Ταλαιπωρήθηκε, λέει, η αποστολή του Παναθηναϊκού στην επιστροφή της από τη Μαδρίτη με αποτέλεσμα να φτάσει στην Αθήνα τα ξημερώματα και ο Εργκίν Αταμάν να δώσει ρεπό για σήμερα…

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά μια φορά, σε μια αντίστοιχη περίπτωση ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς επίσης είχε δώσει ρεπό…

Ρεπό από το… ρεπό, που προσδοκούσαν και λαχτάραγαν οι παίκτες του, καθόσον τα είχε πάρει στο κρανίο (SIC) για την κακή απόδοση και την ήττα και τούτου δοθέντος από το αεροδρόμιο τους κουβάλησε κατ’ ευθείαν στο ΟΑΚΑ!

Το λες και καψόνι αυτό, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!

Με τα χέρια αδειανά

Και ο Αταμάν από την πλευρά του δεν το έκανε θέμα και πάντως δεν το μεγάλωσε περισσότερο απ’ όσο μεγάλο είναι από μόνο του…

Είναι όντως ένα μεγάλο θέμα το γεγονός ότι οι επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης που έχουν βγει παγανιά για να υπερασπισθούν τα σκήπτρα τους έμειναν με άδεια χέρια στην πρώτη (όνομα και πράγμα, μαθές) διαβολοβδομάδα της νέας σεζόν.

Αυτό είναι ένα κακό νέο, που οι Πράσινοι επ’ ουδενί θα ήθελαν να το δουν να γίνει χειρότερο, καθόσον την ερχόμενη Παρασκευή δοκιμάζουν τις αντοχές τους στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στη Φενέρμπαχτσε σε ένα από τα δυσκολότερα ματς που έχουν παίξει ή θα πρόκειται να παίξουν τα τελευταία χρόνια!

Η ανάγκη της κάθαρσης και η φασαρία με τον Αταμάν

Συνήθως υπερβάλλω, αλλά αυτή τη φορά περιγράφω την κατάσταση ως έχει: πέρα από τη δεδομένη ισχύ της ομάδας την οποία καθοδηγεί ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πετύχει την κάθαρση ώστε να μην του τριτώσει το κακό με τις ήττες.

Ένα το κρατούμενο, αλλά υπάρχει και δεύτερο που αφορά τις σχέσεις του Αταμάν με τη Φενέρμπαχτσε: ήταν που ήταν βουτηγμένες στην χρόνια αντιπαλότητα (ελέω του μακρού πρότερου βίου του προπονητή του Παναθηναϊκού στο αντίπαλον δέος της Εφές), επιδεινώθηκαν κιόλας έτι περαιτέρω τις προάλλες, με αφορμή τη χειρονομία του στη διάρκεια του φιλικού αγώνα των Πράσινων με τη Γαλατασαράι.

Ούτως ειπείν, ο Αταμάν βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα και δεδομένου κιόλας ότι το ματς θα διεξαχθεί στην έδρα της Φενέρμπαχτσε, προφανώς οι θεατές δεν θα σφύζουν από ευγένεια, στοργή και τρυφερότητα απέναντι του.

Η προσθήκη του Μέις και η λερωμένη φωλιά

Θα τη βρει, φαντάζομαι, την άκρη ο Αταμάν σε αυτή την επί προσωπικού υπόθεση, άλλωστε περισσότερο (θα) τον απασχολήσει το αγωνιστικό σκέλος της και μάλιστα εις διπλούν: οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2017 ναι μεν έπεσαν στην… κέντα στον εντός έδρας αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά στην πρεμιέρα είχαν ρίξει στο κανναβάτσο τον Ολυμπιακό, εμφανίζονται ισχυροί και φιλόδοξοι και την Παρασκευή, κόντρα στον Παναθηναϊκό θα εμφανίσουν για πρώτη φορά τον Σκάιλαρ Μέις, ο οποίος αποκτήθηκε για να χωρέσει στα παπούτσια του Σκότι Γουίλμπεκιν.

Αυτά βεβαίως ανάγονται σε μέλλοντα χρόνο, διότι μεσολαβεί ο δευτεριάτικος εντός έδρας αγώνας Πρωταθλήματος με την ΑΕΚ και οι Πράσινοι έχουν τρόπον τινά λερωμένη τη φωλιά τους από την περασμένη Κυριακή, όταν τη σκαπούλαραν στην Πυλαία.

Ο Ιτούδης, τα συναισθήματα η περπατησιά και η αρματωσιά

Έχω ξαναγράψει εδώ ότι σε διοργανώσεις μεγάλου μήκους, οι ομάδες πρέπει α έχουν κοντή μνήμη και να ξεπερνούν με διαδικασία fast track και τη χαρά από τις νίκες και τη λύπη από τις ήττες….

Όπως έλεγε παλαιόθεν (ως συνεργάτης του Ομπράντοβιτς), ο Δημήτρης Ιτούδης "η EuroLeague περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο είναι μια καθημερινή άσκηση διαχείρισης συναισθημάτων".

Την σήμερον ημέρα ο Παναθηναϊκός καλείται να διαχειρισθεί τα συναισθήματα δυσθυμίας που κουβάλησε από το ταξίδι του στο Παρίσι και τη Μαδρίτη και να βρει την περπατησιά, αλλά και την αρματωσιά του: αυτά τα δυο εκτός από ρίμα κάνουν και μια αλήθεια!

Στην παρούσα φάση πίσω από τις δυο κολλητές ήττες βρίσκονται η πλημμελής αμυντική λειτουργία που επέφερε το παθητικό των 84+90 πόντων, η αστάθεια η οποία αποτυπώνεται από τα κενά διαστήματα και τις ατελέσφορες αντιδράσεις όταν βρέθηκαν πίσω με μεγάλες διαφορές και το γεγονός ότι κάμποσοι παίκτες βρίσκονται ένα ή ακόμα και δυο κλικ πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Ο Ναν και η μαρμάγκα του Μπράουν

Από αυτή τη φάση βεβαίως εξαιρείται ο Κέντρικ Ναν που διαθέτει την ικανότητα, την τεχνογνωσία και κυρίως το ταλέντο να καλύπτει το χάντικαπ όχι από αγώνα σε αγώνα, αλλά ακόμη κι από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο, όντας μια κατηγορία μόνος του.

Χθες ο Λορέντζο Μπράουν εκκίνησε στην πρώτη πεντάδα, έμεινε επί του παρκέ για τρία λεπτά και 39 δευτερόλεπτα και ενώ οι Μαδριλένοι βάραγαν ασυστόλως τρίποντα και έκτιζαν στο πι και φι μια διψήφια διαφορά, ο Αταμάν τον απέσυρε και από εκεί και πέρα τον έφαγε η μαρμάγκα!

Στη λήξη του αγώνα ο προπονητής του Παναθηναϊκού απέδωσε το… παρκάρισμα του πρώην παίκτη της Μακάμπι στην πρόθεση του να δώσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής και κυρίως ρυθμό στον Κώστα Σλούκα, οπότε ξα του(ς).

Ο Ξανθός, ο Ζοτς και ο Ντούντα

Το είπα και χθες και μάλιστα με εμφατικό τρόπο στην εκπομπή EuroLeague On Fire ότι ανέκαθεν ήμουν με τους προπονητές, διότι αυτοί ζουν εκ των έσω τις καταστάσεις, αυτοί ξέρουν σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι παίκτες τους και ποιοι κολλάνε με ποιους, αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις, αυτοί πιστώνονται τις επιτυχίες ή… λούζονται τις αποτυχίες, αυτοί αποθεώνονται ή απολύονται!

Το εμπέδωσα αυτό μαθητεύοντας επί σειρά δεκαετιών δίπλα στον Γιάννη Ιωαννίδη, στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και στον Ντούσαν Ιβκοβιτς οι οποίοι συν τοις άλλοις δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και…γείωναν όποιον δημοσιογράφο τολμούσε να αμφισβητήσει τις επιλογές τους ρωτώντας γιατί έπαιξε ο τάδε και γιατί έμεινε στον πάγκο ο δείνα..

Έχω στο αρχείο μου ένα σωρό από τέτοια περιστατικά με τον Ξανθό, τον Ζοτς και τον Ντούντα και δεν χρειάζεται να τα ανασύρω ώστε να επιβεβαιωθεί το προφανές…

Ο Ιωάννης, ο Χουάντσο και τα αουτσάιντερ

Προφανώς χθες κανείς δεν θα ρωτούσε τον τρις πρωταθλητή Ευρώπης για ποιο λόγο έδωσε τόσο πολύ χρόνο στον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και στον Ιωάννη Παπαπέτρου, άλλωστε στη ζόρικη συγκυρία της πρώτης περιόδου αυτοί μπούκαραν στο γήπεδο και επωμίσθηκαν την αποστολή να σύρουν το κάρο από τη λάσπη.

Πλάκα πλάκα το χθεσινό rematch του τελικού της 26ης του περασμένου Μαΐου, που συν τοις άλλοις συνιστά και μια σύγκρουση μεγιστάνων εξελίχθηκε στη χαρά των… outsiders!

Από αυτή τη συνομοταξία των μη συνήθων υπόπτων οι ενδεκάκις πρωταθλητές Ευρώπης πλάσαραν σε ρόλο απροσδόκητου πρωταγωνιστή τον Αλμπέρτο Αμπάλδε και οι Πράσινοι αντιπαρέβαλαν τον Παπαπέτρου και τον Ερνανγκόμεθ, αλλά η δική τους εκτόξευση δεν απέβη κιόλας η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να γραπώσει ο Παναθηναϊκός τη νίκη.

Το χουνέρι και το homework

Εδώ βεβαίως και σε ό,τι αφορά τη διαβάθμιση της σημασίας αλλά και της φασαρίας που προκαλούν οι ήττες ισχύει το έτερον εκάτερον: είναι άλλο πράγμα να χάνεις από τη Ρεάλ και άλλο το χουνέρι από την Παρί, αλλά προφανώς είναι πολύ νωρίς για να θεωρηθεί το οποιοδήποτε στραβοπάτημα καθοριστικό ή μοιραίο.

Αντιθέτως δεν είναι νωρίς για το homework στο οποίο χρειάζεται να επιδοθεί ο Παναθηναϊκός για να θεραπεύσει τις ασθένειες που εμφανίζει και (επαναλαμβάνω ότι) αφορούν την αμυντική λειτουργία, την ισορροπία στη διανομή των ρόλων και το να βρεθούν οι παίκτες στην ίδια σελίδα, ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του ίδιου αγώνα και να μπορούν να υποστηρίζουν το ίδιο παιχνίδι…

O Μήτογλου και οι άλλοι

Η εξήγηση του Αταμάν για τον παραγκωνισμό του Μπράουν δεν αφορά μόνο τον ίδιο τον νεόκοπο Αμερικανό γκαρντ, αλλά και τον Σλούκα προς χάριν του οποίου επιβεβαιώθηκε η αλληλουχία του αιτίου και του αιτιατού!

Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός πρέπει επίσης να φέρει σε λογαριασμό και τον Ντίνο Μήτογλου (η ισχνή παρουσία του οποίου αποτελεί ένα ζήτημα, έστω κι αν ο Παναθηναϊκός έχει λύσεις σε αυτή τη θέση) και τον Τζέριαν Γκραντ και τον Μάριους Γκριγκόνις, ακόμη και τον Ματίας Λεσόρ που μετά τη συναρπαστική έως συγκινητική εμφάνιση του κόντρα στην Παρί, όπου αποδείχθηκε "Λέων, αλλά ένας" χθες έμεινε στα ρηχά και πάντως δεν μπόρεσε να σηκώσει το ανάστημα του.

Τα τρία δάχτυλα του Αταμάν

Αυτά είναι κάποια από τα θέματα που με μια πρώτη ματιά αποτελούν τα SOS στην ατζέντα του Αταμάν και χρήζουν άμεσης τακτοποίησης: ασφαλώς ουδείς προπονητής βρίσκεται στο απυρόβλητο, αλλά ο λεγάμενος έχει αποκτήσει το διακίωμα και το προνόμιο να υπερασπίζεται την καπατσοσύνη του…

Κάποτε ο καθήμενος στον ίδιο πάγκο, Ζέλικο Παβλίσεβιτς, κάθε φορά που δεχόταν κριτική την οποία θεωρούσε υπερβολική και άδικη, σήκωνε δυο δάχτυλα του χεριού του και έλεγε "Two Cups my friend, two Cups", εννοώντας τα Κύπελλα Πρωταθλητριών που είχε κατακτήσει με την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ το 1987 και τη Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ το 1991.

Ο Αταμάν μπορεί να σηκώνει τρία δάχτυλα, κραδαίνοντας ισάριθμα λάφυρα και πέραν αυτών "πουλάει" και κάτι άλλο: και η Εφές και ο (περυσινός) Παναθηναϊκός υπήρξαν "late boomers", υπό την έννοια ότι δεν έθελγαν τόσο πολύ στην αφετηρία, αλλά έλαμπαν στον τερματισμό.