Τα γενέθλια του... θανάτου του Γκρέι

Στα εγγλέζικα, Gray σημαίνει γκρίζος, αλλά, διάβολε, μόνο αυτό δεν ήταν προχθες (27/10) το βράδυ στο Βίλνιους ο λεγάμενος στην νίκη του Περιστερίου με 106-88!

Ούτε γκρίζος υπήρξε, ούτε κινούνταν σε γκρίζες ζώνες όπως συμβαίνει με τους γείτονες μας τους Τούρκους κάθε φορά (όπως τώρα) που αμφισβητούν την παραδεγμένη κυριαρχία της Ελλάδας σε ύδατα και νησίδες του Αιγαίου πελάγους...

Βρισκόταν βεβαίως σε μια άλλη ζώνη ο Στίβεν Γκρέι: σε αυτήν στην οποία αρεσκόταν να σουλατσάρει ο Μάικλ Τζόρνταν και εάν δεν την καθιέρωσε ο ίδιος, σίγουρα την εξάπλωσε ως δόκιμη μπασκετική ορολογία...

«In the zone», σαν να λέμε στη ζώνη του λυκόφωτος!

Ο 31χρονος γκαρντ έγραψε ιστορία πολλώ λογιώ στον αγώνα του Περιστερίου με τη Ρίτας και γυρίζει από το Βίλνιους εκτελωνίζοντας το δικό του scorching streak και τις red-hot επιδόσεις που του δίνουν το δικαίωμα να βλέπει την αφεντομουτσουνάρα του σε περίοπτες θέσεις των μεγάλων ρεκόρ του ελληνικού μπάσκετ...

Όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγα ούτε ευκαταφρόνητα για έναν τύπο που θα μπορούσε να είναι είτε πεθαμένος, είτε αγνοούμενος!

Δεν τα γράφω για πλάκα όλα αυτά, είναι αλήθεια και σπεύδω να τα κάνω λιανά...

Στην περίπτωση του Γκρέι ταιριάζουν με ακρίβεια και μάλιστα σε μια σατανική (ημερολογιακή) σύμπτωση οι στίχοι του τραγουδιού του συντοπίτη του Στέλιου Μπικάκη, καθότι και ελόγου του, έκανε τα γενέθλια του θανάτου του !

Χθες (27/10) λοιπόν συμπληρώθηκαν ακριβώς δέκα χρόνια από τότε που ο Γκρέι βρέθηκε μαχαιρωμένος και σκοτωμένος: όχι βεβαίως στην πραγματικότητα, αλλά στη θεατρική σκηνή του πανεπιστημίου του Γκονζάγκα, στο Σποκέιν της Ουάσιγκτον!

Όντας τεταρτοετής στους Bulldogs, στις 27 Οκτωβρίου του 2010, o Γκρέι πρωταγωνίστησε μαζί με τον Καναδό, νυν παίκτη των Μαϊάμι Χιτ, Κέλι Ολίνικ στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», υποδυόμενος τον εξάδελφο της ηρωίδας του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, τον Τυβάλτιο

Στο σενάριο ο Τυβάλτιος σκοτώνει τον Μερκούτιο, τον οποίο με τη σειρά του δολοφονεί ο Ρωμαίος όπερ και εγένετο εκείνο το βράδυ: απλώς ο Γκρέι, μόλις τον πήγαν σηκωτό στα καμαρίνια, αναστήθηκε και συνέχισε τη ζωή του, τις σπουδές του και το μπάσκετ.

Ο Γκρέι είναι ένας «Run of the mill» και «Free Thinker», όπως αποκαλούνται στην Αμερική οι αντισυμβατικοί τύποι, ακόμη κι αν ελλοχεύει ο κίνδυνος να θεωρηθούν... αλαφροΐσκιωτοι!

Πρόκειται για έναν ασυνήθιστο άνθρωπο και σε κάθε περίπτωση έναν ασυνήθιστο μπασκετμπολίστα: ήσυχος, πράος, εκνευριστικά ήρεμος, χωρίς φανφάρες, εντελώς αδιάφορος για το «θεαθήναι», μιλάει αργά και σιγανά, κυκλοφορεί πάντοτε με ένα βιβλίο στο χέρι, παίζει κιθάρα, έχει καλλιτεχνική φλέβα και είναι γεμάτος από κοινωνικές ευαισθησίες.

Όπως έλεγε και ο προπονητής του στο κολέγιο, ο Μαρκ Φιου, «σε ηλικία 22 ετών, ο Στίβεν έχει την εμπειρία, την ωριμότητα, την αυτογνωσία και τη σοφία ενός γέρου»!

Έναν χρόνο προτού... δολοφονηθεί ως Τυβάλτιος, ο Γκρέι δεν δίστασε να παίξει έναν εκ προοιμίου παρεξηγήσιμο ρόλο: υποδύθηκε τον ομοφυλόφιλο αθλητή του μπέιζμπολ, Ντάρεν Λέμινγκ στην παράσταση «Take me out».

Το λες και ειρωνεία αυτό, διότι στις μπασκετικές παραστάσεις που δίνει, δεν τα βγάζει, αλλά τα βάζει όλα!

Όλα και μάλιστα... ασάλιωτα, όπως λέγαμε παλιά!

Νothing but net, που λένε και στην πατρίδα του...

Το ‘χει πάντως απωθημένο, διότι δεν έβαλε ένα σουτ που θα τον καθιστούσε πρωταγωνιστή σε μια ιστορική στιγμή, όταν το Λαύριο ένιωθε να γλιστράει από την τσέπη του μια ιστορική ευκαιρία και συνάμα ο Παναθηναϊκός τη γλίτωνε στο τσακ...

Στις 22 Ιανουαρίου του 2018 στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός έριξε στο κανναβάτσο το Λαύριο με 120-118 στην κατάληξη ενός θρίλερ που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση, με τον Γκρέι να μην προλαβαίνει να πάρει τα τελευταία σουτ στη λήξη τόσο της κανονικής διάρκειας, όσο και της πρώτης παράτασης.

Τα πήραν, αλλά δεν τα έβαλαν διαδοχικά, ο Αντουέιν Γουίγκινς, ο Τόνι Μέιερ και ο Μακένζι Μουρ...

Μετά από 14 μήνες, στις 31 Μαρτίου του 2019, το αντάμωμα του με τον Παναθηναϊκό δεν ενείχε στοιχεία θρίλερ και ο ίδιος απέδειξε το προφανές...

Είναι μακράν ο καλύτερος σουτέρ που κυκλοφορεί τα τελευταία πέντε χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ!

Εκείνο το (δεύτερο) βράδυ, το Περιστέρι νίκησε τον Παναθηναϊκό με 80-72 και ο Γκρέι σκόραρε 27 πόντους σε 30 λεπτά, με 5/6 δίποντα, 4/7 τρίποντα και 5/5 βολές.

Επτά μήνες αργότερα, στις 19 Οκτωβρίου του 2019, οι Περιστεριώτες άλωσαν το ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ (90-91 στην παράταση) και ο πρώτος σκόρερ του γαλλικού πρωταθλήματος τη σεζόν 2014-15 με τη Ντιζόν ήταν πάλι εκεί για να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του με 26 πόντους (7/8δ., 2/2τρ., 6/6β.)...

Χέρι αλφάδι!

Εκτός από κλασικός σουτέρ και δεινός εκτελεστής, ο Γκρέι είναι ένας ρέκτης των προκλήσεων και της περιπέτειας και αυτό δεν έχει να κάνει μονάχα με τους ρόλους του στο θεατρικό σανίδι...

Τον Μάιο του 2010 ζήτησε από μόνος του από τον διευθυντή του πανεπιστημίου, Τζος Αρμστρονγκ (που παρεμπιπτόντως διαβάζοντας την αίτηση έπεσε από τα σύννεφα) και συμμετείχε εθελοντικά στο πρόγραμμα «Gonzaga in Zambezi», το οποίο εντάσσεται στη δράση «Study abroad» και αποτελεί βασικό κομμάτι των ενεργειών κοινωνικής ευθύνης του κολεγίου.

Τι έκανε τότε; Σε πείσμα των αντιδράσεων της οικογένειας του, πήρε το δισάκι του στον ώμο και πέρασε έναν μήνα στη Ζάμπια.

Έναν μήνα χωρίς φως, (ζεστό) νερό και τηλέφωνο!

Δεν πήγε για τουρισμό, ούτε κυριεύθηκε από τη μανία του εξερευνητή, αλλά ως μέλος μιας κοινωνικής ιεραποστολής, στην οποία (όπως μου είχε πει στην εκπομπή Pick N’ Roll της Cosmote TV στις 2 Απριλίου 2019), "μεταμορφώθηκα ξαφνικά από δάσκαλος σε μαθητή. Ο τομέας ευθύνης μου ήταν να κάνω διάφορα μαθήματα ιστορίας στα παιδιά, αλλά κάθε μέρα που περνούσε συνειδητοποιούσα ολοένα και περισσότερο ότι εγώ χρειαζόμουν περισσότερο τις διδαχές για τη ζωή", μου είπε σε αυτή τη συνέντευξη.

Πώς περνούσε στη Ζάμπια; "Παίζαμε μπάλα και διάφορα παιχνίδια έξω από τις καλύβες, πηγαίναμε βόλτες στην έρημο, κολυμπάγαμε στη θάλασσα και κατάλαβα πόσο καθαρή, ανεπιτήδευτη και αγνή μπορεί και πρέπει να είναι η ζωή μας".

Τότε είχε κοτσιδάκια στα μαλλιά, φορούσε σανδάλια αντί για κλασικά μπασκετικά σνίκερς και δεν ήταν ο μπασκετμπολίστας Γκρέι, αλλά ένας κοινός και απλοϊκός άνθρωπος: κάποιος Στίβεν, ένα παιδί ανάμεσα στα παιδιά!

"Εμείς έχουμε συνηθίσει στην πολυτέλεια και στις διάφορες ανέσεις, κάποιοι ζουν κιόλας με χλιδή. Εκεί στη Ζάμπια οι άνθρωποι ζουν απλά και όμορφα, χωρίς παραπανίσιες σκοτούρες. Τότε κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να έχουμε τα πάντα, μπορούμε να ζήσουμε με τα απολύτως απαραίτητα, να περνάμε καλά και να είμαστε ευτυχισμένοι" το φιλοσοφεί.

Εδώ μάλιστα έβαλε και μια ατάκα που μοιάζει βγαλμένη από τα συγγράμματα του κυνικού φιλοσόφου Δημώνακτος και του Νίκου Καζαντζάκη...

"Ένιωσα απελευθερωμένος. Πραγματικά ελεύθερος"!

Επιστρέφοντας στο σπίτι του ο Γκρέι κουβάλησε πολλές εκφράσεις της τοπικής διαλέκτου, διάφορα έθνικ μπιχλιμπίδια και συνήθειες, όπως επίσης και τις διευθύνσεις των παιδιών που γνώρισε εκεί για να αλληλογραφεί μαζί τους...

Όχι με e- mail, sms και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά με μολύβι και χαρτί!