Ο βασιλεύς των Ιουδαίων και των Αθηναίων

Eχω όπως συμβαίνει με πλείστους όσους ανθρώπους του μπάσκετ έναν τεράστιο φάκελο που αφορά τον νέο προπονητή του Παναθηναϊκού.

Τον έχω από τότε που δεν ήταν ακόμα παίκτης του Παναθηναϊκού, είκοσι δυο χρόνια πριν.

Τον άνοιξα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν είχαν αρχίσει να φτάνουν τα σκάγια από το Γκιβατάιμ!

Αυτά τα σκάγια ξανάρχονται τώρα προς Αθήνα μεριά και –για να βάλω από την αρχή μια εύθυμη και συνάμα γλυκιά πινελιά-κατευθύνονται προς την οδό Καποδιστρίου.

Είναι κιόλας κοντινή η απόσταση, οπότε το θεωρώ βέβαιο πως προτού αριβάρει στο ΟΑΚΑ, ο Κάτας θα κάνει μια στάση στο ζαχαροπλαστείο του Ανδριά στη Νέα Ιωνία για να ανεβάσει το ζάχαρο του!

Δεν έχει πρόβλημα βεβαίως ανέκαθεν ήταν αδύνατος, σαν τσίχλα, που λέμε, οπότε ένα προφιτερόλ παραπάνω δεν θα του κάνει δα και κακό!

Θα του φτιάξει κιόλας τη γεύση μετά το τσιγάρο, χώρια που η τρέχουσα κατάσταση του Παναθηναϊκού θα τον κάνει να τα καπνίζει δυο δυο και να ρουφάει τον καπνό μέχρι τις πατούσες!

Είχα γράψει γι’ αυτή την αδυναμία του Οντεντ, όταν ο Παναθηναϊκός έφερε τον Σέλβιν Μακ, αλλά δεν είναι ο μόνος (ελληνικός) γαστριμαργικός πειρασμός στον οποίο υποκύπτει άνευ αντιστάσεως.

Ο Κάτας είναι ένα εξέχον μέλος του συνδέσμου Ελληνοισραηλινής φιλίας: έγινε τέτοιο από τότες που ήρθε εδώ για να παίξει στον Παναθηναϊκό και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αυτή η αγαπησιάρικη σχέση μεγαλώνει και πάει.

Η ΣΥΝΤΕΚΝΙΑ, Η ΜΠΛΟΥΖΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΑ

Το γράφω αυτό διότι πέρα από τη θητεία του στον Παναθηναϊκό (1999-2001), που διεκόπη βιαίως και σηματοδότησε κιόλας το πρόωρο τέλος της καριέρας του σε ηλικία μόλις 27 ετών, ο Οντεντ κουβαλάει και τη συντεκνιά του με τον Γιώργο Καλαϊτζή.

Βάφτισε τη μεγάλη κόρη του, το καλοκαίρι του 2004 στη Σαντορίνη, αλλά είχε προηγηθεί μια άλλη στιγμή που τους ένωσε.

Αυτή εκτυλίχθηκε και έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη το βράδυ της 20ής Απριλίου του 2000 στα αποδυτήρια του γηπέδου στην Πυλαία, μόλις έληξε ο τελικός του Final 4ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τη Μακαμπί.

Τότε βάδισε στα χνάρια του Ντάστιν Χόφμαν και παρουσίασε τη δική του εκδοχή στην (βραβευμένη με έξι Οσκαρ) ταινία «Κράμερ εναντίον Κράμερ», ο Κάτας μπήκε στα αποδυτήρια και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει την ιδρωμένη φανέλα του και να την βάλει ο ίδιος με τα χέρια του στον Καλαϊτζή, που τότε βρισκόταν στα πιτς, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού και φορούσε μια μπεζ ζακέτα.

Ο Κάτας γεννήθηκε Ισραηλινός, αλλά με τόσες δυνατές σχέσεις, αδερφικές φιλίες και νταλαβέρια που έχει με την πάρτη μας, κοντεύει να δηλώνει Έλληνας.

Έλληνας δεν γεννιέσαι μονάχα, γίνεσαι κιόλας και ελόγου του έγινε μετά χαράς, άλλωστε το πρώτο ταξίδι του στο εξωτερικό το 1991 , σε ηλικία 17 ετών, το έκανε στη... Κομοτηνή, συμμετέχοντας με την Εθνική ομάδα της πατρίδας του στο Eurobasket παίδων, αντιμετωπίζοντας μάλιστα τον Αλβέρτη, τον Λιαδέλη, τον Μασλαρηνό, τον Νικολαϊδη και τον Κικίλια!

Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα όταν υπέγραψε στον Παναθηναϊκό και γύρισε στο σπίτι του, τα πρώτα δώρα που έκανε στους γονείς του ήταν κάτι κομπολόγια που αγόρασε από το Μοναστηράκι και τους έκανε κιόλας μαθήματα στο τάβλι!

Αμ’ το άλλο; Μεγάλωσε, όπως πολλοί Ισραηλινοί της γενιάς του, ακούγοντας Νταλάρα και Γλυκερία!

ΣΑΝ ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ

Στις 24 Σεπτεμβρίου που τα τρώγαμε, τα πίναμε και τα... καπνίζαμε στην ταβέρνα του Όθωνα στο Ρέθυμνο, παρόντος και του Τζέιμς Φελντέιν, μου μέτρησε πόσα ταξίδια είχε κάνει στην Ελλάδα μέσα σε 15 μήνες και έχασε τον λογαριασμό.

Τελ Αβίβ-Αθήνα και τούμπαλιν, σαν το δρομολόγιο Παγκράτι-Κολιάτσου ένα πράγμα!

Αυτά τα απανωτά σούρτα φέρτα άρχισαν τον Ιούλιο του 2017 με το Eurobasket Νέων στο Ηράκλειο και συνεχίσθηκαν τον Νοέμβριο με τον αγώνα Ελλάδα-Ισραήλ στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Τον Αύγουστο (του 2018) έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην Κρήτη, ενώ τον Σεπτέμβριο ξαναγύρισε με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ για τρεις φιλικούς αγώνες στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο.

Στις 10 Οκτωβρίου γιόρτασε τα γενέθλια του στο ΟΑΚΑ, αντιμετωπίζοντας την ΑΕΚ στην πρεμιέρα του Basketball Champions League και μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν προξενεί καμιά έκπληξη το γιατί του τρέχουν τα σάλια όταν βλέπει σε ένα τραπέζι τα χόρτα και το τζατζίκι!

Άλλωστε για πολλά χρόνια δεν έπινε άλλο καφέ, παρά μόνο φραπέ!

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο Ρέθυμνο και κάναμε άλλη μια συνέντευξη, η κουβέντα γύρισε ξανά σε εκείνη τη νύχτα.

Εκεί η νύχτα (Παναθηναϊκός-Μακαμπί 73-67) είναι όλη του η ζωή.

Η ζωή του όλη είναι (όχι ένα τσιγάρο, όπως έλεγε ο Ακης Πάνου, αλλά) ένα κλάμα!

Ο ΚΑΤΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΟΝΤΕΝΤ

Μεσούντος του εβραϊκού Πάσχα (Πεσάχ), ο χαρισματικός Ισραηλινός γκαρντ βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να σκοτώσει την ομάδα της καρδιάς του μαζί με τον εαυτό του!

Ο Κάτας σκότωσε τον Οντεντ!

Πράγματι ο Κάτας αποδείχτηκε υπέρτερος του («τσαόβ», που σημαίνει «κίτρινος», όπως τον αποκαλούσαν διαρκώς οι Ισραηλινοί) Όντεντ και σφράγισε την πορεία του Παναθηναϊκού προς τη Γη Χαναάν, σκοράροντας 17 πόντους στον τελικό, με 0/1 δίποντο, 2/3 τρίποντα και 11/14 βολές.

Οι σκηνές που εκτυλίχτηκαν στη λήξη του τελικού και ενώ ο Φραγκίσκος Αλβέρτης σήκωνε το τρόπαιο, έμοιαζαν βγαλμένες από τη...Δευτέρα Παρουσία!

Ο Κάτας έκλαιγε, καθώς αποθεωνόταν τόσο από τους Ελληνες, όσο και από τους συμπατριώτες του, ενώ στο αμέσως επόμενο κλικ έγειρε κλαίγοντας στον ώμο της μητέρας του, ακούγοντας το παραδοσιακό εβραϊκό «τραγούδι της μάνας», που έψαλαν οι Ισραηλινοί.

«Μάνα που με ανέθρεψες, με μεγάλωσες, με έκανες γενναίο άντρα»!

«Αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό έχω βιώσει» μου εκμυστηρεύθηκε και δεν είχε άδικο.

Σε εκείνο τον τελικό ο Κάτας έμοιαζε με ήρωα αρχαίας τραγωδίας.

Ιδού η δική του διήγηση.

«Έζησα την απόλυτη σύγχυση, ούτε ξέρω πώς κατάφερα να τη διαχειριστώ. Ήμουν παίκτης του Παναθηναϊκού και έπρεπε να σκοτώσω τη μεγάλη αγάπη μου, τη Μακαμπί. Ποτέ άλλοτε δεν έχω βρεθεί σε τέτοια πίεση και απορώ πώς δεν κλάταρα».

Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε μια ώρα αργότερα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», απ’ όπου αναχωρούσαν η αποστολή του Παναθηναϊκού με προορισμό την Αθήνα και καραβάνια των φιλάθλων της Μακαμπί.

«ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ»

«Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο, πήγα να κατέβω πρώτος από το λεωφορείο και έπαθα σοκ. Αντίκρισα μια κίτρινη λαοθάλασσα και κοκάλωσα. Ήρθε τότε ο Μάνος Παπαδόπουλο, με έπιασε από το μπράτσο, με ξανατράβηξε μέσα και μου είπε ότι θα ζητούσαν από την αστυνομία να δημιουργήσει ένα διάδρομο μέχρι μέσα και να με προστατεύσει. Τον καθησύχασα ότι δεν κινδύνευα και προχώρησα»

Μόλις κατέβηκε από το λεωφορείο, προτού προλάβει να κάνει δυο βήματα ο Οντεντ βρισκόταν δακρυσμένος στα χέρια των συμπατριωτών του που τον αποθέωναν και τον περιέφεραν σαν να ήταν ο βασιλεύς των Ιουδαίων!

«Αυτό ήταν τρομερό σοκ. Σκέτη ανατριχίλα. Μια στιγμή που δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μου».

Λίγο καιρό αργότερα, ο Κάτας βρέθηκε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Άτιμο (αριστερό) γόνατο, δεν το έσωσαν ούτε οι τέσσερις εγχειρίσεις που έκανε και εντέλει αναγκάστηκε να πει το αντίο σε ηλικία μόλις 27 ετών.

«Δεν ξέρω εάν όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο» μου είπε πρόπερσι ο Κάτας ο οποίος εάν δεν έμπλεκε με το μπάσκετ, θα γινόταν καθηγητής μαθηματικών (με τα οποία είχε τρέλα εξ απαλών ονύχων), ενώ έχει ως μότο της Ζωής του το «μην αφήσεις τίποτε στη ζωή σου να πάει χαμένο».

«Προσπάθησα πολύ να ξαναγυρίσω στο γήπεδο, αλλά ήταν αδύνατο. Πονούσε το πόδι μου, αλλά πιο πολύ πονούσε η καρδιά μου με αυτή την ατυχία. Τότε δεν περνούσε από το μυαλό μου η ιδέα να γίνω προπονητής, αλλά τελικά το προπονητιλίκι έγινε το φάρμακο που θεράπευσε τον πόνο μου».

Η υπόθεση του τραυματισμού του Κάτας είναι στην κυριολεξία μια πονεμένη ιστορία!

ΤΟ ΣΟΚ ΣΤΗ ΡΟΓΚΛΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Ο Οντεντ κτύπησε το καλοκαίρι του 2000 στη Ρόγκλα, όπου έκανε την προετοιμασία του ο Παναθηναϊκός, ερήμην του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος εκείνες τις μέρες βρισκόταν στο Σίδνεϊ με την εθνική ομάδα της Σερβίας.

Η ειρωνία της τύχης είναι ότι εκείνες τις μέρες βρισκόταν στη Ρόγκλα και ένας από τους μέντορες του και τους ανθρώπους που έμειναν με ανοικτό στόμα όταν τον πρωτοείδαν να παίζει.

Ο Σβι Σερφ, τότε προπονητής στην τωρινή ομάδα του Κάτας, τη Χάποελ Ιερουσαλήμ.

«Τη μέρα που χτύπησε και γύρισε στο ξενοδοχείο, προτού γυρίσει στην Αθήνα, τον είδα και ένιωσα έναν κόμπο στην καρδιά. Καταλάβαινε ότι επρόκειτο για έναν σοβαρό τραυματισμό, αλλά δεν διανοούνταν ότι θα απέβαινε μοιραίος για την καριέρα του».

Όταν ο Σερφ αναφέρεται στον νέο προπονητή του Παναθηναϊκού, δεν τον αποκαλεί ούτε Οντεντ, ούτε Κάτας...

Τον λέει «πρίγκιπα»!

«Τον είδα για πρώτη φορά όταν ήταν 14 χρονών και έπαθα πλάκα με την επαφή που είχε με την μπάλα και το πώς σκόραρε. Τέτοια ταλέντα βγαίνουν ένα στο εκατομμύριο»!

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Πριν από τον τραυματισμό του στη Ρόγκλα, ο Κάτας είχε περάσει άλλες δυο δύσκολες στιγμές στην καριέρα του, αμφότερες στην Αμερική.

Το καλοκαίρι του 1996 ταξίδεψε στο Σποκέιν της Γουάσιγκτον, με την προοπτική να ενταχθεί στην κολεγιακή ομάδα του Γκονζάγκα, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ντορόν Σέφερ, που έπαιζε τότε στο Κονέκτικατ.

Τα πράγματα δεν του ήρθαν, όπως τα προσδοκούσε και μετά από μερικές εβδομάδες επέστρεψε στη Μακαμπί , παρέα με τον Σέφερ και τέθηκαν αμφότεροι στη διάθεση του Σερφ, ο οποίος αναλάμβανε ξανά την τεχνική ηγεσία της «ομάδας του λαού».

Λίγους μήνες αργότερα με την Εθνική ομάδα του Ισραήλ, στον πάγκο της οποίας καθόταν επίσης ο Σερφ, ο Οντεντ βγήκε πρώτος σκόρερ στο Eurobasket στην Ισπανία σκοράροντας κατά μέσο όρο 22.0 πόντους σε κάθε αγώνα.

Το επόμενο καλοκαίρι (1998) ο Κάτας βρέθηκε ξανά στην Αμερική, αλλά και πάλι δεν του έκατσε η προοπτική να παίξει όχι πλέον στο NCAAΑ, αλλά στο ΝΒΑ.

Αυτή τη φορά στάθηκε άτυχος, καθόσoν έπεσε στην περίπτωση του lock out με αποτέλεσμα να ξεροσταλιάζει επί δυο μήνες έξω από το Madison Square Garden, μπας και υπογράψει το συμβόλαιο του στους Νικς, αλλά τζίφος.

Ο Οντεντ είναι ένας πολλώ λογιώ ξεχωριστός τύπος: ξεχωριστός ακόμη και λόγω της ετεροχρωμίας των ιρίδων των ματιών του!

Το πόσο ξεχωριστός (προπονητής) μπορεί να αποδειχθεί στον Παναθηναϊκό θα φανεί εν καιρώ τω δέοντι.

Προφανώς το γεγονός ότι προέρχεται από την Ιουδαία, δεν σημαίνει ότι θα αποβεί σώνει καλά ένας Μεσσίας, χώρια που με τα ζόρια των Πρασίνων στη θέση του πλέι μέικερ, ίσως θα ήταν πιο χρειαζούμενος ως παίκτης, παρά ως προπονητής!

Σε κάθε περίπτωση όποτε ξεμπερδέψει με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και αριβάρει στην Αθήνα, θα είναι ο 13ος προπονητής του Παναθηναϊκού που θα έχει διατελέσει και παίκτης του, ο 11ος ξένος στον πράσινο πάγκο και ο πέμπτος Ισραηλινός στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ.

Υ.Γ.: Έχω κι άλλα και μάλιστα πολλά... ράμματα για τη γούνα του Κάτας, από τη θητεία του στον Παναθηναϊκό και από την καριέρα του στους πάγκους.

Επιφυλάσσομαι να επιστρέψω τις επόμενες μέρες, με τα προπονητικά χούγια του και με τα όσα μου είχε μαρτυρήσει σε μια από τις πιο μεστές συνεντεύξεις της καριέρας μου, τον Μάιο του 2000.