“Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις” λέει μια παροιμιώδης έκφραση που κολλάει γάντι στην περίπτωση...

Την περίπτωση των άλλοτε παράλληλων και άλλοτε αντίθετων βίων, που διάγουν τα καμάρια μας στην Ευρωλίγκα, εννοώ: βίοι, συμπεριφορές και αποτελέσματα που φτιάχνουν το δικό τους roller coaster με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Βεβαίως δεν συμβαίνει μονάχα στους δυο πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και αλλαχού: ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες που μετά από 12 αγωνιστικές εξακολουθούν να αναζητούν τη σταθερά τους, τον βηματισμό και την αταλάντευτη περπατησιά τους, εν μέσω (και) της πανδημίας...

Την Τρίτη κατέρρευσε ο Παναθηναϊκός στη Λυών, χθες (43/12) έπαθε το ίδιο ο Ολυμπιακός στη Μόσχα...

Οι Πράσινοι (4-7) κουβαλώντας το άχθος των πέντε ηττών στα τελευταία έξι ματς (συν την συνεπαγόμενη μουρμούρα και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα) μάζεψαν τα κομμάτια τους, επέστρεψαν δριμύτεροι στη Λομβαρδία και επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω...

Αυτά τα περαιτέρω μάλιστα φαίνονται (όχι πιο εύκολα, αλλά) πιο βολικά διότι μετά τα απανωτά ταξίδια (Βαλένθια, Βιτόρια,. Λυών, Μιλάνο), θα απολαύσουν τη σπιτική θαλπωρή απέναντι στη Ζαλγκίρις, στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Αλμπα Βερολίνου, προτού εκστρατεύσουν στο Τελ Αβίβ και στο Βελιγράδι.

Οι Κόκκινοι (5-5) απέφυγαν τα ταξίδια στη Βαρκελώνη και στη Λυών, κράτησαν το ρεκόρ τους, αλλά επιστρέφοντας στη δράση γνώρισαν δυο απανωτές ήττες χωρίς μάλιστα να καταφέρουν να εγείρουν σθεναρή αντίσταση: το μαρτυρά άλλωστε αυτό η σούμα των 33 πόντων που έφαγαν στο Νέο Φάληρο από την Μπασκόνια και στη Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ...

Την ερχόμενη Τρίτη ο Ολυμπιακός δοκιμάζεται στο Βαρκελώνη και σαν να μην έφτανε το κακό momentum, καλείται να διαχειριστεί και τα δικά του... Δεκεμβριανά: μέχρι να ξεκουμπιστεί αυτή η συφοριασμένη χρονιά, έχει να παίξει άλλα έξι ματς, εκ των οποίων τέσσερα στο εξωτερικό (Μπαρτσελόνα, Ερυθρός Αστέρας, Φενέρμπαχτσε, Χίμκι) και δυο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Βαλένθια, Ρεάλ).

Ο Λεωνίδας Κασελάκης είναι άπειρος, άμαθος και πρωτάρης στον γαλαξία της Ευρωλίγκας, αλλά προχθές είπε μια σοφή κουβέντα που την είδε κιόλας, προς τέρψιν του(ς) να επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας...

Εδώ, λέει, πρέπει να έχεις κοντή μνήμη!

Ο... ΝΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ουδέν αληθέστερον τούτου, μάλιστα επικαλέσθηκα αυτή την ατάκα του χθες το βράδυ στην εκπομπή του Sport24, μαζί με τον Αλέξανδρο Τρίγκα.

Η μνήμη του Παναθηναϊκού χθες το βράδυ δεν ήταν απλώς κοντή, αλλά έπασχε από... νανισμό!!!

Το εννοώ αυτό διότι δεν άφησε πίσω του μονάχα τα όσα συνέβησαν στους προηγούμενους αγώνες, αλλά και τα όσα του είχαν τύχει το ίδιο βράδυ και αίφνης παρουσίασε μια Οβιδιακή μεταμόρφωση!

Σαν να μην έφταναν το 1-5 στα τελευταία έξι ματς και οι τρεις συνεχείς αιχμαλωσίες, χθες οι Πράσινοι βρέθηκαν κιόλας πίσω με διαφορά 15 πόντων και εκεί που τα ‘χαν χύμα, ένιωθαν να τους έρχονται και τσουβαλάτα.

Για να πω την αμαρτία μου, στην ανάπαυλα σκεπτόμουν πως δέκα βράδια να έπαιζαν, αποκλείεται να γύριζε το ματς και να άρπαζε τη νίκη ο Παναθηναϊκός, αλλά προϊόντος του δευτέρου ημιχρόνου επιβεβαιώθηκε άλλη μια σοφή παροιμία...

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΤΙΒΟ

Ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου και κυρίως των τελευταίων λεπτών ήταν βγαλμένος από άλλο ανέκδοτο και πάντως παρέπεμπε σε αλλοτινές εποχές. Σε κάθε περίπτωση –και επειδή οι παραπομπές και οι αντιπαραβολές δεν ωφελούν- πέτυχε μια ... καρυδάτη νίκη και μένει να φανεί πώς θα την κεφαλαιοποιήσει στη συνέχεια.

Μένει επίσης να φανεί πώς θα αξιοποιήσει τους καρπούς που έδρεψε όχι μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά και από τον τρόπο που το πέτυχε: τι θα αρμέξει δηλαδή αγωνιστικώς (ως μοτίβο για τη συνέχεια, βαθμολογικώς, εργασιακώς (σε επίπεδο κλίματος και ατμόσφαιρας στις προπονήσεις των επόμενων ημερών) ψυχολογικώς και κυρίως πνευματικώς!

Εδώ ήρθαμε, που λέμε και στο σινεμά: στο πνευματικό σκέλος της υπόθεσης, που αναδεικνύει κιόλας τη δυνατότητα αντίδρασης, τα καίρια ανακλαστικά και τη γενναιότητα του χαρακτήρα.

Εδώ ήρθαμε, διότι αυτό που κουβεντιάζαμε χθες το βράδυ με τον Αλέξανδρο Τρίγκα, αυτό ακριβώς επισήμανε μετά από λίγα λεπτά ο Γιώργος Βόβορας: δεν ανακαλύψαμε τον τροχό, διάβολε, πρόκειται για στοιχειώδεις παρατηρήσεις και αυτονόητα συμπεράσματα.

Oντως η μεγάλη διαφοροποίηση στην εικόνα του Παναθηναϊκού είχε να κάνει με τον τρόπο σκέψης και το πνεύμα ενός εκάστου των παικτών και ολόκληρης της ομάδας: στο πώς αντέδρασε στο -15, στο πώς ενεργοποίησε τα κρυμμένα αμυντικά αντισώματα, στο πώς διαχειρίσθηκε τοις περιβόητες λεπτομέρειες που συχνά κρίνουν έναν αγώνα.

Παρεμπιπτόντως –και επειδή μου αρέσουν οι ιστορικές αναγωγές, πολλώ δε μάλλον όταν αναφέρονται σε παρεμφερείς καταστάσεις-αυτές οι λεπτομέρειες είχαν κοστίσει ακριβά στους Πράσινους πριν από δυο χρόνια σε έναν ίδιο αγώνα, πάλι με τον Βόβορα στον πάγκο, στη μεταβατική περίοδο της τράμπας από τον Τσάβι Πασκουάλ.

ΤΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΤΟΥ ΓΚΙΣΤ

Και τότε ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε κακό φεγγάρι, μετρώντας πέντε ήττες στα τελευταία επτά ματς, προερχόταν μάλιστα από μια αιχμαλωσία στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ (89-68), που προκάλεσε την απόλυση του Τσάβι Πασκουάλ.

Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα, μέσα στη διαβολοβδομάδα, ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ την Αρμάνι Μιλάνο, με υπηρεσιακό προπονητή τον Βόβορα, ο οποίος είδε τους παίκτες του να αντιδρούν, απλώς τότε δεν τους έκατσε το αποτέλεσμα (83-86)...

Θα μπορούσε να τους κάτσει εάν ευστοχούσε στο τρίποντο που εκτέλεσε στην εκπνοή ο Τζέιμς Γκιστ και ενώ νωρίτερα είχε βάλει πάλι, όπως χθες, καθοριστικές βολές (2/2) ο τότε παίκτες των Λομβαρδών, Νεμάνια Νέντοβιτς...

Η Ιστορία έμελλε να επαναληφθεί χθες, απλώς αυτή τη φορά είχε happy end για τον Παναθηναϊκό...

ΤΑ ΚΡΥΟΠΑΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΠΑΘΟΥΣ ΟΜΑΔΑΣ

Για τον Ολυμπιακό πάλι, το τέλος της χθεσινής ταινίας ήταν τόσο κακό, όσο το σενάριο μετά το τέλος της πρώτης περιόδου...

Βρίσκεται στην έξαρση του ο περιβόητος ρώσικος χειμώνας, είναι κιόλας... ευπαθής ομάδα ο Ολυμπιακός, ε, διάβολε, δεν ήθελε και πολύ να συμβεί το μοιραίο και αναπόδραστο.

Κρυοπαγήματα τρίτου βαθμού: πάει να πει, πρώτα ξύλιασαν και ύστερα νέκρωσαν τα χέρια των παικτών του και γι’ αυτό προφανώς παρουσίασαν τόση ατζαμοσύνη στις εκτελέσεις των σουτ!

Για να συνδέσω τα σχόλια των δυο Γιώργηδων, που κάθονται στους πάγκους των «αιωνίων» (και παρεμπιπτόντως έχουν τα κονέ τους από τη συνεύρεση τους στην Ολύμπια Λάρισας), ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζοντας μια ομάδα που προφανώς είναι καλύτερη και μάλιστα πιο φορμαρισμένη από την Αρμάνι Μιλάνο παρουσίασε φανερό έλλειμμα στην πνευματική δύναμη.

Πέρα από τα ζητήματα της τακτικής, τα ματσαρίσματα στα ψηλά σχήματα του Ιτούδη, τη διαφορά στις κατοχές και στα ριμπάουντ, το κακό ratio (αντιστοιχία ασίστ με λάθη) και τα συμπαρομαρτούντα, οι Πειραιώτες δεν είχαν από πού να αντλήσουν δύναμη και πεποίθηση ώστε να ξαναγυρίσουν στον αγώνα, όταν εξατμίσθηκε το πρώιμο και εν τέλει θνησιγενές προβάδισμα τους και δέχθηκαν ένα επί μέρους σκορ 29-10.

Οι... δημοφιλέστερες επιλογές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυο: η αμυντική θωράκιση και τα μεγάλα σουτ, αλλά αμφότερα τους έλειψαν: η ΤΣΣΚΑ βρέθηκε γρήγορα στη ζώνη άνεσης της στην επίθεση, ενώ η άμυνα της αναχαίτισε με ευκολία την πολιορκία του Ολυμπιακού.

ΟΙ 61 ΠΟΝΤΟΙ ΚΑΙ Ο SAINT MICHAEL

Mε 61 πόντους που έβαλε (κι αυτούς με το ζόρι) ο Ολυμπιακός στη Μόσχα, όχι την ΤΣΣΚΑ δεν θα μπορούσε να νικήσει, αλλά ούτε καν τη δική του αναπτυξιακή ομάδα.

Ακόμη και χωρίς τον Ποκουσέβσκι!

Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, στις 6 του περασμένου Φεβρουαρίου θα του έφταναν και αυτοί οι 61, διότι στο ΣΕΦ, όπου παρατάχθηκε με σύνθεση ανάγκης και με δεκαμελές ρόστερ, ηρωικώς μαχόμενος είχε επιβληθεί της ΤΣΣΚΑ με 72-59, όμως δεν είναι κάθε χρόνο του… Αγίου Kωνσταντίνου (Παπανικολάου)!

Χθες πάντως ήταν του…Saint Michael, καθώς ο Mάικ Τζέιμς (βαδίζοντας στα χνάρια της πλουραλιστικής εμφάνισης του Τρικαλινού φόργουορντ στο αμέσως προηγούμενο ματς μεταξύ των δυο ομάδων) έγινε ο δήμιος των Πειραιωτών οι οποίοι σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο έπαιξαν τον ρόλο των θεατών στα δρώμενα.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε από τη Μόσχα με ολωσδιόλου άδεια χέρια και με την ατζέντα του γεμάτη από θέματα προς διευθέτηση...

Ο Μπαρτζώκας είπε κάτι που δεν ξενίζει ακριβώς, αλλά ασφαλώς δεν θα περίμενε και ο ίδιος να το βάλει στο τραπέζι της συζήτησης: ο Ολυμπιακός, λέει, χρειάζεται να ξαναχτιστεί!

Αυτή η δήλωση του έχει να κάνει με την προφανή ανάγκη της ομάδας να ξαναβρεί τη χημεία, τους ρόλους και την ταυτότητα της, μετά τα τέσσερα κρούσματα και τον τραυματισμό του Χάρισον, μετά την αναβολή των αγώνων με την Μπαρτσελόνα, και τη Βιλερμπάν, μετά τις βαριές ήττες από την Μπασκόνια και την ΤΣΣΚΑ.

Αυτό δεν είναι άλλοθι, ούτε ο Μπαρτζώκας αναζητεί προφάσεις εν αμαρτίαις: πρόκειται για μια κατάσταση που είτε έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότερες ομάδες, μεσούσης της πανδημίας, είτε θα κληθούν να την κουλαντρίσουν προσεχώς.

Ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να προβεί σε μια ανάταξη και σε ένα επί πλέον φορμάρισμα για να επιστρέψει στην προτεραία φάση του, χώρια που είναι αναγκασμένος να λύσει και κάποια άλλα ζητήματα λειτουργίας...

ΤΟ ΡΥΘΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ

Αν και έχουν παρέλθει δέκα αγώνες, οι Ερυθρόλευκοι ακόμη μοιάζουν να ψάχνονται σε ό,τι αφορά ζωτικά ζητήματα του παιχνιδιού τους...

Ένα από αυτά έχει να κάνει με την δυστοκία του στα σουτ τριών πόντων, κατηγορία στην οποία κατατάσσεται τελευταίος με ποσοστό 32.9% (78/237).

Σε αυτή την υπόθεση προφανώς παίζει ρόλο η απουσία του σπεσιαλίστα Χάρισον, ο οποίος άλλωστε έχει βάλει το μεγαλύτεροι σουτ στην έως τώρα πορεία του Ολυμπιακού: εκείνο το buzzer beater με τη Μακάμπι στο ΣΕΦ.

Οσο ο Ολυμπιακός δεν είναι παραγωγικός και δεν απειλεί σε σταθερή βάση από τα 6μ.75, προφανώς τόσο οι αντίπαλες άμυνες θα τον προβοκάρουν και θα κλείνουν προς τα ενδότερα της ρακέτας για να αναχαιτίσουν το inside game και τις διεισδύσεις των γκαρντ.

Βεβαίως, όπως είπε πει και ο Γιάννης Ιωαννίδης στον Λευτέρη Σούμποτιτς, το 1987 στη Γάνδη, «εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι»!

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΛΟΥΚΑ

Το σοβαρότερο πάντως ζήτημα του έχει ονοματεπώνυμο: Κώστας Σλούκας!

Θα ήταν κατάφωρα άδικο να του χρεωθεί βιαστικά και άκριτα η ευθύνη, άλλωστε παίζει μπάσκετ και όχι... τένις!

Προφανώς ο ίδιος, ο Μπαρτζώκας και οι ευρισκόμενοι στο στενό κύκλο της ομάδας γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τους παρατηρητές των πέριξ τι ακριβώς συμβαίνει με τον Σαλονικιό γκαρντ και πού οφείλεται η μακρά και παρατεταμένη αγωνιστική ύφεση του.

Με εξαίρεση τον εντός έδρας αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο ο Σλούκας δεν είναι παράγων στα δρώμενα της ομάδας και δεν ασκεί την αναμενόμενη (λόγω του ταλέντου, της εμπειρίας και του ρόλου του) επίδραση.

Αλλοτε είναι διστακτικός, άλλοτε ελάχιστα επιθετικός, άλλοτε άστοχος, άλλοτε επιρρεπής στα λάθη, άλλοτε ντριμπλάρει πολύ και πασάρει λίγο και πάει λέγοντας: σε κάθε περίπτωση, όσο μπορώ να τον ψυχανεμιστώ, μου φαίνεται αγχωμένος, πιεσμένος και ενίοτε φοβισμένος υπό το βάρος ίσως του ότι πρέπει να αποδείξει κάτι!

Προφανώς δεν έχει να αποδείξει ποιος είναι και πόσο μετράει, αστεία πράγματα...

Ίσως (με την επιστροφή του στον Πειραιά και ενώ ο Βασίλης Σπανούλης βρίσκεται κοντά στη δύση της καριέρας του) θέλει και νιώθει ότι πρέπει να ανταποκριθεί κατεπειγόντως σε πλείστα όσα βάρη: στα λεφτά που ξόδεψε ο Ολυμπιακός, ετεροχρονισμένα στις προηγούμενες δυο απόπειρες παλιννόστησης, στη φασαρία της μεταγραφής του, στον πόθο του να πάρει βαθμιαία τη σκυτάλη και τα κλειδιά της ομάδας την οποία πέπρωται να οδηγήσει στην επόμενη μέρα και δεν συμμαζεύεται!

Τον δικαιολογώ πάντως, αν και δεν είναι αυτή η πρόθεση μου: τον δικαιολογώ διότι συμβαίνει στον καθένα που αλλάζει περιβάλλον, πολλώ δε μάλλον όταν επιστρέφει σε ένα γνώριμο και οικείο και πρέπει όχι μόνο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και στις προσδοκίες, αλλά και να διαχειρισθεί τα κάθε λογής υποσυνείδητα ή ενσυναίσθητα του...