Για να πω την αμαρτία μου τον Μιχαλάκη τον Λούντζη που τότε ήταν ακόμα μικρός και τριανταφυλλένιος τον λυπήθηκα εκείνη την εβδομάδα της Διακαινησίμου, το 2015…

Ηταν τότε που αυτός ο… άκαρδος και άσπλαχνος Ντούσκο Ιβάνοβιτς τον έριξε μέσα στην αρένα της Μόσχας σαν βορά στα ατάιστα θηρία του Ιτούδη!

Μπήκε τότε στα πρώτα δυο ματς της σειράς των πλέι οφς ο νεανίας (των 16 ετών και 253 ημερών) από το Τζάντε και τα είδε όλα κωλυόμενα απέναντι στον Μίλος Τεόντοσιτς, τον Ααρον Τζάκσον και τον Νάντο ντε Κολό, αλλά ο παθός μαθός!

Ο Λούντζης συστήθηκε διεθνώς σε εκείνους τους πρώτους δυο εκτός έδρας αγώνες στις 12 και στις 14 Απριλίου του 2015 και στη συνέχεια ξαναγύρισε (όχι στον πάγκο, αλλά) στην εξέδρα, καθότι στα επόμενα δυο πήρε τη θέση του ο Λευτέρης Μποχωρίδης…

Μερικές ημέρες νωρίτερα είχε βάλει το ονοματάκι του στο βιβλίο των ρεκόρ του Κυπέλλου Ελλάδος, ως ένας από τους νεαρότερους παίκτες που έχουν αγωνισθεί σε τελικό της διοργάνωσης (κόντρα στον Απόλλωνα Πατρών)…

Την πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός απέκτησε παίκτη από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, το καλοκαίρι του 1991, ο συχωρεμένος ο Παύλος Γιαννακόπουλος σταμάτησε στο πρώτο περίπτερο που βρήκε μπροστά του και έπαιρνε αμπάριζα τις εφημερίδες για να αναγγείλει έμπλεος ενθουσιασμού, την είδηση…

« Πήραμε τον Μηριούνη, παιδί μου, παιδί μου»!

Το 1991 ο Λούντζης δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα στο μυαλό των γονιών του. Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου ’98 και το καλοκαίρι του 2014, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν χρειαζόταν να τηλεφωνεί στις εφημερίδες…

Η μεταγραφή του Λούντζη έγινε αμέσως γνωστή και μάλιστα μετά βαίων και κλάδων…

«Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα υβρίδιον του Διαμαντίδη» έγραφαν τότε οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες!

Ταίριαζαν κάποια χαρακτηριστικά του με αυτά του τότε αρχηγού του Παναθηναϊκού που έμελλε μάλιστα να τον καλωσορίσει στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ: ψηλός γκαρντ (1μ.98), με αμυντικό ένστικτο, υψηλό IQ, ικανότητα στο διάβασμα του παιχνιδιού και δεν συμμαζεύεται…

Προϊόντος του χρόνου, ως γνωστόν, ο Λούντζης δεν έγινε ο νέος Διαμαντίδης. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (όπως έλεγε από του βήματος της Βουλής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) δεν θα γίνει ποτέ…

Εγινε όμως ένας καλός και χρήσιμος παίκτης. Σήμερα μάλιστα, στον πρώτο ημιτελικό του Super Cup, έγινε ακόμα καλύτερος, χρησιμότερος και εντυπωσιακότερος απ’ όσο τον ήξερε και τον λογάριαζε η πιάτσα…

Σήμερα, όπως λένε και στη Ζάκυνθο, ήταν μαϊτζέβελος, τουτέστιν εύχρηστος, ευέλικτος και κατ’ επέκταση καταφερτζής και μάστορας!

Με το συμπάθιο για τον Ηλία Παπαθεοδώρου (που δεν το επισημαίνω δίκην αυτόκλητου συνηγόρου, αλλά, πάντοτε οι ομάδες του είναι…. βραδυφλεγείς), τήραγα σήμερα τον Λούντζη και πολύ τον χάρηκα!

Χάρηκα για την απόδοση του, μα περισσότερο για τη σαφή πρόοδο του και εύχομαι να μην επρόκειτο για ένα πυροτέχνημα, αλλά για τον βατήρα μιας καινούργιας εκκίνησης στο μπασκετικό στερέωμα.

Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια, άλλωστε, όπως είχε πει ο συχωρεμένος ο προφέσορας Ατσα Νίκολις (το 1994 στο Κοπαόνικ) στον Κώστα Μίσσα, «εσείς στην Ελλάδα τους εικοσάχρονους τους θεωρείτε ταλέντα και τους βάζετε στη γυάλα και εμείς τους έχουμε ήδη για βετεράνους»!

Πλάκα πλάκα, τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, η σωματοδομή και τα σέα και τα μέα του Λούντζη, φέρνουν κομματάκι προς σέρβικο μπασκετότυπο, αλλά αυτή η όποια αντιπαραβολή δεν έχει νόημα…

Αντιθέτως έχει νόημα το επίσημο και μάλιστα σε κοινή τηλεοπτική θέα ντεμπούτο του με τον Προμηθέα, που αποτελεί κιόλας ένα εκτροφείο νεαρών Ελλήνων παικτών…

Ο Λούντζης δεν είναι (αυτό που λέμε) παιγμένος! Στις τρεις σεζόν του με τον Παναθηναϊκό αγωνίσθηκε σε τέσσερα ματς της Ευρωλίγκας και σε 23 του πρωταθλήματος, με μέσο όρο γύρω στα πέντε λεπτά, όταν πλέον η διαφορά ήταν μεγάλη…

Πήρε βεβαίως το αίμα του πίσω την επόμενη χρονιά, όταν ειδικώς στον επίλογο της σεζόν με τα Τρίκαλα άφηνε τα κόκκαλα του στο παρκέ!

Θυμάμαι ότι στις 31 Μαρτίου του 2018, του είχα τηλεφωνήσει μετά τον αγώνα με την Κύμη στη Χαλκίδα, όπου οι Τρικαλινοί την έβγαλαν με έξι όλους κι όλους παίκτες. Ο Μιχάλης είχε παίξει όλο το σαραντάλεπτο και του υπέβαλα μια ερώτηση που ενώ απαγορεύεται συνήθως, αυτή τη φορά ήταν επιβεβλημένη…

« Πώς νιώθεις;»

Πήρε μια βαθιά ανάσα και μου απάντησε μονολεκτικώς και γελώντας…

« Ρετάλι»!

Με τέσσερα ματς στην Ευρωλίγκα (δυο με την ΤΣΣΚΑ και άλλα δυο την επόμενη σεζόν με την Μπαρτσελόνα και τη Ζαλγκίρις) και με 75 σε έξι σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Λούντζης όντως δεν είναι πολύ παιγμένος…

Αλλά, διάβολε, είναι ταλαντούχος, σοβαρό, ντροπαλό και σεβαστικό παιδί και θαρρώ-και του το εύχομαι κιόλας- πως τα καλύτερα θα τα βρει μπροστά του….

Θα τα βρει μπροστά του ή θα τον συναντήσουν αυτά, αρκεί να ‘χει την υγειά του και να μη βολοδέρνει στα νοσοκομεία και στα κρεβάτια των φυσικοθεραπευτών, όπως συνέβη τη σεζόν 2019-20…

Οκτώ όλα κι όλα ματς έπαιξε με το Λαύριο και αυτό ήταν το μαράζι του Χρήστου Σερέλη…

Κόντρα στην ΑΕΚ ο δις πρωταθλητής Ευρώπης (με τις Εθνικές ομάδες Εφήβων το 2015 στο Βόλο και Νέων το 2017 στο Ηράκλειο και με προπονητή τον Ηλία Παπαθεοδώρου) φανέρωσε το ποιόν του και έμοιαζε σαν να μας ξανασυστήνεται από την αρχή!

Σαν να μας λέει, « γειά σας, ήρθα»…

Η-ακόμα καλύτερα-« είμαι ο Μιχάλης και είμαι καλά»!

Ναι και πολύ καλά μάλιστα, που λέει κι ένα παλιό μπασκετικό ανέκδοτο: η αγωνιστική ευεξία του δεν τεκμηριώνεται μονάχα από τα πλείστα όσα εντυπωσιακά στατιστικά του, αλλά κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν, αμυνόταν, διάβαζε τις καταστάσεις, εκμεταλλευόταν τα mismatches, φίλτραρε την ενέργεια του και στις δυο άκρες του γηπέδου και πάει λέγοντας…

Τη στιγμή που όλοι οι προπονητές αναζητούν per mare per terram παίκτες οι οποίοι μπορούν να καλύψουν δυο θέσεις, ο Λούντζης ανταποκρίνεται ανέτως σε τρεις, χώρια που επειδή είναι μακρύς μπορεί να μαρκάρει και χαμηλά τεσσάρια.

Συν τοις άλλοις σήμερα έδειξε πως έχει εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του, βρίθει αυτοπεποίθησης και παρουσιάζεται πολύ πιο ώριμος στη λήψη και στην εκτέλεση των αποφάσεων του στη διάρκεια ενός αγώνα.

Ορθώς έπραξε από δημοσιογραφικής πλευράς, ο Κώστας Χαλβατσιώτης όταν μετά τη λήξη του αγώνα, στη συνέντευξη τους στην ΕΡΤ, επέμεινε επί προσωπικού…

Ο Λούντζης, όμως, βράχος! Έκανε πως δεν άκουγε για την ατομική απόδοση του και απλώς είπε ότι «νιώθω καλά, μένω στο τώρα και δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια»…

Τα λέω και τα γράφω εγώ, Μιχαλάκη. Να με συμπαθάς!