Πέσαμε στην περίπτωση και μένει να φανεί προϊούσης της νυκτός πώς θα κάτσει αυτή η συγκυρία που φτιάχνει το κάδρο του τέταρτου τελικού...

Το ημερολόγιο, λοιπόν, δείχνει 12 Ιουνίου και σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κόχλαζε, δονούνταν, ξεχείλιζε από έκσταση και γινόταν η Εδέμ πριν από την Εδέμ!

Σε αυτή την παραδείσια που έμοιαζε κιόλας ουτοπική ατμόσφαιρα, το βράδυ της 12^ης Ιουνίου 1987, στον ημιτελικό του EuroBasket η Εθνική έριχνε στο κανναβάτσο για δεύτερη φορά μέσα σε ένα οκταήμερο την κραταιά Γιουγκοσλαβία με σκορ 81-77 και προκρινόταν στον τελικό...

Ο Νικ και ο Ντράζεν

Ώρα είναι λοιπόν ένεκα της επετείου, να βγουν σαν τα από τα έγκατα της συλλογικής μνήμης και να ξεπροβάλουν από τη φυσούνα σαν τα φαντάσματα της όπερας ο Γκάλης, ο συχωρεμένος ο Πέτροβιτς, ο αφιονισμένος από το μαρκάρισμα του «Μότσαρτ» Φάνης, ο Γιαννάκης που άφησε τον ιδρώτα του στο παρκέ και έφαγε τη... σαβούρδα ο Γκρμπόβιτς και π[άει λέγοντας...

«Ένας άθλος χωρίς προηγούμενο» όπως έλεγε με γρατζουνισμένη φωνή ο Φίλιππος Συρίγος...

Μια τέτοια ημέρα λοιπόν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός AKTOR αναμετρώνται στα... μαρμαρένια αλώνια (όπως αναφέρεται στο δημώδες ακριτικό τραγούδι του Διγενή) και ό,τι ήθελε προκύψει...

Ο,τι ήθελε προκύψει ως προς το αποτέλεσμα εννοώ και - διερμηνεύοντας τον κοινό νου- ελπίζω ότι θα μείνουμε εκεί διότι με τον χαρτοπόλεμο των ανακοινώσεων, την ένταση και τους καθημερινούς διαξιφισμούς ακόμη και περί όνου σκιάς υπάρχει μπόλικο μπαρούτι στις πυριτιδαποθήκες.

Η λερωμένη φωλιά

Δεδομένου ότι στην Ελλάδα πολύ συχνά το αυτονόητο και το στοιχειώδες θεωρούνται πολυτέλεια και συνιστούν μια... γραφικότητα και επειδή αμφότεροι οι «αιώνιοι» έχουν λερωμένη τη φωλιά τους από προηγούμενους τελικούς που διακόπηκαν και αμαυρώθηκαν, ας μην μπει, διάβολε κι άλλο νερό στον μύλο της βεντέτας τους...

Νισάφι πια με αυτό το γαϊτανάκι, ας πρυτανεύσει η ψυχραιμία και όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, ας νικήσει ο καλύτερος, χωρίς να δηλητηριασθεί κι άλλο η ούτως ή άλλως τοξική ατμόσφαιρα...

Παρεμπιπτόντως σε αυτό το γαϊτανάκι της αντιπαράθεσης, εκτός απ’ όλους τους υπόλοιπους, έχουν εμπλακεί για τα καλά και οι παίκτες...

Οι στάχτες πάνω στους παίκτες

Κατεγράφησαν μέχρι στιγμής στο... αστυνομικό δελτίο η κλοτσοπατινάδα του Λεσόρ με τον Λαρεντζάκη, ο καυγάς του Κάναν με τον Σλούκα και η άρνηση του αρχηγού του Παναθηναϊκού να δώσει το χέρι του στον Γουόκαπ, αλλά χωρίς να τους δικαιολογώ ή να θέλω να τους απενοχοποιήσω, όταν γύρω τους καίγεται ο κόσμος, προφανώς θα φάνε κι αυτοί πάνω στις μούρες τους τις στάχτες από τα αποκαΐδια!

Και στο παρελθόν άλλωστε έχουν εκτυλιχθεί σκηνές απείρου κάλλους: ο «σκοτωμός» του Ντούσαν Ιβκοβιτς με τον Λευτέρη Σούμποτιτς το 1997, οι μπουνιές του Μίλαν Τόμιτς με τον Ντέγιαν Μποντίρογκα το 2002, το από... σπόντα μακελειό στον φιλικό αγώνα Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία το 2010 και δεν συμμαζεύεται!

Την κλείνω εδώ αυτή την παρένθεση και πάμε παρακάτω...

Το δράμα, ή έδρα και οι ανατροπές

Παρακάτω λοιπόν είναι το 11o ντέρμπι των αιωνίων στην εφετινή σεζόν σε μια αέναη σκυταλοδρομία που είτε θα ολοκληρωθεί απόψε (εφόσον νικήσει ο Ολυμπιακός και πετύχει το three-peat), είτε θα καταλήξει σε ένα Game 5 μεθαύριο στο ΟΑΚΑ...

Ο Ολυμπιακός πέτυχε το break στον πρώτο τελικό και προηγήθηκε με 2-0, ο Παναθηναϊκός αντέδρασε στο τρίτο ματς μαγαρίζοντας τη φιλοδοξία των αντιπάλων του να πετύχουν το sweep και απόψε ανεβαίνει στη σκηνή η τέταρτη πράξη του δράματος.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα φτάσαμε στο Game 4 και αυτό συμβαίνει για 24η φορά σε 31 σειρές τελικών σε ένα χρονικό το οποίο (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΣΑΚΕ) ευνοεί τις ομάδες που έπαιζαν με πλεονέκτημα έδρας ανεξαρτήτως του εάν είχαν το προβάδισμα μετά τον τρίτο αγώνα.

Στις 19 από αυτές τις 23 περιπτώσεις, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια η ομάδα που είχε εκ προοιμίου το πλεονέκτημα έδρας επικρατώντας στις δέκα φορές με 3-1 και στις εννέα με 3-2.

Οι ομάδες που βάδισαν κόντρα στο κύμα είναι ο Παναθηναϊκός το 1999, το 2014 και το 2017 και η ΑΕΚ το 2002 στο μοναδικό σειρά μεγάλων τελικών, ιστορικό και επικό comeback από το 0-2.

Το κόκκινο 6-4 και το πράσινο 51-46

Οι Πειραιώτες έχουν επικρατήσει στα έξι από τα δέκα ανταμώματα τους στην εφετινή σεζόν, ενώ αρχής γενομένης από το 1946 και σε 310 αγώνες σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων, οι Πράσινοι πλειοδοτούν στις νίκες με σκορ 164-146: ειδικότερα στο πλαίσιο του Πρωταθλήματος Α’ Εθνικής το σκορ είναι 115-99, που επιμερίζεται σε 82-73 στην κανονική περίοδο και 51-46 στα playoffs.

Σε πείσμα της έντασης που εκκρίνεται, το επίπεδο ποιότητας και ανταγωνιστικότητας των τριών πρώτων τελικών υπήρξε υψηλό και ασφαλώς κατατάσσεται σε περίοπτη θέση στο χρονικό με το αλισβερίσι των δυο ομάδων.

Μετά απ’ όλα όσα έχουμε δει σε αυτό το ατέρμονο νταλαβέρι αναρωτιέμαι εάν, εφόσον και κατά πόσον μπορεί να υπάρξει μια έκπληξη από πλευράς τακτικής είτε από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, είτε από τον Εργκίν Αταμάν.

Η μήπως τα έχουμε δει όλα εκ μέρους τους και πλέον, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, περισσότερο από τα πλάνα των προπονητών παίζουν ρόλο και τα ένστικτα των παικτών;

Το ποστάρισμα του Σλούκα και τα τρίποντα του Μιλουτίνοβ

Αυτή η υπόθεση ενέχει και μια κάποια ίντριγκα, αρκεί βεβαίως να μην αποπνέει διεστραμμένη φαντασιοπληξία αλλά να κινείται στα όρια του πιθανού και κυρίως του εφικτού!

Το να βάλει λόγου χάρη ο Αταμάν τον Λεσόρ να κατεβάζει την μπάλα και τον Σλούκα να ποστάρει ή το να βγάλει ο Μπαρτζώκας τον Μιλουτίνοβ στις 45 μοίρες να βαράει τρίποντα θα συνιστούσαν ρηξικέλευθους νεωτερισμούς, αλλά θα ενέπιπταν στην κατηγορία της παραφροσύνης!

Προφανώς οι Πράσινοι, λόγω και της φιλοσοφίας του Αταμάν είναι πιο δεκτικοί και ανεκτικοί σε ατομικές πρωτοβουλίες και τούτο αποδείχθηκε και στον τρίτο τελικό στον οποίο σκόραραν 83 πόντους μοιράζοντας μόλις οκτώ ασίστ!

Ο Ναν στα χνάρια του Χάρντεν

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει το στατιστικό υπόβαθρο του ΝΒΑ ώστε να καταστούν δυνατές οι συγκρίσεις, ωστόσο οι λεγόμενοι unassistedpoints των πρωταθλητών Ευρώπης στο Game 3 αποτελούν κατά το μάλλον ή ήττον μια περιπτωσιολογία, στο πλαίσιο της οποίας ο Κέντρικ Ναν θα μπορούσε να νιώθει όπως ο... Τζέιμς Χάρντεν που είναι φύσει και θέσει μανούλα στο σκοράρισμα από προσωπικές φάσεις.

Πριν από τέσσερα χρόνια μάλιστα, σε μια ολόκληρη σεζόν ο «Μούσιας» είχε πετύχει από μόνος τους περισσότερους πόντους χωρίς ασίστ απ’ όσους σημείωσε όλη η ομάδα των Νετς!

Το ratio

Μέχρι στιγμής στη σούμα των τριών αγώνων μόνο μια φορά κατεγράφη αρνητικό ratio, δηλαδή μπήκε μείον στην αναλογία των ασίστ με τα λάθη: αυτό συνέβη προχθές με τον Παναθηναϊκό που «έγραψε» οκτώ ασίστ και 12 λάθη.

Συνολικά στις τρεις αναμετρήσεις οι Πράσινοι έχουν 45 ασίστ για 32 λάθη, ενώ οι Κόκκινοι αντιπαραβάλλουν 53 με 40.

«Juststats», όπως λέει συχνά και ο Λούκα Ντόντσιτς!

Μαρμαρινός: "Προβλέψιμη εικόνα"

Υπάρχει λοιπόν περιθώριο για κάποιες εκπλήξεις από τους δυο προπονητές ή και απόψε θα βαδίσουν στην πεπατημένη;

Απευθύνθηκα προς τούτο στον έγκυρο αναλυτή Χρήστο Μαρμαρινό, ο οποίος κατέθεσε τις δικές του απόψεις και ιδέες...

• «Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν περιθώρια εκπλήξεων από πλευράς τακτικής, διότι οι αγώνες εξελίσσονται μάλλον με προβλέψιμο τρόπο σε σχέση με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των δυο ομάδων και απλώς οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα».

• «Για παράδειγμα, στον δεύτερο τελικό έπαιξε ρόλο για τον Ολυμπιακό το κρεσέντο του Κάναν, ενώ στον τρίτο ο Παναθηναϊκός πήρε μάλλον απροσδόκητα σημαντική βοήθεια από τον Αντετοκούνμπο».

• «Ο Ολυμπιακός υπερέχει στις ασίστ, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Το παιχνίδι του Μπαρτζώκα έχει ως σημείο αναφοράς την κυκλοφορία της μπάλας και το παιχνίδι γύρω-γύρω και πάσα-πάσα μέχρι να προκύψει η εκτέλεση».

• «Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του έχει δυο πυλώνες: τις φάσεις του Ναν στο ένας εναντίον ενός, ενίοτε και ένας εναντίον όλων και τις συνεργασίες 2x2 του Σλούκα με τον Λεσόρ».

Λίγο κρέας, λίγο ψάρι

• «Kαι οι δυο ομάδες έχουν ανάγκη και θα αναζητήσουν το κάτι παραπάνω στο παιχνίδι τους, ώστε να αποκτήσουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου τους. Για να μιλήσω με αλληγορικό τρόπο, εάν η μία τρώει κρέας και η άλλη ψάρι τότε και οι δυο θέλουν να βάλουν στο πιάτο τους ένα κομμάτι από ψάρι οι μεν και ένα κομμάτι από κρέας οι δε»!

• «Ο Ολυμπιακός θα ήθελε να βάλουν κάποια έξτρα σουτ, χωρίς αυτά να προέρχονται από ασίστ οι παίκτες που έχουν την ικανότητα στο ένας εναντίον ενός και να ανεβάσει περισσότερο το παιχνίδι του πάνω στην μπάλα».

• «Ο Παναθηναϊκός θα ήθελε να δει κάποιους παίκτες του (όπως ο Γκριγκόνις και ο Ερνανγκόμεθ) να σκοράρουν με spotup τρίποντα και αντιστοίχως να έχει καλύτερο παιχνίδι μακριά από την μπάλα».

Αυτά λοιπόν από τον Μαρμαρινό...

Στο τέλος της ημέρας ο Μαρμαρινός είναι ο Μαρμαρινός, ο Αταμάν είναι ο Αταμάν, ο Μπαρτζώκας είναι ο Μπαρτζώκας και κάθε τελικός αποτελεί μια δυναμική και ρέουσα κατάσταση με ό,τι αυτό (δεν) συνεπάγεται...