Η ημιτελής συμφωνία και τα ρέστα της Εθνικής

Υπάρχουν καλά και κακά νέα από τη χθεσινή πρεμιέρα της Εθνικής ομάδας στο Ολυμπιακό Τουρνουά, που την καρτεράγαμε, την προσμέναμε και τη λαχταράγαμε χρόνια και ζαμάνια…

Εκτός από τα καλά και τα κακά, υπάρχουν επίσης τα καλύτερα και τα χειρότερα (νέα) απ’ αυτή την υπόθεση και μένει να φανεί πού θα κάτσει αυτή η μπίλια…

Τα κακά νέα είναι ότι χάσαμε από τον Καναδά, ουδέν αληθέστερον τούτου!

Τα καλά νέα είναι ότι παρά λίγο να κλέψουμε ένα ματς στο οποίο κάποια στιγμή μας πήρε η κάτω βόλτα και βρεθήκαμε στο -16 (40-56).

Τα καλύτερα νέα είναι ότι αυτή η ομάδα έχει την ικανότητα και τη δεδηλωμένη επιθυμία (εκτός από την αδήριτο ανάγκη) να βελτιώσει την εικόνα της.

Champs-Élysées ή… Λεωφόρος Κηφισίας;

Τα χειρότερα νέα είναι ακολουθούν δυο αγώνες στους οποίους το «πρέπει» βαραίνει ακόμη περισσότερο τους ώμους της και καλείται να σηκώσει ένα άχθος, χωρίς «να έχει την πολυτέλεια να κάνει εκπτώσεις», όπως ορθά και σοφά επισήμανε ο Κώστας Παπανικολάου…

Η ήττα από τον Καναδά πάει, πέρασε, ανήκει στο παρελθόν και πλέον η ελληνική ομάδα έχει μπροστά της δυο do or die αναμετρήσεις που θα κρίνουν το εάν θα σεργιανίσει στα Ηλύσια Πεδία ή εάν θα ξαναμπλέξει στη ρουτίνα της Λεωφόρου Κηφισίας!

Οι δαίμονες, τα ρέστα μας και ο λάκκος με τα φίδια

Μεθαύριο (30/7) θα χρειασθεί να ξορκίσει τους ισπανικούς δαίμονες που την κατατρύχουν από το 2006 με μία εξαίρεση (2013), η οποία απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα, ένα το κρατούμενο…

Και την ερχόμενη Παρασκευή θα παίξει τα ρέστα της κόντρα στη Αυστραλία που χθες έριξε στο κανναβάτσο τους πρωταθλητές Ευρώπης και σε ότι αφορά το μεταξύ μας παρελθόν, έχουμε χάσει τα ίχνη της εδώ και 16 χρόνια, αλλά (το κακό είναι ότι) έχει βρει αυτή τα δικά της!

Έχουμε πέσει στον λάκκο με τα φίδια, αυτό το ξέραμε από την πρώτη στιγμή που η ρουφιάνα η κλήρωση δεν στάθηκε πολύ ευγενική μαζί μας, αλλά διάβολε αυτός ο κακοτράχαλος δρόμος κινητροδοτεί έτι περαιτέρω την… ιερή αποστολή της!

Όταν οι (τρίτοι στο περυσινό Παγκόσμιο Κύπελλο) Καναδοί προηγήθηκαν με 56-40 και ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σκόραρε κατά το δοκούν, η Εθνική ήξερε ότι έπρεπε να επιδοθεί σε μια αποστολή αυτοκτονίας για να αποφύγει την αιχμαλωσία.

Η απόδραση από τη φυλακή και η ημιτελής συμφωνία

Δεν κιότεψε, βρήκε τα τακτικά εργαλεία και την ψυχολογική δύναμη για να δραπετεύσει από τη φυλακή στην οποία βρισκόταν έγκλειστη και όρθωσε το ανάστημα της αρνούμενη πεισματικά να υποκύψει αδιαμαρτύρητα και αναντίδραστα…

Διαμαρτυρήθηκε, αντέδρασε, σήκωσε το μπαϊράκι της και κόντεψε να πετύχει το μεγάλο ριφιφί σε μια μεγάλη αντεπίθεσης που δυστυχώς έμεινε όπως η 10η συμφωνία του Μπετόβεν…

Ημιτελής!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στις παρτιτούρες, πριν από τρία χρόνια αυτό το αριστουργηματικό έργο του Γερμανού μουσουργού ολοκληρώθηκε με τη συνδρομή των αλγόριθμων και της τεχνητής νοημοσύνης και ούτως ειπείν, ιδού η Ισπανία και η Αυστραλία, ιδού και το πήδημα για την αφεντιά μας…

Ο άχαρος ρόλος των κυνηγάρηδων

Χθες η Εθνική πέρα από τη δεδομένη ισχύ και τα αδιαμφισβήτητα προσόντα των αντιπάλων της, αλλά και κάποια κακομεταχείριση από τους διαιτητές, είχε να αντιμετωπίσει και τις δικές της αδυναμίες που εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή, την εξανάγκασαν επί 40 συναπτά λεπτά να παίζει έναν άχαρο ρόλο που δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την εκ προοιμίου και εξ ορισμού ζόρικη προσπάθεια της…

Τι εννοώ;

Απλούστατα ότι από την αρχή έως το τέλος κυνηγούσε το σκορ και δεν μολονότι κάποια στιγμή, έστω και αργοπορημένα έκτισε το περιβόητο momentum και (βαδίζοντας στα χνάρια της γενιάς του Βασίλη Σπανούλη και του Νίκου Ζήση) πλησίασε στο -2, εν τούτοις δεν κατάφερε ούτε μια φορά να περάσει μπροστά και να στριμώξει στα σχοινιά τους Καναδούς, ώστε να δοκιμασθούν κιόλας οι δικές τους αντοχές και τα ανακλαστικά τους.

Ο οιονεί MVP του ΝΒΑ και οι ενοχές του Παπανικολάου

Στα ύστερα του ματς, μετά το κλέψιμο του Τόμας Γουόκαπ και το κάρφωμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο που μείωσε στο 78-80, ο χαρισματικός Σέι Γκίλτζους-Αλεξάντερ που παρεμπιπτόντως εδικαιούτο (όπως είπε κατάμουτρα στον Νίκολα Γιόκιτς ο Σακίλ Ο’ Νιλ) να αναγορευθεί ΜVP της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ, μηχανεύθηκε ο μπαγάσας τον τρόπο να σκοράρει για το 78-82.

Εκ των υστέρων ο πάντοτε γενναιόδωρος στις ευθύνες και στις… ενοχές του (ακόμη κι όταν δεν του αναλογούν όλες) Κώστας Παπανικολάου χρέωσε στον εαυτό του το καθοριστικό καλάθι του SGA, αλλά, κατά βάθος ξέρει και ο ίδιος ότι ο γέγονεν, γέγονεν και το ζητούμενο είναι τι θα γενεί από εδώ και πέρα…

Μας πιάσανε στα πράσα

Όταν σκόραρε ο γκαρντ των Θάντερ απέμεναν 42 δευτερόλεπτα , στη συνέχεια ο Αντετοκούνμπο έβαλε μία βολή και όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης οι μεν Καναδοί βρέθηκαν στο +7, η δε Εθνική συνειδητοποιούσε ότι πλήρωνε ακριβά την (ασυγχώρητη σε τέτοιες περιπτώσεις) καθυστερημένη αφύπνιση της.

Η… κλοπή δεν συντελέσθηκε, διότι ο Γκίλτζιους-Αλεξάντερ μας έπιασε στα πράσα και χάθηκε η πρώτη μάχη, όπως στο ίδιο πεδίο είχε χαθεί και εκείνη στον προημιτελικό του EuroBasket του 2015, στο προτελευταίο ματς του Βασίλη Σπανούλη με τη φανέλα της Εθνικής…

Τα άχρηστα «what if» της ιστορίας

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν οι αριθμοί για να δίνουν τροφή στα ούτως ή άλλως άχρηστα «whatif», που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε τέτοιες περιπτώσεις…

• Τι θα συνέβαινε εάν ο Γουόκαπ, ο Λαρεντζάκης, ο Τολιόπουλος και ο Καλάθης ξάμωναν καλύτερα και δεν είχαν 5/25 σουτ;

• Τι θα συνέβαινε εάν ο Αντετοκούνμπο μάζευε τα ριμπάουντ σαν φιστίκια όπως το διαπράττει καθ’ εκάστην στο ΝΒΑ και δεν υπολειπόμασταν έναντι των Καναδών (33-37);

• Τι θα συνέβαινε εάν η ελληνική ομάδα δεν αστοχούσε σε οκτώ ελεύθερες βολές;

• Τι θα συνέβαινε εάν βάζαμε ένα δυο τρίποντα παραπάνω (9/32);

Ο πόλεμος και η επανάσταση

Αυτές οι υποθέσεις δεν οδηγούν πουθενά και το σώφρον είναι να καμουφλάρουμε τις αδυναμίες μας, να διορθώσουμε τις ανορθογραφίες, να αξιοποιήσουμε περισσότερο τα καλά κομμάτια του παιχνιδιού μας, να μη χάνουμε χρόνο τσάμπα και βερεσέ και να κοιτάξουμε μπροστά…

Χθες χάθηκε μια μάχη, αλλά απομένουν άλλες δυο για να κερδηθεί ο πόλεμος και ύστερα (όπως είχε πει κάποτε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα) να κηρύξουμε την επανάσταση!

Μού άρεσε που ο Σπανούλης, μετά τη λήξη του αγώνα, ύψωσε την ασπίδα του πάνω από την ταξιαρχία του και ζήτησε να ξεφύγουμε από τη μανία της ράτσας μας που αρέσκεται να αναδεικνύει τις αρνητικές πλευρές…

Το αρνητικό κατακάθι και η υπόσχεση του Σπανούλη

Βεβαίως στο τέλος της βραδιάς και σε πείσμα της φιλότιμης, πλην ατελέσφορης προσπάθειας, έμεινε το αρνητικό κατακάθι και αυτό δεν αλλάζει που να πάρει η οργή!

Μού άρεσε επίσης πού ο προπονητής της Εθνικής εξέφρασε ανοιχτά και χωρίς περικοκλάδες την πεποίθηση του ότι «θα προκριθούμε διότι πραγματικά το αξίζουμε» και αυτή είναι μια υπόσχεση η οποία θα τεθεί στη βάσανο των επόμενων δυο αγώνων που θα κρίνουν το επέκεινα…