Ο πράσινος σκύλος κυνηγάει την ουρά του

Στην ταινία «1968» την οποία σκηνοθέτησε ο Τάσος Μπουλμέτης πριν από έξι χρόνια και πραγματεύεται τον ιστορικό θρίαμβο της ΑΕΚ στο Κύπελλο Κυπελλούχων υπάρχει ένας υπότιτλος που προήλθε από την ατάκα του προγενέστερου παίκτη της «Βασίλισσας» Νίκου Μπαμπανικολού…

«Κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν»!

Αυτοί ακριβώς συνέβη χθες (3/10) το βράδυ και στο Βερολίνο, μαθές…

Ο Παναθηναϊκός AKTOR νίκησε την Άλμπα Βερολίνου διότι, διάβολε, δεν γινόταν και δεν θα ήταν σωστό να ηττηθεί και να μαγαρίσει τον θρίαμβο που κατήγαγε στο ίδιο γήπεδο πριν από 132 ημέρες.

Η… βεβήλωση, η Μπάγερν και η αδημονία για το ΟΑΚΑ

Για να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα συνιστούσε βεβήλωση της ιστορίας του (sic) και αχαριστία προς τον εαυτό του, αλλά απεφεύχθη και η ζωή συνεχίζεται…

Συνεχίζεται επίσης το… γερμανικό νούμερο των Πρασίνων που μετά τη νίκη τους επί της Άλμπα, θα υποδεχθούν την Μπάγερν Μονάχου σε ένα γήπεδο η εικόνα του οποίου είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό και καλύπτεται από έναν πέπλο μυστηρίου, με αποτέλεσμα να επιτείνεται έτι περαιτέρω και μάλιστα να φτάνει στα όρια του συναγερμού η αδημονία των φιλάθλων.

Εδώ που τα λέμε σε μια διοργάνωση όπως η EuroLeague που συνιστά Μαραθώνιο σε ρυθμό… σπριντ (και υπάρχουν μπόλικοι λόγοι για να δικαιολογήσουν το οξύμωρο σχήμα) κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στη χθεσινή πρεμιέρα…

Το τριπλό κάζο των φαβορί

Μπορεί ο Παναθηναϊκός AKTOR που επέστρεψε σε ένα γήπεδο το οποίο έχει μετατρέψει πλέον σε φετίχ να τη σκαπούλαρε, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με άλλες τρεις ομάδες που αποτελούν κατά το μάλλον ή ήττον διεκδικήτριες του τίτλου και πάντως της πρόκρισης στο Final Four…

Αναφέρομαι στη Ρεάλ Μαδρίτης, στην Μπαρτσελόνα και στην Παρτίζαν Βελιγραδίου που έφυγαν με την ουρά στα σκέλια από το Μόναχο, το Κάουνας και τη Βιτόρια αντιστοίχως και έκαναν κακό ποδαρικό στη σεζόν.

Απέναντι σε μια εκ προοιμίου υποδεέστερη ομάδα που πέρυσι τερμάτισε τελευταία στην κανονική περίοδο, ο Παναθηναϊκός είχε (που λέει ο λόγος) λίγα να κερδίσει και πολλά να χάσει!

Κυριολεκτώ διότι δεν σκότωσε δα και κανένα ανήμερο θεριό, αλλά εάν την πατούσε αυτή η ήττα θα του χάλαγε τη μόστρα και θα τον έβαζε από νωρίς (μετά και την ήττα στον τελικό του ελληνικού SuperCup) σε μια διαδικασία σχετικής εσωστρέφειας.

Ο κυνηγός και το θήραμα

Στο τέλος της ημέρας μέτρησαν η εμπειρία, η κλάση, η ποιότητα, ο πλουραλισμός, οι προσωπικότητες και όλες οι αρετές μιας ομάδας που στάθηκε στην αφετηρία και εκκίνησε με στόχο να υπερασπισθεί τα σκήπτρα της και να πετύχει το repeat.

Εδώ υπάρχει άλλο ένα οξύμωρο σχήμα, διότι ο Παναθηναϊκός εισήλθε στην αρένα ως κυνηγός (του δεύτερου διαδοχικού και του όγδοου στέμματος στην ιστορία του), αλλά και ως θήραμα!

Τον κυνηγούν οι υπόλοιπες 17 ομάδες για να του πάρουν το σκαλπ και –όπως έχει πει η Αμερικανίδα συγγραφέας Τζένιφερ Νίβεν, «είναι καλύτερα να είσαι ο κυνηγός, παρά ο κυνηγημένος, ακόμη κι αν κυνηγάς τον εαυτό σου»!

Τα έβρεξε τα ποδάρια του

Αυτό ακριβώς είναι καταδικασμένος να κάνει εφέτος ο Παναθηναϊκός: να κυνηγήσει τον εαυτό του, σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του!

Ενώπιον 1.000 Ελλήνων φιλάθλων και με τον Ματίας Λεσόρ να ανοίγει λογαριασμό και να πετυχαίνει το πρώτο καλάθι της νέας σεζόν, οι Πράσινοι άλωσαν το Βερολίνο, αλλά τούτο δεν συνέβη αβρόχοις ποσί!

Τα έβρεξαν τα ποδάρια τους στα νερά του ποταμού Σπρι οι επτάκις πρωταθλητές Ευρώπης, όταν οι οικοδεσπότες κατέβασαν τη διαφορά από τη διψήφια τιμή της στους τέσσερις πόντους και μάλιστα δυο φορές (47-51 και 75-79).

Στη δεύτερη περίπτωση και ενώ απέμεναν δυο λεπτά και 17 δευτερόλεπτα για να ακουσθεί η κόρνα της λήξης οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν κατελήφθησαν από πανικό, αλλά στάθηκαν ψύχραιμοι, βρήκαν δυο μεγάλα τρίποντα δια χειρών του (παινεμένου από τον προπονητή του) Κώστα Σλούκα και του Τζέριαν Γκραντ ο οποίος είναι πάντα «λίρα εκατό» και είπαν «auf wiedersehen» στους Βερολινέζους.

Εις το επανιδείν στο ματς του Β΄ γύρου, αλλά μέχρι τότε υπάρχει πολύς δρόμος για να διανυθεί…

Μάζευε κι ας είναι ρώγες!

Πριν από την έναρξη του ματς ο χαρίεις Εργκίν Αταμάν δήλωνε «ενθουσιασμένος που επιστρέφω εδώ απ’ όπου πριν από τέσσερις μήνες έφυγα με μια κούπα στα χέρια»…

Όταν πλέον ήχησε η κόρνα της λήξης παραπονιόταν «διότι δεν τελειώσαμε τη δουλειά νωρίτερα και σε κάποιες φάσεις είχαμε έλλειμμα συγκέντρωσης στην άμυνα», αλλά αναγνώρισε επίσης ότι «στην παρούσα φάση μετρούν οι νίκες».

Δεν έχει άδικο ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης: στην παρούσα φάση και μέχρι οι ομάδες να βρουν ρυθμό και να στρώσουν μετρούν οι νίκες και τα φασούλια με τα οποία γεμίζουν τα σακούλια!

Η άλλως πως, μάζευε κι ας είναι πράσινες (δηλαδή ακόμα άγουρες) ρώγες!

Οι ομάδες κτίζουν τον χαρακτήρα και (όπως λένε και οι Αμερικανοί) τις συνήθειες τους μέσα από τη ροή των αγώνων και την εξέλιξη της διοργάνωσης και μέχρι αποδείξεως του εναντίου τα λάθη και οι αστοχίες διορθώνονται.

Δυο "συν" και ένα "μείον"

Εάν σώνει και καλά θα πρέπει να υπογραμμισθούν ένα καλό και ένα κακό σημάδι από τη χθεσινή αναμέτρηση, πέραν του αποτελέσματος, τα πράγματα είναι απλά και ορατά δια γυμνού οφθαλμού από το φύλλο της στατιστικής…

Ο Παναθηναϊκός έβγαλε ένα φανταστικό ratio μοιράζοντας 21 ασίστ (έναντι των εννέα στον τελικό του SuperCup) και υποπίπτοντας μόλις σε τέσσερα λάθη, ένα το κρατούμενο, λοιπόν…

Στον αντίποδα υστέρησε στα ριμπάουντ, καθόσον «κατέβασε» 12 λιγότερα (28 έναντι 40) ριμπάουντ, αλλά αυτή η διαφορά δεν μέτρησε στην οικονομία του αγώνα, λόγω και της χαμηλότερης δυναμικότητας της Άλμπα.

Τα πειρά(γ)ματα στις πεντάδες και οι κολεγιακές αλλαγές

Κατά τα άλλα συμφωνώ και επαυξάνω με αυτό που έγραψε από χθες το βράδυ ο Γιάννης Φιλέρης και αφορούσε τους πειραματισμούς και τις επιλογές του Αταμάν στη συγκρότηση των πεντάδων, μάλιστα κάποια στιγμή στο πρώτο ημίχρονο βάδισε στα χνάρια των κολεγιακών προπονητών και προέβη σε πέντε μαζεμένες και ταυτόχρονες αλλαγές!

Έχουν τη λογική τους οι δοκιμές, τα πειράματα αλλά και τα πειράγματα των πεντάδων καθόσον και ο ίδιος βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία να διαβάσει και να μάθει την ομάδα του και να ενσωματώσει ομαλά σε αυτήν τον Λορέντζο Μπράουν ο οποίος έχει παραδεχθεί από μόνος του δυο φορές μέχρι στιγμής ότι «ψάχνω τον ρυθμό μου», τον Ομέρ Γιούρτσεβεν και τον Τσέντι Οσμάν.

Η αξία της κοντής μνήμης

Στο τέλος βεβαίως καθάρισαν την μπουγάδα οι συνήθεις ύποπτοι, η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και οι Πράσινοι έκαναν το πρώτο από τα καμιά τριανταριά βήματα που απαιτούνται για το επίδοξο repeat.

Σε μια μακρόσυρτη διοργάνωση όπως η EuroLeague εκτός όλων των άλλων προαπαιτούμενων, είναι επίσης χρειαζούμενη και εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη, η κοντή μνήμη…

Είτε νικά μια ομάδα, είτε χάνει δεν έχει τον χρόνο και την πολυτέλεια να στέκεται για πολύ πάνω από το αποτέλεσμα, ούτε να επηρεάζεται συναισθηματικά από αυτό, αλλά οφείλει να κοιτάζει προς τα εμπρός.

Τόσο απλό, μα τόσο απαραίτητο!