Νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά κάθε φορά που φεύγει κάποιος από τους ήρωες της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας μου...

Το είχε γράψει ο Φρέντι Γερμανός όταν πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ταιριάζει και στη σημερινή περίσταση με τον Πάολο Ρόσι που άφησε την τελευταία πνοή του σε ηλικία 64 ετών...

Είναι σαν να κηδεύουμε τη νιότη μας!

Είμαι κιόλας ανέκαθεν φίλα προσκείμενος στον ιταλικό αθλητισμό, οπότε η θλίψη μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.

Τον Ρόσι δεν τον μάθαμε βεβαίως από το έπος του στο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία, όπου με έξι γκολ οδήγησε τη «Squadra Azzurra» στο θρόνο, για πρώτη φορά μετά από 44 χρόνια.

Τότε απλώς τον αποθεώσαμε, καθότι άργησε να πάρει μπροστά, αλλά όταν ξεμπούκωσε ήταν πού σε πονεί και πού σφάζει: τρία γκολ στο αλήστου μνήμης θρίλερ με τη Βραζιλία, δυο στον ημιτελικό με την Πολωνία και το πρώτο από τα τρία στον τελικό με τη Γερμανία στη Μαδρίτη.

Τον Ρόσι δεν τον μάθαμε ούτε από την εμπλοκή του στο περιβόητο «Totonero» του 1980, όταν τιμωρήθηκε για την εμπλοκή του στα παράνομα στοιχήματα με διετή αποκλεισμό και βρέθηκε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Τότε απλώς τον λυπηθήκαμε και τον αποζητήσαμε στα δυο χρόνια που βρισκόταν στο περιθώριο, προτού επιστρέψει όντως δριμύτερος.

Εδώ στην Ελλάδα τον Ρόσι τον γνωρίσαμε από κοντά λίγο καιρό προτού βρεθεί κατηγορούμενος και συλληφθεί, όταν ήρθε στα μέρη μας με την Περούτζια για τον πρώτο αγώνα του Κυπέλλου UEFA με τον Αρη, στις 24 Οκτωβρίου του 1979.

Τότε όντως τον φοβηθήκαμε!

Το εννοώ αυτό διότι ούτως ή άλλως η ιταλική ομάδα που είχε τερματίσει δεύτερη την προηγούμενη σεζόν στο Campionato παρέμενε αήττητη επί 36 συναπτά ματς (!) ήταν το φαβορί για την πρόκριση και στα μάτια μας ο Ρόσι έμοιαζε εάν όχι με τον Πάπα, τουλάχιστον με κάποιον καρδινάλιο του Βατικανού!

Άνοιξε κιόλας το σκορ στο γήπεδο του Χαριλάου και εκεί που ο Αρης τα ‘χε χύμα, ένιωθε να του ‘ρχονται και τσουβαλάτα.

Η μάλλον... Ροσάτα!

Ο ΦΟΙΡΟΣ, ΤΟ ΕΠΟΣ ΚΑΙ Ο... ΓΚΑΛΗΣ

Παρεμπιπτόντως και ο Αρης ο οποίος στον προηγούμενο γύρο είχε αποκλείσει την Μπενφίκα δεν μάσαγε στην έδρα του, όπου επίσης έτρεχε ένα σερί με 30 αγώνες χωρίς ήττα, αλλά βρέθηκε πίσω στο 15ο λεπτό, όταν ο Ρόσι μετά από την εκτέλεση ενός φάουλ νίκησε τον Γιώργο Φοιρό και έγραψε το 0-1.

Οι «Κίτρινοι» αντέδρασαν, αλλά η Περούτζια αντέτασσε το παραδοσιακό catenaccio που άντεξε έως το 62ο λεπτό, όταν, από το κόρνερ του Ολε Σκόμπε, ο Γιώργος Σεμερτζίδης ισοφάρισε με κεφαλιά.

Το 1-1 δεν έδινε πολλές ελπίδες στον Αρη, ωστόσο η 7η Νοεμβρίου του 1979 έμενε να αποβεί ιστορική και μάλιστα σε διπλό ταμπλό.

Εκείνο το βράδυ ο Άρης άλωσε το «Renato Curi» με το εμφατικό και διθυραμβικό 3-0 (Κούης, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος) και προκρίθηκε στην επόμενη φάση, ενώ παράλληλα στη Θεσσαλονίκη ολοκληρώνονταν οι ζυμώσεις για την οριστική συμφωνία με τον Νίκο Γκάλη.

Όταν η αποστολή της Περούτζια έφτασε το αεροδρόμιο της Μίκρας, έγινε χαμός με τον Ρόσι!

Την ιταλική ομάδα ακολουθούσαν 19 δημοσιογράφοι και ένα ιδιωτικό τηλεοπτικό συνεργείο, ενώ με το πού έσκασε μύτη έπεσαν πάνω του και οι Έλληνες δημοσιογράφοι, χώρια οι φίλαθλοι και διάφοροι παρατυχόντες.

Στα μάτια όλων μας τότε ο Ρόσι δεν ήταν απλώς ένας γνωστός ποδοσφαιριστής, αλλά ένας σταρ και μια ατραξιόν!

Ψάχνοντας διάφορα ντοκουμέντα από τότε, ήξερα που να αποταθώ: στα κατά καιρούς επετειακά αφιερώματα της ιστοσελίδας www.ARIS.re από την οποία άντλησα τα στοιχεία και τα φωτογραφικά ενσταντανέ από την άφιξη της Περούτζια, την υποδοχή στον Ρόσι και τον επιγενόμενο αγώνα.

Τότε ο Ρόσι πόζαρε χαμογελαστός, αλλά μετά από πέντε μήνες, έκρυβε το πρόσωπο του!

ΤΟ ΒΙΝGO ΚΑΙ Η... ΑΝΗΘΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Ο σέντερ φορ της Περούτζια συνελήφθη στις 23 Μαρτίου κατηγορούμενος για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο του παράνομου στοιχηματισμού που συντάραξε την Ιταλία και όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο και μάλιστα λίγες εβδομάδες πριν από το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης (νυν Euro) το οποίο φιλοξενούσε κιόλας η «Bel Paese».

Στην απολογία του ο Ρόσι είχε πει ότι πριν από έναν αγώνα και ενώ περνούσε την ώρα του παίζοντας bingo δέχθηκε την επίσκεψη δυο άγνωστων τύπων που του πρότειναν να πράξει τα δέοντα ώστε ο αγώνας με την Αβελίνο να λήξει ισόπαλος και να φροντίσει και ο ίδιος να βάλει δυο γκολ!

Ο Ρόσι είπε ότι εκείνη τη στιγμή απετάξατο τον Σατανά, ένιωσε πολύ άσχημα και έφυγε στα δυο λεπτά της συνάντησης, αλλά κατά μία διαβολική σύμπτωση το ματς έληξε με 2-2, με δυο δικά του γκολ!

«Δεν είχα ιδέα για τα στοιχήματα. Νόμιζα ότι επρόκειτο για μια κλασική ισοπαλία που βόλευε και τις δυο ομάδες, Όλο το σκηνικό μου φάνηκε εξωπραγματικό, ένιωθα ότι συνέβαινε σε κάποιον άλλον. Κατάλαβα ότι όλα είχαν συμβεί στ’ αλήθεια όταν το βράδυ γύρισα στο σπίτι μου και είδα τα πρόσωπα των γονέων μου».

Πρωτοδίκως ο Ρόσι τιμωρήθηκε με ποινή τριετούς αποκλεισμού, που μετά από έφεση μειώθηκε σε διετή, με αποτέλεσμα να προλάβει να επιστρέψει στη δράση, να παίξει στο Μουντιάλ και να μεταμορφωθεί από αποδιοπομπαίος τράγος σε ήρωα μιας ολόκληρης χώρας.

Αυτή βεβαίως υπήρξε μια φωτεινή έκλαμψη: κάτι σαν... jet lag μετά από μια υπερατλαντική πτήση, καθώς με εξαίρεση τη ρέντα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν κατάφερε να ξαναγίνει αυτός που ήταν αγωνιζόμενος εν συνεχεία στη Γιουβέντους, στη Μίλαν και στη Βερόνα.

ΣΚΟΡΑΡΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑΝ

Με τον θάνατο του Ρόσι σήμερα η Ιταλία έχασε άλλον έναν ήρωα της, αλλά περισσότερο έχασε το συναίσθημα της.

Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το σημειώνει ο φίλος, ψυχίατρος, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, Χρήστος Λιάπης στο κείμενο που έγραψε και το οποίο παραθέτω εδώ.

Έφυγε ο Πάολο Ρόσι. Έφυγε το συναίσθημα των πρωταθλητών, «la commozione dei campioni» του Μουντιάλ του 1982.

Ο άνθρωπος που όπως έγραψε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος «ήξερε να σκοράρει όπως άλλοι απλά περπατούν».

Ο άνθρωπος που παρότι είχε μείνει δύο χρόνια εκτός γηπέδων λόγω του σκανδάλου “Totonero” οδήγησε την Ιταλία στην κορυφή του κόσμου.

Aυτό είναι το μόνο αληθινό συναίσθημα του πρωταθλητή. Του κάθε αφανούς ή διάσημου πρωταθλητή που ανταποκρίνεται στις πάσης φύσεως, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές, αντιξοότητες της μικροκλίμακας της δικής του καθημερινής ζωής. Του κάθε ανθρώπου που πέφτει, αλλά μετά ξανασηκώνεται.

Στο Μουντιάλ του 82 ήμουν τριών χρονών και δεν μπορώ να πω ότι τον θυμάμαι να το κατακτά, ούτε να σκοράρει με "χατ τρικ" απέναντι στη θρυλική Βραζιλία των Ζίκο, Φαλκάο και Σόκρατες, για τον οποίο ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε πως "είχε κορμί ερωδιού, ψιλόλιγνα πόδια και μικρό πέλμα και κουραζόταν εύκολα, όμως ήταν άσσος στο τακουνάκι κι επέτρεπε στον εαυτό του την πολυτέλεια να χτυπά ακόμα και τα πέναλτι με τακουνάκι".

Ο Ρόσι είχε πει για την Εθνική Γερμανίας, την οποία νίκησε η Ιταλία στον τελικό εκείνης της διοργάνωσης το εξής: «Οι Γερμανοί αλλάζουν θέσεις γρηγορότερα απ’ όσο χρόνο κάνεις για να φτιάξεις μια κούπα καφέ», αναγνωρίζοντας, στην ώρα της νίκης, τις τεχνικές αρετές του αντιπάλου.

Ετοιμάζοντας, λοιπόν, τον καφέ μου σήμερα το πρωί, θυμήθηκα την παραπάνω αποστροφή των λόγων του. Και μολονότι πίνω τον καφέ μου σκέτο, σήμερα έβαλα λίγη ζάχαρη για να σπάσει, κάπως, η πίκρα για ένα ακόμη κομμάτι της δεκαετίας των 80’s που χάθηκε.

Για ένα κομμάτι ανέμελων χρόνων, συνθηκών και συγκυριών που έφυγε σήμερα κι αυτό, σχεδόν μαζί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, οπότε, για να μη στενοχωριόμαστε πολύ γι αυτό το πολύτιμο μερίδιο των (παιδικών μας) αναμνήσεων που αποχαιρετούμε μαζί τους, ας ελπίσουμε πως έχουν ήδη αρχίσει να παίζουν μονότερμα στα γήπεδα του ουρανού, με τον Γιασίν κάτω από τα δοκάρια, με τον γιατρό Σόκρατες να μπαίνει σύντομες αλλαγές στη θέση όποιου θέλει για λίγο να ξεκουραστεί, για να "πάρει κάποιες ανάσες" και με θεατές τους αγαπημένους μας, με τους οποίους είχαμε τη χαρά να τους παρακολουθήσουμε όταν έπαιζαν στη γη, έστω και αν ήδη από τότε, στο γήπεδο, δεν άγγιζαν το χορτάρι, αλλά πετούσαν».

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ «DOLCE VITA»

Πεθαίνουν οι άνθρωποι, λοιπόν, αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής, απλώς στους γείτονες μας οι θάνατοι έπεσαν μαζεμένοι: τις προάλλες ο Θεός της Νάπολι, Μαραντόνα, σήμερα ο Ρόσι.

Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα ο πρώτος σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982 είναι ο τρίτος που φεύγει από τη ζωή, έχοντας σημαδέψει τη ζωή της Ιταλίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν η χώρα απολάμβανε την αθλητική dolce vita της.

Στις 24 Μαρτίου του 2018 εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 60 ετών ο μπασκετμπολίστας Μάρκο Σολφρίνι, που ήταν ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών στην Εθνική Ιταλίας και στη Ρόμα.

Το 1984 ο Σολφρίνι ήταν μέλος της Μπανκορόμα (του προπονητή Βαλέριο Μπιανκίνι και του μικρού το δέμας, αλλά ασύλληπτου, Λάρι Ράιτ) η οποία έχοντας αποκλείσει στην προκριματική φάση τον Αρη στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης νικώντας στον τελικό της Γενεύης την Μπαρτσελόνα με 79-73.

ΤO BOX AND ONE KAI O MENNEA

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα ο Σολφρίνι εναλλάξ μαζί με τον Ρομέο Σακέτι αποτέλεσαν τους πολιορκητικούς κριούς της άμυνας «Box and one» που εφάρμοσε ο Σάντρο Γκάμπα για να αναχαιτίσει τον Σεργκέι Μπέλοφ στον ημιτελικό των Ολυμπιακών αγώνων της Μόσχας.

Εκείνο το βράδυ της 26ης Ιουλίου του ’80 οι Azzurri έριξαν στο καναβάτσο τους οικοδεσπότες με 87-85 και προκρίθηκαν στον τελικό στον οποίο ηττήθηκαν από τη Γιουγκοσλαβία και κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο.

Πριν από επτά χρόνια, στις 21 Μαρτίου του 2013, η Ιταλία πένθησε τον χαμό ενός από τους μεγαλύτερους ήρωες της αθλητικής ιστορίας της, που δεν είναι άλλος από τον Πιέτρο Μεννέα.

Ο μεγάλος σπρίντερ έφυγε στα εξήντα του, αφήνοντας πίσω του τον μύθο εκείνου που άρπαξε το παγκόσμιο ρεκόρ του Τόμι Σμιθ στα 200 μέτρα, ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του πόντιουμ στη Μόσχα και έβαλε στη συλλογή του ένα κάρο από μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες (1-0-2), Παγκόσμια Πρωταθλήματα (0-1-1), Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα ανοικτού (3-2-1) και κλειστού στίβου (1-0-0) και πάει λέγοντας.

Ο Μεννέα που διετέλεσε κιόλας Ευρωβουλευτής από το 1999 έως το 2004 ήταν μια λαμπερή προσωπικότητα και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση μας μερικά χρόνια προτού αποδημήσει εις Κύριον, στην Αθήνα, με την ευκαιρία της γιορτής των ετήσιων βραβείων του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου...