Aνήμερα τη γιορτή του Προφήτη Ηλία, που ο Δημήτρης Ιτούδης ανακοίνωσε τις επιλογές των παικτών για την Εθνική ομάδα έγραφα εδώ πως ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα βρισκόταν στη λίστα, αλλά σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εθεωρείτο εξίσου φαεινόν ότι δεν θα ακολουθούσε το μπάρκο προς Μανίλα μεριά.

Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία και στην προκειμένη περίπτωση η λεγάμενη τα κακάρωσε σήμερα…

Βάσταξε 22 μερόνυχτα και πολλά της ήταν, ας όψεται αυτό το άτιμο το γόνατο που τον πρόδωσε και πάντως δεν τον αφήνει ν’ αγιάσει, όπως θα το ήθελε.

Πριν από λίγες ώρες, σε ένα déjàvu της 19ης Αυγούστου του 2017, o Αντετοκούνμπο επιβεβαίωσε ότι είναι άλλο πράγμα η θέληση του και άλλο η μπόρεση του.

Πέντε παρουσίες, τρεις απουσίες

Σεβαστή η απόφαση του, άλλωστε από το 2014, όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής και σε σύνολο οκτώ μεγάλων και επίσημων διοργανώσεων, έλαβε μέρος σε πέντε και απουσίασε από τρεις.

Έλειψε από το EuroBasket του 2017 λόγω του τραυματισμού στο πόδι του, από το Προολυμπιακό Τουρνουά του 2021 που συνέπεσε με τους τελικούς του ΝΒΑ και το... κακό τριτώνει στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, εδώ και καιρό ο Γιάννης το πάλεψε όσο μπορούσε, ώστε να επιταχύνει την περίοδο της αποθεραπείας του μετά την επέμβαση καθαρισμού στην οποία υποβλήθηκε και να δώσει «παρών» στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στον έναν μήνα που πέρασε από τότε εθεάθη πότε στην Κίνα, πότε στην Μύκονο, πότε στην Αθήνα και πότε στο Ναυαρίνο, ενώ χθες αναρωτιόταν που μπορεί να βρει ένα ζευγάρι καλά παπούτσια στο Λος Αντζελες.

Έπρεπε κάπου να εμφανισθεί

Δεν ξέρω κιόλας εάν είναι εκεί ή από πού έγραψε το μήνυμα ή εάν σκοπεύει να (ξανα)μιλήσει και δια ζώσης με τον Δημήτρη Ιτούδη, τον Βαγγέλη Λιόλιο και τα μέλη της Εθνικής για να τους ευχηθεί το καλό κατευόδιο και τα δέοντα.

Θαρρώ (και ωσαύτως θαρρούν και εντός των κόλπων της Εθνικής) πως αυτό ο Γιάννης θα έπρεπε να το έχει πράξει ήδη: να εμφανισθεί δηλαδή incognito και μακριά από τις κάμερες ένα πρωί ή ένα βράδυ, είτε στο γήπεδο, είτε στο ξενοδοχείο και να πει μια κουβέντα με τους συμπαίκτες του.

Δεδομένου κιόλας του γεγονότος ότι η επικοινωνία πραγματοποιείται μέσω τρίτων, μια τέτοια κίνηση αβροφροσύνης ασφαλώς θα έφτιαχνε την ατμόσφαιρα.

Η απουσία του από τη γιορτή του Γκάλη

Εγώ, για να πω την αμαρτία μου, περίμενα ότι ο Γιάννης θα εμφανισθεί την περασμένη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ, ώστε να τιμήσει κι αυτός με την παρουσία του τον Νίκο Γκάλη (με τον οποίο έχει κιόλας ανοίξει παρτίδες εδώ και δυο χρόνια), αλλά έλαμψε δια της απουσίας του και περιορίσθηκε σε μια ανάρτηση στο Instagram.

Πολλοί απέδωσαν αυτή την απουσία του στην επιθυμία του να μην κλέψει την παράσταση σε μια εκδήλωση που ούτως ή άλλως ήταν αφιερωμένη στον Γκάνγκστερ.

Θα ένιωθε κιόλας δυο φορές άβολα, καθόσον θα ήταν παρών στη γιορτή και απών από τον αγώνα με τη Σλοβενία.

Οι επιπτώσεις και η φανέλα με το Νο 34

Σε ό,τι αφορά το πόσο η δεδηλωμένη πλέον απουσία του επηρεάζει την εικόνα, το status, τους στόχους και τις φιλοδοξίες της Εθνικής, ε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει!

Η ανάλυση για τι χάνει η Εθνική στο παιχνίδι της, αλλά και στη δημοφιλία της στη Μανίλα είναι περιττή: βεβαίως αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η επίπτωση στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος και όχι στις φανέλες και τα πλακάτ με το Νο 34 ή στη φασαρία που θα προκαλούσε σε κάθε εμφάνιση του.

Στην ανακοίνωση του καθίσταται σαφές ότι η λογική νίκησε το συναίσθημα και το σώμα επέβαλε το νόμο του απέναντι στο πνεύμα.

Η χαρά που μας έχει τάξει

Ο Γιάννης ορθώς προέταξε τον τραυματισμό του –όπως επισημαίνει-δεν του επιτρέπει να βρίσκεται στον επιθυμητό βαθμό ετοιμότητας και τον κρατά μακριά από την Εθνική, με την ελπίδα και την προσδοκία οι δρόμοι τους να διασταυρωθούν του χρόνου στο Παρίσι...

Μας έχει τάξει άλλωστε ο μπαγάσας μια χαρά και προφανώς δεν έχει λησμονήσει την υπόσχεση του...

Ο γέγονεν, γέγονεν, λοιπόν και πλέον η Εθνική έχει μπροστά της έναν μονόδρομο, τον οποίο ούτως ή άλλως διανύει από την αρχή της προετοιμασίας της, ενώ το 2017 ο Γιάννης συμμετείχε σε αυτήν και μάλιστα είχε αγωνισθεί στο φιλικό ματς με το Μαυροβούνιο.

Το καμουφλάζ και το ξύλο

Η ελληνική ομάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να ενδυναμώσει τα πλεονεκτήματα της (που εδράζονται κυρίως στις θέσεις των φόργουορντ), να καμουφλάρει, όσο γίνεται, τα μειονεκτήματα τηςστις υπόλοιπες θέσεις και να βρει τον ρυθμό και τις σταθερές της, με όχημα κυρίως την άμυνα.

Χρειάζονται πολλά πράγματα: αξιόπιστη και ποιοτική δημιουργία πέρα από εκείνη που κομίζει ως βασικός άσος ο Γουόκαπ, σκοράρισμα από τη θέση του σούτινγκ γκαρντ (με τον Λαρεντζάκη και τον ραγδαία εξελισσόμενο Ρογκαβόπουλο, εφόσον παίξει στο «2») και αντοχές και αντιστάσεις μέσα στη ρακέτα.

Η απουσία του Γιάννη και ενδεχομένως και του Κώστα Αντετοκούνμπο και η αποχώρηση του Αγραβάνη φορτώνει με πολύ περισσότερα βάρη και παραπανίσια πίεση τους ώμους των πενταριών, που εκτός των άλλων θα πρέπει (ειδικότερα στο ματς με τους σκληροτράχηλους Νεοζηλανδούς) να αντέξουν στο ξύλο.

Να το αντέξουν και να δώσουν κιόλας από δαύτο, χωρίς να διστάσουν να παίξουν άμυνα στα όρια του φάουλ ή και πέρα από εκείνα!

Να αγαπάμε αυτό που έχουμε

Είμαι φανατικός υπέρμαχος της άποψης ότι σε πείσμα της απουσίας του Γιάννη, του Σλούκα, του Καλάθη, του Ντόρσι και του Αγραβάνη η Εθνική και όλοι μας οφείλουμε να ασχολούμαστε με τους παρόντες και όχι με εκείνους που για διαφόρους λόγους δεν συστρατεύονται σε αυτή την επιχείρηση.

Όπως έχω ξαναγράψει, άλλωστε, «Εάν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, τότε πρέπει να αγαπάς αυτό που έχεις»!

Τούτου δοθέντος –και για να μείνω στα χθεσινά και στα σημερινά διατρέξαντα- για κάθε Αντετοκούνμπο που λείπει και για κάθε Αγραβάνη ο οποίος αποχώρησε, πρέπει να ερωτευθούμε ακόμη περισσότερο τον κάθε Παπαγιάννη, τον κάθε Χατζηδάκη και πάει λέγοντας.

Η «Οδός Ονείρων» του Χατζηδάκη

Ειδικότερα δε στην περίπτωση του εκ Λέρου ορμώμενου σέντερ της ΑΕΚ, πάει και τραγουδώντας, ελέω της συνωνυμίας του με τον αείμνηστο συνθέτη.

Ποιος ξέρει, μπορεί στη Μανίλα να διανοιχθεί και για την Εθνική, μια Οδός Ονείρων!

Ευρισκόμενος σε αυτό το κατά το μάλλον ή ήττον καλλιτεχνικό mood, υποκύπτω στον πειρασμό να επικαλεσθώ και μια επέτειο, πού μού κάνει ως υπόβαθρο στους συλλογισμούς μου.

Σαν σήμερα, πριν από εννέα χρόνια (11 Αυγούστου 2014) έφυγε από τη ζωή ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο οποίος μεταξύ άλλων πρωταγωνίστησε στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών».

«O Captain! My Captain»!

Στα καθ’ ημάς άνοιξε ο κύκλος των χαμένων παικτών, αλλά είμαι βέβαιος πως ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου έχει τεντωμένα τα αυτιά του για να ακούσει από τους συμπαίκτες του κι απ’ όλους μας την περίφημη ατάκα.

«O Captain! My Captain»!

Παρεμπιπτόντως το φιλμ απέσπασε το Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και αυτό μπορεί να παραγάγει μια κάποια ίντριγκα...

Τι εννοώ; Να παίξει και η Εθνική ένα έργο με δικό της πρωτότυπο και πάντως μη αναμενόμενο σενάριο!

Προς το παρόν ο πήχης μένει χαμηλά και όπως λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις- πάμε κι ό,τι γίνει.

Εάν μας κάτσει όμως;