Nα κλαίει άραγε ή να γελάει ο Οντεντ Κάτας;

Ελα μου ντε…

Είμαι μπερδεμένος για το ποια, σε ενεστώτα χρόνο, είναι η πρώην και ποια η νυν ομάδα του, γι’ αυτό θα το γράψω απλά: την ώρα που η Χάποελ Ιερουσαλήμ γνώριζε την ήττα από την Τουρκ Τέλεκομ, ο Παναθηναϊκός ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τον νέο προπονητή του με την κάβα μιας εμφατικής νίκης…

Δεν αλλάζει την ιστορία αυτό το 88-71 επί της Βιλερμπάν, αλλά, διάβολε, απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.

Κι ακόμη απ’ το ολότελα, καλή και η… Παπαγιάνναινα!

Δεν ξέρω τι σόι κάβα είναι αυτή που αφήνουν ο Γιώργος Βόβορας και ο Κώστας Χαραλαμπίδης στον Κάτας: δεν του φτάνει προφανώς για να γίνει σκνίπα, αλλά, διάβολε, μια νίκη μπορεί να τον δροσίσει με την προσδοκία ότι προϊόντος του χρόνου θα βρει κι άλλες μπας να ξεδιψάσει!

Δεν μπορεί (εκτός κι αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα) να κερδίσει την παρτίδα των play offs, αλλά τουλάχιστον μπορεί να σώσει την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια του…

Τι γένηκε απόψε στο ΟΑΚΑ;

ΟΙ ΡΙΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ

Απλούστατα, πήρε το πολυβόλο του ο Νεμάνια Νέντοβιτς και έριχνε κατά ριπάς, γιορτάζοντας το έμπα της καινούργιας χρονιάς!

Ως Σέρβος παλαιοημερολογίτης, οργάνωσε το δικό του ρεβεγιόν και τίμησε δεόντως την περίσταση, δείχνοντας τις εορταστικές διαθέσεις του από την… προθέρμανση: προτού καν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο, είχε σεληνιασθεί με 13 πόντους, τέσσερα ριμπάουντ και πέντε ασίστ και εάν έμενε τρία τέσσερα λεπτά παραπάνω προφανώς θα ξεπερνούσε το 39άρι του Τελ Αβίβ και θα σκόραρε μια σβουριχτή σαραντάρα.

Φύσει και θέσει, απόντος κιόλας του Παπαπέτρου, ο Νέντοβιτς έπρεπε να είναι δυο παίκτες σε συσκευασία ενός και εδικαιούτο το φλουρί στην πρωτοχρονιάτικη πίτα, μα δεν ήταν κιόλας μονάχος σαν την καλαμιά στον κάμπο…

Ισα ίσα είχε εκλεκτή παρέα λίγα μέτρα πιο μέσα από τον δικό του βασικό χώρο ευθύνης…

Μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Κώστας Χαραλαμπίδης είπε ότι το σχήμα με τον Παπαγιάννη στο «5» και τον Μήτογλου στο «4» μπορεί να λειτουργήσει κατά περίσταση και όχι πάντοτε…

ΤΟ DÉJÀ VU ME THN AEK

Την Κυριακή λειτούργησε αποτελεσματικά σε πείσμα της παραγωγικότητας του Γιανίκ Μορέιρα και χθες δίκην déjà vu αποτέλεσε το… σημείο G (sic) της πράσινης αντεπίθεσης στο δεύτερο ημίχρονο και της παρελκόμενης εμφατικής επικράτησης.

Απέναντι στον… δεινόσαυρο Φαλ και στη front line της Βιλερμπάν, οι δυο τους έκαναν παπάδες και το άκουσμα της κόρνας της λήξης τους βρήκε να αθροίζουν, σε 61 λεπτά συνολικής παρουσίας, 29 πόντους, 17 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, τέσσερις τάπες, ένα κλέψιμο και τέσσερα κερδισμένα φάουλ, που (όλα αυτά μαζί, αλλά και για έναν έκαστο σε ατομικό επίπεδο) δεν τα λες ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα…

Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός είδε δια μίαν εισέτι φοράν, την παιδική και μέχρι τούδε αθεράπευτη ασθένεια του να τον προσβάλλει με ανησυχητικά συμπτώματα και να χαντακώνει κιόλας την οργασμική εμφάνιση του Νέντοβιτς!

Ναι, έβαλε 45 πόντους, αλλά έφαγε κιόλας τρεις λιγότερους και το κρεσέντο του Σέρβου σούπερ σταρ κόντευε να πάει στράφι…

Dommage που λένε και οι Γάλλοι, πάει να πει κρίμα!

TΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Το 45-42 βάρεσε καμπανάκι και επέφερε τη θεαματική μεταμόρφωση μετά την ανάπαυλα, όταν οι Πράσινοι έγιναν επιτέλους της αμύνης τα παιδιά!

Η ενέργεια, η αμυντική αντίδραση και η διόρθωση της ευπάθειας στα ριμπάουντ, σε συνδυασμό με τη δεδομένη παραγωγικότητα στην επίθεση άλλαξαν τον ρουν της ιστορίας…

Το λένε και τα χαρτιά μου: ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 42 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και μόλις 29 από εκεί και πέρα.

Τι δεν καταλαβαίνεις!

Στο τέλος της ημέρας οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης πέτυχαν μια νίκη, που την καρτέραγαν έναν χρόνο!

Για την ακρίβεια τη λαχτάραγαν και την προσδοκούσαν από τις 17 Δεκεμβρίου, όταν σε μια εφάμιλλη με τη χθεσινή παράσταση είχαν ρίξει στο κανναβάτσο την Αλμπα Βερολίνου, για να ακολουθήσουν τρεις απανωτές ήττες…

Ναι, ασφαλώς ο Παναθηναϊκός δεν πέτυχε μια α λα Μιλάνο υπέρβαση, ούτε σκότωσε κάποιο θηρίο, αλλά αν μη τι άλλο ένιωσε ανακούφιση, ανταμείφθηκε για τον μόχθο του και βρίσκει ένα πάτημα για να ξεφύγει από τη… ζώνη υποβιβασμού (!) και να συνεχίσει την εξ υπαρχής διακηρυγμένη τίμια προσπάθεια…

ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕΣΣΙΑΣ

Υπάρχουν βεβαίως και κάποια άλλα παράπλευρα οφέλη, ως επί το πλείστον ψυχολογικά: ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει με εργασιακή ηρεμία στην Πόλη (για τον αγώνα της Παρασκευής με την Φενέρμπαχτσε) και συνάμα υποδέχεται με χαμόγελο και όχι σε ατμόσφαιρα καταχνιάς τον Κάτας, στον οποίο ο Χαραλαμπίδης θα παραδώσει την εξουσία.

Ο Κάτας είναι Ιουδαίος και Εβραίος, αλλά όχι και ο Μεσσίας: βρίσκει μια ομάδα στα ύστερα της κατάταξης και έχει να κάνει μπόλικη δουλειά για να αναβαθμίσει την εικόνα της…

Δεν του λείπουν οι προπονητικές ικανότητες, ούτε το θάρρος και η τόλμη, εξ ου και η απόφαση του να παρατήσει την πατρίδα του και το σπίτι του και να αλλάξει περιβάλλον, έστω κι αν αυτό του είναι οικείο, μεσούσης της σεζόν και σε μια ομάδα που αυτή τη στιγμή δεν προσφέρεται για να δικαιώσει άμεσα την επιλογή του.

Αυτά, όπως συνηθίζω να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις, θα τα βρει η υπηρεσία…

Κλείνω εδώ την παρένθεση με τον Κάτας και επιστρέφω στα διατρέξαντα του αγώνα…

Ο Παπαγιάννης και ο Μήτογλου έδειξαν πόσο καλά μπορούν να παντρευτούν, ο ένας ως φουνταριστός με θεαματική βελτίωση στο κορμί, στο πνεύμα και στο παιχνίδι του και ο άλλος ως ένα μοντέρνο stretch 4…

Αμ το άλλο; Χθες βοήθησε κομματάκι κι αυτός ο μυστήριος ο Ζακ Ογκαστ, την ώρα που ο μεν Ααρον Γουάιτ έβλεπε τον δικό του χρόνο να περιστέλλεται, ο δε Μπέν Μπέντιλ παρέμενε παρκαρισμένος και… αλυσοδεμένος στον πάγκο…

Ο ΑΛΑΦΡΟΙΣΚΙΩΤΟΣ ΣΤΟΝ… ΑΕΡΑ

Για τον Νέντοβιτς, ώρες ώρες τα σχόλια και η λεζάντα περιττεύουν…

Ο τύπος είναι φονιάς! Σεσημασμένος, επικηρυγμένος και συνήθως ασύλληπτος φονιάς!

Είναι αυτό που λένε, σκοτώνω και δεν πληρώνω!

Απαλλαγμένος από το άγχος των τραυματισμών που δεν άφησαν την καριέρα του να εξελιχθεί (όπως υποσχόταν το ταλέντο του) και κρατώντας τα κλειδιά της ομάδας τείνει να επιβεβαιώσει το παρατσούκλι που του είχαν προσδώσει οι Αμερικανοί, το 2013, όταν λίγη ώρα μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο επιλέχθηκε στο No 30 του ντραφτ του ΝΒΑ από τους Σανς οι οποίοι τον έκαναν πάσα στους Γουόριορς…

Ο Ντέρικ Ρόουζ της Ευρώπης!

Έχει ένα αέρινο και αλαφροΐσκιωτο πάτημα που συνεπαίρνει τους μερακλήδες του φιλοθεάμονος κοινού κι αυτό είναι ένα δυσεύρετο χάρισμα…

Έχει επίσης και ένα ελάττωμα που με την κλάση του το μετατρέπει σε πλεονέκτημα: συνηθίζει να παίρνει τις αποφάσεις στον…αέρα κι αυτό τρελαίνει και τρομοκρατεί τους αντιπάλους του, που δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει σε κάθε κατοχή της μπάλας.

Κρίμα που ο Παναθηναϊκός αυτή τη σεζόν δεν έχει την ποιότητα για να κεφαλαιοποιήσει περισσότερο τα τάλαντα του Νέντοβιτς, να επενδύσει έτι περαιτέρω πάνω στον εκτελεστικό και στον δημιουργικό οίστρο του και να μην τον αφήνει να βουρλίζεται όπως είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα στο Τελ Αβίβ…