Ο Παναθηναϊκός έμαθε να νικά

Tην περασμένη Παρασκευή, που ο Παναθηναϊκός έγινε έρμαιο των διαθέσεων της Φενέρμπαχτσε, είχα γράψει εδώ ότι μετά την παρέλευση οκτώ αγωνιστικών, δεν ξέρει ακόμη να παίζει.

Ε, λοιπόν, απόψε, απέδειξε ότι τουλάχιστον έμαθε να νικά!

Δεν το λες και μικρό, ούτε ευκαταφρόνητο πράγμα αυτό το οποίο κατέφερε κόντρα στη Βίρτους, χώρια που εάν το συνδυάσει και με μια δεύτερη απανωτή νίκη την Παρασκευή κόντρα στη Βιλερμπάν, τότε μπορεί κιόλας να νιώθει ότι στανιάρει και έστω και με χρονοκαθυστέρηση- πορεύεται στο δρόμο της αρετής…

Φορτωμένοι με έξι ήττες στην καμπούρα τους, πιεσμένοι από τις καταστάσεις, έχοντας μπει από πολύ νωρίς σε μια ατμόσφαιρα αγώνων χωρίς αύριο, με τον κόσμο να γιουχάρει για τη… στραβοχυμένη τελευταία επίθεση της πρώτης περιόδου και με τον Ντέγιαν Ράντονιτς να βρίσκεται σε καθεστώς μιας κατά το μάλλον ή ήττον επιτήρησης οι Πράσινοι έσωσαν χθες την παρτίδα.

Θα την κερδίσουν κιόλας;

Οψόμεθα!

Τρεις ήττες με -8 πόντους

Το εννοώ αυτό που έγραψα στον πρόλογο περί ταχύρρυθμης εκμάθησης του know-how, άλλωστε αυτή η άγνοια τους είχε κοστίσει ακριβά σε τρία ματς στο ΟΑΚΑ: κόντρα στη Ρεάλ, στη Μονακό και στην Παρτίζαν, ανεξαρτήτως των διαφορετικών σεναρίων που εκτυλίχθηκαν, οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης γνώρισαν τρεις ήττες με σούμα οκτώ πόντους!

Απόψε (όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς) άλλαξαν το τσιπάκι τους και φαίνεται πως αυτός ο μετασχηματιστής δούλεψε στην εντέλεια.

Τουτέστιν, «τέλος καλό, όλα καλά», όπως έγραψε και ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ: βεβαίως προϊούσης της νυκτός δεν ήταν όλα καλά, αλλά σε μια μακρά διοργάνωση, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα το οποίο εκτός από να δικαιώνει την προσπάθεια και να ανταμείβει τον κόπο του Παναθηναϊκού, του προσπορίζει άλλα δυο οφέλη…

Αγόρασε χρόνο και ειρήνη και έσωσε την ψυχή του

Πρώτον, του επιτρέπει να αγοράσει χρόνο.

Δεύτερον, του προσφέρει ηρεμία και εργασιακή ειρήνη.

Τρίτον, τον κάνει να νιώθει πως έσωσε την ψυχή του και-ως γνωστόν και από το πεντάγραμμο-«η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα»!

«Σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα», που σε έναν βαθμό επουλώθηκε σήμερα, αλλά ασφαλώς η πληγή μπορεί να ξαναματώσει και να υποτροπιάσει.

Με το ματς να εξελίσσεται σε ρώσικη ρουλέτα και θρίλερ ολκής οι Πράσινοι χρειάζονταν μια μεγάλη άμυνα, ένα μεγάλο σουτ και μια μεγάλη λεπτομέρεια.

Τα μεγάλα σουτ, το εξής ένα του Γουίλιαμς

Για το μεγάλο σουτ ερίζουν πολλοί: ο Πάρις Λι ο οποίος ισοφάρισε με λέι απ στην κανονική διάρκεια (76-76), ο Ντουέιν Μπέκον με το «and one» (μετά την ύπνωση του και τα 3/15 σουτ για το 83-83 και κυρίως ο ασυγκράτητος έως και συγκινητικός για τη φιλοτιμία, την αφοσίωση και το ασίγαστο πάθος του, Ντέρικ Γουίλιαμς για το τρίποντο το οποίο απέβη η ασφαλιστική δικλείδα της νίκης.

Συν Μπέικον και χείρα (του Παπαγιάννη) κίνει

Τη μεγάλη άμυνα την έπαιξε ο Μπέικον ο οποίος στο αμέσως επόμενο κλικ, στην επίθεση της Βίρτους κόλλησε πάνω στον Ιφε Λούντμπεργκ και του πήρε το επιθετικό φάουλ από το οποίο με 2/2 βολές έγραψε το 88-85.

Ανάμεσα σε αυτές τις δυο κομβικές φάσεις υπάρχει μια μεγάλη λεπτομέρεια: το χέρι που έβαλε ο Γιώργος Παπαγιάννης στη διεκδίκηση της μπάλας μετά από μια κακή και μάλλον εγωιστική επιλογή του Μπέικον, με αποτέλεσμα να τη γραπώσει ο Γουίλιαμς και να μπουμπουνίσει το τρίποντο του προσπεράσματος.

Βεβαίως, όπως λέει και μια παροιμία, του ανθρώπου πρώτα του βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι και αυτό κατέστη σαφές και αναπόδραστο σε πολλές περιπτώσεις.

Από νωρίς στο κυνήγι

Δεν αναφέρομαι μονάχα στη νάρκωση που προσέβαλε τον Παναθηναϊκό στα πρώτα 12 λεπτά, όταν βρέθηκε πίσω με -12 (12-24) πληρώνοντας τα επίχειρα του άγχους, της στατικότητας, της σύγχυσης και των κάκιστων επιλογών του απέναντι στις α λα Ντιν Σμιθ multiple defenses τις οποίες μετήλθε ο Σέρτιζιο Σκαριόλο.

Σε εκείνο το σημείο, με τον κίνδυνο το ματς να στραβώσει ακόμη περισσότερο και να εξελιχθεί σε αιχμαλωσία, τον παλινόρθωσε η αμυντική ένταση που του επέτρεψε να κλείσει το πρώτο ημίχρονο στο -3.

Με τον Νέιτ Γουόλτερς στο ρόλο του floor general και επιβεβαιώνοντας τη λογική του αίτιου και του αιτιατού ο Παναθηναϊκός βρήκε ρυθμό και στην επίθεση, με αποτέλεσμα να τρέξει ένα σερί 17-2, να μετατρέψει το 45-53 σε 62-55 και να επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…

Αυτά τα περαιτέρω όμως βρήκαν κίνηση στο δρόμο και οι Πράσινοι πλήρωσαν αρκετά διόδια μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους!

Το εγχερίδιον του καλού αυτόχειρα!

Όταν ξαναβρέθηκαν σε ύφεση και προτού απολαύσουν την πρώτη λύτρωση (από το δια χειρός Λι 76-76) σκεπτόμουν πως θα έπρεπε να παραποιήσουν τον τίτλο του λαϊκού και μακάβριου ευθυμογράφήματος του Ηλία Πετρόπουλου και να παρουσιάσουν το δικό τους «Εγχειρίδιον του καλού (όχι κλέφτη, αλλά) αυτόχειρα»!

Στο pull up του Μίλος Τεόντοσιτς (74-76) στην κανονική διάρκεια και στο τρίποντο του Ντάνιελ Χάκετ (80-83) στην παράταση επανεμφανίσθηκαν οι εφιάλτες που έσπειραν και άφησαν σε αυτό το γήπεδο οι Μαδριλένοι, οι Μονεγάσκοι και οι Σέρβοι, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή ο Παναθηναϊκός τη σκαπούλαρε, γλίτωσε άλλο ένα πατατράκ και πλέον μπορεί να κοιτάξει μπροστά με πιο καθαρό βλέμμα.

Η σταθερή αστάθεια και ο Τσε Γκεβάρα!

Σύμφωνοι, δεν έπαιξε το τέλειο μπάσκετ, δεν κυριάρχησε και παραμένει σταθερά ασταθής και ευάλωτος στις.. ιογενείς λοιμώξεις.

Στον αντίποδα έμεινε όρθιος και οι νίκες κρύβουν κάτω από το χαλί τα διάφορα ζητήματα, αρκεί να μην ξαναφουντώσουν.

Η υπόθεση του Παναθηναϊκού μού θυμίζει ένα τσιτάτο του Τσε Γκεβάρα.

«Τώρα που τελειώσαμε τον πόλεμο, μπορούμε ν’ αρχίσουμε την επανάσταση»!

Παρομοίως και ελόγου του τώρα που έμαθε νικά, μπορεί (και πρέπει) να μάθει και να παίζει!