Εχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε που ο Θοδωρής ο Βλάχος είχε πετάξει μια ατάκα που πολύ μου άρεσε και ταιριάζει κιόλας στις μεγάλες αθλητικές επιχειρήσεις…

Στη νίκη, λέει, δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή!

Την αναστορήθηκα αυτή την κουβέντα προχθές το βράδυ που η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο είχε βεβαίως την εναλλακτική μιας ήττας, αλλά κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε, κατά πως λέει και μια παροιμία…

Γιατί, διάβολε, να περιμένεις άλλες 24 ώρες για να τσεκάρεις το εισιτήριο προς Τόκιο μεριά, όταν μπορείς να το κάνεις εδώ και τώρα!

Εδώ και τώρα, όχι εκεί και τότε, όπως συνήθιζε να λέει εις εκ των προκατόχων του Βλάχου στο τιμόνι των «σκουφάκηδων», ο Κούλης Ιωσηφίδης, αλλά θαρρώ πως στην προκειμένη περίπτωση το ένα δεν αναιρεί το άλλο…

Το κάναμε εδώ και τώρα, θα το επιδιώξουμε ξανά εκεί και τότε!

Εδώ επίσης ισχύει και το νόημα μιας παροιμίας που ενώ είναι εξ ορισμού μακάβρια, στην προκειμένη περίπτωση κατέστη πανηγυρική…

ΤΙ ΝΑ… ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΤΙ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Τι να πεθάνεις Σάββατο, τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουν!

Τούτου δοθέντος, τι να αναστηθείς Σάββατο, τι Κυριακή, στο Τόκιο θα πας!

Πλάκα πλάκα με τέτοια συνέχεια και τόση συνέπεια που επιδεικνύει αυτή η ομάδα τολμώ να γράψω κάτι που όσο υπερβολικό ακούγεται, τόσο αληθές και αδιαμφισβήτητο είναι…

Σε λίγο πιο πολλά θα είναι τα Ολυμπιακά Τουρνουά στα οποία θα είναι παρούσα η ελληνική ομάδα, παρά οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα έχουν διεξαχθεί στα χρονικά του θεσμού!

Εντάξει, μωρέ, μη βαράτε, πού και πού γράφω και καμιά μ@@@α για να περάσει η ώρα!

Εν τω μέσω της πανδημίας και της καραντίνας άλλωστε πρέπει οπωσδήποτε να περάσει η ώρα έως τις 25 Ιουλίου όταν -Θεού θέλοντος και βασικά, ιού επιτρέποντος- οι διαχρονικοί πρέσβεις του ελληνικού αθλητισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ρίξουν την πρώτη βουτιά τους στα χλωριωμένα νερά της πισίνας Tatsumi του Τόκιο.

Η Ιαπωνία, ως γνωστόν, είναι η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και η δική μας Εθνική του γουότερ πόλο μπορεί ανέτως να συστήνεται ως η ομάδα της ανατέλλουσας ελπίδας!

Θα το χόντραινα ακόμη περισσότερο, γράφοντας και για το ανατέλλον μετάλλιο, αλλά αυτό είναι από άλλο… ανέκδοτο που όμως μου έχει μαρτυρήσει ο (δαφνοστεφής με τις Εθνικές ομάδες Εφήβων και Νέων) Τεό Λοράντος θα το δούμε να παίρνει σάρκα και οστά σε τρία χρόνια από τώρα…

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι! Bιάζομαι όμως και κλείνω εδώ αυτή την παρένθεση…

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σε αντίθεση με τη δική μου βιασύνη, η Εθνική δεν βιάστηκε να προκριθεί…

Δεν τα κατάφερε το 2019 μέσω του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και του World League, ούτε πέρυσι από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά γράπωσε το εισιτήριο στην τελευταία ευκαιρία που της παρουσιαζόταν να συνεχίσει το σερί της και να μη φανεί ασυνεπής στο ραντεβού με την Ιστορία, όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου!

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ …

Η Εθνική προκρίθηκε από τον ημιτελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά, όχι από τον μικρό τελικό στον οποίο αναμετρήθηκαν χθες η Κροατία και η Ρωσία (νίκη 25-24 στα πέναλτι για τους Κροάτες).

Κάλλιο νωρίς, παρά αργά!

Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ελληνικού αθλητισμού και της δημοσιογραφίας πως τρέφω μεγάλη αγάπη εξ απαλών ονύχων γι’ αυτό το άθλημα…

Μεταξύ μας και μη γίνει κουβέντα παραέξω, ώρες ώρες νιώθω πως είναι μεγαλύτερη κι από αυτή για το μπάσκετ!

Σαν εκείνο το παλιό τραγούδι του Λευτέρη Πανταζή ένα πράμα…

Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημα μου…

Η ΚΑΨΟΥΡΑ ΚΑΙ Η ΚΟΡΑΚΑΚΗ

Για την ακρίβεια και για να μη γίνω-στην κυριολεξία-από δυο χωριά χωριάτης, από δω το αίσθημα μου για το μπάσκετ κι από δω η καψούρα μου για το γουότερ πόλο!

Διάνα λοιπόν!

Διάνα σημάδεψε στο στόχο της η Εθνική, ούτε η… Αννα Κορακάκη να ήταν!

Αυτό πάλι δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά μου το είπε χθες το πρωί ο Βλάχος…

Μετά τα συχαρίκια του ζήτησα να προβεί σε… αντιποίηση αρχής, να το παίξει δημοσιογράφος και να μου βάλει τίτλο και υπότιτλο σε αυτή την υπόθεση…

Είχε κέφια φαίνεται, λογικό είναι και μου τα έδωσε αμέσως!

Τα αναδημοσιεύω αυτολεξεί…

«Ντυθήκαμε Αννα Κορακάκη! Κάναμε μια βολή, την καλύτερη μας στο παιχνίδι, αυτή που χρειαζόταν για να πέτυχουμε τον στόχο…»

Μπράβο σας και σπολλάτη σας, Θοδωρή!

Ιδού λοιπόν ή 11η διαδοχική Ολυμπιακή παρουσία αυτής της ομάδας από το 1980 και εντεύθεν και η 16η στα χρονικά των Αγώνων!

Θα ήταν μεγαλύτερο το σερί και θα επεκτεινόταν στις 12 απανωτές και στις 17 το όλον συμμετοχές, αλλά μετά το Μέξικο Σίτι (1968) και το Μόναχο (1972), έπεσε κυβερνητικό μαχαίρι και Μόντρεαλ γιοκ!!!

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΜΟΝΤΡΕΑΛ

Το εννοώ αυτό διότι την προηγούμενη χρονιά διεξήχθη το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Κάλι της Κολομβίας από το οποίο η Ελλάδα απουσίασε για λόγους οικονομίας!

Επρόκειτο για την πρώιμη εποχή της Μεταπολίτευσης και ο τότε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Πάνος Στασινόπουλος, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της ΕΚΟΦ (υπό τον πρόεδρο Δημήτρη Ζωγράφο) και του προπονητή Ανδρέα Γαρύφαλλου ακύρωσε τη συμμετοχή της ομάδας.

Μ’ ένα σμπάρο τότε χάθηκαν δυο τρυγόνια: και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’75 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του ’76!

Αρχής γενομένης από το 1980 και εντεύθεν ο στρατάρχης των ομαδικών σπορ στην Ελλάδα επέζησε όλων των… δεινών και δεν έλειψε ποτέ από το μεγάλο αθλητικό ραντεβού: άρπαξε την πρώτη πρόκριση στο Προολυμπιακό Τουρνουά (από τις 28 Απριλίου έως τις 4 Μαΐου του ’80) στη Σόφια και έκτοτε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται…

Δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται!

Συνεχίζεται και πάει, διότι στο dna αυτής της ομάδας, δεν υπάρχει η έννοια της αποτυχίας στον συγκεκριμένο στόχο…

Είδα εκ του σύνεγγυς τις πέντε από αυτές τις έντεκα διαδοχικές επιχειρήσεις της: το 1988, το 1996, το 2000, το 2004 και το 2008 και χθες παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί τον ημιτελικό με τη Ρωσία, ομολογώ πως ένιωσα λυτρωμένος!

ΛΥΤΡΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 17 ΧΡΟΝΙΑ

Ο λόγος; Τη μοναδική φορά που φτάσαμε μια ανάσα από το Ολυμπιακό βάθρο, οι λεγάμενοι υπήρξαν οι θύτες μας και από τότε «δεν ξεχνώ», όπως λένε και οι χαροκαμένες μανάδες από την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο…

Το απογευματάκι της 29ης Αυγούστου του 2004 στο ΟΑΚΑ στον μικρό τελικό, οι Ρώσοι νίκησαν την Εθνική με 6-5, εκμεταλλευόμενοι την κούραση και το ανελέητο ξύλο που είχαν φάει στον ημιτελικό της προηγούμενης ημέρας από τους Σέρβους, ο Γιώργος Αφρουδάκης και οι Αντώνης Βλοντάκης.

Ο Χανιώτης φουνταριστός έμεινε στα πιτς, ο Αφρουδάκης πάλευε σαν λιοντάρι όντας δυο παίκτες σε συσκευασία ενός, αλλά ο Γεωργιανός Ρεβάζ Τσομαχίτζε έβαλε τέσσερα γκολ και το όνειρο έμεινε στο ράφι!

Δέκα επτά χρόνια αργότερα, ο Βλοντάκης παίζει σε τηλεοπτικά σίριαλ, ο Αφρουδάκης ηγείται της ομάδας του Απόλλωνα Σμύρνης και είναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές της ΚΟΕ (με την κίνηση «Κολυμπάμε μαζί» με επικεφαλής τον Κυριάκο Γιαννόπουλο) και στις θέσεις τους βρίσκονται πια ο Χριστόδουλος Κολόμβος και ο Κώστας Μουρίκης.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΟ ΑΝΟΙΓΜΑ

Προχθές κόντρα στη Ρωσία, η Εθνική κατάφερε από ένα σημείο και πέρα να ανοίξει και την επίθεση και την άμυνα της: την μεν επίθεση με την κινητικότητα ώστε να βγουν τα σουτ του Γιάννη Φουντούλη και του Άγγελου Βλαχόπουλου, τη δε άμυνα με την αλλαγή σε pressing στη δεξιά μεριά, ώστε να αναχαιτισθούν οι τρεις αριστερόχειρες Ρώσοι παίκτες.

Τέλος καλό, όλα καλά κι ακόμη καλύτερο το Τόκιο!

Τις 16 συμμετοχές στους Ολυμπιακούς Αγώνες τις έχουν υπογράψει 107 παίκτες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που απαρτίζουν την τωρινή ομάδα: μπροστάρηδες είναι ο νυν ΓΓΑ Γιώργος Μαυρωτάς και ο πρώην συμπαίκτης του (και στη Βουλιαγμένης) και κουμπάρος του Γιώργος Αφρουδάκης με πέντε, ενώ από τέσσερις μοστράρουν ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Κώστας Λούδης, ο Φίλιππος Καϊάφας, ο Νίκος Δεληγιάννης, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου και ο Χρήστος Αφρουδάκης.

Μ’ αυτή την Εθνική, που συμβολίζει τα ιερά και τα όσια του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο, ταξίδεψα για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1988 στη Σεούλ και παρά λίγο να μη φτάσω ποτέ!!!

«ΜΑΜΑ ΠΕΦΤΟΥΜΕ»

Σοβαρολογώ, διότι το ταξίδι από την Αθήνα εξελίχθηκε σε μια τρομακτική και εφιαλτική περιπέτεια, με αναγκαστικές στάσεις στο Ντουμπάι και στη Σιγκαπούρη, λόγω προβλημάτων στους κινητήρες του αεροπλάνου!

Επρόκειτο για ένα πραγματικό… σαπιοκάραβο, έναν μήνα αργότερα επρόκειτο να αποσυρθεί, πάλι καλά που οι πιλότοι ήταν βιρτουόζοι και το έφεραν στα ίσα του, μετά την κάθετη πτώση!

Τα είδα όλα. Όλα, εντελώς όλα!

Ήμουν κιόλας όρθιος, παίρνοντας συνέντευξη από τον παλαιστή της ελευθέρας Γιώργο Αθανασιάδη και με το που άρχισαν οι τρομακτικές αναταράξεις κουτρουβαλιάστηκα, λούφαξα στη θέση μου, δίπλα στην ατάραχη Αγη Κασούμη και τον αρχιπροπονητή του στίβου Κώστα Γατζία και μέχρι να προσγειωθούμε δεν έβγαλα τσιμουδιά και απλώς έκανα κάθιδρος την προσευχή μου…

Θαρρώ πώς μέσα από τα δόντια μου πρόλαβα κιόλας να ψιθυρίσω «μαμά, πέφτουμε»!

Δεν πέσαμε…

Όταν φτάσαμε στη Σεούλ, όλα ήταν καλά, όλα ανθηρά!

Άφησα πίσω μου την εφιαλτική πτήση και την περιπέτεια και ξαμολήθηκα στα γήπεδα για τις μεταδόσεις στην ΕΡΤ και τα ρεπορτάζ για την εφημερίδα.

Η ψύχωση στα καλύτερα της!

Στη φωτογραφία από εκείνη την παρθενική παρουσία μου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, παρέα με τα φιλαράκια μου από την καθαγιασμένη Εθνική, στην τελετή εισόδου της ελληνικής αποστολής στο Ολυμπιακό χωριό: εξ αριστερών προς τα δεξιά ο Φίλιππος Καϊάφας, ο Βαγγέλης Πάτερος, ο Δημήτρης Σελετόπουλος, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Αρης Κεφαλογιάννης, ο Τάσος Παπαναστασίου («Γάτος») και ο Νίκος Βενετόπουλος.

Ηθικό δίδαγμα: Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε, όπως λέει και το παλιό ανέκδοτο!