Το μπουμπουνάω και αμαρτίαν ουκ έχω.

Εγώ, λοιπόν, εάν ήμουν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μετά τη λήξη του αγώνα θα κατέβαινα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και με συνεργούς τον Θανάση και τον.. εξωμότη Κώστα θα απήγαγα τον Νέντοβιτς (τον οποίο εθεάθη να καταχειροκροτεί ενθουσιασμένος στη φάση που έγραψε το 77-66) και θα τον έστελνα συστημένο, εξπρές και με… φορτωτική από τώρα στο Μιλγουόκι!

Καλύτερος δηλαδή είναι ο Κρις Μίντλετον που τον τρώνε στη μάπα οι Μπακς και πρέπει κάθε χρόνο στα πλέι οφς να κουλαντρίζουν τον ψυχισμό του;

Πλάκα κάνω, εννοείται.

Πλάκα; Μμμ, δεν παίρνω και όρκο γι’ αυτό!

Στα σοβαρά τώρα, ο παίκτης στον οποίο το 2013 οι Αμερικανοί επιδαψίλευσαν τον εξόχως κολακευτικό χαρακτηρισμό του «Ντέρικ Ρόουζ της Ευρώπης» απόψε υπήρξε χάρμα ειδέσθαι!

Αυτή τη φορά όντως άξιζε τα λεφτά του και μένει να αποδειχθεί εάν η καταλυτική (στην εξέλιξη του ματς) και φαντασμαγορική εμφάνιση του θα έχει και συνέχεια: αυτή δηλαδή που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός επί σταθερής και μονίμου βάσεως, είτε παίζει τον δικό του ρόλο, είτε κάνει και τη βάρδια του Παπαπέτρου!

Τώρα (προειδοποιώ το αναγνωστικό κοινό ότι) θα αυθαδιάσω και πάντως θα γράψω κάτι ακραίο και συνάμα μακάβριο.

Με τέτοιες καπνισμένες κάννες, ο Νέντοβιτς θα έκανε ακόμη και τον… Ντέιβιντ Στερν να σηκωθεί από τον τάφο του και να αναλογιστεί ότι δεν πήγε στράφι το κύκνειο άσμα του, στις 27 Ιουνίου του 2013 στο Barclays Center του Μπρούκλιν!

Το γράφω αυτό διότι το όνομα του Νέντοβιτς στην επιλογή του στο Νο 30 του ντραφτ (από τους Σανς που λίγο αργότερα τον πάσαραν στους Γουόριορς) έμεινε στην ιστορία ως το έσχατο το οποίο ανακοίνωσε ο συχωρεμένος πια κομισάριος του ΝΒΑ.

Τα επόμενα τριάντα ως είθισται τα πήρε σβάρνα ο αναπληρωτής και μετέπειτα διάδοχος του, ο Ανταμ Σίλβερ.

Ο Νέντοβιτς ήταν ο τελευταίος, ενώ το 1984 ο πρώτος λεγόταν Χακίμ Ολάζουον, ο τρίτος Μάικλ Τζόρνταν, ο πέμπτος Τσαρλς Μπάρκλεϊ και ο 16ος Τζον Στόκτον!

Αυθαδίασα κατά κόρον και όπως λένε και στο χωριό μου, εδά αμπράγιαρε κουμπάρε!

Ο Νέντοβιτς πάντως δεν αμπράγιαρε: σκόραρε (28 πόντους σε 28 λεπτά, τρεις λιγότερους απ’ όσους είχε σούμα στα 86’ των προηγούμενων τριών αγώνων) έτρεξε, βγήκε από σκριν, σούταρε από την αδύνατη πλευρά, κατέβασε μπάλα, έπαιξε τριάρι, δεν κρύφτηκε στην άμυνα, μέχρι και τάπα έκανε ο μπαγάσας!

Μέχρι και… Μπογκτάνοβιτς θύμισε στη σειρά των play offs της σεζόν 2016-17, όταν η Φενέρμπαχτσε «σκούπισε» τον Παναθηναϊκό και τον έστειλε πίσω με το λεωφορείο!

Για τον Παναθηναϊκό αυτό το εμφατικό 82-68 που αποτελεί κιόλας μια καλή κάβα (εάν κι εφόσον χρειασθεί σε βάθος χρόνου) υπήρξε η δεύτερη νίκη σε τέσσερις αγώνες.

Περισσότερο όμως από τη νίκη βαρύνει η απόδοση, ώστε να επιβεβαιωθεί κιόλας ένα παλιό διαφημιστικό σποτ μάρκας εσωρούχων.

Απ’ έξω εμφάνιση και από μέσα άνεση!

Και τα δυο τα μόστραραν οι Πράσινοι κόντρα στα… ορφανά του Ομπράντοβιτς και ελπίζουν ότι οι πολλές αρετές που επέδειξαν θα παραμείνουν κομμάτια της πανοπλίας τους και δεν θα σκάνε μύτη αραιά και πού.

Απ’ όλες αυτές θα εστιάσω στην προφανή που τη μαρτυρά κιόλας το σκορ.

Τη λένε άμυνα και την πιστοποιούν οι 68 πόντοι που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός και όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτών.

Δεν ήταν και λίγα, ούτε και ευκαταφρόνητα: η κυριαρχία στα ριμπάουντ, η ενέργεια, η θέληση, η αποφασιστικότητα, τα deflections, ο μονοψήφιος αριθμός λαθών, το γεγονός ότι με εξαίρεση το 2-3 και το 43-43 η Φενέρμπαχτσε δεν σήκωσε ποτέ άλλοτε κεφάλι.

Ήταν προφανές από το… ζέσταμα κιόλας (άλλωστε όπως είχε πει ο Γκάλης στις 10 Ιουνίου του ’87 πριν από το ματς με την Ιταλία, «τους έβλεπα στην προθέρμανση και είδα στα μάτια τους ότι θα χάσουν») ότι ο Βόβορας είχε πάρει τα μέτρα του Κοκόσκοφ.

Προϊούσης της νυκτός, μετά την αποβολή του πρώτου Ευρωπαίου προπονητή που ανέλαβε ομάδα του ΝΒΑ, θα αποδεικνυόταν ότι είχε πάρει και τα μέτρα του Ερντέμ Τζαν, ο οποίος παρεμπιπτόντως το 2008 διετέλεσε ασίσταντ κόουτς του Νεοζηλανδού Ταμπ Μπάλντγουιν στον ΠΑΟΚ.

Τούτου δοθέντος ο Βόβορας έπαιξε σκάκι και μάλιστα σ παρτίδες τύπου σιμουλτανέ!

Η στρατηγική του υπήρξε αριστοτεχνική και απέβη καταλυτική στη ροή του αγώνα και αποτελεσματική: είτε με τρία… γομάρια στην πεντάδα (Γουάιτ, Μπέντιλ, Ογκαστ), είτε με τρεις γκαρντ, είτε με straight μαρκαρίσματα, είτε με αλλαγές στα σκριν, είτε απέναντι σε man to man, είτε εναντίον ζώνης.

Το λένε και τα χαρτιά μου, όπως φώναζε κάποτε από του βήματος της Βουλής, ο Δημήτρης Τσοβόλας.

Ο Νάντο Ντε Κολό μπήκε στο ΟΑΚΑ κραδαίνοντας ως λάβαρα στην εφετινή σεζόν 17.8 πόντους, 4.8 ριμπάουντ, 4.8 ασίστ και 1.8 κλεψίματα.

Ένα το κρατούμενο.

Ο Γιαν Βέσελι εμφανίστηκε έχοντας μέσο όρο 14.3 πόντους, 8.3 ριμπάουντ, 2.3 ασίστ και 1.3 κλεψίματα.

Με τις δαγκάνες του Χάουαρντ Σαντ Ρος να του αφήνουν σημάδια, ο Γάλλος πόιντ γκαρντ τελείωσε το ματς με πέντε πόντους, τρία ριμπάουντ, τρεις ασίστ και το… λουρί της μάνας, κατά πώς λέγαμε παλιά!

Ο δε Τσέχος σέντερ έβγαλε με το ζόρι έξι πόντους, δυο ριμπάουντ, μια ασίστ και έμοιαζε με το παιδί για τα θελήματα του… Ντουβερίογλου!