Ο Λεσόρ, ο βαθύς πόνος και η νεκρική σιγή
Ο τραυματισμός του Ματίας Λεσόρ προκάλεσε οικουμενικό σοκ και ο Βασίλης Σκουντής σκιαγραφεί τη μαυρίλα, αλλά και τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Δεν θυμάμαι εάν και πότε έχω ξαναδεί έναν θρίαμβο να μετατρέπεται σε (κάτι που έμοιαζε με) κηδεία… Δεν θυμάμαι εάν και πότε έχω ξαναδεί έναν παίκτη (Χουάντσο Ερνανγκόμεθ) να σκοράρει και να γυρίζει στην άμυνα βουρκωμένος…
Δεν θυμάμαι εάν και πότε έχω ξαναδεί ένα σωρό από σκληρούς επαγγελματίες να βάζουν τα χέρια στο σβέρκο τους (Νγτόνα Χολ), να γυρίζουν την πλάτη και κρύβουν τα πρόσωπα τους (Κώστας Σλούκας), να κάθονται αποσβολωμένοι οκλαδόν (Τσίμα Μονέκε), να ξεφυσάνε για να πάρουν ανάσες (Ντίνος Μήτογλου) και να θέλουν ν’ ανοίξει η γη να τους καταπιεί…
Η προσευχή του Χάουαρντ
Δεν θυμάμαι εάν και πότε έχω ξαναδεί στη λήξη ενός αγώνα, έναν παίκτη (Μάρκους Χάουαρντ) να μαζεύει όλους τους υπόλοιπους και να τους βάζει να φτιάξουν έναν κύκλο για να ακούσουν την προσευχή που έψελνε ο ίδιος…
Δεν θυμάμαι εάν και πότε έχω ξαναδεί τόσες χιλιάδες κόσμου να παθαίνουν ομαδικό σοκ, να δακρύζουν, να μένουν αμήχανοι, να παρακαλάνε να τελειώσει ένας αγώνας που μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή εξελισσόταν σε φεστιβάλ…
Δεν θυμάμαι εν κατακλείδι τόσες μαζεμένες σκηνές φωναχτού ή βουβού πόνου και τόσες αλλόκοτες εικόνες, λες και –κούφια η ώρα που το ακούει-είχε πεθάνει κάποιος…
Έχω δει ανθρώπους να ψυχορραγούν και ν’ αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε γήπεδα…
Η αυτοχειρία του Μπόμπαν
Έχω δει στις 28 Απριλίου του 1993 στη Νέα Σμύρνη την τραγική αυτοχειρία του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και ευχήθηκα και συνάμα προσευχήθηκα εκείνο το απόβραδο να μη μου ξανατύχει…
Μού ξανάτυχε σε μεταδόσεις αγώνων στους οποίους μού κόπηκε η ανάσα παρακολουθώντας και περιγράφοντας σκηνές ακατάλληλες δι’ ανηλίκους και ενηλίκους με φρικαλέους τραυματισμούς παικτών (βλέπε Μαρσέλο Νικόλα, Γκόρντον Χέιγουορντ κ.ο.κ.), αλλά αυτό που συνέβη απόψε στο ΟΑΚΑ και –με τη δύναμη της εικόνας που ακαριαία διαχύθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη- δεν έχει ξαναματαγίνει…
Η νεκρική σιγή και το σπριντ
Σταματά ο χρόνος σε τέτοιες στιγμές και μια νεκρική σιγή απλώνεται παντού: στ’ αλήθεια νεκρική κι ας μην έχει πεθάνει κάποιος άνθρωπος, όπως έχει συμβεί κάμποσες φορές στη διάρκεια αγώνων…
Αλλά πάλι δεν έχω ξαναδεί τόση γενναιότητα και τέτοιο θάρρος όπως του Ματίας Λεσόρ που αφού πρώτα έπεσε στο παρκέ και σφάδαζε, στο καπάκι σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει προς τα αποδυτήρια με το ένα πόδι, λες και έπαιζε… κουτσό!
Φοβερή σκηνή αυτή, μα τον Θεό: φοβερή και τρομερή, συγκλονιστική και ανατριχιαστική, διότι αυτό το λαβωμένο ανήμερο θεριό έτρεξε τόσο γρήγορα που θα νικούσε σε έναν αγώνα 100 μέτρων ακόμη και τον Γιουσέιν Μπολτ, ενώ την ίδια στιγμή επί ματαίω προσπαθούσαν να τον προλάβουν τα μέλη του ιατρικού επιτελείου του Παναθηναϊκού που αμολύθηκαν ξοπίσω του…
Η Κόλαση, η Αποκάλυψη και η απορία του πιτσιρικά
Δεν ξέρω εάν υπερβάλλω, μα όλες αυτές οι εικόνες έμοιαζαν βγαλμένες στην καλύτερη περίπτωση από το σκηνικό της Αποκάλυψης και στη χειρότερη από εκείνο της (επίσης άγνωστης) Δαντικής Κόλασης!
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά η κάμερα στρεφόταν στην εξέδρα και ζούμαρε σε ένα παιδί, που βάσταγε το tablet του και από μέσα του θα αναρωτιόταν "τι έπαθε ο μπαμπάς μου;".
Εκείνη τη στιγμή κανείς δεν ήξερε τι είχε πάθει ο μπαμπάς του, αλλά στον αντίποδα αυτή η… οικουμενική κοσμοχαλασιά το γαϊτανάκι της οποίας ξετύλιξε ο Εβάν Φουρνιέ, αποδείκνυε τι ακριβώς σημαίνει ο νεοπαγής όρος της ενσυναίσθησης, που είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα δήθεν trend της εποχής.
Η ρήση του Σόλωνος και το σόου του Μέρκιουρι
Ήταν όντως αλλόκοτο και αναθεματισμένο αυτό το παιχνίδισμα της μοίρας και το κακό που βρήκε τον Παναθηναϊκό και τον Λεσόρ χάλασε τη ζαχαρένια μιας δεύτερης απανωτής μπασκετικής πανδαισίας για να αποδειχθεί στ’ αλήθεια πόσο δίκιο είχε ο Σόλων ο Αθηναίος όταν απευθυνόμενος μπρος τον Κροίσο του είπε μια κουβέντα που κατέστη αποφθεγματική ρήση… "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε"!
Αλλά, μέσα σε αυτή την αλληλουχία, παίρνει τη σκυτάλη ο… Φρεντ Μέρκιουρι για να μας υπενθυμίσει με κυνισμό τη δική του τραγουδιστική ατάκα που είναι νόμος της ζωής… "The show must go on"!
Η ανυπόφορη αγγαρεία
Βεβαίως το σόου που είχε αρχίσει με τον Λεσόρ να είναι όχι απλώς παρών, αλλά πρωταγωνιστής (καταβροχθίζοντας αμάσητους τους αντιπάλους του) δεν συνεχίσθηκε: μετά το 62ο δευτερόλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου καμιά από τις δυο ομάδες και κανείς από τους 24 παίκτες δεν είχε όρεξη να συνεχιστεί ο αγώνας και έμειναν εκεί μόνο και μόνο διότι αυτό ορίζουν οι κανονισμοί, υποχρεωμένοι σε μια επαχθή και ανυπόφορη αγγαρεία.
Εάν ήταν στο χέρι τους θα έφευγαν ομαδόν, μαζί με τους θεατές και θα πήγαιναν δρομαίοι στο νοσοκομείο για να διαδηλώσουν και με τη φυσική παρουσία τους (όχι μόνο με τη σκέψη τους) τη συμπαράσταση και την αγάπη τους προς τον Λεσόρ…
Αλλά γιατί γράφω ότι θα πήγαιναν; Κάποιοι όντως πήγαν!
Η ραψωδία των παλαιμάχων και των αρχαρίων παίδων
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, στην πεζή πραγματικότητα και στο πλαίσιο του σόου που πρέπει να συνεχισθεί οι επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης συνέχισαν από εκεί όπου είχαν σταματήσει προχθές το βράδυ και μάλιστα με εφάμιλλες ραψωδίες και παρεμφερή σκορ…
Την Τρίτη κατάπιαν την Αρμάνι Μιλάνο με 103-74, απόψε στραγγάλισαν την Μπασκόνια με 104-69 και αυτή η σούμα των 64 πόντων σε 48 ώρες υπήρξε η έμπρακτη απόδειξη ότι επέστρεψαν δριμύτεροι μετά τις τέσσερις ήττες στα προηγούμενα πέντε ματς στα οποία –όπως είχε σχολιάσει ο Εργκίν Αταμάν- είχαν μια φρικτή εμφάνιση (Εφές), ενώ σε ένα (Παρτίζαν) έπαιξαν σαν παλαίμαχοι και στο άλλο σαν ομάδα αρχαρίων παίδων (Εφές).
Η πενηντάρα του Ναν και η αμυντική λεοντή
Προχθές ο Κέντρικ Ναν πέτυχε οκτώ τρίποντα και έβαλε 39 πόντους, σπολλάτη του…
Απόψε ευστόχησε σε έξι τρίποντα, μοίρασε εννέα ασίστ, έκλεψε τέσσερις φορές την μπάλα και σκόραρε 26 πόντους: με τη φόρα που έχει πάρει και με το ντελίριο το οποίο τον έχει κυριεύσει, είμαι βέβαιος ότι-όπως το είχε δηλώσει λίγες ώρες νωρίτερα-εάν δεν συνέβαινε η συμφορά με τον Λεσόρ, μπορεί και να έβαζε μια πενηντάρα σβουριχτή!
Προτού επιστρέψει στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις του, ο Παναθηναϊκός είχε φάει σε τέσσερα ματς, 91, 89, 91 και 93 πόντους, αλλά αίφνης ξαναφόρεσε την αμυντική λεοντή του και έπνιξε τους Λομβαρδούς και τους Βάσκους δεχόμενος 74 και 69 αντιστοίχως.
Δεν πατήθηκε κανένα κουμπί, ούτε χρησιμοποιήθηκε κάποιο μαγικό ραβδάκι για να εξορυχθεί τιο αμυντικό μέταλλο και να ξαναβρούν οι Πράσινοι το ελιξίριο της ζωής: απλώς συνειδητοποίησαν τη χρησιμότητα και την αξία αυτού του αγαθού και έπραξαν καταλλήλως και αρμοδίως.
Η φιέστα και η χαρμολύπη
Η ατυχία του Λεσκόρ σκίασε τα πάντα στο ΟΑΚΑ, μετέτρεψε τη φιέστα σε χαρμολύπη και προφανώς κάθε άλλη κουβέντα είναι (όχι ακριβώς περιττή, αλλά) δυσβάσταχτη για την τρωθείσα ψυχολογία όλου του πράσινου οργανισμού, που θα τελεί για κάμποσες ημέρες σε καθεστώς σοκ και συνάμα αναζήτησης της… μεθαδόνης του Λεσόρ!
Παρ’ όλα αυτά μέσα σε αυτή την περιρρέουσα θλιβερή ατμόσφαιρα οι Πράσινοι έχουν κάποιους λόγους να παρηγορούνται για το κακό που τους έτυχε και δεν εννοώ μόνο τη νίκη, την μπασκετική φαντασμαγορία την οποία παρήγαγαν και τα συνεχιζόμενα όργια του Ναν που "εκδικείται" για τον αποκλεισμό του από τον αγώνα κόντρα στην Εφές.
Η αναβάθμιση του Καλαϊτζάκη
Αναφέρομαι στο ξεμπούκωμα του Λορέντζο Μπράουν και κυρίως στην αναβάθμιση του status του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη ο οποίος από τη γαλαρία βρέθηκε να απλώνει την αρίδα του πρώτο τραπέζι πίστα!
Το αξίζει, ίσως το άξιζε και νωρίτερα, προτού δηλαδή χρισθεί βασικός στα δυο διαδοχικά ματς απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο και στην Μπασκόνια.
Εάν ο Νταν είναι ένας serial killer, ο Ηρακλειώτης φόργουορντ έχει γίνει ένας serial terminator!
Toν βοηθούν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση το μάκρος του κορμιού του, τα αθλητικά προσόντα του, το αλτρουιστικό πνεύμα του και η επιθυμία του να παίζει έναν χρήσιμο και κρίσιμο ρόλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μέχρι πρότινος ο Καλαϊτζακης ο οποίος (στα ματς της EuroLeague) καλούνταν στα τελευταία δευτερόλεπτα των περιόδων για να παίξει μια καλή άμυνα και να δώσει περισσότερη ξεκούραση και λιγότερο ρίσκο (φάουλ) σε κάποιον από τους σταρ της ομάδας.
Στα τελευταία ματς από τελευταίος τροχός της αμάξης μεταμορφώθηκε σε σημαντικό εργαλείο και ούτως ειπείν… εμαγκεψάμην!
Ο Χάουαρντ, ο Λίλαρντ και ο σπεσιαλίστας
Το γράφω αυτό διότι απόψε δεν έδωσε μόνο ελόγου την μπάλα στον Ναν για να τελειώσει με μεγαλύτερη ασφάλεια μια φάση με floater στον αιφνιδιασμό, αλλά του έδωσε και ο Ναν την μπάλα για να τελειώσει μια άλλη φάση με alley-oop!
Ο Καλαϊτζάκης είναι ένας σπεσιαλίστας της άμυνας και τούτο το συνειδητοποίησε και ο πολύς Μάρκους Χάουαρντ ο οποίος υπέστη των παθών του τον τάραχον από την πρώτη στιγμή και αξιώθηκε να κάνει σεφτέ στο 19ο λεπτό με ένα α λα… Ντέιμιαν Λίλαρντ (στον προχθεσινό τελικό του NBA Cup) σουτ από τη γωνία που παρεμπιπτόντως υπήρξε ένας ύμνος στο footwork του.
"Θα του λέει να πέσει από το μπαλκόνι"
Για τον Καλαϊτζάκη έχω και μια ιστοριούλα που ταιριάζει στην περίσταση…
Ο Παναγιώτης είναι μεγαλύτερος κατά τρία λεπτά και πιο αποφασιστικός και πανούργος από τον δίδυμο αδερφό του, τον Γιώργο…
Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το είχε διαγνώσει (και έπεσε κιόλας διάνα στην πρόβλεψη του) o Αντόνιο Χαρβεϊ…
Ο άλλοτε παίκτης του ΝΒΑ, του Πανιωνίου (1997-98) και του Ηρακλείου (1998-99) τους γνώρισε όταν ήταν νεογέννητα μωρά και είπε μια μέρα στον μπαμπά τους το εξής:
"Βαγγέλη, αυτός (ΣΣ: ο Παναγιώτης) φαίνεται μεγάλη μάρκα. Να δεις που όταν μεγαλώσει, θα λέει στον άλλον (ΣΣ: Γιώργος) να πηδήξει από το μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου και εκείνος θα υπακούει και θα πέφτει"!
Οι φωτεινές ακτίνες στο σκοτάδι
Α, για να μην το ξεχάσω: αλλάζοντας τσιπάκι (όπως συνήθιζε να λέει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς) ο Παναθηναϊκός έκανε την αδυναμία δύναμη του και από εκεί που έμπαινε υπνωτισμένος στα ματς και αργούσε να ξυπνήσει, στους τελευταίους δυο αγώνες βγαίνει στο γήπεδο με σανιδωμένο το γκάζι.
Δεν ξέρω εάν όλα αυτά είναι σταγόνες νερού μέσα στην έρημο και ακτίνες φωτός μέσα στη μαυρίλα που σκόρπισε ο τραυματισμός του Λεσόρ.
Συνέβησαν όμως και αποτελούν τη φωτεινή πλευρά του σκοτεινιασμένου φεγγαριού…