γουίλι Σόλομον (25 πόντοι), ο Νίκολα Πρκάτσιν (24π.) και ο Χένρι Ντόμερκαντ (22π.), όσο ο... Στίβεν Τζέραρντ!

Το εννοώ αυτό διότι το προηγούμενο βράδυ ο Ολυμπιακός είχε γνωρίσει τον αποκλεισμό από την επόμενη φάση του Champions League και εκεί που οι Πειραιώτες τα ‘χαν χύμα από το Αnfield Road τους ήρθαν και τσουβαλάτα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Στον τελευταίο αγώνα του Α’ ομίλου ο Ολυμπιακός (που είχε νικήσει τη Λίβερπουλ στον Πειραιά με 1-0, χάρη στο γκολ του Ιεροκλή Στολτίδη) προηγήθηκε με το γκολ του Ριβάλντο, αλλά στη συνέχεια δέχθηκε τρία γκολ και έμεινε εκτός νυμφώνος, καθόσον υστερούσε στην ισοβαθμία με τους «Κόκκινους»: αποκλείσθηκε με 10 βαθμούς, ενώ η πρωτοπόρος Μονακό συνέλεξε 12 και η ΛαΚορούνια είχε μείνει ουραγός με δυο.

Το ματς στο Νέο Φάληρο στράβωσε γρήγορα. Και στράβωσε πολύ.

Με το που άρχισε να ξεφεύγει η Εφές και ενώ το ...φέσι φαινόταν αναπόφευκτο, η μήνις των θεατών στράφηκε προς όλους.

Η μάλλον προς σχεδόν όλους, διότι αυτοί που γλίτωσαν ήταν τέσσερις: ο Μίλαν Τόμιτς, ο νεόκοπος στο ρόστερ Αγγελος Κορωνιός και οι αδελφοί Αγγελόπουλου που ανακατεύονταν ήδη με την ομάδα, χωρίς να έχουν αναλάβει ακόμη την πλήρη εξουσία.

Ούτως ή άλλως εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός διήγε μια πολύ περίεργη περίοδο και για αρκετό καιρό έμοιαζε εγκαταλελειμμένος και όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο τούρκικος φερετζές της έλειπε!

Το σύνθημα «Ομάδα μοντέλο την κάνατε μπου@@@ο» δονούσε την ατμόσφαιρα, όπως επίσης και το «Αφήστε τις φανέλες και φύγετε από ‘δω». Συν τοις άλλοις από ένα σημείο και πέρα οι οπαδοί χειροκροτούσαν ειρωνικά μετά από κάθε καλάθι που έβαζε η ομάδα τους.

Δεν ήταν και πολλά αυτά τα καλάθια: για την ιστορία, εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός «έγραψε» 17/56 σουτ, 26 ριμπάουντ και επτά ασίστ, ενώ η Εφές αντιπαρέβαλε 37/58 σουτ (εκ των οποίων 12/20 τρίποντα), 36 ριμπάουντ και 21 ασίστ.

Πριν από την έναρξη του αγώνα, μέσα στα αποδυτήρια ο Γιόνας Καζλάουσκας, που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία στις 17 Οκτωβρίου, ορμηνεμένος από τους συνεργάτες και τους διοικητικούς παράγοντες του Ολυμπιακού, είχε προσπαθήσει να τσιτώσει τους παίκτες.

Όπως θυμήθηκε ο Γιάννης Καλαμπόκης με τον οποίο μίλησα χθες, στην ομιλία του ο Καζλάουσκας εκτός από τα μπασκετικά στοιχεία έβαλε και κάποιες πατριωτικές πινελιές, λέγοντας ότι «δεν είναι ένας απλός αγώνας, αλλά μια μάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία»!

Δυο ώρες αργότερα ο Λιθουανός προπονητής, μετά τη χαιρετούρα με τον Οκτάι Μαχμούτι συνειδητοποιούσε τη ματαιότητα της οιστρηλασίας του, χώρια που έμοιαζε με φιγούρα αρχαίας τραγωδίας.

«Το πιο εύκολο που μπορώ να κάνω είναι να φύγω απόψε, αλλά δεν είμαι τέτοιος τύπος. Θα μείνω και θα αντιμετωπίσω την πρόκληση να βγάλω τον Ολυμπιακό απ’ αυτή την τρύπα» σχολίασε με φανερή απογοήτευση από τα διατρέξαντα.

Και συνέχισε: «Το μόνο που μπορείς να κάνεις μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση είναι να βάλεις τα κλάματα. Θέλουμε να κάνουμε αρκετές αλλαγές, αλλά κάποιοι παίκτες δεν δέχονται να φύγουν. Πολλοί παίκτες έχουν χωριστεί σε ομάδες και αυτό χαλάει το κλίμα»

Εδώ ήρθαμε, όπως λέγαμε παλιά στο σινεμά: στους παίκτες που δεν ξέρω εάν ήταν χωρισμένοι σε ομάδες, αλλά κάποιοι από δαύτους έκρυβαν τις μούρες τους από τη ντροπή!

Σοβαρολογώ και κυριολεκτώ, δεν υπερβάλλω όπως συνηθίζω και αυτό το άκουσα από το στόμα του Λάζαρου Αγαδάκου από τον οποίο ζήτησα να θυμηθεί πώς βίωσε εκείνη την αποφράδα νύχτα.

«Ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ποτέ άλλοτε στην καριέρα μου δεν έχω περάσει τέτοια δοκιμασία» μου εκμυστηρεύθηκε.

Και συνέχισε σκαλίζοντας τις αναμνήσεις του: «Δεν επρόκειτο απλώς για μια συντριβή, αλλά για έναν διασυρμό και όλοι μας ντρεπόμασταν που γίναμε μέρος μιας μαύρης σελίδας. Ήταν, μια πολύ βάναυση δοκιμασία και θυμάμαι ότι από τη στιγμή που κάθισα στον πάγκο παρακαλούσα να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα αυτό το μαρτύριο. Έβλεπα τον Ντόμερκαντ, τον Σόλομον και τον Πρκάτσιν να σκοράρουν όπως ήθελαν και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι»!

Υπήρχε και συνέχεια βεβαίως, που ο Αγαδάκος τη μοιράστηκε μαζί με τον Καλαμπόκη. «Μόλις ακούστηκε η κόρνα της λήξης, τελείωσε το ένα βασανιστήριο και άρχισε το δεύτερο. Θέλαμε όλοι μας ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Φύγαμε από το ΣΕΦ μαζί με τον Γιάννη και επειδή πεινάγαμε, πήγαμε στα “Village” στου Ρέντη, όπου τα εστιατόρια έκλειναν αργά για να φάμε κάτι» ανατρέχει στο δεύτερο μέρος του δράματος ο παλαίμαχος σέντερ.

«Βρήκαμε ένα εστιατόριο που ήταν καταχωνιασμένο στα βάθη ενός διαδρόμου και τόσο πολύ ντρεπόμασταν, αλλά και φοβόμασταν, που όσο καθίσαμε εκεί και τρώγαμε, φοράγαμε τις κουκούλες από τα φούτερ μας! Και θυμάμαι μάλιστα ότι για κάμποσες μέρες, πηγαινοερχόμουν από το σπίτι μου στο γήπεδο φορώντας κουκούλα για κάθε ενδεχόμενο»

Πέντε χρόνια αργότερα ο Γιάννης Καλαμπόκης μετακόμισε στο Τρεβίζο για να αγωνισθεί στην Μπενετόν στον πάγκο της οποίας βρισκόταν ο Οκτάι Μαχμούτι.

Μια μέρα το έφερε η κουβέντα σε εκείνο τον αγώνα και ο Μαχμούτι είπε στον Καλαμπόκη ότι «δεν σε θυμάμαι να παίζεις σε εκείνο το ματς».

Τότε ο Γιάννης γύρισε και στην κορύφωση του αυτοσαρκασμού του απάντησε.

«Είμαι σίγουρος, κόουτς. Εάν με θυμόσουν να παίζω σε εκείνο το ματς, δεν θα με έπαιρνες τώρα στην Μπενετόν»!

Για την ιστορία, ιδού οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε εκείνον τον αλήστου μνήμης αγώνα:

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Πέρι 10, Οβτσινα, Βούκτσεβιτς 13, Ζορόσκι 8, Ποστέλ 6, Παπανικολόπουλος, Καλαμπόκης 4, Τόμιτς, Σκλάβος 7, Κορωνιός 1, Αγαδάκος 7, Νόρντγκαρντ 3

ΕΦΕΣ: Αρσλάν 13, Σόλομον 25, Ερμίς, Πρκατσιν 24, Αμπί 2, Νίκολιτς 6, Πεκέρ 11, Πάσταλ 3, Κούγκο 2, Ντόμερκαντ 22, Γιλμάζ 2