Και πώς να χάσεις ρε Αταμάν

Σύμφωνοι, η σεβάσμια και ερίτιμος, δεκάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης δεν βρίσκεται πια στα ντουζένια της...

Σύμφωνοι, έτερον μια σειρά play offs με πλεονέκτημα έδρας, εκάτερον ένας ημιτελικός και ένας τελικός σε Final .

Σύμφωνοι, άλλο το ειδικό βάρος της φανέλας και το όνομα μιας ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μιας Μπαρτσελόνα ή ακόμα και της ξεχασμένης εδώ και τριάντα χρόνια από τον Θεό, Αρμάνι Μιλάνο και άλλο το δικό της....

Τελειώσαμε με αυτά;

Μπορεί να υπάρχουν και άλλα αντεπιχειρήματα, αλλά, διάβολε, εδώ ο υφίσταται και ένα ατράνταχτο επιχείρημα...

Η Εφές είναι ομαδάρα.

Την έβλεπα καθ’ όλη τη σεζόν και ειδικότερα από τη στιγμή που ξεπέρασε τις πρώιμες παιδικές ασθένειες και βρήκε τον ρυθμό της, την παρακολούθησα ασκαρδαμυκτί στους πρώτους δυο προημιτελικούς με τους Μαδριλένους και μολογάω την απορία μου, όσο πιο απλά και λαϊκά γίνεται...

Και πώς να (το) χάσεις ρε συ Αταμάν;

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΖΟΤΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Βεβαίως επ’ αυτού έχει αποφανθεί εδώ και 27 χρόνια ο μέγας και σοφός μάγιστρος της Ευρωλίγκας, κάποιος που τον λένε Ζέικο Ομπράντοβιτς και μάλιστα με δυο διαφορετικές στη διατύπωση, αλλά ίδιες στο νόημα τους ατάκες οι οποίες κατέστησαν αποφθεγματικές ρήσεις...

Η πρώτη ορίζει πως "σε ένα Final 4 κάθε ομάδα έχει από 25% πιθανότητες να νικήσει"...

Η δεύτερη είναι πιο πιασάρικη: "Την παραμονή κάθε Final 4 βγαίνει ένας παπαγάλος και λέει διαρκώς ότι δεν υπάρχουν φαβορί"!

Βρε τον παπαγάλο, πλάκα έχει αυτή αλληγορία...

Προφανώς ο Ζοτς δεν εννοεί εκείνο τον λούτρινο παπαγάλο που είχε κρύψει το 1997 μέσα στο ντουλαπάκι του στα αποδυτήρια του ΣΕΦ ο Δημήτρης Παπανικολάου και τον είχε ρυθμίσει ώστε να λέει διαρκώς μια κουβέντα και να τρελαίνει τον Ντούσαν Ιβκοβιτς...

"Ολυμπιακός, πρωταθλητής Ευρώπης στη Ρώμη"!

Μάγος βγήκε εκείνος ο παπαγάλος, μάλιστα αύριο συμπληρώνονται 27 χρόνια από την επιβεβαίωση της τεχνητής μαντεψιάς του.

Κλείνω εδώ την παρένθεση με το πτηνό και ξαναγυρίζω στο προκείμενο...

Δεν στέκομαι μονάχα στα νούμερα, που ούτως ή άλλως λειτουργούν εμφατικά υπέρ της Εφές: έχουν σημασία στην τρέχουσα σειρά οι δυο δια περιπάτου νίκες, η σούμα των 181 πόντων στην επίθεση και η συνολική πενηντάρα της διαφοράς, αλλά περισσότερο μετρά αυτό που παίζει και ώρες ώρες μοιάζει τρομακτικό...

Ο ΑΤΑΜΑΝ ΚΑΙ Ο ΣΤΙΒ ΚΕΡ

Βασικά στην παρούσα φάση μοιάζει ασύλληπτο, εξ ου και η απορία για το πώς μπορεί να αναχαιτισθεί αυτό το παιχνίδι αυτής της ομάδας με αυτούς τους παίκτες!

Το έχει καταφέρει και αυτό ο αγλαός Εργκίν Αταμάν: να κάνει βαρετούς τους αγώνες της ομάδας του και να μπορεί να κοκορεύεται γι’ αυτό που έπλασε και να το απολαμβάνει και ως θεατής, όπως συνέβαινε με τον Στιβ Κερ στους Γουόριορς!

Το παιχνίδι της Εφές είναι γοητευτικά απρόβλεπτο και προβλέψιμα γοητευτικό: στην παρούσα φάση μοιάζει βγαλμένο από το PlayStation 5, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Ok, για να μείνω σε αυτό το πνεύμα, μπορεί να χαλάσει η κονσόλα και να μείνει από μπαταρία το τηλεχειριστήριο, αλλά θαρρώ πως ο Αταμάν θα κουβαλάει μαζί του ρεζέρβες...

Έχοντας μια εικόνα από τις οκτώ ομάδες και τις τέσσερις σειρές, είναι φανερό ότι η Εφές βρίσκεται μια ταχύτητα πάνω από τις υπόλοιπες.

Για να το χοντρύνω περισσότερο, έχω την εντύπωση ότι τους άλλους οι Τούρκοι δεν τους βλέπουν!

Πριν από έναν μήνα που είχα φιλοξενήσει στην εκπομπή Pick N’ Roll της Cosmote TV τον Φώτη Κατσικάρη τον είχα ρωτήσει εάν συμφωνεί με την άποψη μου ότι η Μπαρτσελόνα είναι φοβιστική και μου απάντησε καταφατικά...

Προϊόντος του χρόνου οι Καταλανοί βρέθηκαν και παραμένουν σε ύφεση, έχουν τέσσερις μαζεμένες ήττες από τη Μακάμπι, την Μπάγερν, τη Ρεάλ και τη Ζενίτ και απόψε θα προσπαθήσουν να βγουν από την τρύπα, όπως με κυνική γλαφυρότητα είπε ο Σαρούνας Γιασκικέβιτσους.

H BΡΑΖΙΛΙΑ TOY ‘82

Η Εφές είναι και φοβιστική και τρομακτική και δεν συμμαζεύεται, τόσο με το στιλ με το οποίο παίζει όσο και με την κυριαρχικότητα που ασκεί...

Εάν αστοχήσει στο σημάδι της και δεν κατακτήσει τον τίτλο θα μείνει στην Ιστορία ως η καλύτερη ομάδα που δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια...

Σαν την Ουγγαρία στο Μουντιάλ του ’54 και τη Βραζιλία σε εκείνο του ’82, ένα πράμα!

Εάν όμως ανέβει στο θρόνο το βράδυ της 30ής Μαΐου στην Κολωνία και εγκαθιδρύσει ένα ... Σουλτανάτο έστω και προσωρινό (εφόσον αποχωρήσουν ο Βασίλιε Μίτσιτς και ο Σέιν Λάρκιν), τότε θα της επιδαψιλευθεί και ένα επί πλέον παράσημο

Θα εισέλθει δικαιωματικά στο κλαμπ των καλύτερων θιάσων που έχουν εμφανισθεί επί σκηνής στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης!

Το μπάσκετ που παίζει η Εφές είναι αυτό το οποίο πρωτίστως μετρά: αποτελεσματικό!

Είναι επίσης γρήγορο, σύγχρονο, θεαματικό, φαντασμαγορικό, σαγηνευτικό και μένει να αποδειχθεί εάν θα αποβεί και άπαικτο...

Το εννοώ αυτό που έγραψα προηγουμένως περί PlayStation, άλλωστε ο Αταμάν, φρονίμως ποιών, διατήρησε όχι απλώς τον βασικό κορμό, αλλά σχεδόν όλη την περυσινή ομάδα και συν τοις άλλοις βλέπει κιόλας να γεννούν τα κοκόρια του, όπως αυτός ο Σερτάτς Σανλί.

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΓΚΑΡΝΤ

Ανατρέχοντας στο χρονικό της διοργάνωσης και γενικώς του μπάσκετ μπορώ να θυμηθώ ομάδες που στέφθηκαν πρωταθλήτριες χωρίς να διαθέτουν έναν σέντερ περιωπής...

Αλλά, όσο κι αν ξύνω το κεφάλι μου δεν μπορώ να βρω καμιά που να κατέκτησε τίτλο χωρίς διαπρεπή γκαρντ...

Εδώ είναι το λάθος μου: ενώ άλλες ομάδες αναρριχήθηκαν στην κορυφή με έναν από δαύτους, η Εφές έχει σίγουρα δυο, μπορεί τρεις, ίσως και τέσσερις.

Και πέντε, μπορώ να σας πω!

Αφήνω στη διακριτική ευχέρεια, στην αισθητική και στην άποψη του καθενός να αξιολογήσει ως δημιουργούς και εκτελεστές τον Ροντρίγκ Μπομπουά και τον Κρούνοσλαβ Σίμον και περιορίζομαι στον Βασίλιε Μίτσιτς και στον Σέιν Λάρκιν.

Όπως σχολίασε τις προάλλες εδώ και ο Γιώργος Βόβορας η Εφές διαθέτει τους δυο καλύτερους γκαρντ στην Ευρώπη που συνεννοούνται με τα μάτια, ο ένας συμπληρώνει και αναδεικνύει έτι περαιτέρω τον άλλον και φτιάχνουν ένα θεσπέσιο δίδυμο.

Δίδυμο, τρίδυμο, τετράδυμο και πάει λέγοντας...

Συν τοις άλλοις ο Αταμάν έχει την πολυτέλεια να διαθέτει μια ομάδα με ισορροπία στην περιφέρεια και στη ρακέτα, παίκτες ικανούς να χορέψουν στα μπαλέτα Μπολσόι, αλλά και να ανοίξουν μύτες στο ξύλο, χώρια το αμυντικό ελιξίριο, το βάθος στον πάγκο και τα υπόλοιπα προικιά της...

Ο ΙΟΣ ΚΑΙ Ο... ΘΕΟΣ!

Πρόπερσι η ταξιαρχία του Αταμάν τελείωσε την κανονική περίοδο με 20-10, στα play offs απέκλεισε την Μπαρτσελονα με 3-2, στον εμφύλιο ημιτελικό στη Βιτόρια έριξε στο κανναβάτσο την Φενέρμπαχτσε και στον τελικό ηττήθηκε από την μπαρουτοκαπνισμένη ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 91-83...

Πέρυσι, προτού κατέβουν απότομα τα ρολά και διακοπεί η σεζόν, οι λεγάμενοι πάλι δεν έβλεπαν κανέναν, ούτε μπροστά τους, ούτε καν ξοπίσω τους: είχαν πετύχει 24 νίκες στους 28 αγώνες, αλλά ας όψεται ο ιός!

Δεν είμαι από αυτούς που δαιμονοποιούν τα πράγματα και τα ανάγουν στην όποια μεταφυσική διάσταση και στο θέλημα του Πανάγαθου, αλλά εδώ θα κάνω μια εξαίρεση: γι αυτό που έχει παρουσιάσει η Εφές τα τρία τελευταία χρόνια, το Κύπελλο της το χρωστάει ο δικός της Θεός...

Ο Αλλάχ ντε!

Photo credits: Eurokinissi