Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τα πέντε γομάρια και ο κίνδυνος
Η Εθνική ομάδα λιάνισε την Ισπανία στην πρώτη εμφάνιση της και ο Βασίλης Σκουντής γράφει τις εντυπώσεις του από αυτά τα αποκαλυπτήρια.
O σεσημασμένος για τη θυμοσοφία και τις παροιμιώδεις ατάκες του Στιβ Γιατζόγλου είχε πει κάποτε πως "το να νικάς σε φιλικά ματς και να πανηγυρίζεις είναι σαν να αγκαλιάζεις την αδερφή σου και να ηδονίζεσαι"!
Αυτή την κουβέντα την αναστορούμαι και την επαναλαμβάνω κάθε καλοκαίρι, όταν η Εθνική ομάδα εκκινεί για να πετύχει τον μεγάλο στόχο της, αλλά δυστυχώς εδώ και δώδεκα χρόνια καταλήγει στο να σπάει τα μούτρα της!
Σε τέσσερις από αυτές τις περιπτώσεις (2014, 2015, 2016, 2019) έσπασε τα μούτρα του και ο άνθρωπος που σήκωσε στο πόδι το ΟΑΚΑ και έκανε τους Έλληνες φιλάθλους να εξαμερικανιστούν!
Πώς;
Το σύνθημα "MVP, MVP" και οι ειδήσεις του Σεπτεμβρίου
Φωνάζοντας ομοθυμαδόν κι ελόγου τους (όπως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού), "MVP, MVP" όταν είδαν τον λεγάμενο να ξεσαλώνει και να παίρνει παραμάζωμα τους Ισπανούς.
Σπολλάτη του, το άξιζε σε αυτή τη μεγαλειώδη και πολλά υποσχόμενη εμφάνιση του που του προσπόρισε κιόλας το ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα με τη φανέλα της Εθνικής.
Ο συχωρεμένος ο Ουμπέρτο Εκο ο οποίος παρεμπιπτόντως υπήρξε θερμός φίλος του μπάσκετ, έγραψε πως "τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις", αλλά χθες προέκυψε μία…
Μία και καλή, μάλιστα: λοιπόν, (οι) ειδήσεις μπορούν να προκύψουν τον Σεπτέμβριο!
Από την εμφάνιση της ελληνικής ομάδας στα αποκαλυπτήρια της ενώπιον ενός διψασμένου κοινού που αψήφησε την αυγουστιάτικη ραστώνη και το mood των διακοπών για να ξεχειλίσει το ΟΑΚΑ, υπάρχουν καλά και κακά νέα.
Η ύφεση και η τροφή για βελτίωση
Θα αρχίσω από τα κακά, σε τίτλους: η αστοχία στις ελεύθερες βολές, τα πολλά λάθη, η (στην κυριολεξία) ισπανική υποχώρηση στην τρίτη περίοδο όταν η ελληνική ομάδα από την άνεση και τη φαντασμαγορική ατμόσφαιρα γλεντιού που δημιούργησε το +21 (44-23, 46-25), βρέθηκε στο αγκομαχητό του +6 (63-57).
Ο Ιτούδης, όπως έλεγε κάποτε και ο συχωρεμένος ο Νίκος Αλέφαντος, τα εξήγησε ωραία στον Δημήτρη Χατζηγεωργίου μετά τη λήξη του αγώνα.
Περισσότερο από το να τα εξηγεί ωραία, ο προπονητής της Εθνικής τα συλλογάται ωραία, μαζί με τους συνεργάτες του και είναι βέβαιο πως η ύφεση της Εθνικής δίνει πολλή τροφή για σκέψη…
Περισσότερο όμως από το συνακόλουθο και απαραίτητο brainstorming δίνε τροφή για δουλειά και για βελτίωση!
O Γιάννης είναι ο Γιάννης ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου και αυτή η υπόθεση έχει διττή ανάγνωση, μια ευχάριστη και μια… επικίνδυνη!
Το κρεσέντο των 314 δευτερολέπτων
Η ευχάριστη είναι οφθαλμοφανής και αναδείχθηκε περίτρανα στην καταλυτική, εκρηκτική, καταλυτική και α λα MVP αντίδραση του στα πρώτα 314 δευτερόλεπτα της τέταρτης περιόδου.
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, όντας χειμαρρώδης, ασυγκράτητος και απολαυστικός ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ μόστραρε την επιτομή του λεγόμενου "attack mode", βάρεσε στο ψαχνό και κονιορτοποίησε τους Ισπανούς.
Το αποτέλεσμα;
Προτού αποσυρθεί αποθεούμενος στον πάγκο, σκόραρε 11 από τους 15 πόντους της Εθνικής, χώρα τα ριμπάουντ, οι ασίστ και κάποιες κινήσεις κάλυψης στην άμυνα ή ανοίγματος χώρων στην επίθεση που δεν αποτυπώνονται στη… ρουφιάνα τη στατιστική.
Ο "κίνδυνος" του Παπανικολάου
Στην κορύφωση αυτού του κρεσέντο του ο Γιάννης πέτυχε ένα κάρφωμα με alley hoop μετά το εκπληκτικό κλέψιμο και την ασίστ του Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος απαντώντας σε μια ερώτηση του ρεπόρτερ της ΕΡΤ, Τάκη Κουλουμπή για την επιδραστικότητα του Αντετοκούνμπο έθεσε επί τάπητος τον κίνδυνο στον οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως!
Το είπε ξεκάθαρα και στο ντεκλαρέ ο εκ των αρχηγών της ομάδας: "Δεν είμαστε ο Γιάννης και η Εθνική, ούτε η Εθνική και ο Γιάννης. Το να γίνονται τέτοιες τοποθετήσεις αδικεί τα υπόλοιπα παιδιά, αυτό άλλωστε το έχει πει και ο ίδιος ο Γιάννης και σε τελική ανάλυση είναι ευλογία να παίζεις μαζί του".
Μια που το είπε ο Παπανικολάου, μια που πιάσαμε το νόημα, μια που αποδεικνύεται ότι αυτή είναι μια υπόθεση η οποία χρήζει διαχείρισης και κυρίως πρόληψης.
Στη φάση της τελευταίας επίκρουσης του που κατέληξε με τdouble-double των 31 πόντων και των 10 ριμπάουντ σε σκάρτα 21 λεπτά ο Γιάννης υπήρξε όχι απλώς επιδραστικός, αλλά ασύλληπτος.
Σαν τρελό φορτηγό!
Αίφνης, προτού οι Ισπανοί πουν "κύμινο" το ρευστό 63-57 μετατράπηκε σε 78-61 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος!
Η γιούχα στον Ρούντι
Μεταξύ μας και μη γίνει κουβέντα παραέξω, το να ρίχνει η Εθνική ομάδα άνευ Σλούκα και Παπαγιάννη μάλιστα) 16 πόντους στους ακατονόμαστους δεν είναι και μικρό, ούτε ευκαταφρόνητο επίτευγμα.
Βεβαίως και η Furia Roja δεν θυμίζει σε πολλά πράγματα πλέον τον κακό δαίμονα μας: μονάχα οι φανέλες, ο Σκαριόλο στον πάγκο και η… γιούχα στον Ρούντι Φερνάντεθ παρέπεμπαν κατά το μάλλον ή ήττον στην ομάδα που μας έχει νικήσει στα επτά από τα οκτώ τελευταία επίσημα ματς και μας εξοστράκισε πέντε φορές από τον δρόμο προς τον θρόνο ή το βάθρο.
Ξα τους και ξα μας, κατά πώς λένε και στο χωριό μου…
Δεν ξέρω, κανείς δεν το ξέρει, ούτε ο ίδιος (ο Γιάννης), ούτε ο Θεός ο ίδιος, εάν τα αποψινά νούμερα θα γίνουν η ρουτίνα του στα ματς με τη Σερβία και το Βέλγιο και ακολούθως στο Μιλάνο και στο Βερολίνο…
Ο τοίχος των Ράπτορς και το αντίδοτο στον Γιάννη
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, άλλωστε (όπως αποδείχθηκε προς θλίψιν μας και το 2019 στην Κίνα) οι προπονητές των αντιπάλων της Εθνικής αποδεικνύονται πολύ ευρηματικοί, έστω και με παλιομοδίτικες μεθόδους, στο πώς προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν.
Εις εξ αυτών, ο Σέρτζιο Σκαριόλο υπήρξε από τους ηθικούς αυτουργούς στον τοίχο (wall) που έχτισαν οι μετέπειτα πρωταθλητές του ΝΒΑ, Ράπτορς στη σειρά των ημιτελικών της Ανατολής το 2019, όταν γύρισαν από το 0-2 και επικράτησαν με 4-2.
Διαχώρισα προηγουμένως τα κακά και τα καλά νέα: διάβολε, τα καλά είναι πολύ περισσότερα και πολύ καλύτερα από τα κακά!
Η Εθνική, που εμφανίσθηκε με δυο σοβαρές και βασικές ελλείψεις, διαθέτει μέγεθος, αθλητικότητα, ενέργεια, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, ποιότητα, βάθος και δεν συμμαζεύεται.
Διαθέτει επίσης έναν παίκτη που μπορεί να ασκήσει bullying προς όλους τους αντιπάλους και σε κάθε περίπτωση να αλλοιώσει το παιχνίδι και τις συνήθειες τους, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
Οι βουτιές και η μοναδική υπόσχεση του Ιτούδη
Την Τρίτη, εκτός από τα (τέσσερα) αντιαθλητικά φάουλ, θα μπορούσε κάποιος να βάλει στο λογαριασμό και ένα στοιχείο που δεν περιλαμβάνεται στη στατιστική: τις βουτιές για μια κατοχή της μπάλας, εννοώ, αυτά τα λεγόμενα hustle plays, "το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε ", όπως σχολίασε με νόημα ο Ιτούδης.
Υπήρξαν κάμποσες καλές ειδήσεις που προέκυψαν από την αναμέτρηση απέναντι στην κορυφαία ομάδα της σύγχρονης ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ…
Πρώτα απ’ όλα η εμφανής και εξαναγκαστική κιόλας ελέω της παρουσίας του Γιάννη, διάθεση της να τρέξει και να παραγάγει σκορ στον (πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα) αιφνιδιασμό, μάλιστα μόνο στο πρώτο ημίχρονο έβαλε 17 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Δεύτερον, η διάθεση της να πιέσει στα μετόπισθεν, να μη φάει πόντους τσάμπα και βερεσέ, να καταστήσει δύσκολο το σκοράρισμα τα ων αντιπάλων της, ειδικότερα όταν ο Γιάννης απλώνει τις χερούκλες του (ως τεσσάρι ή πεντάρι) και βυθίζει στο σκότος τη ρακέτα!
Ε, ρε τι έχει να γίνει, εάν κι εφόσον ζευγαρώσει μαζί του και ο Παπαγιάννης!
Η αναθεώρηση του… τιμημένου small ball
Φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού –και το επισήμανε και ο Ιτούδης-ότι το small ball δεν δούλεψε πολύ αποτελεσματικά, αλλά στη φάση των πειραματισμών, όλα τελούν υπό αίρεση, υπό αναθεώρηση και κυρίως υπό βελτίωση.
Θα χρειασθεί, το δίχως άλλο, σε κάποιες περιπτώσεις το χαμηλό σχήμα, άλλωστε πρέπει να τιμάμε τα ιερά και τα όσια μας: ας μη διαλανθάνει της μνήμης μας ότι αυτή την τεχνοτροπία λάνσαρε επί ημερών Παναγιώτη Γιαννάκη και με αυτή μεγαλούργησε η Εθνική, στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας.
Αυτό το χαμηλό σχήμα έγινε τότε η σχολή μας!
Όταν οι Ισπανοί κατέβασαν τη διαφορά από τους 21 πόντους στο έξι και έσφιξαν τα γάλατα, ο Ιτούδης ήρε προσωρινά την εμπιστοσύνη του στο second unit, επανέφερε τη βασική πεντάδα (Καλάθης, Ντόρσεϊ, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Γιάννης) και η δουλειά έγινε γρήγορα, όμορφα και παστρικά.
Τα πέντε…γομάρια του Ιτούδη και ο φουτουρισμός των 180’’
Για τον επίλογο αφήνω την εικόνα που μου εντυπώθηκε περισσότερο και εντονότερα σε αυτή την πρώτη παράσταση…
Δεν ήταν ούτε η νίκη, ούτε η διαφορά, ούτε η εκπάγλου καλλονής φάση του Παπανικολάου με τον Αντετοκούνμπο, ούτε τα τρίποντα στην ψύχρα του Αγραβάνη, ούτε, ούτε, ούτε…
Πολύ πριν από τα 314 δευτερόλεπτα του ξεσαλώματος του Γιάννη, απόλαυσα τα 180 δευτερόλεπτα του φουτουρισμού!
Το εννοώ αυτό διότι έπαθα λαλά, βλέποντας στα ύστερα της πρώτης περιόδου και στην αρχή της δεύτερης με μια πεντάδα την οποία απάρτιζαν ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Δημήτρης Αγραβάνης και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Μιλάμε για πέντε γομάρια!
Η ιδέα του Ιτούδη δικαιώθηκε πανηγυρικά με τη διαφορά να φτάνει στους 20 πόντους και τότε θυμήθηκα τον συχωρεμένο τον Ντούσαν Ιβκοβιτς…
Τα πέντε "Κουκόνια" του Ντούντα
Στις 17 Οκτωβρίου του 1997 στο Παρίσι, προτού ο Ολυμπιακός αντιμετωπίσει τους Μπουλς στον τελικό του McDonalds Open, o Ντούντα, ο οποίος ως γνωστόν είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Κούκοτς, μου είχε πει πως το όνειρο του ήταν να φτιάξει, αλλά να επιβάλει κιόλας ως κουλτούρα τύπου αβάν-γκαρντ, "μια πεντάδα δίμετρων, μια πεντάδα με πέντε… Κουκόνια"!
Μια τέτοια πεντάδα έστω και για μόλις τρία λεπτά χρησιμοποίησε χθες και ο Ιτούδης: μια πεντάδα η οποία εν τοις πράγμασι κατέστη κιόλας η απόδειξη ενός οξύμωρου σχήματος…
Αυτή η πεντάδα μίκρυνε το γήπεδο στην άμυνα της και το μεγάλωσε στην επίθεση της!