H D-Day της Εθνικής: Ιδού το Βέλγιο, ιδού και το πήδημα
Οι Λετονοί έπιασαν αιχμάλωτη την Εθνική ομάδα και ο Βασίλης Σκουντής σχολιάζει την άθλια εμφάνιση και οριοθετεί τη σημασία της απόβασης στη Μονς.
Στα αγγλικά η Δευτέρα λέγεται και γράφεται Μonday… Αλλά, όπως και να λέγεται ή να γράφεται, η ερχόμενη Δευτέρα είναι μια D-Day για το ελληνικό μπάσκετ.
Με αυτό το όνομα κωδικοποιήθηκε και έμεινε στην ιστορία η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία, στις 6 Ιουνίου του 1944 και το ίδιο νόημα έχει πλέον για την Εθνική ομάδα η απόβαση στη Μονς.
Χάσαμε απόψε, δεν ήρθε δα και η συντέλεια του κόσμου, αλλά αν την ξαναπατήσουμε και τη Δευτέρα κόντρα στο Βέλγιο (που χθες συνετρίβη από την Τουρκία) τότε χαιρέτα μου τον πλάτανο!
Χαιρέτα μου τη Μανίλα, την Τζακάρτα και το Τόκιο που θα φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, εκτός κι αν μας λυπηθεί ο καλός και φιλεύσπλαχνος Θεούλης!
Δώκαμε, δώκαμε wild card!
Παρεμπιπτόντως το 2014 μας είχε λυπηθεί η FIBA (με το αζημίωτο) και μας έδωσε μια wild card για να παίξουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της επόμενης χρονιάς, αλλά όπως λέει και μια έκφραση που κολλάει γάντι στην περίπτωση, "δώκαμε, δώκαμε"!
Δώκαμε και δεν δίνουμε πια!
Από το 1986 που η ελληνική ομάδα εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στον αστερισμό του Μουντομπάσκετ, έμεινε έξω μονάχα από ένα τέτοιο οικουμενικό ραντεβού, το 2002 στην Ιντιανάπολις: σε όλα τα υπόλοιπα ήταν απίκο, αλλά να που ήρθαν οι βουρλισμένοι χρόνοι και κινδυνεύει να μείνει ξανά εκτός νυμφώνος.
Αχ αυτά τα παράθυρα, αχ η αδιαλλαξία της FIBA και της Euroleague αχ το ένα, αχ το άλλο, αχ και βαχ εις την νιοστήν και να πώς ελλοχεύει ο κίνδυνος, τον οποίο δεν κατάφεραν να αποτρέψουν και άλλες ομάδες στο παρελθόν.
H νίλα της Σλοβενίας και το λέι απ του Μπακατσιά!
Το πιο τρανό παράδειγμα (προς αποφυγήν); Η Σλοβενία η οποία το 2017 τίναξε την μπάνκα στον αέρα και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά, ερήμην του Ντόντσιτς και του Ντράγκιτς, είδε τον δρόμο του μεταξιού (προς την Κίνα) να μετατρέπεται σε δρόμο του αγκαθιού!
Ο σημερινός αγώνας ήταν σκέτος εφιάλτης, σωστό μαρτύριο, αληθινό βασανιστήριο και δεν συμμαζεύεται, με αποτέλεσμα να καταλήξει σε μια αιχμαλωσία που τη βλέπαμε από νωρίς να έρχεται, αλλά εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι υπήρξε αναπόδραστη.
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική βρισκόταν πίσω στο σκορ επί σαράντα συναπτά λεπτά, από το 0-2 κιόλας!
Ακόμη και κόντρα στη Dream Team, διάβολε, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 στο Τορόντο προηγηθήκαμε με το αλήστου μνήμης λέι απ του Θύμιου Μπακατσιά!
Αυτή βεβαίως είναι μια λεπτομέρεια, μια σταγόνα στον ωκεανό στον οποίο ναυάγησε αύτανδρη η Εθνική.
Οι τρεις καμπαλέρος
Προφανώς το ματς δεν αντέχει σε καμία κριτική, σε τέτοιες περιπτώσεις φτάνουν –και περισσεύουν κιόλας- οι αριθμοί, για να καταδείξουν το μέγεθος της μη ανταγωνιστικότητας και της άνευ όρων παράδοσης, ενώπιον του Γιάνις Στρέλνιεκς, του Γιάνις Τίμα με το βαμμένο ασημί μαλλί (!) και του Ντάιρις Μπέρτανς.
Λίγο έλειψε οι τρεις καμπαλέρος της Λετονίας να σκοράρουν περισσότερους πόντους απ’ όσους έβαλε ολάκερη η ελληνική ομάδα και εντέλει η μπίλια έκατσε στο 60-51!
Η ματαιότης των κατοχών
Μια άλλη μπίλια έκατσε αλλού και αυτό όντως εξέθεσε την ελληνική ομάδα η οποία είχε 13 περισσότερες κατοχές, αλλά πήγαν στράφι, ελέω των άθλιων ποσοστών ευστοχίας: η… λυπητερή στο τέλος του ματς έβγαλε 18/65 σουτ, χώρια τα 14 λιγότερα ριμπάουντ.
Αυτή η εξόφθαλμη αποκρουστική εικόνα στην επίθεση δεν φτιασιδώθηκα ποτέ, με αποτέλεσμα να μην κεφαλαιοποιηθεί ποτέ το γεγονός ότι οι Λετονοί υπέπεσαν σε οκτώ περισσότερα λάθη.
Just stats, όπως λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Παρά το ανακάτεμα της τράπουλας στο οποίο προέβαινε διαρκώς ο Δημήτρης Ιτούδης (πότε με ψηλά και πότε με χαμηλά σχήματα) η κατάσταση απέβη μη αναστρέψιμη και μάλιστα όσο περνούσε η ώρα η διαφορά μεγάλωνε, καθώς η Εθνική υπήρξε ανισόρροπη!
Τι εννοώ;
Παιδιά, να οργανωθούμε λίγο…
Στο πρώτο ημίχρονο χάλασε τρόπον τινά το παιχνίδι των Λετονών, καμουφλάρισε την επιθετική ανημποριά της χάρη στην ενέργεια και στην αμυντική πίεση και κράτησε τη διαφορά σε μονοψήφια τιμή, αλλά στη συνέχεια, όταν κατάφερε να βελτιώσει την παραγωγικότητα της, υπήρξε εξόχως ευάλωτη στα μετόπισθεν.
"Να οργανωθούμε λίγο ρε παιδιά", όπως λέει και ένα παλιό ανέκδοτο!
Η γροθιά του Ιτούδη
Προτού καν συμπληρωθεί ένα λεπτό μετά την ανάπαυλα, ένα τρίποντο του Νίκου Γκίκα (για το 31-36) έδωσε το δικαίωμα στον Ιτούδη να σφίξει τη γροθιά του και αυτό έμοιαζε με ένα σημάδι αισιοδοξίας για την αναγκαία ανάκαμψη και την περιπόθητη αντεπίθεση, που όμως αμφότερες αποδείχθηκαν μια μεγάλη φενάκη!
Στο τέλος της βραδιάς φάγαμε είκοσι πόντους και θαρρώ πως πρέπει να είμαστε κιόλας ευχαριστημένοι!
Το κακό αποτέλεσμα είναι απότοκο μιας κάκιστης εμφάνισης, για την οποία όντως υπάρχουν δικαιολογίες, λόγω των απουσιών και της έλλειψης εμπειρίας.
Το προσωπικό ασφαλείας και το πήδημα στη Μονς
Ο Ιτούδης παρέταξε μια υπηρεσιακή ομάδα εκτάκτου ανάγκης που λειτούργησε όπως το… προσωπικό ασφαλείας των δημόσιων οργανισμών στις μεγάλες απεργίες!
Στη Μονς (όπου κάποτε θριάμβευε η Εθνική Ενόπλων στα Πρωταθλήματα του SHAPE) προσδοκά μια άλλη ομάδα η οποία θα καταφέρει να νικήσει το Βέλγιο και να μην εκτροχιασθεί από τη ρότα της.
Εάν σώνει και καλά η ελληνική ομάδα έπρεπε να διαλέξει μια νίκη στα δυο ματς αυτού του «παραθύρου», ασφαλώς θα αγόραζε την ήττα από την προελαύνουσα (με 6-1 πλέον) Λετονία και τη νίκη στη Μονς.
Κατόπιν όλων αυτών, ιδού το Βέλγιο, ιδού και το πήδημα, αμ πώς!