Υπόθεση εργασίας κάνω... Εάν, λέω, ο Σάρας έχει πάρει όλα τα... κουσούρια του Ζέλικο, τότε αυτές τις μέρες τον λεγάμενο δεν θα τον φώναζε Νικ, αλλά Μίστερ Καλάθη!

Ως γνωστόν, όταν ο Ομπράντοβιτς είναι ικανοποιημένος από την απόδοση ενός παίκτη του, τότε δηλώνει την ευαρέσκεια του προσφωνώντας τον με το μικρό όνομα του και όλα είναι μέλι γάλα...

Όταν όμως τσατίζεται μαζί του, τότε το ρίχνει στα... κυριλίκια (εκτός από τα μπινελίκια) και το εκάστοτε θύμα ψάχνει λεγούμι για να κρυφτεί!

Αυτή η ρουτίνα του Ζοτς ήταν γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά την έκανε βούκινο ο ίδιος ο Γιασικέβιτσους στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Η νίκη αρκεί" που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις MVP.

Nικ και Μίστερ Καλάθης, λοιπόν, σαν να λέμε Δόκτορ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ!

Μια τέτοια οβιδιακή μεταμόρφωση έλαχε στον πρώην αρχηγό του Παναθηναϊκού στην Τενερίφη (όπου φιλοξενήθηκε το Final Four του ισπανικού Super Cup), όχι από αγώνα σε αγώνα, αλλά από ημίχρονο σε ημίχρονο! Για να παραφράσω κιόλας την παλιά και δόκιμη στοιχηματική ατάκα, Νικ ημίχρονο, Mίστερ Καλάθης τελικό!

Στο πρώτο ημίχρονο του τελικού ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και στη Ρεάλ ( που προσπόρισε στους Μαδριλένους τη νίκη, το έκτο τρόπαιο και τις πρώιμες εντυπώσεις απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο τους) ο 31χρονος πόιντ γκαρντ ήταν ο εαυτός του: για την ακρίβεια, ο διαφορετικός (σε σχέση με τη θητεία του στον Παναθηναϊκό) εαυτός του, υπό την έννοια ότι σε αυτή τη βρίθουσα ποιότητος και αστέρων, Μπαρτσελόνα ο Νικ δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια στους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης...

Δεν χρειάζεται ούτε να παίζει κάθε βράδυ στα όρια του triple double figure, ούτε να πιέζεται για να σκοράρει, ούτε να νιώθει ότι του πειράζουν το μυαλό με την προβοκατόρικη άμυνα under στα pick n’ roll, ούτε να αφήνει τα κόκκαλα του στο παρκέ!

Ακόμη κι όταν οι αντίπαλοι προπονητές αποφασίζουν να παγιδεύσουν τον Νίκολα Μίροτιτς στο low post, ο Μαυροβούνιος μπορεί να σημαδέψει διάνα στις πάσες στην αδύνατη πλευρά, όπου στον ημιτελικό με την Μπασκόνια παραμόνευε ο Αλεξ Αμπρίνες και έκανε πάρτι από τα 6μ.75...

Έτερον όμως η Μπασκόνια, εκάτερον η Ρεάλ Μαδρίτης...

Το Σάββατο (12/9), ντυμένος στα... φούξια, ο Καλάθης αγωνίσθηκε επί 27’.05’’ και "έγραψε" 4 πόντους (1/4δ., 0/5τρ., 2/4β.), οκτώ ασίστ, τρία κλεψίματα, τρία φάουλ, ένα λάθος, κανένα ριμπάουντ και έξι βαθμούς αξιολόγησης.

Χθες (13/9) στον τελικό και σε 27’.11’’ συμμετοχής παρήγαγε 11 πόντους (4/10δ., 1/3τρ.), πέντε ριμπάουντ, τρεις ασίστ, ένα κλέψιμο, κανένα λάθος, πέντε φάουλ και πέντε βαθμούς αξιολόγησης.

Τα νούμερα του δεν υπήρξαν εκπάγλου καλλονής και ο χαμηλός βαθμός αξιολόγησης τεκμηριώνει του λόγου το αληθές, ωστόσο η στατιστική δεν αναπαριστά όλες τις επιδόσεις του, ούτε αποτυπώνει εντελώς το ποιόν του...

Δεν τα γράφω αυτά για να τον απενοχοποιήσω, αλλά, να για παράδειγμα, στο πρώτο ημίχρονο του τελικού πίεσε πολύ τον έτερο Καππαδόκη, Φακούντο Καμπάτσο, του περιόρισε αισθητά τη δημιουργική ικανότητα για την οποία ούτως ή άλλως ο Αργεντινός γκαρντ είναι σεσημασμένος και συν τοις άλλοις σκόραρε με τα συνηθισμένα και αγαπημένα του floaters.

Aυτά συνέβησαν στο πρώτο ημίχρονο, διότι από εκεί και πέρα, άσ’ το να μείνουμε φίλοι, που λένε!

Τα σήμαντρα άρχισαν να βαράνε σε μια ανύποπτη φάση του πρώτου ημιχρόνου όταν ο Σάρας τα πήρε στο κρανίο για μια κακή επιλογή του, άρχισε να βρίζει και στο καπάκι τον τράβηξε στον πάγκο και έβαλε στη θέση του τον Λεάντρο Μπολμάρο που μάλιστα τον πήγε καροτσάκι προς τη γραμματεία!

Αυτό ήταν το πρελούδιο, διότι η συνέχεια υπήρξε ακόμη χειρότερη τόσο για τον Νικ, όσο και για ολόκληρη την Μπαρτσελόνα που ενώ προηγήθηκε με 56-50, δέχθηκε την αντεπίθεση της Ρεάλ και εντέλει έμεινε με άδεια χέρια...

Από τη στιγμή που το τελικός άρχισε να στραβώνει, η μπάλα πήρε και τον Καλάθη: σαν να μην έφτανε η ύφεση στην απόδοση του και η αδυναμία του να εξελιχθεί σε παράγοντα του ματς, εκνευρίσθηκε, υπέπεσε σε δυο απανωτά και μάλιστα επιπόλαια φάουλ και πήρε οριστικώς και αμετακλήτως την άγουσα προς τον πάγκο, 2’.42’’ πριν από τη λήξη, ενώ η Ρεάλ προηγούνταν με 63-61.

Προφανώς ούτε ο Νικ, ούτε κανείς νεόκοπος σε μια ομάδα παίκτης, όσο ανώνυμος ή επώνυμος κι αν είναι, δεν (πρέπει να) κρίνεται από μια βραδιά ή από ένα Σαββατοκύριακο. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τις ομάδες...

Απλώς στην Μπαρτσελόνα αρχίζουν πλέον να λειτουργούν συσσωρευτικά οι αποτυχίες...

Έχει να πάρει πρωτάθλημα στην Ισπανία από το 2014, όταν προπονητής της ήταν ο Τσάβι Πασκουάλ και παίκτης ο Κώστας Παπανικολάου...

Έχει να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης από το 2010 στο Παρίσι, όπου νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο βρισκόταν ακόμη στα ντουζένια του...

Έχει να κατακτήσει το Super Cup από το 2015, όταν ακόμα είχε στις τάξεις της τον Στράτο Περπέρογλου...

Έχει γενικώς να ανοίξει τη βιτρίνα των τροπαίων της από τις 18 Φεβρουαρίου του 2018, όταν (παρόντος μάλιστα του Αλέξανδρου Βεζένκοφ) γράπωσε το Copa del Rey νικώντας τη Ρεάλ, που ακόμη φωνάζει και οδύρεται για το φάουλ που έκανε ο Κλαβέρ στον Τέιλορ και το έπνιξαν οι διαιτητές!

Έχει χάσει τους έξι από τους επτά τίτλους που διεκδίκησε μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο: δυο πρωταθλήματα, δυο Super Cup, ένα Copa del Rey και μια καταλανική λίγκα την περασμένη εβδομάδα στον τελικό με την Ανδόρα, αποτυγχάνοντας να διατηρήσει τα κεκτημένα του 2019.

Πλάκα πλάκα το μόνο που δεν της έτυχε είναι να χάσει κι ελόγου της, όπως η ποδοσφαιρική αδερφοφάδα της, με 8-2 από την Μπάγερν Μονάχου!

Photo Credits: Barcelona BC Official site