Η Ιλιάδα του Νίκου Ζήση

Άνθρωπος είμαι κι εγώ και έχω τις αδυναμίες μου ο καψερός...

Συνήθως γράφω ότι έχω και τους... γεροντοέρωτες μου, αλλά η καψούρα μου με τον Ζησάκο είναι παλιά, οπότε δεν εμπίπτει σε αυτή τη συνομοταξία των όψιμων αγαπητικών!

Εάν δεν το είχε πει ο Ντέιβιντ Μπλατ (στις 7 Δεκεμβρίου του 2005, στο Γαλάτσι) θα το έλεγα εγώ πως «θα ήθελα να του μοιάσει ο γιος μου».

Τότε δεν είχα γιο για να το σκεφτώ και να το εύχομαι, αλλά είχα σκύλο, που γι' αυτό τον λόγο τον έβγαλα Ζήση!

Ο αγαπημένος μου σκυλάκος μου συγχωρέθηκε τον Νοέμβριο του 2019 και τότε ένιωσα την ανάγκη να το πω στον Νίκο, που ερήμην του και εξ αποστάσεως υπήρξε ο νονός του...

Δυο μήνες αργότερα (Ιανουάριος 2020) ο Ζήσης βίωσε μετά από 14 χρόνια στην ξενιτιά το δικό του νόστιμον ήμαρ και μάλιστα έτυχε να κάνει το ντεμπούτο του όχι μ’ όποιον κι όποιον αντίπαλο, αλλά με την ομάδα η οποία απόψε θα επιδιώξει να φράξει το δρόμο της ΑΕΚ προς το θρόνο!

Εκείνες τις μέρες (του περασμένου Ιανουαρίου) μέρες η Σαν Πάμπλο βρισκόταν ούτως ή άλλως στην ατζέντα του Ζήση: είτε παρέμενε στην Τζουβεντούτ Μπανταλόνα, είτε μετακόμιζε στην ΑΕΚ στο Μπούργος θα βουρλιζόταν!

Εντέλει επέστρεψε οίκαδε, ταξίδεψε αμέσως στην Ισπανία και έφαγε την κρυάδα μιας ήττας (93-76) που εκείνη τη στιγμή έθεσε σε κίνδυνο ακόμη και την πρόκριση της «Βασίλισσας» στα πλέι οφς του Basketball Champions League…

Εντέλει τη σκαπούλαρε, έπειτα απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες την Τέλεκομ Mπάσκετς της Βόννης, την περασμένη Πέμπτη καθάρισε τη Νίμπουρκ, προχθές στραγγάλισε τη Σαραγόσα και απόψε θα ακούει εξ αποστάσεως, αλλά στη διαπασών μυριόστομο το παλιοκαιρίτικο σύνθημα των φιλάθλων της...

«Και ξανά ξανά, θα γίνεις Βασίλισσα, ΑΕΚάρα μαζί, γιατί σ’ αγαπώ πολύ»!

Δυστυχώς, ελέω της πανδημίας και των πρωτοκόλλων, τώρα (οι δυο τους) είναι μακριά κι αγαπημένοι!

Στους εννέα μήνες που πέρασαν από την παλιννόστηση του ο Ζησάκος πρόκανε να αβγατίσει την ούτως ή άλλως πλούσια συλλογή του, κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδος, αλλά εδώ ταιριάζει κάτι σχετικό με το (ομηρικό) νόστιμον ήμαρ...

Το είχε πει σε μια συνέντευξη του ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος (και πατέρας του άλλοτε προπονητή του Περιστερίου, του Παγκρατίου, του Πανελληνίου και άλλων ομάδων, Σπύρου) Νίκος Φώσκολος και ασφαλώς ο Ζήσης συμφωνεί και επαυξάνει...

Κάθε φορά, λέει, που τελειώνω μια Οδύσσεια, θέλω μια Ιλιάδα από την αρχή!

Το ίδιο και ο Ζήσης: στα 37 του κάθε φορά που παίρνει έναν τίτλο, βάζει πλώρη για τον επόμενο!

Πλάκα πλάκα και προς τεκμηρίωσιν του... αχόρταγου χαρακτήρα του ανδρός, ο επόμενος τον οποίο εποφθαλμιά σήμερα θα είναι ο 28ος!

Είκοσι επτά, το σημειώνω και ολογράφως και πλέον αφού ξεπέρασε εδώ και χρόνια τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (από 17), άφησε πλέον πίσω του τόσο τον Δημήτρη Διαμαντίδη (23), όσο και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη (24).

Ένας, μονάχα ένας, βρίσκεται ακόμη από πάνω του, αλλά είναι από άλλο... ανέκδοτο: ο παλαίμαχος πολίστας και νυν προπονητής, Θοδωρής Χατζηθεοδώρου ο οποίος στη δαφνοστεφή καριέρα του με τον Ολυμπιακό και την Παρτίζαν Βελιγραδίου, συνέλεξε τριάντα τίτλους!

Το βάζει στο μάτι αυτό το ρεκόρ τώρα ο Ζήσης και μπορεί να το ισοφαρίσει ή ακόμη και να το καταρρίψει προϊούσης της εφετινής σεζόν!

Τι σόι τίτλοι είναι αυτοί που μοστράρει στο «πόθεν έσχες» του ο Ζήσης;

Όλων των ειδών και των εποχών!

Με τις Εθνικές ομάδες μοστράρει δυο χρυσά (χώρια τα τρία ασημένια και τα δυο χάλκινα) μετάλλια, ενώ με τους εννέα συλλόγους (ΑΕΚ, Μπενετόν Τρεβίζο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μοντεπάσκι Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνικς Καζάν, Φενέρμπαχτσε, Μπάμπεργκ, Μπανταλόνα) έχει να επιδείξει έναν τίτλο Ευρωλίγκας, έναν στη VTB League, εννέα πρωταθλήματα, εννέα Κύπελλα και πέντε Super Cup.

Πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παρέα με τον Θοδωρή Παπαλουκά, το 2008 στη Μαδρίτη ο Zήσης αριθμεί επίσης τέσσερις συμμετοχές σε Final 4 της Εuroleague (ΤΣΣΚΑ/2008 και 2009, Σιένα/2011, Φενέρμπαχτσε/2015), δυο σε τελικούς του Eurocup (2013 με την Μπιλμπάο και 2014 με την Ούνικς Καζάν), μία σε τελικό του Basketball Champions League (απόψε με την ΑΕΚ) και μία σε Final 4 BCL (2019 με την Μπάμπεργκ).

Τον είχα ρωτήσει πέρυσι εάν όλη αυτή την ανεκτίμητη περιουσία έχει μεριμνήσει να την ασφαλίσει στους Lloyds ή να τους βάλει σε τραπεζική θυρίδα και μου απάντησε αρνητικά...

Κάν’ το φιλαράκο, γιατί πολλοί τους βλέπουν, τους λιμπίζονται και τους λιγουρεύονται!

Για τον Ζήση ο αποψινός τελικός είναι μια ιστορία από μόνος του: έχει, διάβολε, την ευκαιρία για πρώτη φορά στην καριέρα του να λάβει ένα διεθνές παράσημο με την ΑΕΚ και μάλιστα εντός και επί τα αυτά, που λένε...

Για τον Ζήση οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 21 Οκτωβρίου του 2000, όταν έκανε το ντεμπούτο του με την ΑΕΚ, στον εντός έδρας αγώνα του πρωταθλήματος με τον Μακεδονικό, φορώντας τη φανέλα με το Νο 10.

«Θυμάμαι ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς με φώναξε να σηκωθώ από τον πάγκο γύρω στο 15ο λεπτό και ένιωθα να τρέμουν τα πόδια μου! Φοβόμουν ότι θα καταρρεύσω από το άγχος, αλλά το ξεπέρασα. Έβαλα έναν πόντο, ξεψάρωσα λίγο και στην επόμενη αγωνιστική έπαιξα εναντίον του Ολυμπιακού, στη συνέχεια με τον Μίλωνα και πάει λέγοντας…» μου είχε εκμυστηρευθεί πέρυσι.

Πέντε μήνες αργότερα έλαβε το βάπτισμα του πυρός στην Ευρωλίγκα και μάλιστα προς γενική κατάπληξη των Ιταλών. Στις 7 Μαρτίου του 2001 η ΑΕΚ υποδεχόταν την Μπενετόν Τρεβίζο και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έκανε τον Πιέρο Μπούκι να τρίβει τα μάτια του.

Ο λόγος; Αίφνης η ΑΕΚ εμφανίσθηκε έχοντας στην πεντάδα της έναν απροσδόκητο, άγνωστο και… unscoutable νεαρό παίκτη (17 ετών και επτά μηνών), δίπλα στον Στεφάνοφ, τον Κουτλουάι, τον Μιούρσεπ και τον Μπετς.

Λίγο αργότερα εμφανίσθηκε και ο έτερος Καππαδόκης, ο Σπύρος Παντελιάδης με τον Ντούντα να θέλει στόχο να σπάσει το δίδυμο του Πέταρ Ναουμόσκι και του Μάρκους Μπράουν!

Στο τέλος της βραδιάς και μετά από μια… σκυλομαχία η ΑΕΚ έριξε στο κανναβάτσο τους Ιταλούς με 71-56, με τον Ζήση να αγωνίζεται επί 17’.53’’ χωρίς να σκοράρει (0/2δ., 0/2τρ.), αλλά η δουλειά του(ς) έγινε παστρικά, καθότι ο Ναουμόσκι και ο Μπράουν έκαναν σούμα 20 πόντους με 7/22 σουτ!

«Δεν είχα παίξει καθόλου στα προηγούμενα δυο ματς της σειράς και είχα πολύ τρακ, αλλά με αποφόρτισε ο Ντούντα και από τότε, όποτε συναντιόμαστε, μου το θυμίζει και μάλιστα εξακολουθεί να κάνει πλάκα στους Ιταλούς που δεν περίμεναν τέτοια έκπληξη» θυμάται ο Νίκος.

Ο Ζήσης χρειάσθηκε να περιμένει έναν μήνα, παρκαρισμένος στον πάγκο μέχρι να ξαναπαίξει και αυτό συνέβη στις 7 Απριλίου του 2001 στη Βιτόρια, όπου η ΑΕΚ ηττήθηκε από την Ταού με 76-62: ήταν πάλι πενταδάτος και έπαιξε 16 λεπτά και ένα δευτερόλεπτο, σκοράροντας τέσσερις πόντους.

Το σκεπτικό του Ιβκοβιτς ήταν το ίδιο, απλώς άλλαζε ο στόχος. «Θέλω να ματώσει ο Στομπέργκας για να σου βάλει καλάθι» διέταξε τον Νίκο. Ο Λιθουανός που βρισκόταν στα ντουζένια του και σκόραρε κατά το δοκούν έμεινε άποντος σε ολόκληρη την πρώτη περίοδο με τον Ζήση να κολλάει σαν βδέλλα πάνω του.

Στην πρώτη επαφή του έκανε φάουλ, στη δεύτερη τον εξανάγκασε σε airball και ο Στομπέργκας βρήκε τον μπελά του μέχρι να ξεμπουκώσει και να πετύχει εντέλει 13 πόντους.

Τότε ο Ζήσης ήταν… νιάνιαρο. Ενας νεαρός, εκκολαπτόμενος και πολλά υποσχόμενος παίκτης, ο οποίος προϊόντος του χρόνου, ενηλικιώθηκε, μεγάλωσε, δοξάσθηκε και λαμπρύνθηκε.

Ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι «οι γέροι πιστεύουν τα πάντα, οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα και οι νέοι ξέρουν τα πάντα», αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Ζήσης ανατρέπει αυτή τη ροή των πραγμάτων…

Ως νέος υποπτευόταν τα πάντα, ως μεσήλικας τα πίστευε και τώρα που γέρασε τα ξέρει!

Τον Απρίλιο του 2019, παραμονές του Final 4 του Basketball Champions League στην Αμβέρσα κι ενώ η Μπάμπεργκ είχε εκτροχιάσει την ΑΕΚ του είχα ζητήσει να μου εξηγήσει το σκεπτικό, τη νοοτροπία ,την προσέγγιση και το modus lavorandi του μπροστά στις μεγάλες προσκλήσεις.

Ιδού η απάντηση του, επίκαιρη ασφαλώς ενόψει του σημερινού τελικού..

«Το 2001 που πανηγύρισα το πρώτο τρόπαιο στην καριέρα μου, το Κύπελλο Ελλάδος με την ΑΕΚ σκεπτόμουν το μέλλον, πόσα δηλαδή θα μπορούσα να κατακτήσω. Όσο περνούν τα χρόνια έμαθα να ζω το παρόν και την κάθε στιγμή ξεχωριστά, χωρίς να κοιτάζω προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Όταν σταματήσω, τότε θα ανατρέξω το παρελθόν και τότε θα κάνω τη σούμα»!

Η σούμα είναι ongoing που λένε και οι γραμματιζούμενοι!

Ο Ζήσης δεν τα κατάφερε πέρυσι στην Αμβέρσα, όπως είχε αστοχήσει και στις 13 Απριλίου του 2013 στο Σαρλερουά μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό συρφετό της Μπιλμπάο (Βασιλειάδης, Κατσικάρης, Μεριχωβίτης) όταν διεκδίκησαν τον τίτλο στο Eurocup, αλλά έπεσαν πάνω στον αγριεμένο Νικ Καλάθη με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν.

Έναν χρόνο αργότερα δεν τα κατάφερε παρέα με τον Ιαν Βουγιούκα σε άλλον έναν τελικό του Eurocup με την Ούνικς Καζάν απέναντι στη Βαλένθια.

Ο Ζήσης ζει για τη στιγμή. Ζει την κάθε ξεχωριστή στιγμή για την επόμενη στιγμή και αυτό είναι το απόσταγμα της σοφίας του μετά από τόσα χρόνια στο παλκοσένικο και μετά από 27 τρόπαια τα οποία κοσμούν το παλμαρέ του.

«Πολλά ρε φίλε, την υγειά μας να ‘χουμε για να τα αβγατίσουμε. Εσύ υπολογίζεις και τα Super Cup, που άλλοι δεν τα βάζουν, αλλά είναι και αυτά τίτλοι» σχολιάζει και όντως είναι τίμιος!

Είναι όντως πολλά ρε φίλε, το εξής ένα! «Απ’ όσα κι αν έχω κατακτήσει εκείνο με την Εθνική το 2005 στο Βελιγράδι δεν συγκρίνεται με κανένα. Είναι η υπέρτατη στιγμή».

Να και η ηχητική υπόκρουση της στιγμής: «Ζήσης, επτά, έξι, πέντε, ποιος, ποιος… Βάλτο αγόρι μου»!

Ο Διαμαντίδης το ‘βαλε. Ο Ζήσης το είχε δώσει!

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο Ζήσης άρχισε την καριέρα του και συστήθηκε στην πιάτσα ως ένας δεινός σκόρερ που δεν ορρωδούσε προ ουδενός!

Δεν ορρώδησε ούτε προ των Γιουγκοσλάβων στις 20 Ιουλίου του ’99, στον αγώνα του Ευρωμπάσκετ παίδων στο Τσέλιε της Σλοβενίας, όπου σκόραρε τους 38 από τους 71 πόντους της Εθνικής, αναγκάζοντας τον Σέρβο προπονητή να κατεβάσει από το ράφι τη (θεωρούμενη ως παλιομοδίτικη, αλλά διαχρονική) σύνθετη άμυνα box and one μπας και τον αναχαιτίσει.

«Όταν λέω στα νεαρά παιδιά που δεν ξέρουν το παρελθόν μου ότι είχα για πρωινό τους 20 και τους 30 πόντους με κοιτάζουν σαν χάνοι! Εκείνη την εποχή, στο παιδικό και στο εφηβικό, ήμουν bomber και εγωιστής στο παιχνίδι μου και το μόνο που με απασχολούσε ήταν πόσους πόντους θα βάλω» ανατρέχει σε εκείνη την εποχή της ανέμελης νιότης του.

Και πώς το πήρε αλλιώς; «Ο Ντούντα επέμενε ότι έπρεπε να σταματήσω να κοιτάζω το σκοράρισμα και να γίνω αυθεντικός πλέι μέικερ ώστε να κάνω μεγάλη καριέρα. Στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια του, ότι “μπρε παιδί, εάν εσύ πιστεύεις ότι θα γίνεις παίκτης επειδή βάζεις τριάντα πόντους, κάνεις μεγάλο λάθος”. Επέμεινε πολύ μαζί μου για να βελτιώσω τη ντρίμπλα μου, να μάθω να χαμηλώνω το κορμί μου, να παίζω άμυνα, να βλέπω όλο το γήπεδο και να διαβάζω το παιχνίδι».

Είκοσι χρόνια αργότερα έχει αποδειχθεί ότι έμαθε και μπορεί να διαβάζει το παιχνίδι και να μετράει τους αντιπάλους. Είναι μάστορας σε αυτό, ούτε κουβέντα.

Φοβάμαι όμως ότι μπερδεύεται ακόμη στο μέτρημα των τίτλων του!