Δεν ξέρω εάν στα κάθε λογής παραμύθια (μηδέ εκείνων των Χαλιμάς εξαιρουμένων) οι νεράιδες έχουν εθνικότητα...

Εάν δεν έχουν, τσάμπα η ιδέα μου...

Εάν όμως έχουν, τότε «Εύρηκα, εύρηκα», όπως φώναζε και ο δόλιος ο Αρχιμήδης βγαίνοντας γυμνός στους δρόμους των Συρακουσών, όντας ενθουσιασμένος επειδή ανακάλυψε την Αρχή της Ανωσης!

Τι εύρηκα λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση;

Απλούστατα ότι η καλή νεράιδα της ΑΕΚ είναι αναντάμ παπαντάμ Τσέχα!

Τσέχα σαν τη Νίμπουρκ την οποία ξαναβρίσκει απέναντι της στον προημιτελικό ελπίζοντας βασίμως πως και αυτός ο δρόμος της θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα!

Αυτή η φάμπρικα είναι παλιά και δοκιμασμένη, εδώ και μισό αιώνα και βάλε...

Ιδού λοιπόν τα ατράνταχτα πειστήρια για το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες (ευρωπαϊκές) στιγμές της έχουν μια τσέχικη εσάνς και τούτου δοθέντος, η Νίμπουργκ καλείται να χαϊδέψει ξανά τη «Βασίλισσα» με το μαγικό ραβδάκι της...

Αυτό το χρονικό άρχισε να γράφεται στις 29 Μαρτίου του 1966 στο Μιλάνο, όπου η ΑΕΚ, στον ημιτελικό του παρθενικού Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αντιμετώπισε τη Σλάβια Πράγας σε έναν αξέχαστο αγώνα...

Ήταν αξέχαστος αφενός επειδή συνιστούσε την πρώτη παρουσία μιας ελληνικής ομάδας στην τελική φάση της διοργάνωσης και αφετέρου για έναν θλιβερό λόγο: σηματοδότησε το «κύκνειο άσμα» του μεγάλου Γιώργου Μόσχου ο οποίος στο ημίχρονο του αγώνα, σκασμένος επειδή δεν έπαιζε καλά, αποκάλυψε στους εμβρόντητους και σοκαρισμένους συμπαίκτες του ότι ο καρκίνος κατάτρωγε τα σωθικά του!

Σε εκείνο τον ημιτελικό η ΑΕΚ δεν άντεξε μπροστά στην ανωτερότητα της ταξιαρχίας του Ζίντεκ και του Ζέντνιτσεκ και γνώρισε τη βαριά ήττα με 103-73, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά...

Δυο χρόνια αργότερα, στις 4 Απριλίου του ’68 ξανάσμιξαν τα αηδόνια στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο που εξελίχθηκε σε βραδιά ...Αποκάλυψης!

Μπροστά σε 80.000 θεατές η ΑΕΚ επιβλήθηκε της Σλάβια Πράγας με 89-82 και έβαλε στη βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Παρεμπιπτόντως αυτή η βιτρίνα έμεινε σφαλισμένη για τα επόμενα 23 χρόνια, αλλά από τότε μένει ορθάνοιχτη και μάλιστα προτίθενται καινούργια ράφια...

Το 1970 που η ΑΕΚ έφτασε στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1998 με το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 2000 με την κατάκτηση του Κυπέλλου Saporta και το 2001 με τους ημιτελικούς της νεότευκτης Ευρωλίγκας, δεν εμφανίσθηκε... τσεχικός δάκτυλος, αλλά η νεράιδα έμελλε να ξανακάνει την εμφάνιση της πρόπερσι...

Καθ’ όδόν προς το εν Αθήναις Final 4 της δεύτερης διοργάνωσης του Basketball Champions League, στη φάση των 16, η ΑΕΚ βρήκε στο δρόμο της τη Νίμπουρκ και έγινε το… «έλα να δεις»!

Στον πρώτο αγώνα, στις 7 Μαρτίου στο ΟΑΚΑ, οι Τσέχοι σόκαραν την «Ένωση» την οποία νίκησαν με 98-88, προεξάρχοντος του (μετέπειτα κιτρινόμαυρου) Κέντρικ Ρέι, ο οποίος «έγραψε» μια «career night» με 30 πόντους (9/10δ., 4/10τρ.), έξι ριμπάουντ και έξι ασίστ.

Και πάλι όμως πίσω είχε η αχλάδα την ουρά και μάλιστα όχι μετά από δυο χρόνια, αλλά μετά από μια εβδομάδα!

Το βράδυ της 14ης Μαρτίου ο επαναληπτικός αγώνας έμοιαζε βγαλμένος από την ανθολογία των θρίλερ και κατέληξε στην αρπαγή της πρόκρισης μέσα από τα χέρια των Τσέχων!

Μετά τις δυο χαμένες βολές του Πάβελ Πούμπρλα στα 16 δευτερόλεπτα, στην κατεβασιά της ΑΕΚ και με το σκορ στο 82-90 ο Μάικ Γκριν πέταξε την μπάλα στον Κέβιν Πάντερ: εκείνη τη στιγμή ο νυν παίκτης της Αρμάνι Μιλάνο είχε 0/3 τρίποντα και η ΑΕΚ χρειαζόταν ένα σουτ από τα 6μ.75.

Μόνο τρίποντο, τίποτε λιγότερο!

Οι Τσέχοι πίστευαν ότι η μπάλα θα πάει στα χέρια του Μάνι Χάρις που είχε ήδη βάλει 36 πόντους (9/14δ., 3/8τρ., 9/10β.), αλλά πριτς!

Δυο λεπτά και οκτώ δέκατα προτού ακουσθεί η κόρνα της λήξης, ο Πάντερ σηκώθηκε, εκτέλεσε και τέζα η Νίμπουρκ!

Στο επόμενο κλικ αστόχησε στο σουτ της απελπισίας ο Ρέι και η ΑΕΚ γράπωσε την πρόκριση στους «8» όπου ξεπέταξε τη Στρασμπούρ και στη συνέχεια, στο Final 4 στο ΟΑΚΑ, έριξε στο καναβάτσο τη Μούρθια και τη Μονακό για να ξανανέβει στο θρόνο της...

Τα θυμάται καλά όλα αυτά ο Δημήτρης Μαυροειδής, ο μόνος επιζήσας από την ομάδα στην τωρινή. Α ναι και ο Νικολάκης ο Ρογκαβόπουλος που τότε ξεροστάλιαζε έξω από τη δωδεκάδα...

Δυο χρόνια αργότερα η ΑΕΚ έχει την ευκαιρία να ξανανοίξει την τροπαιοθήκη της που της την έκλεισαν πέρυσι δυο νυν δικοί της άνθρωποι: τον Νίκο Ζήση και τον Ταϊρίς Ράις, εννοώ, οι οποίοι τη σεζόν 2018-19 αγωνίζονταν στην Μπάμπεργκ, που εξοστράκισε την ΑΕΚ από το Final 4 της Αμβέρσας...

Παρεμπιπτόντως ο Ράις εμφορείται τούτες τις ημέρες από μια πολύ ιντριγκαδόρικη πρόκληση: να γίνει ο πρώτος παίκτης στα χρονικά, που θα μοστράρει στο παλμαρέ του ένα τρόπαιο της Ευρωλίγκας (Μακάμπι Τελ Αβίβ, 2014), ένα Eurocup (Χίμκι 2015) και ένα Basketball Champions League…

Αμ’ το άλλο; Και τις δυο προηγούμενες φορές αναγορεύθηκε MVP είτε του Final 4, είτε της κανονικής περιόδου, είτε των τελικών, είτε όλων μαζί!

Και το 2019 ανακηρύχθηκε MVP της κανονικής περιόδου, αλλά δεν του ‘κατσε η συνέχεια...

Και κάτι τελευταίο για να φτιάξω μια ωραία ατμόσφαιρα, όπως έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον «Ατσίδα»...

Μπορεί ο ΠΑΟΚ να μην τα κατάφερε στο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1993 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αλλά πλείστες όσες ελληνικές ομάδες που διεκδίκησαν εδώ έναν ευρωπαϊκό τίτλο (σε Final 4, μονούς ή διπλούς τελικούς) διάνυσαν όλο τον δρόμο ως την κορυφή...

Το λένε και τα χαρτιά μου, όπως έλεγε ο Δημήτρης Τσοβόλας από του βήματος της Βουλής: η ΑΕΚ το 1968 και το 2018, ο Παναθηναϊκός το 2000 και το 2007, ο Αρης το 1997 και το 2003 , ο ΠΑΟΚ το 1994 και τα κορίτσια του Αθηναϊκού το 2010.

Αντε με το καλό, λοιπόν. Και μ’ έναν πόνο, που λένε και στις γέννες!