Ο Σλούκας στα χνάρια του Σιγάλα και του Νάκιτς

Στην καριέρα του ο Κώστας Σλούκας έχει ξαναβάλει νικητήρια buzzer beater και μάλιστα το τρίποντο με το οποίο ξέρανε στις 10 του περασμένου Φεβρουαρίου την Εφές στο Νέο Φάληρο τού προσπόρισε το βραβείο για τη «Magic Moment» της σεζόν.

Το κακό είναι ότι μετά από τρεισήμισι μήνες στο Βελιγράδι πήρε το αίμα του πίσω ο Βασίλιε Μίτσιτς και για ένα τέτοιο σουτ οι Πειραιώτες απώλεσαν την ευκαιρία να παίξουν στον τελικό του Final Four.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν.

Στην καριέρα του ο Σλούκας έχει ξαναβάλει επίσης το ίδιο καλάθι κόντρα όχι σε αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ, αλλά της Φενέρμπαχτσε με την Μπάγερν Μονάχου.

Δυο τα κρατούμενα, λοιπόν.

Το déjà vu στη συλλογική μνήμη

Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο κρατούμενο για να δέσει το γλυκό του χθεσινού θριάμβου του Ολυμπιακού και να τοποθετήσει το καλάθι του Σαλονικού γκαρντ στην κατηγορία των déjà vu και σε περίοπτη θέση της λεγόμενης συλλογικής μνήμης.

Τι εννοώ;

Ε, λοιπόν, το ίδιο μαχαίρι σε in extremis καταστάσεις έμπηξαν στην καρδιά της Βασίλισσας στο παρελθόν και ο Φράνκο Νάκιτς και ο Γιώργος Σιγάλας!

Στο χρονικό των αγώνων πασών των ελληνικών ομάδων απέναντι στην... Αυτής Μεγαλειότητα, οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι σε μια αλήστου μνήμης βραδιά πριν από 29 χρόνια παρά έναν μήνα.

Μέχρι τότε –επί τριάντα συναπτά έτη- καμιά ελληνική ομάδα δεν είχε καταφέρει να αλώσει το καστιγιάνικο κάστρο, αλλά καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!

Το ημερολόγιο λοιπόν έδειχνε 24 Νοεμβρίου του 1993, όταν οι Πειραιώτες πέτυχαν μια από τις πιο διθυραμβικές νίκες της ιστορίας τους.

Ένα άπιαστο όνειρο στη Μαδρίτη

Δεν επρόκειτο βεβαίως για νίκη που τους έστεψε πρωταθλητές Ευρώπης (όπως εκείνη στον τελικό του 2013 στο Λονδίνο) ωστόσο για τα δεδομένα της εποχής ένα τέτοιο κατόρθωμα έμοιαζε με ένα άπιαστο όνειρο.

Τριάμισι λεπτά πριν από τη λήξη οι Μαδριλένοι προηγήθηκαν με 54-48, αλλά ο Ολυμπιακός δεν το ‘βαλε κάτω και άρπαξε τη νίκη, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, όπως έλεγε στη μετάδοση του ΑΝΤ1 ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος.

Μάλιστα σε κάποια στιγμή που οι διαιτητές σφυρίζουν ανύπαρκτο φάουλ του Παναγιώτη Φασούλα στον Αντόνιο Μαρτίν, ο «Μουσάτος» βάζει τα γέλια και λέει «θα τρελαθούμε τελείως»!

Απορώ μάλιστα που δεν είπε τη συνηθισμένη ατάκα του «είναι να γελάει κανείς» ή δεν... έσκουζε όπως στις 2 Δεκεμβρίου του 1987 στο Palau Blaugrana, όταν οι διαιτητές επιδίωξαν να κλέψουν τη νίκη του Αρη επί της Μπαρτσελόνα!

Ο ζογκλέρ Ζάρκο και το... ντου του Σιγάλα

Απέναντι στη ζώνη 2-3 που έστησε ο Κλίφορντ Λουκ, ο Ζάρκο Πάσπαλι πρώτα πέτυχε ένα ζογκλερικό καλάθι για το 54-53 (μετά την τάπα του Φασούλα στην άμυνα) και στο καπάκι έβαλε τον Ολυμπιακό μπροστά με δυο πόντους (54-56).

Ο Τζόε Αρλάουκας με μια βολή μείωσε σε 55-56, ενώ στα 19΄’’ ο Φράνκο Νάκιτς αστόχησε από τη γραμμή της προσωπικής για να ακολουθήσει στα επτά δευτερόλεπτα το καλάθι του Αρβιντας Σαμπόνις, με το οποίο η Ρεάλ βρέθηκε πάλι μπροστά με 57-56.

Από εκεί και πέρα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Ο Πάσπαλι αστοχεί σε λέι απ, ο Φασούλας ρίχνει κάτω τον Λάσα, αλλά στο μεταξύ είχε κολλήσει το χρονόμετρο και η κατοχή ανήκει στον Ολυμπιακό.

Μετά το τάιμ άουτ ο Αντώνης Σταμάτης κατεβάζει την μπάλα, τη δίνει στον Γιώργο Σιγάλα που εφορμά προς τη ρακέτα της Ρεάλ και ενώ μηδενίζεται το χρονόμετρο κάνει το τζαμπ σουτ μπροστά στον Χοσέτσου Μπιριούκοφ ο οποίος μάλιστα γλιστράει και γράφει το 57-58.

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

ΡΕΑΛ: Λάσα, Σάντος, Μπιριούκοφ 10, Αρλάουκας 12, Αντούνεθ 5, Σαμπόνις 12 (13ρ.), Καργκόλ 7, Αντ. Μαρτίν 11.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Μπακατσιάς 2, Σιγάλας 4, Καμπούρης 2, Πάσπαλι 26 (9/16δ., 2/4τρ., 2/4β., 8ρ.), Νάκιτς 3, Φασούλας 6, Τόμιτς 6, Τάρπλεϊ 9 (9ρ., 3/14 σουτ)

Ιωαννίδης: «Δεν είμαι ανθρωποφάγος»

Το τι έγινε στο γήπεδο με το που σκόραρε ο Σιγάλας και ακούσθηκε η κόρνα της λήξης φαίνεται στο βίντεο, ωστόσο το μεγάλο γλέντι έγινε τις μεταμεσονύκτιες ώρες στο ξενοδοχείο «Havana», όπου είχε καταλύσει η αποστολή και –προς γενική κατάπληξη και επιβεβαίωση του α λα «Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ» προφίλ του-- ο Γιάννης Ιωαννίδης κάλεσε και τους δημοσιογράφους, «για να πιούμε ένα ουίσκι και να μη λέτε ότι είμαι... ανθρωποφάγος»!

Αυτή η επίθεση αγάπης προς τους δημοσιογράφους είχε αρχίσει νωρίτερα στο γήπεδο, όπου κατά παράβαση του εθιμικού δικαίου του μάς φώναξε «να βγάλουμε μια φωτογραφία για να θυμόμαστε αυτή την ιστορική νίκη»!

Εχει πλάκα αυτό το ενσταντανέ διότι το σιελ πουκάμισο που φοράει είναι βρεγμένο από τα μπουγέλα μέσα στα αποδυτήρια και το χαμόγελο του είναι τόσο εύγλωττο, ώστε τα σχόλια περιττεύουν...

Μετά από 29 χρόνια όλοι όσοι εικονιζόμαστε–και μάλιστα οι περισσότεροι με γραβάτα και σακάκι- έχουμε μεγαλώσει πολύ, αλλά ευτυχώς είμαστε γεροί και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στο μετερίζι: από αριστερά προς τα δεξιά, ο Παντελής Διαμαντόπουλος, ο Γιάννης Ψαράκης, ο Νίκος Παπαδογιάννης, η αφεντιά μου, ο Δημήτρης Καρύδας, ο Σπύρος Καβαλιεράτος και ο Γιώργος Σηφάκης.

Δεν ξέρω εάν οι δημοσιογράφοι που συνοδεύουν τον Ολυμπιακό στην τωρινή τουρνέ στην Ισπανία έβγαλαν selfie με τον Μπαρτζώκα, αλλά εάν κάποιος είχε αυτή την πρόνοια, μετά από τριάντα χρόνια η φωτογραφία ασφαλώς θα έχει μουσειακή σημασία!

Τα τρία δευτερόλεπτα και το κτύπημα του Νάκιτς

Δυο μήνες αργότερα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο αγώνας του Β’ γύρου εξελίχθηκε επίσης σε θρίλερ και κρίθηκε στην παράταση με το εφεξής καλούμενο «καλάθι- φάντασμα» του Φράνκο Νάκιτς!

Η λήξη της κανονικής διάρκειας του βρήκε τις δυο ομάδες ισόπαλες στους 66 πόντους, ενώ εννέα δευτερόλεπτα πριν από το τέλος της παράτασης με το σκορ στο 73-73 ο Μίλαν Τόμιτς πάσαρε την μπάλα στον Ρόι Τάρπλεϊ που σούταρε από τη γωνία κι αστόχησε.

Εκεί βρέθηκε ως από μηχανής θεός ο Φράνκο Νάκιτς, ο οποίος έχασε την πρώτη ευκαιρία, αλλά ξαναπήρε το επιθετικό ριμπάουντ και σκόραρε σε νεκρό χρόνο για το 75-73 με τους Μαδριλένους να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να κατηγορούν τους διαιτητές (Ντέιβιντ Ντάγκαν, Καρλ Γιούνγκεμπραντ), τον κομισάριο και τα μέλη της γραμματείας ότι συνωμότησαν και υπήρξαν συνένοχοι στην κλοπή!

Τι είχε συμβεί; Το χρονόμετρο κόλλησε για τρία δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να προλάβει ο Νάκιτς να εκτελέσει το δεύτερο και εντέλει νικητήριο σουτ!

Πρωταγωνιστές σε αυτό το το δραματικό ματς ήταν για μεν τον Ολυμπιακό ο Ρόι Τάρπλεϊ (26π., 16ρ.), ο Ζάρκο Πάσπαλι (18π., 6ρ.) και ο Παναγιώτης Φασούλας (12π., 7ρ.), για δε τη Ρεάλ ο Αρβιντας Σαμπόνις (15π., 9ρ., 4ασ.), ο Τζόε Αρλάουκας (14π., 4ρ.) και ο Αντόνιο Μαρτίν (14π., 4ρ.).

Το μότο των λοκατζήδων και το... Κόκκινο Ακρωτήρι

Ο Ολυμπιακός λοιπόν νίκησε χθες. Νίκησε διότι τόλμησε, υιοθετώντας το νόημα της αποφθεγματικής ρήσης «Ο τολμών νικά».

Επίτηδες το γράφω αυτό διότι, ως γνωστόν, το εν λόγω ρητό αποτελεί το (κεντημένο κιόλας στη στολή τους) μότο των λοκατζήδων.

Στις καταδρομικές επιχειρήσεις επιδίδονται οι λεγάμενοι, μια τέτοια έφεραν εις πέρας χθες και οι Πειραιώτες!

Ο Ολυμπιακός λοιπόν τόλμησε να μη φοβηθεί, ου μην και να αψηφήσει το μέγεθος του φοβιστικού σκιάχτρου που λέγεται Εντι Ταβάρες.

Ο σέντερ της Ρεάλ είναι από το Πράσινο Ακρωτήρι, αλλά χθες είδε τους αντιπάλους του να του επιτίθενται κατά κύματα και στο τέλος της βραδιάς η μαδριλένικη ρακέτα έγινε Κόκκινο Ακρωτήρι!

Βλέποντας την τελευταία φάση, με τον Σλούκα να σκοράρει κάτω από τις... μασχάλες του Ταβάρες μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή της ελληνικής μυθολογίας...

Ο Σλούκας και ο... Ούτις!

Στην Οδύσσεια ο Όμηρος βάζει στο σενάριο του τον σαραντάπηχο και άγριο Κύκλωπα Πολύφημο που αιχμαλώτισε τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του σε μια σπηλιά και άρχισε να τους καταβροχθίζει τον έναν μετά τον άλλον...

Μετά το έκτο... γεύμα του ο πολυμήχανος Οδυσσέας του έμπηξε ένα πυρακτωμένο παλούκι στο μάτι, τον τύφλωσε και κατάφερε να δραπετεύσει μαζί με τους υπόλοιπους διασωθέντες.

Όταν ο λαβωμένος Πολύφημος ρώτησε τον Οδυσσέα πως τον λένε, ο μυθολογικός βασιλιάς της Ιθάκης του απάντησε «Ούτις».

Ούτις σημαίνει κανένας.

Όταν ο Σλούκας «τύφλωσε» τον Κύκλωπα της Ρεάλ και πέτυχε το νικητήριο καλάθι, δεν χρειαζόταν να του δώσει ψεύτικο όνομα ή παρατσούκλι.

Τον λένε Σλούκα και ο Ταβάρες τον ξέρει καλά...

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ο Ολυμπιακός αρχειοθέτησε την τρίτη νίκη του σε ισάριθμα ματς της Ευρωλίγκας και επιφυλάσσεται δια περαιτέρω.

Ασφαλώς δεν είναι ούτε τέλειος, ούτε ανίκητος και η ευφορία του θριάμβου δεν παρέσυρε τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ούτε κρύβει από το χαλί κάποια ζητηματάκια που επισήμαναν και ο ίδιος και οι παίκτες του.

«Τόσο φορμάρισμα, τόσο νωρίς. Τρομάζω»!

Στην παρούσα φάση όμως, προϊούσης της ισπανικής (όχι υποχώρησης, αλλά) προέλασης μου έρχεται στο μυαλό και κάτι άλλο...

Όταν ο συχωρεμένος ο Γιάννης Τσαρούχης είδε, λέει τα έργα του δεκαεπτάχρονου καλλιτέχνη (και μετέπειτα σκηνοθέτη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων) Δημήτρη Παπαϊωάννου έμεινε να τα κοιτάζει σαν χάνος!

Ποιος ο Τσαρούχης!

Όταν συνήλθε από το σοκ μολόγησε τα συναισθήματα του με πέντε λέξεις...

«Τόσο ταλέντο, τόσο νωρίς. Τρομάζω»!

Στην προκειμένω περίπτωση πολλοί μπορεί να έχουν ήδη τρομάξει με το «τόσο φορμάρισμα, τόσο νωρίς» του Ολυμπιακού!