Πώς το είχε πει (και βάσει της ετυμολογίας, δεν ήταν κιόλας εντελώς σόλοικη έκφραση) η Αντζελα Δημητρίου;

Ουδείς, λέει, άσφαλτος!

Κανείς δεν διαθέτει το αλάθητο του Πάπα, κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν τα έχει όλα καλώς καμωμένα, σε τούτο τον μάταιο κόσμο...

Αμπελοφιλοσοφώ επ’ ολίγον και μπαίνω αμέσως στο ψητό που με γυρίζει 24 χρόνια πίσω και ακόμη με κάνει να αισχύνομαι...

«Ντρέψου εσύ», όπως είχε πει κάποτε ο συχωρεμένος ο Μάκης Ψωμιάδης και το μονολογώ από το βράδυ της 20ής Νοεμβρίου του 1996 κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη τη γκάφα και με κυριεύουν οι τύψεις συνειδήσεως...

Εκ των υστέρων ευχήθηκα πολλές φορές να είχα καταπιεί τη γλώσσα μου και να έχανα τη λαλιά μου, αλλά ας όψεται η κακιά στιγμή...

Τη σεζόν 1996-97, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός υπερασπιζόταν τα σκήπτρα που είχε κατακτήσει στις 11 Απριλίου στο Παρίσι Παρισιού και η κλήρωση των ομίλων τον έστειλε και πάλι επί γαλλικού εδάφους με αντίπαλο στη φάση των ομίλων την ισχυρή Βιλερμπάν, η οποία μάλιστα διάνυσε όλο το δρόμο μέχρι το Final 4 στη Ρώμη.

Στις 2 Οκτωβρίου του 1996, στον αγώνα του πρώτου γύρου, οι Γάλλοι άλωσαν το ΟΑΚΑ με 72-66, με τον –πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ, Ντιλέινι Ραντ να οργιάζει σκοράροντας 31 πόντους (6/10δ., 5/6τρ., 4/6β., 6ασ.) σε 39 λεπτά.

Ενάμιση μήνα αργότερα οι Πράσινοι ταξίδεψαν στη Λυών για τον αγώνα του Β’ γύρου, στον οποίο ο Ραντ ναι μεν έβαλε 27 πόντους, αλλά η Βιλερμπάν βρήκε τον μάστορα της στο πρόσωπο του Φραγκίσκου Αλβέρτη...

Σε μια από τις πιο φαντασμαγορικές βραδιές της καριέρας του ο νυν Γενικός Διευθυντής της ΚΑΕ σκόραρε 25 πόντους με 0/2 δίποντα, 6/6 τρίποντα και 7/8 βολές, μάζεψε έξι ριμπάουντ και συνεπικουρούμενος από τον Τζον Αμίτσι (23π.) και τον Νίκο Οικονόμου (15π.) έγραψε το σενάριο του 74-80 και επέτρεψε στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς να σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο στη συνήθως συνοφρυωμένη φάτσα του…

Eκείνη την εποχή στεγαζόμουν τηλεοπτικά στο Star Channel που είχε τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και ποιος τη χάρη μου...

Το εννοώ αυτό για πολλούς λόγους, μηδέ της ευκαιρίας να ευφρανθούν η καρδία και ο ουρανίσκος μου!

Ήταν βράδυ Τετάρτης και σε λίγες ώρες, θα έβγαινε στην κυκλοφορία και στην αγορά (όπως συμβαίνει κάθε τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου) καθ’ άπασαν την γαλλικήν επικράτειαν, το Beaujolais Nouveau…

Για τους Γάλλους αυτή η ημέρα είναι σχεδόν ιερή και τη γιορτάζουν εν χορδαίς και οργάνω, χώρια που ξενυχτάνε και γίνονται... στουπί από το μεθύσι!

Ανέκαθεν, από το πρώτο μου ταξίδι το 1983 στη Λιμόζ και στη Ναντ, όπου είχε διεξαχθεί το Eurobasket ένιωθα άνετα στη Γαλλία, μιλώ κιόλας τη γλώσσα του Βίκτωρος Ουγκό και ανυπομονούσα να τελειώσει το ματς και να αρχίσει το φαγοπότι!

Πήγα λοιπόν από νωρίς, όπως το συνηθίζω στο γήπεδο...

Κοστουμαρισμένος, σεινάμενος, κουνάμενος και δεν συμμαζεύεται...

Φόρεσα την κάσκα μου και για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα προκύψει καμιά τεχνική δυσλειτουργία και όλα βαίνουν καλώς ζήτησα από το master του σταθμού στον Ταύρο να κάνω ένα τεστ...

Τι το ‘θελα ο καψερός, δεν έκανα τουμπεκί ψιλοκομμένο!

Μετά την πρώτη συνεννόηση, λοιπόν και ενώ απέμενε σχεδόν μια ώρα λεπτά για το τζάμπολ πάτησα το πράσινο κουμπί της τετρασύρματης συσκευής και άρχισα τη δοκιμή...

Ως είθισται μέτρησα μέχρι το δέκα και ενώ ο τεχνικός μου επιβεβαίωσε ότι ακουγόμουν μια χαρά, εγώ προκάλεσα την τύχη μου...

Εκείνη τη στιγμή είχε βγει στον αγωνιστικό χώρο ο τότε (και επί εννέα σεζόν, 1992-2001) προπονητής της Βιλερμπάν, ο Γκρεγκόρ Μπενιό με τον οποίο γνωριζόμασταν κιόλας καλά και είχαμε κάνει και παρέα στο περιθώριο κάποιων διοργανώσεων των εθνικών ομάδων, μαζί με μια άλλη μυθική φιγούρα, τον αλέγρο πλέι μέικερ της Ορτέζ, Φρεντερίκ Ιφναγκέλ..

Τον βλέπω λοιπόν και τότε κατάλαβα τι σημαίνει η αποστροφή από την προσευχή του «Πάτερ ημών», εκεί που λέει «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού»!

Συνεχίζω λοιπόν μετά το μέτρημα, λέω «καλησπέρα σας από το Astroballe» και συνεχίζω απτόητος, μα κυρίως ανυποψίαστος...

«Εδώ βλέπουμε τον Γκρεγκόρ Μπενιό, τον προπονητής της Βιλερμπάν, που είναι μεγάλο κωλόπαιδο»!

Δεν θυμάμαι εάν είχα παρασυρθεί από την αντίστοιχη ατάκα του συχωρεμένου του Στάθη Ψάλτη, το «Κούλα μ’ ακούς, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος», αλλά συνέχισα τον χαβά μου και το χόντρυνα έτι περαιτέρω...

«Αλλά, πιο μεγάλος κωλοπαιδαράς είναι ο αδερφός του, ο Ερίκ που τον βλέπετε δίπλα του»!

Ε ρε γλέντια!

Πράγματι ο κατά δυο χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του Γκρεγκόρ, ο Ερίκ Μπενιό που εκείνη την εποχή κατείχε το πόστο του τζένεραλ μάνατζερ της Βιλερμπάν ήταν βίος και πολιτεία...

Συνάμα βεβαίως ήταν και παικτάρα ολκής, μάλιστα φόρεσε 212 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Γαλλίας και μαζί με τον Ερβέ Ντιμπουϊσόν αποτελούσαν τα ιερά τέρατα στη δεκαετία του ’80.

Παρεμπιπτόντως ο Ερίκ Μπενιό ήταν ένας από αυτούς οι οποίοι, τον Μάιο του 1981, μεσούντος του Eurobasket, μπήκαν στη μέση για να συγκρατήσουν τον Νίκο Γκάλη μπροστά από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στην Μπρατισλάβα, όπου διέμεναν οι αποστολές των ομάδων...

Τότε ο «Γκάνγκστερ» ήταν δυσαρεστημένος με κάποια σχόλια στην τηλεοπτική μετάδοση, αλλά μπερδεύτηκε: θυμόταν τον Κοτσώνη που μετέδιδε τα ματς της Εθνικής στο Challenge Round της Κωνσταντινούπολης, αλλά στην τελική φάση στο μικρόφωνο βρισκόταν ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος!

Δεν ξέρω, λοιπόν, τι με είχε πιάσει και έκραξα με τέτοια αθυροστομία τους δυο γιους του (επίσης σπουδαίου παίκτη) Ζαν Πολ Μπενιό και να που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του...

Εκείνη ακριβώς τη μοιραία στιγμή, το Star είχε συνδεθεί για λίγα δευτερόλεπτα με το Astroballe, προς χάριν ενός διαφημιστικού teaser, αλλά ξέχασαν να μου το πουν και… ξεγιβεντιστήκαμε, ομαδικώς όπως λέμε και στην Κρήτη

Μακαρίζω την τύχη μου διότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν social media και τα συναφή, διότι αλλιώς θα με είχαν κάνει να φτύσω το γάλα της μάνας μου!

Τέτοια περιστατικά δεν είναι σπάνια και έχουν συμβεί σε όλους όσοι περιγράφουν αγώνες στην τηλεόραση, μηδέ του Γιάννη Διακογιάννη εξαιρουμένου: κάποτε που τον είχαν διαρκώς στον αέρα σε αγώνες στίβου, ο «Ζανό» τα πήρε στο κρανίο κι ενώ νόμιζε ότι ήταν κλειστή η κονσόλα, ακούστηκε να λέει «φεύγω, δεν αντέχω άλλο, θα κατουρηθώ πάνω μου»!

Έγινε ό,τι έγινε, ακολούθησε ο αγώνας, νίκησε ο Παναθηναϊκός αλλά ακόμη και τώρα, μετά από 24 χρόνια, εκείνη η υπόθεση μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου...

Ηχεί στ’ αυτιά μου ως η φωνή της συνείδησης μου κάθε φορά που κάνω ένα τεστ ήχου και τρέμω από τον φόβο μου μπας και ξαναγίνω ρεντίκολο!