Το διέπραξε λοιπόν το περιπόθητο καρέ ο Παναθηναϊκός και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω που προφανώς είναι πιο ζόρικα και ίσως αποβούν κιόλας ο ορός της αλήθειας!

Αυτά τα περαιτέρω θα τον βρουν πρώτα στο Βελιγράδι (Παρτίζαν), έπειτα στην Κωνσταντινούπολη (Εφές) και εν συνεχεία πίσω στο ΟΑΚΑ απέναντι στην υπερασπιζόμενη τα σκήπτρα της και μέχρι τούδε αδιάφθορη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ θα ακολουθήσουν τρία διαδοχικά εκτός έδρας ματς στη Λυών, στο Μονακό και στο Μιλάνο.

Το καρδάμωμα και το λίπος για τις κρύες νύχτες

Γιατί απαριθμώ τους προσεχείς αγώνες;

Μα απλούστατα για να καταστεί σαφές ότι το καρέ που συμπλήρωσε απόψε (Αλμπα, Ζάλγκιρις, Βίρτους, Βαλένθια) είναι πολλώ λογιώ σημαντικό και ωφέλιμο: γίνεται το υλικό για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το momentum του, τον καρδαμώνει από πάσης απόψεως, τού τονώνει την αυτοπεποίθηση, τον εδραιώνει για τα καλά στην οκτάδα, τον διατηρεί στην πεντάδα και γίνεται κιόλας το λίπος για τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

Παρεμπιπτόντως και πέρυσι τέτοια εποχή, επί ημερών Ντέγιαν Ράντονιτς, ο Παναθηναϊκός είχε ξαναπετύχει τέσσερις απανωτές νίκες (Βίρτους, Βιλερμπάν, Ζάλγκίρις, Αρμάνι Μιλάνο), ένα σερί πού κλατά σύμπτωση του το «έσπασε» η Βαλένθια και ύστερα γαία πυρί μειχθήτω!

Η προστιθέμενη αξία και τα δυο μοτίβα

Ακόμη κι αν θεωρηθεί πως η Βαλένθια δεν είναι δα και θεριό ανήμερο, η επικράτηση των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης αποκτά προστιθέμενη αξία όχι μονάχα ελέω του αποτελέσματος, αλλά και επειδή αυτό επιτεύχθηκε με διττό τρόπο…

Το μοτίβο υπήρξε διαφορετικό σε κάθε ημίχρονο και ανέδειξε τον πλουραλισμό, αλλά κυρίως τη δυνατότητα τους να επιλέγουν αρμοδίως και να παίρνουν ανά περίσταση τις σωστές και καίριες αποφάσεις.

Είναι κι αυτό ένα κάποιο ταλέντο, το δίχως άλλο.

Τα κανόνια του Ναβαρόνε και η κάβα του βαμμένου

Στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα από τα πρώτα δευτερόλεπτα οι Πράσινοι παρουσίασαν το μπασκετικό remake της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», καθώς εκκίνησαν με 4/.4 τρίποντα, σε 13 λεπτά μόστραραν 9/12 και πήγαν στα αποδυτήρια με 10/20.

Όταν ξαναγύρισαν στον αγωνιστικό χώρο έκαναν το χατίρι του… Αλεξ Μουμπρού!

Στην ανάπαυλα ο προπονητής της Βαλένθια δήλωσε ότι «αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κατεβάσουμε τα ποσοστά και την παραγωγικότητα τους στα τρίποντα» και η ευχή του έπιασε: μέχρι το 33^ο λεπτό ο Παναθηναϊκός είχε 0/6 τρίποντα, ωστόσο σε πείσμα της παροδικής ατζαμοσύνης του από την περίμετρο, η διαφορά αντί να μειωθεί, αυξήθηκε και από το +18 (36-18), καβάλησε τους 30 (58-38).

Εάν μέχρι εκείνη τη στιγμή κάποιος μπορούσε τάχα να εγκαλέσει τους οικοδεσπότες για μονοδιάστατο μπάσκετ, για τζογαδόρικο παιχνίδι και για απροθυμία να βάλουν τα κορμιά τους, να σπρώξουν και να σπρωχτούν μέσα στο βαμμένο, ασφαλώς έλαβε μια πειστική διάψευση!

Οι Σέλτικς και οι Μπακς, η ζώνη και ο Σαίξπηρ

Ακολούθησε μια ύφεση α λα Σέλτικς, αποτελεί, κατά πως φαίνεται, ίδιον των τριφυλλοφόρων!

Χθες το βράδυ στη Βοστώνη οι Μπακς επέστρεψαν από το -21 αλλά έφυγαν άπραγοι, ενώ απόψε η Βαλένθια με ένα επί μέρους σκορ 13-3 μείωσε τη διαφορά στο -9 και όταν κτύπησε το καμπανάκι ο Παναθηναϊκός συνήλθε, ανασυντάχθηκε και άφησε στους φιλοξενούμενους τη σκόνη του.

Έπαιξε προφανώς ρόλο η άμυνα ζώνης του Μουμπρού, ίσως συνέβαλε και η ενδόμυχη σιγουριά της νίκης που συνήθως επιφέρει χαλάρωση και επανάπαυση, αλλά, όπως έγραψε και ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, «τέλος καλό, όλα καλά».

Στην προκειμένη περίπτωση, τέλος καλά, όλα πολύ καλά!

Ταμάμ, όπως λένε και στην πατρίδα του Εργκίν Αταμάν.

Εμείς πάλι, εδώ στην Ελλάδα έχουμε την παροιμιώδη έκφραση «το καλό το παλικάρι ξέρει άλλο μονοπάτι», το νόημα της οποίας τήρησε ο Παναθηναϊκός, αλλάζοντας βιολί στο δεύτερο ημίχρονο.

Οι δυο τεχνοτροπίες και τα παράσημα

Πέραν τούτου που δηλώνει και τον χαμαιλεοντισμό (ως προς τη δυνατότητα προσαρμογής στις εκάστοτε διαμορφούμενες συνθήκες), οι Πράσινοι μάζεψαν και κάμποσα άλλα παράσημα απόψε.

Η νίκη αποτέλεσε συγκερασμό δυο τεχνοτροπιών, είχε κάμποσους «πατεράδες» (εννοώ παίκτες σε ρόλο πρωταγωνιστών, χωρίς κανείς από αυτούς να τινάξει την μπάνκα στον αέρα και να πετύχει career highs) και συν τοις άλλοις επιδαψίλευσε στον Παναθηναϊκό τέσσερις ξεχωριστούς τίτλους τιμής.

Περί τίνων πρόκειται;

• Πρώτα απ’ όλα κατατρόπωσε την καλύτερη άμυνα της EuroLeague (η οποία, παρεμπιπτόντως, στη διαβολοβδμάδα κράτησε τη Ρεάλ στους 76 πόντους και την Μπαρτσελόνα στους 74).

• Δεύτερον, έκανε σούμα 12/29 τρίποντα, σουτάροντας με ποσοστό 41.4% απέναντι σε μια ομάδα η οποία ρίχνει τους αντιπάλους της στο 30% .

Η ουσία, το showtime κι ο ιδρώτας του Σλούκα

• Τρίτον, συνδύασε τη δημιουργία με την εκτέλεση, τον υψηλό δείκτη παραγωγικότητας με την αμυντική αποτελεσματικότητα, τις αρκετές ασίστ (19) με τα λίγα λάθη (10), τη στοχευμένη εξάρθρωση του (περυσινού δήμιου του) Κρις Τζόουνς από τον πασπαρτού Τζέριαν Γκραντ με την επιβολή του δικού του ρυθμού, τη λίμπιντο των περιφερειακών με τη σθεναρότητα των παικτών ρακέτας. την ουσία με το θέαμα, το αποτέλεσμα με τη φαντασμαγορία και τον ρεαλισμό με το showtime.

• Τέταρτον, η συμμετοχική δημοκρατία (SIC) στο παιχνίδι του κατέστησε εξόχως δύσκολη , ου μην και ανέφικτη την επιλογή του MVP, έναν τίτλο τον οποίο με τη λογική του primusinterpares, θαρρώ πως δικαιούται ο Κώστας Σλούκας: σανίδωσε από την αρχή το γκάζι (όντας ο φυσικός και ηθικός αυτουργός για τους πρώτους 13 πόντους), είχε γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα από το τέταρτο λεπτό κιόλας, έφτασε μια ανάσα από το double-double (12 πόντοι, 9 ασίστ) και έγινε ο εγγυητής της τάξης και της… νομιμότητας όταν η Βαλένθια σήκωσε κεφάλι.

Όλα αυτά δεν τα λες ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα.

Στο τέλος της ημέρας ο Παναθηναϊκός ρούφηξε το νέκταρ της νίκης, καθάρισε μια τέταρτη μπουγάδα στη σειρά, έχει πάρει για τα καλά τα πάνω του και –κρίνοντας από τις αντιδράσεις των παικτών του στη διάρκεια του ματς και τη διαδραστικότητα με τον κόσμο- δείχνει πως είναι μια χαρούμενη ομάδα που βγήκε από το τούνελ της εσωστρέφειας και (όπως σημείωσα και στον πρόλογο μου) επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω.