Είχε και δεν είχε δίκιο ο Βρέννος το 390 προ Χριστού, όταν πάνω στις διαπραγματεύσεις με τους Ρωμαίους για τα λύτρα που θα επέσυρε η αποχώρηση των Γαλατών έριξε, λέει, το ξίφος και τη ζώνη του πάνω στη ζυγαριά των δικών του σταθμών και ξεφούρνισε μια ιστορική κουβέντα...

Vae victis, πάει να πει «ουαί τοις ηττημένοις» και επί το ελληνικότερον, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Νίκος ο Βαφάκης στο Παγκράτι, «ο χαμένος είναι χειρότερος από τον γα@@@@ο”!

Σωστό, αλλά... λάθος!

Στην προκειμένη περίπτωση και σε πείσμα όλων αυτών που συνέβησαν και επιτρέπουν-ου μην και υποχρεώνουν- τον Παναθηναϊκό να πάει σούμπιτος και να βαράει το κεφάλι του στον τοίχο, η κατάσταση των πραγμάτων άφησε κάποιες χαραμάδες ελπίδες...

Τις άφησε, αρκεί να μην τις κλείσει απόψε ο (καθήμενος στον πάγκο της φορμαρισμένης με τέσσερις απανωτές νίκες και εμφορούμενης από το ισπανικό δόγμα, Αλμπα Βερολίνου) Aίτο Ρενέσες, ο οποίος παρεμπιπτόντως την Κυριακή κλείνει τα 74 χρόνια του και περπατάει στα 75, αλλά παραμένει θαλερός και σεσημασμένος για την επικινδυνότητα του...

Βάρδα να μην ξανακάνει πάρτι γενεθλίων κάποιος αντίπαλος των Πρασίνων, όπως χθες το βράδυ ο Αλμπέρτο Αμπάλδε που γλέντησε για τα καλά την 25η επέτειο από τη γέννηση του και συνάμα έβγαλε ξινή την ονομαστική γιορτή του Λευτέρη Μποχωρίδη...

Όχι τίποτε άλλο, αλλά μετά τις δέκα απανωτές ήττες (που χθες έγιναν έντεκα) από τη «Βασίλισσα» ο δόλιος ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βγάλει το απωθημένο του και να βροντοφωνάξει αυτό που ακουγόταν παλιά στο κρυφτό που παίζαμε στη γειτονιά...

Φτου ξελευτερία για όλους!

Πλάκα πλάκα αυτή την ξελευτερία –και πέραν της αδικίας την οποία υπέστη από τους μορφονιούς με τα γκρι- ο Παναθηναϊκός την είδε να του γλιστράει δυο φορές μέσα σε 14 δευτερόλεπτα στην κυριολεξία μέσα από τα χέρια του...

Το λες και εγκληματική αμέλεια, που η ρουφιάνα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρείται!

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ

Έχοντας τρέξει ένα... υπερβατικό επί μέρους σκορ 33-17 που από το 35-49 στον έφερε στο 68-66 και ενώ ο Ρούντι Φερνάντεθ (τον οποίο κάποιος από την εξέδρα περιέλουζε με τας χειροτέρας των ευχών, όπως έλεγε κάποτε ο συχωρεμένος ο Μπλούης Διακάκης) αστοχούσε σε τρία απανωτά τρίποντα, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ένα μονάχα ριμπάουντ για να πάρει το σκαλπ της «Βασίλισσας»....

«Ένα ριμπάουντ, το βασίλειο μου για ένα ριμπάουντ»: αυτό συλλογιούνταν απελπισμένος εκείνη τη στιγμή ο Γιώργος Βόβορας, ενώ τις προάλλες κόντρα στη Ζαλγκίρις παραποιούσε την περιβόητη φράση του Ριχάρδου του Γ’ στη μάχη του Μπόσγουορθ, αποζητώντας ένα φάουλ...

Αυτό το ριμπάουντ δεν το πήρε κανείς μετά το άστοχο corner-3 του Τρέι Τόμπκινς: κάπου, κάποιοι, κάποτε χάθηκαν στις περιστροφές και στα box-out, η μπάλα κατέληξε στα χέρια του παμπόνηρου Σέρχιο Γιούλ κι αυτός έπειτα από το πρότερο «μανταρίνι» (στη λήξη των 24’’ για το 61-66) πέτυχε το καλάθι της ισοφάρισης...

Στο καπάκι ο Βόβορας κάλεσε τάιμ άουτ...

Λάθος: κάλεσε δυο τάιμ άουτ στη σειρά, διότι μετά το πρώτο κι ενώ οι παίκτες ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο, είδε μια διαφοροποίηση στην πεντάδα που θα παρέτασσε ο Πάμπλο Λάσο και θέλησε να διαφοροποιήσει το σχέδιο του...

Η ΟΔΗΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΡΗΘΗΚΕ

Εδώ βρίσκονται τα κουμπιά της Αλέξαινας, που λέει κι η μάνα μου!

Η εντολή ήταν να πάρει την μπάλα ο Νέντοβιτς, ο οποίος εκείνη τη στιγμή ήταν πιο καυτός κι από τη λάβα ενός ηφαιστείου, έχοντας βάλει (μετά το 1/8 της εκκίνησης) 13 μαζεμένους πόντους...

Αλλά, απ’ ό,τι έμαθα, η εντολή δεν ήταν να τελειώσει κιόλας αυτή την επίθεση ο... (Νε)μανιακός δολοφόνος με το πριόνι!

Μετά την επαναφορά του Παπαπέτρου, ο Σέρβος γκαρντ θα έπαιρνε την μπάλα ως δημιουργός και όχι ως ο κατά προτεραιότητα εκτελεστής (καθόσον θα του την έπεφταν οι Μαδριλένοι) χώρια που το σκορ ήταν ισόπαλο και οι Πράσινοι δεν χρειάζονταν τρίποντο, ούτε καν δίποντο, αλλά μια βολή...

Το βασίλειο μου για μια βολή!

Ο Νέντοβιτς είναι δεινός εκτελεστής και σκόρερ ολκής.

Είναι επίσης Σέρβος.

Και συνάμα είναι εγωιστής, με την καλή έννοια, όμως και όχι με εκείνη του παρτάκια!

Απέμεναν 14 δευτερόλεπτα μετά την επαναφορά και –μολονότι προφανώς δεν το ξέρει, δεν το θυμάται ή δεν το είχε στο μυαλό του- ο λεγάμενος θα ήθελε να γίνει Πέτζα στη θέση του Πέτζα...

ΟΤΑΝ Ο ΣΤΟΓΙΑΚΟΒΙΤΣ ΠΡΟΛΑΒΕ ΤΟΝ ΤΖΟΡΝΤΑΝ

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση και στην ιστορική μνήμη υπενθυμίζω τα διατρέξαντα στις 6 Μάιου του 1998, στον τρίτο ημιτελικό της Α1, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ, με το σκορ της σειράς στο 1-1 και του αγώνα στο 55-55...

Τότε ο Στογιάκοβιτς πήρε την μπάλα μετά το ριμπάουντ του Γιώργου Μπαλογιάννη (από το άστοχο σουτ του Καρνισόβας), την κράτησε επί 15 δευτερόλεπτα, χωρίς να τη δώσει σε κανέναν άλλον, παρά μόνο από το δεξί στο αριστερό του, σημάδεψε το isolation game, σηκώθηκε μπροστά στον εμβρόντητο Ντούσαν Βούκσεβιτς και όπως θα έλεγε μετά από έξι χρόνια και ο Γιώργος Χελάκης στη Λισαβόνα, «τρίποντο και φύγαμε για τελικό»!

Οκτώ βράδια αργότερα, στις 14 Ιουνίου του 1998, η Ιστορία επαναλήφθηκε στο Delta Center του Σολτ Λέικ Σίτι, στον έκτο τελικό του ΝΒΑ ανάμεσα στους Μπουλς και στους Τζαζ...

Στην τελευταία στροφή του «Last Dance» ο Μάικλ Τζόρνταν έσπασε τους αστραγάλους του Μπράιον Ράσελ, «έγραψε» το 87-86 και φιλάκια!

Σε αντίθεση με τον Βούκσεβιτς, ο (σεσημασμένος για τις αμυντικές ικανότητες του, όρθιος ή με χαμηλωμένο το κορμί του) Τζέφρι Τέιλορ δεν έμεινε στήλη άλατος...

Κόλλησε σαν βδέλλα πάνω στον Νέντοβιτς και δεν τον άφησε να πάρει ανάσα. Τον εγκλώβισε έξω από τη γραμμή των 6μ.75, του έκλεισε τον ορίζοντα, δεν του έδωσε τον παραμικρό χώρο ή χρόνο για να διεισδύσει ή να σουτάρει και κυρίως για να πασάρει, όπως τον είχε ορμηνέψει ο Βόβορας στο τάιμ άουτ.

Εκείνη τη στιγμή ο γιος του σπουδαίου χαντμπολίστα Σλάτζαν Νέντοβιτς πήρε μια απόφαση ενστίκτου: βλέποντας ότι στένευαν τα περιθώρια και δεν έβρισκε ασφαλή γωνία πάσας, συνέχισε να ντριμπλάρει, αλλά στο μεταξύ το νερό (ή η άμμος) είχε μαζευτεί στο κάτω δοχείο της κλεψύδρας...

«Επίσχες το ύδωρ», όπως έλεγαν και στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας!

Ο Νέντοβιτς δεν πάσαρε...

Ο Νέντοβιτς δεν πήρε το φάουλ από την προέκταση του ποδιού του Τέιλορ, ίσως επειδή ως Πόντιοι Πιλάτοι οι διαιτητές επέλεξαν τη λογική του «no call»...

Ο Νέντοβιτς δεν σούταρε καν!

Ο Νέντοβιτς γλίστρησε και ο ήχος της κόρνας της λήξης τον βρήκε αμήχανο και τσατισμένο...

Και πού δεν έγινε αυτό το σουτ;

Ελα μου ντε...

ΑΥΤΗ Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΜΠΑΣΚΕΤΑ

Δεν έγινε σε μια μπασκέτα που μένει στοιχειωμένη από το πιο μοιραίο σουτ στην ιστορία του Παναθηναϊκού: εκείνο το απελπισμένο τρίποντο που μπουμπούνισε στις 12 Απριλίου του 2006 (στον τρίτο αγώνα των play offs με την Ταού) ο Φραγκίσκος Αλβέρτης...

Τότε, μετά τη δεύτερη βολή, στην οποία επίτηδες αστόχησε ο Δημήτρης Διαμαντίδης και την αδυναμία του Σερκάν Ερντογάν που έκανε το ματς της ζωής του, όπως χθες ο Αμπάλδε, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού σούταρε τρίποντο από τις 45 μοίρες και το έχασε...

Βάζω επίτηδες τον Αλβέρτη μέσα σε αυτή την υπόθεση διότι αφενός μοιάζουν οι ιστορίες και αφετέρου χθες ο γενικός διευθυντής του Παναθηναϊκού τράβαγε τα ούτως ή άλλως πλούσια μαλλιά του!

Τον είδα σε τέτοια φάση στην είσοδο της φυσούνας όπου συνηθίζει να σουλατσάρει στα τελευταία λεπτά των αμφίρροπων αγώνων, όχι όμως στη συγκεκριμένη ακροτελεύτια φάση, αλλά ένα κλικ νωρίτερα...

Στα 24’’ όταν (με το σκορ στο 68-66), αστόχησε σε σουτ τριών πόντων ο Χάουαρντ Σαντ Ρος...

Ασφαλώς η ιστορία δεν γράφεται με τα κάθε λογής «what if», αυτό είναι γεγονός...

Τι θα συνέβαινε αν το έβαζε ο Σαντ Ρος, αν σούταρε ή αν πάσαρε ο Νέντοβιτς, αν δεν ανακαλούσαν οι διαιτητές το αντιαθλητικό φάουλ υπέρ του Νέντοβιτς, εάν καταλόγιζαν το αντιαθλητικό υπέρ του Μπέντιλ και πάει λέγοντας...

Ατυχώς για τον Παναθηναϊκό που έβγαλε αντίδραση, έδειξε χαρακτήρα (μετά την κατραπακιά από τη Ζαλγκίρις), έκανε μια από απροσδόκητη και υπερβατική έως ηρωική και συγκινητική υπερπροσπάθεια, εκτός από βίντεο, δεν λέει ψέματα ούτε το σκορ (93-97), ούτε και το ρεκόρ του στη διοργάνωση (4-9).

ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

Στην παρούσα φάση οι Πράσινοι δεν έχουν ανάγκη ούτε από τα κομπλιμέντα, ούτε από τις εντυπώσεις, ούτε από την παρηγοριά ότι έσυραν σε μια παράταση την Μπαρτσελόνα στο Palau Blaugrana και σε δυο τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ...

Έχει ανάγκη από νίκες, όχι από... τσάι και συμπάθεια!

Το αποτέλεσμα μετράει, που λέει και το διαφημιστικό σλόγκαν της DHI, ουδέν αληθέστερον τούτου...

Όσο κι αν μοιάζει με οξύμωρο σχήμα, επιμένω σε αυτό που έγραψα στην αρχή του αγώνα περί ενός χαμένου... νικητή, απλώς αυτό αφορά τα παρασυνελευόμενα της Ιστορίας και όχι το πώς αυτή γράφτηκε στο τέλος...

Ο Παναθηναϊκός πούλησε ακριβά το τομάρι του και τυράννησε για τα καλά τους Μαδριλένους μέχρι να τον γδάρουν ζωντανό, όπως οι Τούρκοι τον Δασκαλογιάννη στις 17 Ιουνίου του 1771 στον Χάνδακα!

Επέστρεψε από το -14 (35-59), έχοντας 0/9 τρίποντα μέχρι να σημαδέψει διάνα, με τον Νέντοβιτς να βάζει ένα σουτ από τα πρώτα οκτώ...

Είχε δυο ευκαιρίες να αρπάξει τη νίκη, μία με τον Νέντοβιτς στη λήξη της κανονικής περιόδου και μια «σκοτωμένη» με τον Παπαπέτρου στο τέλος της πρώτης παράτασης...

Έχασε νωρίς τον Σέλβιν Μακ λόγω τραυματισμού και αργότερα με πέντε φάουλ τον Σαντ Ρος...

Κατέβασε κατά 16 πόντους τον μέσο όρο του παθητικού του στην άμυνα και από 84 πόντους στα προηγούμενα ματς, δέχθηκε με το ζόρι 68 στα σαράντα λεπτά.

Το πάλεψε ως το τέλος και δεν έπεσε αμαχητί, έστω κι αν σε τέτοιες περιπτώσεις, η ταμπέλα του ηθικού νικητή δεν έχει κανένα υλικό αντίκρισμα...

Η μάλλον έχει: αυτό θα φανεί αύριο (17/12) το βράδυ που ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του και μετά από τις δυο απανωτές ήττες, να γραπώσει τη νίκη απέναντι στην Αλμπα και να μην πάει στράφι το σερί των τριών εντός έδρας αγώνων...

ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΤΟΥ ΒΟΒΟΡΑ

Το πάλεψαν παλικαρίσια και τίμια (όπως λέει και ο Βόβορας) οι Πράσινοι, αλλά δεν τους έκατσε στην τελική!

Το πάλεψε και ο ίδιος (ο προπονητής) που κάθε άλλο παρά δογματικός και ξεροκέφαλος παρουσιάζεται, ίσα ίσα δείχνει ευελιξία και προσαρμοστικότητα στα δεδομένα των αγώνων...

Χθες για παράδειγμα, δοκίμασε κοντά και ψηλά σχήματα, προσπάθησε να κρατήσει τον Γιώργο Παπαγιάννη απέναντι στον... Κινγκ Κονγκ που λέγεται Εντι Ταβάρες (και αλλοίωνε επί μακρόν όλα τα σουτ και όλες τις πάσες εντός και στα πέριξ της ρακέτας, αναγκάζοντας τους Πράσινους να δίνουν μεγάλη καμπύλη και να καθυστερούν πολύ να εκτελέσουν), εμπιστεύθηκε δικαίως τον Μπεν Μπέντιλ, έβαλε πεντάρι τον Ντίνο Μήτογλου, έπαιξε με αλλαγές στα σκριν και κυρίως άλλαξε άρδην τη ροή του αγώνα χάρη στην α λα Μαϊάμι Χιτ άμυνα ζώνης με τον Παπαπέτρου στην κορυφή, ώστε να περιορίζει το οπτικό πεδίο στις πάσες.

Άλλα έπιασαν, άλλα όχι, αυτή είναι η μοίρα των προπονητών...

Μια απορία έχω μόνο και δεν έχω προλάβει να τη λύσω, αλλά επιφυλάσσομαι...

Αναφέρομαι σε μια εικόνα που εκτός από τον σημειολογικό χαρακτήρα της προφανώς έχει και ουσιαστική σημασία, απλώς δεν ξέρω εάν και κατά πόσον έφερε αποτέλεσμα...

Δυο λεπτά και 55 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της πρώτης παράτασης και ενώ ο Αμπάλδε εκτελούσε βολές, μειώνοντας σε 73-71, ο Βόβορας κάλεσε δίπλα του τον Παπαπέτρου, έβγαλε ένα χαρτάκι από την αριστερή εσωτερική τσέπη του σακακιού του , κάτι του έδειξε και κάτι του είπε...

Έχει τα... σκονάκια του και ο Βόβορας, όπως έχουμε δει να τα βγάζουν από τις δικές τους τσέπες ο Τροντ Σόλιντ, ο Εβαλντ Λίνεν, ο Τάκης Λεμονής, ο Ηλίας Ζούρος και βεβαίως ο πρώην προϊστάμενος του, Ρικ Πιτίνο!