Δεν ξέρω εάν υπάρχει προηγούμενη ζωή.

Παρεμπιπτόντως κάποτε που είχα ρωτήσει επ’ αυτού τον Γιάννη Ιωαννίδη, μου είχε απαντήσει καταφατικά και μάλιστα το χόντρυνε περισσότερο.

«Όχι μόνο υπάρχει προηγούμενη ζωή, αλλά εγώ ξέρω κιόλας τι ήμουν σε αυτήν» μου είπε και κρεμόμουν από τα χείλη του για να μου λύσει το μυστήριο.

«Βελγίδα χωρική του 19ου αιώνα»!

Εγώ πάντως στην προηγούμενη, στην επόμενη και εν πάση περιπτώσει σε μια άλλη ζωή μου, θα ήθελα να είμαι κάποιος σαν τον Μαρτί Περαρνάου!

Ποιος είναι αυτός; Ο Καταλανός δημοσιογράφος που έγραψε το βιβλίο για τον Πεπ Γουαρδιόλα!

Τους ζηλεύω αυτούς τους συναδέλφους μου που αξιώνονται από τον Θεό, από την τύχη και από γενναιόδωρους (στα αισθήματα), εξωστρεφείς και πρόθυμους να...τσαλακωθούν, εν ενεργεία προπονητές και παίκτες να μπλεχτούν στα μπούτια τους!

Το είχε διαπράξει πρώτος τη σεζόν 1985-86 ο Αμερικανός Τζον Φεϊνστάιν με τον Μπόμπι Νάιτ και εκείνη η ελεύθερη πρόσβαση στα απόκρυφα των Indiana Hoosiers γέννησε το βιβλίο «A season on the brink».

Δεν θυμάμαι και δεν έχει σημασία πόσα άλλα τέτοια βιβλία μεσολάβησαν μέχρι τη σεζόν 2013-14, όταν ο Πεναρνάου φορτώθηκε σαν τσάμικος ταμπάκος στον Γουαρδιόλα και σε όλη την ομάδα της Μπάγερν.

Απότοκο αυτής της ζωής του στο Μόναχο και της καθημερινότητας του με τους Βαυαρούς υπήρξε το βιβλίο «Herr Pep», που κυκλοφόρησε και με τον τίτλο «Pep Confidentail».

Σαν να λέμε Γουαρδιόλα, εμπιστευτικόν!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά ο λεγάμενος αποδείχθηκε κατσικοπόδαρος, καθόσον η Μπάγερν ναι μεν ξεπέταξε την Αρσεναλ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά στους ημιτελικούς του Champions League υπέστη το απόλυτο Βατερλό, απέναντι στους... ακατονόμαστους (για τον Γουαρδιόλα) Μαδριλένους.

Δυο ματς, δυο ήττες, με 4-0 και 1-0 και χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία!

Το έχω το βιβλίο, απλώς εκ παραδρομής, όταν το αγόρασα, δεν πρόσεξα ο δόλιος ότι επρόκειτο για τη γερμανική έκδοση του.

Τα μόνα γερμανικά που ξέρω είναι το «ich liebe dich» (σε αγαπώ) που το έλεγα μικρός σε μια τουρίστρια στη Χερσόνησο και τα...λουκάνικα Φραγκφούρτης!

Κρίμα, διότι εάν ήξερα γερμανικά ή είχα αγοράσει μια μεταφρασμένη έκδοση θα είχα γίνει σοφότερος.

Τον Πεπ τον συνάντησα για πρώτη φορά πριν από έντεκα χρόνια στο σπίτι του: όχι στην οικία του, αλλά στην επαγγελματική στέγη του, στις προπονητικές εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.

Θα μπορούσα βεβαίως να τον έχω συναντήσει και πρωτύτερα, αν ερχόταν στα μέρη μας για να παίξει μπάλα: παίχθηκε αυτό το σενάριο (σε σύνδεση με τον Ολυμπιακό) στο πρώτο μισό της δεκαετίας του Millennium, όταν ο νυν προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι (μετά την Μπαρτσελόνα, την Μπρέσια και τη Ρόμα) βουρλιζόταν στο Κατάρ και στο Μεξικό.

Με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως.

Τον συνάντησα λοιπόν και μίλησα μαζί του τέτοιες μέρες του 2009, όταν τύχη αγαθή (με τη συνδρομή της Interwetten) με έστειλε στη Βαρκελώνη για μια συνέντευξη με τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς.

Κοντά στον βασιλικό βεβαίως ποτίζονται κι οι γλάστρες, διότι ναι μεν μίλησα με τον νυν (αειθαλή) σταρ της Μίλαν, αλλά εκείνη η επίσκεψη μου εξελίχθηκε σε... αρμένικη βίζιτα από την οποία δεν ξέφυγαν ούτε ο Γουαρδιόλα, ούτε η αυτού εξοχότης, ο Λιονέλ Μέσι.

Ήμουν συστημένος όμως, όπως είχε συμβεί και δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν πάλι λειτούργησαν τα μεγάλα μέσα!

Το 1999, προτού παίξει ο Ολυμπιακός με τη Γιουβέντους, πήγα σε διατεταγμένη αποστολή από την εφημερίδα «Kόσμος των Σπορ» στο Τορίνο και έβαλα βύσμα τον Νίκο Αναστόπουλο.

Τότε ο Μαρσέλο Λίπι με υποδέχθηκε με ανοικτές αγκάλες και πέρασα ζωή και κότα!

Δέκα χρόνια αργότερα το βύσμα μου με τον Πεπ ήταν ο Μανουέλ Εστιάρτε.

Τον θεωρούμενο ως κορυφαίο πολίστα όλων των εποχών τον γνωρίζω σχεδόν σαράντα χρόνια και έφτανε ένα τηλεφώνημα για να με φτιάξει!

Ο Εστιάρτε γεννήθηκε στη Μανρέσα και ο Γουαρδιόλα οκτώ χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Σαντπεδόρ: τους χωρίζουν δέκα χρόνια στην ηλικία, αλλά τους ενώνει μια μεγάλη και πολύ δυνατή φιλία, μάλιστα ο Πεπ κουβαλάει τον Μανουέλ σε όλες τις ομάδες του (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μάντσεστερ Σίτι) ως ειδικό σύμβουλο του.

Κανονίστηκε λοιπόν η πρόσβαση και να ‘μαι κι εγώ (στη φωτογραφία που δημοσιεύεται) σαν κονιόρδος δίπλα σε αυτή την ιδιοφυία του ποδοσφαίρου.

Σκαμπάζεις, δεν σκαμπάζεις πολλά από δαύτο, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι ο Γουαρδιόλα είναι όντως μεγαλοφυής, ιδιοφυής και δεν συμμαζεύεται.

Βασικά είναι ένας εφευρέτης του ποδοσφαίρου, σαν τον... Κύρο Γρανάζη ένα πράγμα: αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, μου το είχε πει πριν από τρία χρόνια ο τότε προπονητής του (μπασκετικού) Παναθηναϊκού, Τσάβι Πασκουάλ.

Περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία, διότι ανεξαρτήτως της αισθητικής προσέγγισης ενός εκάστου εξ ημών, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είτε μέσω παρθενογένεσης, είτε αναβαθμίζοντας κάποια παλαιότερα αρχέτυπα, ο Πεπ παρουσίασε ένα καινοτόμο ποδοσφαιρικό στιλ.

Αυτό το tiki- taka, με το αέναο passing game, που απαιτεί μια αλληλουχία από τουλάχιστον 15 πάσες, κάποιοι το θεωρούν κουραστικό, μονότονο και εκνευριστικό και άλλοι το χαρακτηρίζουν ως την επιτομή της μοντέρνας ποδοσφαιρικής επιστήμης.

Δεν ξέρω εάν η αλήθεια βρίσκεται στη μέση, αλλά προφανώς αυτός ο πεφωτισμένος άνθρωπος που ξαφνικά βρέθηκε στο πηδάλιο της Μπαρτσελόνα (μετά από έναν χρόνο θητείας στη Β’ ομάδα) άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του ποδοσφαίρου με τις ιδέες και τον τρόπο που τις εφάρμοσε, επηρεασμένος και από τα ισχύοντα σε άλλα σπορ: το tiki -taka, το ψευτοεννιάρι, οι αλλαγές διατάξεων, η αναστροφή των μπακ, η τριάδα στην άμυνα, το μπακότερμα και πάει λέγοντας.

Κάποιοι πολύ αρμοδιότεροι εμού μπορούν να κρίνουν και να αποφανθούν εάν και κατά πόσον οι εφευρέσεις και οι νεωτερισμοί του Γουαρδιόλα μπορούν να αντιπαραβληθούν με άλλες καινοτομίες, όπως το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Αγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας και άλλες ρηξικέλευθες τακτικές.

Σε κάθε περίπτωση ο λεγάμενος που είχε ως μέντορα στα πρωτόλεια του τον Γιόχαν Κρόιφ αφήνει έντονο το αποτύπωμα του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Σε εκείνη την κουβέντα μας το 2009 μιλήσαμε περί ποδοσφαιρικών ανέμων και υδάτων. Εφαγα τον κόσμο χθες για να βρω τη συνέντευξη στα κιτάπια μου, αλλά τζίφος.

Θυμάμαι ωστόσο μια ατάκα του που μου εντυπώθηκε στο μυαλό και δεν έχει διαλάθει της μνήμης μου, εδώ και έντεκα χρόνια.

Μου είχε δώσει μια διαφορετική εκδοχή της φιλοσοφίας του Λίπι, που έλεγε ότι «εγώ δεν κοουτσάρω συστήματα, αλλά ποδοσφαιριστές».

Ο Γουαρδιόλα ήταν σαφής: «Δεν διαχειρίζομαι παίκτες, αλλά ανθρώπους, που φοβούνται την ήττα και μπορεί να τρελαθούν μπροστά σε 80.000 θεατές. Η δουλειά μου είναι να τους κρατάω ενωμένους και να τους κάνω να καταλάβουν ότι ο ένας χωρίς τον άλλον είναι ένα τίποτα»!

ΥΓ: Guardiola στα ιταλικά σημαίνει φρουραρχείο. Ταιριάζει γάντι η ετυμολογία του επωνύμου του, είναι κι αυτός ένας φρούραρχος του ποδοσφαίρου.