Kαι Ναδάλ και... μπρουτάλ!

Δεν ξέρω εάν το έχω ξαναγράψει ή το άφησα κάποτε να εννοηθεί, αλλά με το τένις δεν έχω πολλές παρτίδες... Και το χειρότερο: δεν θέλω να έχω!

Ντροπή μου βεβαίως διότι εκτός από αθλητικός συντάκτης, εδώ και 42 χρόνια, είμαι πρωτίστως φίλαθλος και κανονικά δεν θα έπρεπε να κάνω εξαιρέσεις στα σπορτίβα γούστα μου...

Το εκμυστηρεύομαι σήμερα αυτό και αμαρτίαν ουκ έχω: εάν πάλι (πρέπει να) νιώθω ενοχές και τύψεις συνειδήσεως, τότε μπορώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη μου, να του πω στα μούτρα ότι πρέπει να ντρέπεται και να εισπράξω την απάντηση που είχε δώσει κάποτε ο συχωρεμένος ο Μάκης Ψωμιάδης σε κάποιον όνομα και μη χωριό...

Ντρέψου εσύ ρε!

Έχω μεταδώσει βεβαίως αγώνες τένις στην τηλεόραση αλλά τούτο συνέβη άπαξ: στην Πανεπιστημιάδα του Ζάγκρεμπ, το μακρινό 1987, όταν με... έχωσαν ο μακαρίτης ο Φίλιππας Συρίγος και ο Νίκος Κατσαρός.

Οι αγώνες γίνονταν στο αθλητικό κέντρο «Salata», αλλά σε πείσμα της αγωνίας που προκαλούσε η άγνοια μου, δεν τα έκανα σαλάτα!

Η ΛΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί, αλλά και στα κατοπινά, μπλέχτηκα με το ευγενές άθλημα της αντισφαιρίσεως κάνοντας κάμποσες συνεντεύξεις όχι πάντως με βαριά καρδιά: με τον Καλογερόπουλο, τον Καλοβελώνη, την Κανελλοπούλου, την Παναγοπούλου, την Τσαρμποπούλου, τον Μπαβέλα, τη («Λένα της καρδιάς μας», όπως είχε γραφτεί στο πρωτοσέλιδο του Sportime, το 2004) Δανιηλίδου και basta cosi!

Mε ξανακαβάλησε οι διάολος τον Μάιο του 2007, αλλά τότε οι λόγοι υπήρξαν σοβινιστικοί και τους υπαγόρευσε το πατριωτάκι μας, ο Πιτ Σάμπρας, που ήρθε στη γη των προγόνων του για ένα διεθνές τουρνουά.

Α, για να μην το ξεχάσω: μια άλλη σχέση μου με το τένις είχε να κάνει με ενδυματολογικές αφορμές...

Τι εννοώ; Όπως όλοι οι συνομήλικοι μου, διάβολε, υπέκυψα κι ελόγου μου στον πειρασμό να φορέσω (και έχω ακόμα στη γκαρνταρόμπα μου) μπλούζες Lacoste και Fred Perry όπως και εκείνες με τους ρόμβους που λάνσαρε ο Ιβάν Λεντλ!

Ο G.O.A.T ΤΟΥ ΤΕΝΙΣ

Φλυαρώ τόση ώρα, με αφορμή το ρεκόρ που διάβασα ότι πέτυχε πριν από μερικές μέρες ένας από αυτούς μου μπορούν να μοστράρουν την αφεντομουτσουνάρα τους στο παλκοσένικο των κορυφαίων όλων των εποχών...

Τον Ράφα Ναδάλ, εννοώ που πάει σούμπιτος για G.O.A.T! Σε μια συνέντευξη του πριν από λίγες μέρες ο λεγάμενος είπε πως "όταν άρχισα να παίζω τένις, πίστευα ότι θα σταματήσω όταν τριανταρίσω, αλλά πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε και είμαι ακόμη εδώ". Είναι εδώ και θα είναι προφανώς για καιρό ακόμα...

Τι ρεκόρ πέτυχε ο Ναδάλ; Βρίσκεται, λέει, για 791 απανωτές εβδομάδες στο Top-10 της παγκόσμιας κατάταξης!

Από το 2005 και εντεύθεν δεν έχει εξοστρακισθεί ποτέ από την πρώτη δεκάδα και αυτή η μακροβιότητα του χαρίζει άλλο ένα παράσημο στην ούτως ή άλλως πλουμιστή στολή του.

Για να αναρριχηθεί στο Νο 1 αυτής της λίστας, ο Ναδάλ προσπέρασε τον Τζίμι Κόνορς, που έμεινε στο Τop 10 επί 789 εβδομάδες στη σειρά, από το 1973 έως το 1988.

Τρίτος φιγουράρει ο Ρότζερ Φέντερερ (που ωστόσο έχασε μισή σεζόν το 2016, λόγω τραυματισμού) με 735 εβδομάδες, τέταρτος ο Ιβάν Λεντλ με 619 και πέμπτος ο Πιτ Σάμπρας με 565.

Η ΜΑΡΑΪΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΒΙΣ

Άκου εκεί 791 εβδομάδες στο Top-10, είναι πολλές για να τις μετρήσεις, πόσο μάλλον για να κατσικωθείς εκεί!

Προφανώς τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα και οι συνθήκες διαφέρουν, απλώς για να υπάρχει μια αντιδιαστολή, επισημαίνω ότι το ρεκόρ συνεχούς παρουσίας στο Νο 1 των charts κατέχει η Μαράια Κάρεϊ με 82, ενώ ακολουθούν ο συχωρεμένος ο Ελβις Πρίσλεϊ με 789, η Ριάνα με 60, και οι Μπιτλς με 50.

Στην καριέρα του έως τώρα ο Ναδάλ έχει επίσης στο παλμαρέ του 1003 νίκες, με ποσοστό επιτυχίας 83%, χώρια τα αποδέλοιπα: 20 τρόπαια Grand Slam, 86 τίτλοι σε διάφορα μεγάλα τουρνουά, 35 πρωτιές σε Μasters, πέντε πρωτοκαθεδρίες στο Νο 1 μιας χρονιάς και δεν συμμαζεύεται.

Όλα αυτά τα νούμερα προφανώς θα τα αυγατίσει, αρχής γενομένης από χθες στο Λονδίνο, όπου θα επιδιώξει κιόλας να εκπληρώσει το μοναδικό απωθημένο του: τον τίτλο στη διοργάνωση ATP Finals που του γλιστράει συνεχώς σε όλη του τη ζωή!

Τον γουστάρω τον Ισπανό τενίστα διότι εκτός από Ναδάλ, είναι και μπρουτάλ!

ΤΑ ΚΟΥΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑΔΑΛ

Αυτό κάνει ρίμα, αλλά κάνει και αλήθεια: το στιλ, το ταμπεραμέντο, οι αντιδράσεις, όλο το (λεγόμενο) physique του παραπέμπουν σε έναν τύπο που το λέει η καρδιά του και παίζει (όχι μόνο με το μυαλό, την τεχνική, το ταλέντο και τη στρατηγική του...

Παίζει πιο πολύ (και) με την ψυχή του!

Μου αρέσει επίσης ο Ναδάλ, διότι είναι υποχόνδριος, ολίγον τι ψυχαναγκαστικός και ψυχάκιας, όπως είμαι και εγώ!

Εχει τα... κουτάκια της ρουτίνας του και δεν εννοεί ποτέ να βγει από δαύτα...

Από το πώς πιάνει τα αυτιά και τη μύτη του (χωρίς πάντως αυτή η εικόνα να είναι τόσο αηδιαστική, όσο του Τζόακιμ Λεβ), μέχρι το πώς φτιάχνει το εσώρουχο μέσα από το σορτσάκι του και από το πώς τοποθετεί κατ ταξινομεί τα μπουκάλια με το νερό μέχρι κάθε άλλη κίνηση ιεροτελεστίας την οποία έχει στο πρόγραμμα του.

Θεούλης είναι!