Την κουβάλαγε πάνω του σαν να ήταν άχθος και πάντως απωθημένο αυτή τη χθεσινή νίκη ο Οντεντ Κάτας...

Την καρτέραγε εδώ και 7635 μερόνυχτα, όσα δηλαδή πέρασαν από τις 12 Μαρτίου του 2000 όταν αντίκρισε για έκτη και τελευταία φορά μπροστά τους τις κόκκινες φανέλες...

Είχαν προηγηθεί τις σεζόν 1996-97 και 1997-98 οι τέσσερις αναμετρήσεις της Μακαμπί με τον Ολυμπιακό (2-2) και ακολούθησαν εκείνες με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στη μοναδική περίοδο που αξιώθηκε να τη φορέσει...

Δυο αγώνες, δυο ήττες στο τσακ, δυο απωθημένα, ένας πανηγυρισμός και μια ιαχή!

Δεν τα γράφω επίτηδες όλα αυτά, υπάρχουν εξηγήσεις...

Βασικά υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα!

Στις 12 Μαρτίου του 2000, ο Ολυμπιακός είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό με 57-54 στο ματς στο οποίο σφράγισε κιόλας την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου που ωστόσο του απέβη δώρον άδωρον...

Ο λόγος; Αποκλείσθηκε στους ημιτελικούς των play offs από τον ΠΑΟΚ τον οποίο σκούπισαν οι Πράσινοι στη σειρά των τελικών.

Το ματς ωστόσο το οποίο στοίχειωνε περισσότερο τον Κάτας είναι εκείνο του πρώτου γύρου, στο ΟΑΚΑ, όπου είδε κιόλας μια από τις σκηνές που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στον σκληρό δίσκο της ελληνικής συλλογικής μπασκετικής μνήμης...

ΤΟ ΚΑΡΦΩΜΑ ΤΟΥ ΜΠΛΟΥ

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1999 ο Ολυμπιακός άλωσε το ΟΑΚΑ με σκορ 69-68 , σε ένα σκληρό και συναρπαστικό ντέρμπι που σημαδεύθηκε πρώτα από ένα εκκωφαντικό α λα ΝΒΑ κάρφωμα του Μπλου Εντουαρντς στα... μούτρα του εμβρόντητου Ζέλικο Ρέμπρατσα και από την α λα ρωμαϊκός θρίαμβος αποχώρηση του Γιάννη Ιωαννίδη!

Ο «Ξανθός» που είχε χωρίσει τα τσανάκια του με τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον Μάιο του 1996, επέστρεψε στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού τον Ιούνιο του 1999 και μάλιστα όταν έδωσαν τα χέρια στα γραφεία της Intracom, o Σωκράτης Κόκκαλης τον ξεπροβόδισε με μια αγκαλιά και την ατάκα «Έλα Γιάνναρε να ξαναφτιάξουμε την ομαδάρα».

Τζίφος, ούτε η ομαδάρα ξαναφτιάχτηκε ούτε ο Ιωαννίδης μακροημέρευσε...

Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΞΑΝΘΟΥ

Με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν, ο προπονητής του ολυμπιακού έφυγε τρέχοντας προς τα αποδυτήρια και την ώρα που πλησίαζε στη φισούνα, ενώπιον 20.000 θεατών σήκωσε τα χέρια ψηλά και πανηγύρισε σαν να ήταν Ρωμαίος αυτοκράτωρ μετά από κάποιον πολεμικό θρίαμβο!

Έβγαλε κιόλας μια... Κάτας!

Όχι, δεν εννοώ ότι αναφέρθηκε στον Οντεντ, αλλά κάνω ένα λογοπαίγνιο, διότι στην εβραϊκή γλώσσα το επώνυμο του νυν προπονητή του Παναθηναϊκού σημαίνει ζητωκραυγή!

Ζητωκραύγασε τότε ο Ξανθός και χθες το βράδυ, μετά από χρόνια και ζαμάνια ήταν η σειρά του Οντεντ να βγάλει μια τέτοια διθυραμβική ιαχή!

Μια... κάτας από τον ίδιο τον Κάτας!

Βασικά ήταν η σειρά του να κάνει κάτι που οι περισσότεροι δεν του το ‘χουν...

Να γελάσει!

Συνήθως ο Κάτας είναι αγέλαστος και μάλιστα πολλοί τον αποκαλούν «ξινό» και υποστηρίζουν ότι έχει μια, μοναδική, ίδια και απαράλλακτη έκφραση στο πρόσωπο του που ποτέ κιόλας δεν μαρτυρά εάν είναι χαρούμενος ή λυπημένος!

Χθες το βράδυ λοιπόν αυτή η μια, μοναδική, ίδια και απαράλλακτη μουτσούνα πήρε ρεπό και με το που έληξε ο αγώνας, ο λεγάμενος σουλάτσαρε στο ΣΕΦ φορώντας μια άλλη μάσκα!

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Ο Παναθηναϊκός τίναξε την μπάνκα στον αέρα και προφανώς αυτή η μεγάλη νίκη πιστώνεται (και) στον προπονητή του, που κατάφερε με τις στρατηγικές επιλογές του να μετατρέψει όλα τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα!

Όλα μα όλα, όσα προϋπήρχαν και όσα παρουσιάσθηκαν προϊούσης της βραδιάς...

Όσο περίεργο κι αν είναι και όσο άδικο κι αν ακούγεται για τον Νέντοβιτς, η απουσία του εξελίχθηκε σε θείο δώρο για τον Παναθηναϊκό καθώς απελευθέρωσε τις κρυμμένες δυνάμεις στην επίθεση της ομάδας, εξ ου και πολυφωνία που στοιχειοθετείται από την παρουσία πέντε παικτών με διψήφιο νούμερο πόντων.

ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ!

Επειδή ακριβώς ο σούπερ σταρ και αδιαμφισβήτητος go-to guy της ομάδας, Νέντοβιτς είναι απρόβλεπτος και συχνά παίζει με το ένστικτο (κυρίως όταν παίρνει τις αποφάσεις για πάσα ή σουτ στον αέρα), εν τη απουσία του ο Παναθηναϊκός έγινε απρόβλεπτα προβλέψιμος ή προβλέψιμα απρόβλεπτος!

Μιλούσα με έναν προπονητή (που δεν έχει σημασία κιόλας ποιος είναι χθες το πρωί και μου το ‘πε αυτό φόρα παρτίδα και προεξόφλησε κιόλας ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, ο Παναθηναϊκός θα εμφανιζόταν πιο συσπειρωμένος και απελευθερωμένος από τις όποιες δεσμεύσεις πρέπει να διαχειρισθεί παρόντος του Σέρβου γκαρντ.

Από τη στιγμή κιόλας που ο (τελών υπό το καθεστώς hangover με ... cuba libre) Χάουαρντ Σαντ Ρος και ο (αποφασισμένος να απενοχοποιηθεί για το μοιραίο λάθος του στο ματς με τον Προμηθέα) Λευτέρης Μποχωρίδης αποδείχθηκαν λίρα εκατό στη δημιουργία και στην εκτέλεση και έγιναν κιόλας αντικείμενο debate για το ποιος ήταν ο MVP, ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Τουθόπερ, ουδέν κακόν αμιγές καλού!

Ο ΝΤΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΝΤΕ... ΚΟΥΚΟΝΙΑ

Ο Κάτας άρχισε το ματς και κράτησε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ένα φουτουριστικό σχήμα και αντί για το δόκιμο small ball, πήγε στη μάχη με ένα tall ball που στελεχωνόταν από πέντε.. Κουκόνια!

Α, ναι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο και μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας το αρχικό σχήμα του Παναθηναϊκού που απάρτιζαν ο Σαντ Ρος, ο Παπαπέτρου, ο Γουάιτ, ο Μήτογλου και ο Μπέντιλ.

Τον Οκτώβριο του 1997 σε μια συνέντευξη μας ο Ντούσαν Ιβκοβιτς μου είχε εξομολογηθεί τον καημό του, «να μπορώ να παίζω με μια πεντάδα που θα έχει πέντε... Κουκόνια»!

Εννοούσε μια φουτουριστική πεντάδα με πέντε δίμετρους παίκτες τύπου Τόνι Κούκοτς ο οποίος παρεμπιπτόντως στη λογική του Ντούντα αποτελεί το διαχρονικό μέτρο κρίσης και σύγκρισης..

Ονειρευόταν μια πεντάδα παικτών που θα γεννούσαν mismatches σε κάθε φάση και θα μπορούσαν να αλλάζουν σε όλα τα σκριν στην άμυνα, έστω κι αν επ’ αυτού τις προάλλες εξέφρασε τις επιφυλάξεις του ο... Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Κλείνω εδώ την παρένθεση με την Κουκοτσιάδα και επιστρέφω στο προκείμενο...

ΠΟΤΕ ΜΑΓΚΑΣ, ΠΟΤΕ ΔΑΓΚΑΣ!

Με όσο ρίσκο θα μπορούσε να ενέχει αυτή η τακτική επιλογή ο Κάτας την είδε να δικαιώνεται, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως έλεγε και μια ψυχή, βγαίνεις είτε μάγκας, είτε δάγκας!

Η στατιστική του αγώνα εμπεριέχει κάποια... σημεία και τέρατα, όπως τα 4/6 τρίποντα του σεληνιασμένου Σαντ Ρος (που μέχρι χθες είχε 20/62), χώρια μια εκπάγλου καλλονής...Τζορντανιά την οποία διέπραξε επτά λεπτά πριν από τη λήξη, σκοράροντας για το 61-70!

Αμ τα +13 ριμπάουντ του Παναθηναϊκού;

Όλα αυτά βεβαίως ωχριούν μπροστά στις 25/25 βολές μιας ομάδας που μέχρι χθες είχε 75.4%.

Πήρε κάμποσα ρίσκα ο Κάτας και του βγήκαν όλα: το ψηλό σχήμα, οι αλλαγές στα σκριν, η εμπιστοσύνη στο πλάνο, το γεγονός ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις (με τον... περαστικό Φόστερ και με τη δυάδα Σαντ Ρος-Μποχωρίδης στα τελευταία τρία λεπτά, ώστε να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη πίεση του Ολυμπιακού) έπαιξε με έναν γκαρντ/δημιουργό.

Α, για να μην το ξεχάσω: ο Κάτας πέτυχε και κάτι άλλο: να αναπληρώσει το έλλειμμα όχι μόνο του φύσει και θέσει απόντος Νέντοβιτς (των 16.7 πόντων και των 3.8 ασίστ), αλλά και του ωσεί παρόντος στην επίθεση Ιωάννη Παπαπέτρου!

Ο δεύτερος σκόρερ των Πρασίνων (12.8 πόντοι) που λογικά θα έπρεπε και πάντως αναμενόταν να είναι δύο σκόρερ σε συσκευασία ενός, εδέησε ένα βάλει πέντε όλους κι όλους πόντους με 2/13 σουτ, χώρια τα πέντε λάθη, σε αντιδιαστολή με τα εννέα ριμπάουντ και τις πέντε ασίστ...

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ... ΓΥΦΤΙΑΣ

Έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε, όπως γράφει και ο Λουίτζι Πιραντέλο.

Το εννοώ αυτό διότι όσο ατζαμής ήταν στην επίθεση, τόσο... προπονητής έγινε στην άμυνα και στην εν γένει λειτουργία της ομάδας!

Παρακολουθώντας τα δρώμενα του ματς εκ του σύνεγγυς, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο καταλυτική ήταν η παρουσία του στο πώς κατηύθυνε τους συμπαίκτες του για να παίρνουν τις σωστές θέσεις και στις δυο πλευρές του γηπέδου, να συντονίζονται και να συγχρονίζονται, να τηρούν τις αποστάσεις, να τσεκάρουν τους αντιπάλους τους χωρίς φάουλ και δεν συμμαζεύεται.

Χθες ο Παπαπέτρου πέρασε πολλή ώρα στη θέση «2» και αυτή ήταν σε έναν βαθμό η εκδίκηση της... γυφτιάς!

Το γράφω αυτό διότι θρυλείται ότι ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έφυγε πρόπερσι από τον Ολυμπιακό ήταν η δυσθυμία του επειδή ο Γιάννης Σφαιρόπουλος τον έβαζε να παίζει ως τεσσάρι!

Ο Κάτας δεν πλασάρεται ως επαναστάτης των πάγκων, ούτε ως μια προπονητική διάνοια, αλλά έχει κάποια άλλα ατού που τη δεδομένη χρονική στιγμή και στη φάση την οποία διάγει ο Παναθηναϊκός, του(ς) είναι πολύτιμα...

Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΚΟΟΥΤΣ

Όπως συμβαίνει διαχρονικά με τους Ισραηλινούς προπονητές (Κλάιν, Γκέρσον, Σερφ κοκ) είναι θιασώτης του απλού και αποτελεσματικού μπάσκετ, λογαριάζει το ταλέντο και τις δεξιότητες των παικτών, ενίοτε πηγαίνει με τα νερά τους και συν τοις άλλοις επειδή υπήρξε κιόλας σπουδαίος παίκτης (αν και αυτό δεν αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη για την επιτυχία ενός προπονητή) κόβει το μάτι του...

Με μια κουβέντα, είναι επιτήδειος κόουτς...

Επίσης είναι επιδέξιος στη διαχείριση του πληρώματος του, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και έχει καταφέρει να εμπεδώσει αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης στα ενδότερα της ομάδας με όλα τα παρελκόμενα της: τη μοιρασιά των ρόλων, την τόνωση της αυτοπεποίθησης και τη βελτίωση της εικόνας με την προσδοκία του ότι αυτός ο ενθουσιασμός δεν θα ξεφουσκώσει σαν να είναι πομφόλυγα!

Στο τέλος της ημέρας και ενώ ο Ολυμπιακός (μετά τις τέσσερις απανωτές ήττες) παλεύει απεγνωσμένα και απελπισμένα να σώσει τις ελπίδες της πρόκρισης του, ο Παναθηναϊκός έσωσε κάποια άλλα πράγματα...

Την τιμή του, την υπερηφάνεια του, το γόητρο του και την... ψυχή του!

Photo Credits: Eurokinissi