Ο όρκος της Εθνικής Πόλο και ο δρόμος του Αννίβα

Το κεντρικό σλόγκαν του 19ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος λέει "Make History" και αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο εδώ στη Βουδαπέστη…. Αλλά, γιατί άραγε χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο;

Έλα μου ντε, εδώ θαρρώ πως επιβάλλεται ο ενεστώτας χρόνος…

Όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι γραμματιζούμενοι της αγγλικής, αυτό πού συμβαίνει εδώ και τώρα είναι "History in the making"!

Οι ασημένιοι Ολυμπιονίκες του Τόκιο δεν έγραψαν ιστορία, τους ξέφυγε η ρουφιάνα για λιγοστά… ορθογραφικά λάθη και κάποιες λεπτομέρειες, αλλά η ζωή δεν τελειώνει σε έναν χαμένο ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος…

Δεν τελειώνει επίσης σε έναν κερδισμένο η χαμένο μικρό τελικό, στον οποίο η ελληνική ομάδα θα βρει την Κυριακή απέναντι της τη… συνήθη και αναπόδραστη Κροατία!

Γιατί συνήθης και γιατί αναπόδραστη;

Η γκολάρα του Αφρουδάκη και το πέναλτι του Φουντούλη

Διότι η Εθνική την αντιμετώπισε και τις δυο προηγούμενες φορές που ανέβηκε στο βάθρο της διοργάνωσης: στον συγκλονιστικό μικρό τελικό της 30ής Ιουλίου του 2005 στο Μόντρεαλ και στον εξίσου συναρπαστικό ημιτελικό της 6ης Αυγούστου του 2015 στο Καζάν.

Την πρώτη φορά τους νικήσαμε στην παράταση με 11-10 (9-9) με το παροιμιώδες γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη, που όπως είπε και ο αδερφός του, ο Χρήστος, ο οποίος του πέταξε την μπάλα, «σούταρε εκεί όπου κάνουν σεξ οι αράχνες»!

Τη δεύτερη φορά ηττηθήκαμε στα πέναλτι με 15-13 (10-10), σε ένα θρίλερ που στοιχειώνει τον Γιάννη Φουντούλη…

Ο νυν αρχηγός της Εθνικής αστόχησε στο δεύτερο κατά σειρά πέναλτι, οι Κροάτες έβαλαν και τα πέντε και ιδού πώς χάθηκε η ευκαιρία της πρόκρισης στον μεγάλο τελικό.

Την Παρασκευή η ευκαιρία δεν χάθηκε στα πέναλτι, αλλά στην κανονική διάρκεια και το ραντεβού με την Ιστορία ενός μεγάλου τελικού και ενός χρυσού μεταλλίου πήρε παράταση…

Το… κατάντημά μας και το "ντρέψου εσύ"!

Να λοιπόν πού… κατάντησε αυτή η ομάδα: να στενοχωριόμαστε, να τσατιζόμαστε, να σιχτιρίζουμε να κομπιάζουμε και να δακρύζουμε (βλέπε Γενηδουνιάς) επειδή χάσαμε με ένα γκολ, σε ημιτελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, από την ομάδα η οποία υπερασπίζεται κιόλας τα σκήπτρα που κατέκτησε πριν από τρία χρόνια στη Γκουαντσού!

«Ντρέψου εσύ», όπως έλεγε κάποτε κι ο συχωρεμένος ο Μάκης Ψωμιάδης!

Αστειεύομαι, αν και η υπόθεση δεν σηκώνει πλάκα: αυτή η ομάδα με τη διαδρομή της τα τελευταία χρόνια δεν πρέπει να ντρέπεται, αλλά να νιώθει υπερήφανη.

Δεν πρέπει επίσης να κυριεύεται από τις ενοχές της ήττας, αλλά να πεισμώνει και να σημαδεύει τον επόμενο στόχο που μάλιστα είναι διπλός: ο κυριακάτικος μικρός τελικός στη Βουδαπέστη και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που επέρχεται από τις 26 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου στο Σπλιτ.

Το απωθημένο στο Σπλιτ

Α, για να μην το ξεχάσω: εκεί, στο άντρο των αυριανών αντιπάλων της, η Εθνική θα επιδιώξει να εκπληρώσει ένα απωθημένο της… Μέχρι τούδε έχει κατακτήσει μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις που περιλαμβάνονται στην ατζέντα του γουότερ πόλο: σε όλες πλην μιας…

Σε όλες πλην αυτής που ακολουθεί!

Ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, του FINA Cup και του World League, αλλά της ξεγλίστρησε δυο φορές ένα μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: το 1999 στη Φλωρεντία (Κροατία 7-10, Ιταλία 6-7) και το 2016 στο Βελιγράδι (Σερβία 7-13, Ουγγαρία 10-13).

Με παίκτες λιγότερους!

Εδώ στη Βουδαπέστη της ξεγλίστρησε και η τύχη, πρώτα με τον τραυματισμό του Μάνου Ζερδεβά στον τένοντα και στο καπάκι με αυτόν του Αλέξανδρου Παπαναστασίου στη μύτη.

Ασφαλώς ο (αναπληρωματικός τερματοφύλακας) Παναγιώτης Τζωρτζάτος δεν πρέπει να νιώθει καμιά ενοχή, τουναντίον βάσταξε τα μπόσικα απέναντι στους Ιταλούς, αλλά, διάβολε, όταν φτάνεις να διεκδικήσεις ένα μετάλλιο με δυο παίκτες λιγότερους, ε αυτό το λες και γκαντεμιά, χώρια που οι πέντε από τους 13 παίκτες της ομάδας είναι πρωτάρηδες.

Η ιταλική scope αποδείχθηκε καλύτερη από την ελληνική πρέφα και το πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο που το κυνηγάμε εδώ και χρόνια, έμεινε στο ράφι, αλλά πού θα πάει, δεν είναι δα και χίμαιρα για να μην μπορούμε να την πιάσουμε…

Με τα κάθε λογής "what if" δεν εξάγεται συμπέρασμα, δεν ωφελεί κιόλας αυτός ο… αναμηρυκασμός!

Ο πικρός Ντόλτσε και ο διπλός "παραπάνω"

Τι θα συνέβαινε, λόγου χάρη, εάν ο Βιντσέντζο Ντόλτσε (που σημαίνει γλυκός στα ιταλικά) δεν γινόταν… πικρός σκοράροντας στον παίκτη παραπάνω για το 8-10;

Η τι θα συνέβαινε εάν δυο λεπτά και 40 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ημιτελικού (και με το σκορ στο 8-10) δεν αποδεικνυόμασταν ατζαμήδες σε μια επίθεση διαρκείας με δυο παίκτες παραπάνω, στην πιο καθοριστική, ίσως και μοιραία φάση του αγώνα;

Η τι θα συνέβαινε εάν στα 58 δευτερόλεπτα δεν σκόραρε στον παίκτη παραπάνω ο Φραντσέσκο ντι Φούλβιο για να γράψει το 9-11.

Δεν βγάζουν νόημα αυτές οι υποθέσεις, ο γέγονεν, γέγονεν και πάμε γι’ άλλα!

Η ατάκα του Αρσένη και ο δρόμος του Αννίβα

Σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντοτε μου έρχεται στο μυαλό η αυτοσαρκαστική ατάκα του συχωρεμένου του Γεράσιμου Αρσένη, μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, το 1996…

"Γιώργο χάσαμε". Τουθόπερ, Θοδωρή (Βλάχε) χάσαμε, αλλά δεν μασάμε!

Το 212 προ Χριστού, επιχειρώντας να διασχίσει τις δύσβατες Άλπεις, ο Καρχηδόνιος στρατηγός, Αννίβας είχε πει μια αποφθεγματική κουβέντα… "Aut viam inveniam, aut faciam", που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως "τον δρόμο είτε θα τον βρούμε, είτε θα τον φτιάξουμε"!

Ο όρκος τιμής του Γενηδουνιά

Τον δικό της δρόμο η Εθνική τον έφτιαξε με κόπο, ιδρώτα, αίμα και δάκρυα, σαν αυτά που δραπέτευσαν χθες το απόγευμα από τα μάτια του Γενηδουνιά…

Ήταν η στιγμή που μπροστά στην κάμερα και σε εθνικό δίκτυο κόμπιασε, σκούπισε τα μάτια του, ένιωσε τα δάκρυα του να ανακατεύονται με το νερό της πισίνας και είπε δυο φορές μια κουβέντα που περισσότερο από δήλωση έμοιαζε με υπόσχεση, με δέσμευση, με όρκο τιμής, ου μην και με τάμα.

"Το οφείλουμε στους εαυτούς μας πάνω απ’ όλα να φτάσουμε σύντομα στην κορυφή"!

Θα φτάσουμε Ντίνο, θα φτάσουμε, αγόρι μου, σε αυτή τη δική μας Γη της Επαγγελίας!