Στα 45 χρόνια που βασανίζω τη δόλια τη δημοσιογραφία περισσότερο διακρίνομαι για τη συστολή μου παρά για το θράσος μου! Είμαι που είμαι συνεσταλμένος, χθες θαρρώ πως το τερμάτισα κιόλας.

Τι εννοώ και γιατί διάλεξα αυτό τον πρόλογο στο παρόν κείμενο; Ιδού η εξήγηση...

Με το πού ακούσθηκε η κόρνα της λήξης στο ψυχόδραμα του ΟΑΚΑ (που σηματοδότησε κιόλας τη δεύτερη απανωτή υπερωρία, μετά το προχθεσινό θρίλερ στο ΣΕΦ) ροβόλησα προς τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για τα σχετικά σε τέτοιες περιπτώσεις...

Η ατμόσφαιρα κηδείας και τα σκυθρωπά πρόσωπα

Δίστασα να μπω, δίστασα να προχωρήσω, δίστασα να ρωτήσω οτιδήποτε και οποιονδήποτε... Το μόνο που δεν δίστασα να κάνω ήταν να βγω όπως μπήκα!

Είπα δυο κουβέντες στα πεταχτά με τον Κώστα Αντετοκούνμπο, ρώτησα τον Ιωάννη Παπαπέτρου πόσο καιρό υπολογίζει να απουσιάσει και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια...

Τι είδα εκεί μέσα;

Όσο μακάβριο κι αν είναι, μού φάνηκε σαν να βρισκόμουν σε ατμόσφαιρα κηδείας!

Ο καθένας πενθούσε για κάτι

Μπαίνοντας αριστερά ο Κώστας Σλούκας σκυθρωπός και στην ίδια στάση στην οποία είχε θεαθεί νωρίτερα στον πάγκο, καθισμένος σε μια καρέκλα πια, πενθούσε για τη μοιραία χαμένη βολή, έξι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της παράτασης...

Λίγο πιο πέρα ο Ματίας Λεσόρ επίσης σκυθρωπός και στην ίδια στάση, ελόγου του πενθούσε για το χαμένο τζάμπολ και για το χαμένο ριμπάουντ (εξ αδιαιρέτου με τον Μήτογλου) που οδήγησε στο φόλοου της ισοφάρισης από τον Νίμπο...

Παραπέρα ο Λούκα Βιλντόσα πενθούσε για το χαμένο τρίποντο στη λήξη της κανονικής διάρκειας και για το μοιραίο λάθος στην τελευταία ευκαιρία που είχε ο Παναθηναϊκός να ισοφαρίσει και να παίξει τα ρέστα του σε μια δεύτερη παράταση...

Τα λάθη, η χαρά και ο αναστοχασμός

"Κηδεία" σιγοψιθύρισα απευθυνόμενος στον Αντετοκούνμπο, που κι αυτός ήταν σκυθρωπός και σκασμένος, αν και δεν είχε να πενθήσει για κάποια δική του αβελτηρία ή λάθος το οποίο να είχε αποβεί μοιραίο...

"Στο χέρι μας είναι να κάνουμε την κηδεία χαρά. Εμείς φταίμε, αλλά όσο κι αν αυτό ακούγεται άκαιρο, πιστεύω ότι δεν είμαστε πολύ μακριά από το να παίξουμε και να παρουσιάσουμε αυτό που μπορούμε και θέλουμε. Υπό έναν όρο όμως: να σταματήσουμε να κάνουμε τόσα και τέτοια λάθη" μού αποκρίθηκε.

Στο τέλος της δύσκολης νύχτας ο Παναθηναϊκός υπέστη την τρίτη ήττα του σε τέσσερα ματς και, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις και σε οποιαδήποτε ομάδα, εισήλθε σε μια αναπόδραστη φάση προβληματισμού, εσωστρέφειας, κρίσης και -όπως έλεγαν και στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη βαριά ήττα στις εθνικές εκλογές- αναστοχασμού!

Το χτικιάρικο μπάσκετ!

Δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω το μπάσκετ που (δεν) έπαιξαν οι Πράσινοι στο πρώτο ημίχρονο...

Σε μια ήπια και επιεική διατύπωση, θα έλεγα πως ήταν κάτι σαν μπάσκετ που πάντως κάμποσες φορές εξετράπη σε τουρλουμπούκι!

Εάν το χόντραινα περισσότερο, θα το όριζα ως... χτικιάρικο!

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που (υποτίθεται ότι) παίζει ο Παναθηναϊκός απέχει παρασάγγας όχι μονάχα από το λεγόμενο "Ataman Basketball", αλλά και από το στοιχειώδες μπάσκετ, χωρίς κιόλας να παρουσιάζει κάποια οφθαλμοφανή πρόοδο...

Ο Αταμάν και το... Στάκαμαν!

Δεδομένου κιόλας ότι οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης είναι αργοί, στατικοί, διστακτικοί και αναποφάσιστοι, υστερούν πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας και στις αποστάσεις, έχουν κάκιστο ratio (με 56 ασίστ και 64 λάθη), αυτό που παρουσιάζουν τώρα κάνει ρίμα με το όνομα του προπονητή ρους...

Αντί για μπάσκετ του Αταμάν, είναι μπάσκετ του... Στάκαμαν!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι το Στάκαμαν είναι ένα παιχνίδι που το παίζαμε παλιά στις αυλές και στις αλάνες, σημαίνει "στάσου ακίνητος" και πήρε το εξελληνισμένο όνομα του από την αγγλική φράση "Stick (th)em up", που ακουγόταν στις αστυνομικές ταινίες...

Σαν να λέμε, ψηλά τα χέρια!

Εξακολουθούν να μη στρώνουν

Την Τετάρτη, μετά τις ήττες του Παναθηναϊκού στην Κωνσταντινούπολη και του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, έγραψα εδώ ότι ο Αταμάν και ο Μπαρτζώκας πρέπει να ψαχτούν έτι περαιτέρω και ενώ οι Κόκκινοι αναδιπλώθηκαν και κατάφεραν in extremis να ρίξουν στο κανναβάτσο την Παρτίζαν, οι Πράσινοι μολονότι επέστρεψαν κι ελόγου τους από το -14 (30-44) εντέλει υπέκυψαν απέναντι στην ομάδα με την οποία κοντεύουν να πιάσουν τα 50 ματς στην ιστορία (48 με ρεκόρ 23-25).

Είναι κακό πράγμα οι τρεις ήττες και πολύ κακό οι δυο στο ΟΑΚΑ, αλλά υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο: οι Πράσινοι εξακολουθούν να μη στρίβουν, να μη στρώνουν, να μην ανεβάζουν ρυθμούς και σφυγμούς...

Όχι επειδή σώνει και κακά, πρέπει με κάποιον τρόπο να χρυσωθεί το χάπι της αποτυχίας, αλλά διότι πρόκειται για γεγονότα, χθες ο Παναθηναϊκός είχε κάποιες φωτεινές πλευρές, αλλά αποδείχθηκαν θνησιγενείς!

"Είμαι ο Μήτογλου και είμαι καλά"!

Προϊούσης της βραδιάς και επειδή αυτό αποτελεί την εργασιακή και υποχονδριακή ρουτίνα μου, σημείωνα σε ένα χαρτί πιθανά σενάρια και τις αντίστοιχες κατευθύνσεις τίτλων για το κείμενο που θα έγραφα...

Από το "Είμαι ο Μήτογλου και είμαι καλά" μέχρι το "Υπάρχει κι άλλος Αντετοκούνμπο", από το "Ο Βιλντόσα είναι εδώ" μέχρι το "Ο Σλούκας ξόφλησε το πρώτο γραμμάτιο" και από το "Ο Σερέλης έγινε... Δρυίδης" μέχρι το "Βγες Αταμάν να τους δεις"!

Τζίφος, τίποτε από όλα αυτά δεν έμεινε ζωντανό μέχρι τη λήξη...

Ναι προφανώς η επιστροφή του Μήτογλου υπήρξε ο σπινθήρας που χρειαζόταν για να πάρει μπροστά η μηχανή και να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει τη νίκη, αλλά η φλόγα έσβησε στα ύστερα του ματς...

Ο Σαλονικιός φόργουορντ επανεμφανίσθηκε στη EuroLeague μετά από 590 ημέρες, σκόραρε, πήρε ριμπάουντ, άνοιξε το γήπεδο με την κίνηση και τις τοποθετήσεις του, τσαμπουκαλεύτηκε κιόλας με τον Μπόνζι Κόλσον και επιφυλάσσεται για να γίνει το κομμάτι του παζλ που θα αναβαθμίσει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού.

Ο Βιλντόσα στο ρόλο του Ιανού

Ο Αντετοκούνμπο πολέμησε και στις δυο πλευρές του γηπέδου και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάκαμψη...

Εν τη απουσία του Αταμάν που τον στηλίτευσε δημοσίως στο Περιστέρι, ο Βιλντόσα ξεμπούκωσε και μάλιστα έγινε ο πρώτος παίκτης του Παναθηναϊκού με διψήφιο νούμερο πόντων στο 34ο λεπτό (!), αλλά παραμένει αφερέγγυος και διπρόσωπος όπως ο θεός Ιανός, υπό την έννοια ότι κάνει κάτι καλό και στο καπάκι το μαγαρίζει με κάτι κακό!

Ο Σλούκας ακόμη ψάχνεται για το εάν θα πρέπει να ντριμπλάρει, να πασάρει ή να σκοράρει σε μια ομάδα η οποία πάσχει στην παραγωγικότητα και οι κακές επιλογές της στην επίθεση προκαλούν ανισορροπία στην άμυνα, επιφέρουν καθυστερημένες επιστροφές και τα τοιαύτα.

Δώδεκα παίκτες σε 10 λεπτά και 1 δευτερόλεπτο

Ο Αταμάν ζορίζεται το δίχως άλλο, διότι προφανώς άλλα είχε στο μυαλό του στις ασκήσεις επί χάρτου και άλλα του προκύπτουν επί του παρκέ! Ιδού κάτι που συνέβη χθες και μού έκανε μεγάλη εντύπωση...

Προτού συμπληρωθούν οκτώ λεπτά δράσης στην πρώτη περίοδο, ο Τούρκος προπονητής ευρισκόμενος στη φάση που ορίζεται ανάμεσα στην αμηχανία και στο αδιέξοδο, είχε χρησιμοποιήσει τους έντεκα από τους δώδεκα παίκτες του.

Τον 12ο, που ήταν ο Αντετοκούνμπο τον έβαλε στη βασική πεντάδα του δευτέρου δεκαλέπτου και αυτό το ξεχείλωμα στο rotation ασφαλώς αποδεικνύει την έλλειψη σταθερών, διακριτών ρόλων και σημείων αναφοράς.

Παρεμπιπτόντως αυτό το "μπες - βγες - ξαναμπές - ξαναβγές", μού θύμισε τον διάλογο που διημείφθη πριν από 26 χρόνια στη διάρκεια ενός αγώνα ανάμεσα στο Περιστέρι και στον Ολυμπιακό ο οποίος έληξε με 72-70 υπέρ των γηπεδούχων...

"Κόουτς με Ultrex λούστηκες;"

Σε μια φάση και ενώ ο αοίδιμος Ντούσαν Ιβκοβιτς συνειδητοποιούσε ότι δεν τού έβγαινε καμιά από τις επιλογές του, γύρισε απογοητευμένος προς τον πάγκο, κοίταξε τον Παπανικολάου και τού είπε...

"Άντε μπρε Δημήτρη, μπες κι εσύ τώρα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα...".

Ο Παπανικολάου σηκώθηκε από τον πάγκο και την ώρα που έβγαζε τη φόρμα του δεν κρατήθηκε και πέταξε μια ατάκα που ακουγόταν σε διαφήμιση σαμπουάν...

"Κόουτς με Ultrex λούστηκες;"

Η δύσκολη θέση του Σερέλη

Όλα αυτά τριβελίζουν το μυαλό του Αταμάν και των συνεργατών του, άλλωστε τα μαρτύρησε δια μιαν εισέτι φοράν και ο Χρήστος Σερέλης ο οποίος πήρε τη σκυτάλη μετά την αποβολή του προϊσταμένου του και ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να "απολογηθεί" στις επιγενόμενες συνεντεύξεις...

Τι απ’ όλα και πώς να αποπειραθεί να εξηγήσει όμως;

• Το γιατί στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός είχε 8/30 σουτ, βγήκε ισόπαλος με τον... Λορέντσο Μπράουν στις ασίστ και έφαγε 11 πόντους από αιφνιδιασμό, 14 από λάθη και οκτώ από επιθετικά ριμπάουντ της Μακάμπι;

Η σκληράδα και η εξυπνάδα

• Το γιατί πάσχει σε σκληράδα που έχει πλέον καταστεί ως η εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη στο μπάσκετ;
• Το γιατί αργεί η αποφεύγει να σταματήσει τους αντιπάλους του με φάουλ;
• Το γιατί είναι ατζαμής σε αιφνιδιασμούς, λέι απ και φόλοου;
• Το γιατί δείχνει έλλειμμα εξυπνάδας;

Προσοχή: όλα αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, αλλά τα επισήμανε χωρίς να μπορεί κιόλας να δώσει επαρκή ερμηνεία ο ίδιος ο Σερέλης στη συνέντευξη Τύπου.

Πού χάθηκες Χουάντσο;

Θα έθετα κι άλλα ερωτήματα που δεν πρόλαβε να τα διατυπώσει ο Σερέλης, λόγω και του προκεχωρημένου της ώρας...

• Το γιατί ο πολύς Χουάντσο Ερνάνγκόμεθ μοιάζει με περιπλανώμενο φάντασμα στα τελευταία δυο ματς (Φενέρμπαχτσε, Μακάμπι) στα οποία έχει σκοράρει έναν πόντο με 0/7 σουτ και 1/4 βολές σε 36 λεπτά;
• Το γιατί μετά από οκτώ επίσημα ματς κάποιοι παίκτες δεν έχουν μπει στο πετσί του ρόλου τους και συμπεριφέρονται όχι ως νεοσύλλεκτοι αλλά ως αρχάριοι;
• Το γιατί καθυστερεί να σχηματοποιηθεί και να παγιωθεί το στιλ που θέλει και μπορεί να υπηρετήσει η ομάδα;

Αυτά και κάμποσα άλλα βασανιστικά ερωτήματα απασχολούν τον Παναθηναϊκό και-όπως συνηθίζω να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις- μένει να φανεί εάν όντως θα τα βρει η υπηρεσία...