Ο Ντόρσεϊ το κάνει όπως ο Σπανούλης

Μεγάλη κουβέντα είπε το βράδυ του Σαββάτου, μετά τη λήξη του αγώνα της Εθνικής με την Ιταλία ο Δημήτρης Ιτούδης...

Μεγάλη, τόσο μεγάλη που δεν εκτιμήθηκε δεόντως, χώρια που θα μπορούσε κιόλας να παρερμηνευθεί και στο τέλος της (προχθεσινής) ημέρας να γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες!

Όταν, λοιπόν, ο προπονητής της Εθνικής εμφανίσθηκε στη μικτή ζώνη για να κάνει τις καθιερωμένες δηλώσεις στην ΕΡΤ-και ενώ αποθεωνόταν από το κοινό και ανταπέδωσε κιόλας με έναν χαιρετισμό- είπε μεταξύ άλλων ότι "πρέπει να γίνουμε πιο γρήγοροι και πιο έξυπνοι στον αμυντικό τομέα".

Δεν δαγκώθηκε, αλλά συνειδητοποίησε ακαριαία ότι αυτή η δήλωση ήταν... επίμαχη και γι αυτό έσπευσε να εξηγήσει τι εννοούσε...

Οι ευφυείς παίκτες και η αμυντική εξυπνάδα

"Για να μην παρεξηγηθώ, η ομάδα έχεις ευφυείς παίκτες, αλλά πρέπει να λειτουργήσουμε πιο έξυπνα στην άμυνα".

Δίκιο έχει, πρέπει να συμβεί αυτό...

Πρέπει επίσης να συμβεί οπωσδήποτε και κάτι άλλο: να νικάμε κανονικά και χωρίς να αφήνουμε τους αντιπάλους μας να μας γίνονται τσιμπούρια όπως συνέβη και τις δυο βραδιές που τα προσδόκιμα πάρτι μετατράπηκαν σε θρίλερ και ψυχοδράματα.

Καλά είναι τα γκραν γκινιόλ, χώρια που ανεβάζουν και την τηλεθέαση, αρκεί να μη μας γίνουν (κακή) συνήθεια, διότι κάποια στιγμή με τη λογική του "έξις, δευτέρα φύσις" μπορεί να την πληρώσουμε ακριβά σε μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Δεν είμαι πεσιμιστής ούτε έχω καμιά πρόθεση να παραστήσω την Κασσάνδρα, απλώς (μετά από τα χουνέρια που έχουμε πάθει τα τελευταία 13 χρόνια) προτιμώ να κρατώ στην κυριολεξία μικρό καλάθι...

Το άλλο... ίδιο μπάσκετ!

Στο μεταξύ παρακολουθούμε μια ομάδα που είναι η Εθνική, αλλά όχι και τόσο ελληνική!

Τι εννοώ;

Το στιλ και η τεχνοτροπία της απέχουν αρκετά από το στερεότυπο των τελευταίων ετών και μένει να φανεί πού θα μας βγάλει αυτή η εντυπωσιακή αλλαγή πλεύσης...

Στα πρώτα δυο ματς η Εθνική σκοράρει κατά μέσο όρο 87 πόντους, αλλά δέχεται 83...

Τούτο διαβάζεται και ανάποδα: τρώμε 83, αλλά βάζουμε 87, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Η Εθνική ομάδα μεγάλωσε στη δεκαετία του 2000 πουλώντας άμυνα, διάβασμα, τακτική και το περιβόητο "σκεπτόμενο μπάσκετ", αλλά πλέον σε ό,τι αφορά τον ρυθμό και το στιλ οι συνθήκες άλλαξαν..

Οσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, εδώ στ’ αλήθεια ταιριάζει μια ατάκα από τον "Γατόπαρδο" που έγραψε ο Λαμπεντούζα και ανέβασε στη θεατρική σκηνή ο Βισκόντι...

"Για ν’ αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να μείνουν ίδια"!

Αυτή η αλλαγή έχει φυσικούς αυτουργούς και ονοματεπώνυμα: Γιάννης Αντετοκούνμπο και Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Η... ανοησία του Ιτούδη και το... παρλιακό, Ντόρσεϊ!

Αυτοί φταίνε για την αλλαγή του στιλ, με την ανοχή και την παρότρυνση του Ιτούδη που είπε κιόλας φόρα παρτίδα ότι "θα ήμουν ανόητος εάν δεν άφηνα τους παίκτες μου να σουτάρουν".

Ο Γιάννης είναι ο Γιάννης, που εμφανίζεται στην πέμπτη διοργάνωση της καριέρας του στην Εθνική, με την προσδοκία να εκπληρώσει τον δεδηλωμένο πόθο του...

Και ο Ντόρσεϊ είναι ο Ντόρσεϊ ασφαλώς!

Είτε παίζει σαν... παρλιακό, όπως είχα γράψει μεσούσης της σειράς του Ολυμπιακού με τη Μονακό, είτε διέπεται από άγνοια κινδύνου, είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε κάτι άλλο, ο γκαρντ των Μάβερικς είναι αυτός που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τη φυσιογνωμία της Εθνικής.

Την άλλαξε με την ικανότητα του στο σουτ και δη στο τρίποντο, που δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας, άλλωστε αυτό το ζήτημα μας κόστισε νίκες και μετάλλια...

Ο Ντόρσεϊ σουτάρει.

Δεν φοβάται να σουτάρει.

Δεν (το) σκέπτεται για να σουτάρει.

Παίρνει την μπάλα, την μπουμπουνάει και that’s it!

Τόσο απλά...

Ο "Tyler Buckets" και ο Σπανούλης

Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ εγώ πλέον, θα γράψω αυτό που νιώθω και θαρρώ πως δεν είμαι ο μόνος...

Η Εθνική δεν είχε παίκτη ο οποίος να μπορεί να δημιουργεί δικά του σουτ και να εκτελεί εμπιστευόμενος το ένστικτο του από τότε που ο Βασίλης Σπανούλης βρισκόταν στα ντουζένια του!

Είναι, το δίχως άλλο, ένας "Bucket", όπως τον αποκάλεσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Τον Μπάτλερ τον αποκαλούν "Jimmy Buckets" και ούτως ειπείν, έχουμε κι ελόγου μας τον Tyler Buckets!

Tyler Time, έτσι δεν λέει ο Ιωάννου;

Τα 11/19 τρίποντα και οι 25 πόντοι

Βεβαίως ο Ντόρσεϊ δεν διαθέτει τον δημιουργικό οίστρο του νυν προπονητή του Περιστερίου, αλλά η κουβέντα εδώ γίνεται μονάχα για το πώς ενεργεί στις εκτελέσεις του.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ο γιος της (Ελληνίδας από τον πατέρα της και Ισραηλινής από τη μητέρα της) Σάμιας Κωνσταντινίδη και του Τζέριντ Ντόρσεϊ μοστράρει στα πρώτα δυο ματς μέσο όρο 25.0 πόντους (27 με την Κροατία, 23 με την Ιταλία) έχοντας σουτάρει 4/8 δίποντα, 11/109 τρίποντα και 9/11 βολές.

Έντεκα στα 19 τρίποντα;

Κάτσε καλά ρε μάγκα μου!

Η επιθετικότητα και η παραγωγικότητα της Εθνικής δεν προέκυψαν από παρθενογένεση, αλλά αποτελούν προϊόν του τρόπου με την οποία θέλει και επιδιώκει να παίξει ο Ιτούδης, ώστε να αξιοποιήσει κιόλας τα αθλητικά χαρίσματα και τα μπασκετικά ταλέντα των παικτών του.

Αυτή η στόχευση βεβαίως έχει και το κόστος της, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις (όπως επίσης στις αλλαγές στα σκριν στην άμυνα) υπάρχει πάντοτε ένα ρίσκο...

Για κάθε τι που ωφελείσαι, σε κάτι ζημιώνεσαι....

Νόμος!

Το κόστος των πολλών κατοχών

Τα εξήγησε ωραία όλα αυτά προχθές το βράδυ στη μεταμεσονύχτια εκπομπή της ΕΡΤ ο Λεωνίδας Κασελάκης ο οποίος τα ζούσε κιόλας μέχρι πρότινος...

Ο φόργουορντ του Περιστερίου είχε μια πολύ τεχνική, τεκμηριωμένη και πειστική απάντηση στο γιατί η Εθνική δημιουργεί μεγάλες διαφορές (+19 με την Κροατία, +15 με την Ιταλία), αλλά δεν καταφέρνει να τις διατηρήσει και δίνει δικαιώματα στους αντιπάλους της...

"Εμείς πηγαίνουμε πλέον σε πολλές κατοχές και προσπαθούμε να σκοράρουμε στο transition game και όχι σε φάσεις πέντε εναντίον πέντε. Αυτή η λογική έχει κόστος, διότι σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να προκληθεί ανισορροπία στην άμυνα, την οποία εκμεταλλεύονται οι αντίπαλοι. Μέχρι στιγμής όμως η ομάδα δείχνει χαρακτήρα, αντιδρά και έχει πετύχει τις δυο νίκες".

Και αυτά και όλα τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζω να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις, θα τα βρει η υπηρεσία. Την υπηρεσία του τεχνικού επιτελείου εννοώ, που τα επεξεργάζεται για να τα κάνει ακόμα καλύτερα...

ΥΓ: Όπως σημείωνα στο χθεσινό κείμενο για τον Δημήτρη Αγραβάνη, έσπαγα το κεφάλι μου για να θυμηθώ ποιος άλλος παίκτης στο παρελθόν ήταν επίσης free agent ενόσω συμμετείχε σε μια διοργάνωση με την Εθνική και ήλπιζα να υπάρξει η βοήθεια κοινού, η οποία εμφανίσθηκε με ανακουφιστικό τρόπο στο κινητό τηλέφωνο μου προϊούσης της νυκτός...

Αυτός λοιπόν ήταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ο οποίος αγωνίσθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 χωρίς συμβόλαιο, καθώς είχε αποχωρήσει από την ΑΕΚ.

Στη διάρκεια της διοργάνωσης υπέγραψε στη Μούρθια με την οποία αγωνίσθηκε τη σεζόν 2019-20, προτού μετακομίσει στον Πειραιά για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Ουφ, θα ‘σκαγα!