Οποιανού παίκτη τη φανέλα αποφασίσει προσεχώς η ΕΟΚ να αποσύρει, δεν πρέπει να είναι αυτή με το Νο 7 του Βασίλη Σπανούλη... Δεν πρέπει διότι τη φορά, την τιμά και την φυλάει σαν εικόνισμα (του ειδώλου του) ένας συνονόματος του, που φρόντισε κιόλας να τον βγάλει απόψε από τη δύσκολη θέση...

Ο Βασίλης ο Τολιόπουλος!

Ή μάλλον ο Βασίλης ο... Πιστολιόπουλος και δεν συμμαζεύεται!

Το πώς μέσα σε ένα βράδυ, απόντων του Μήτογλου, του Παπανικολάου, του Γουόκαπ και του Λαρεντζάκη, ο γκαρντ του Άρη κατάφερε να πάρει τα κλειδιά της ομάδας η ψυχούλα του το ξέρει: η ψυχούλα του και συνάμα η μεγάλη ψυχή του, αλλά η κουβέντα δεν τελειώνει εδώ...

Το πάει το γράμμα εξπρές και συστημένο

Τουναντίον εδώ αρχίζει για τον ίδιο, για τον Σπανούλη και για την Εθνική ομάδα που προφανώς συνειδητοποιεί ότι αίφνης κτύπησε φλέβα χρυσού με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όταν θα παραταχθεί πλήρης και ο λεγάμενος θα θέλει, θα πρέπει και θα μπορεί να αποδείξει ότι το πάει το γράμμα!

Το πάει και μάλιστα εξπρές και συστημένο, σε κάθε δυνητικό παραλήπτη.

Ως γνωστόν, ρέπω προς την υπερβολή, ενίοτε και προς την ιεροσυλία, οπότε μπορώ να γράφω ό,τι κατεβάσει η γκλάβα μου!

Στην καριέρα του με την Εθνική ομάδα ο Νίκος Γκάλης βρέθηκε δέκα φορές αντιμέτωπος με τους Ολλανδούς, σκοράροντας κατά μέσο όρο 32 πόντους.

Οι 46 πόντοι του Γκάλη και η... αναισθησία

Σε ένα από αυτά τα ματς έβαλε 46, αλλά, διάβολε, ήταν ο Γκάλης!

Ο Γκάλης ήταν ο Γκάλης και ο Τολιόπουλος είναι ο Τολιόπουλος, ο οποίος στις προηγούμενες πέντε συμμετοχές του στην Εθνική είχε κάνει σούμα 18 πόντους, αλλά απόψε έριξε 26 και μάλιστα ξεγυρισμένους, χώρια οι οκτώ ασίστ, τα τρία κλεψίματα, οι 27 βαθμοί αξιολόγησης, οι λυσσασμένες άμυνες (ακόμη και όταν έπρεπε να καμουφλάρει το μειονέκτημα του στις αλλαγές στα σκριν) και πάει λέγοντας.,...

Ο Σπανούλης και κυρίως ο Γκάλης είχαν ένα πλεονέκτημα, αποδεικτικό της κλάσης τους: δεν παρασύρονταν από τον ενθουσιασμό τους, ώρες ώρες τελούσαν σε καθεστώς αναισθησίας, δεν πα’ να καιγόταν το Σύμπαν γύρω τους!

Ο Τολιόπουλος που δεν είναι ούτε Σπανούλης, ούτε Γκάλης παρασύρθηκε μια δυο φορές ευρισκόμενος σε φάση σεληνιασμού από το κρεσέντο του που ανασήκωσε την Εθνική στην τρίτη περίοδο.

Παρασύρθηκε, αλλά επανήλθε στην τάξη, στη νομιμότητα και η μοίρα δικαίως τον διάλεξε για να καθαρίσει τα άπλυτα της μπουγάδας και να εικονογραφήσει το πέρασμα της ελληνικής ομάδας από τη Χάγη.

Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν

Με το σκορ στο 53-53, δυόμισι λεπτά πριν από τη λήξη του τρίτου δεκαλέπτου, έβαλε ένα big three για το προσπέρασμα κι ενώ η Εθνική είχε δεχθεί ένα σερί 17-0 με το οποίο βρέθηκε από το 14-18 στο 31-18.

Ένα το κρατούμενο...

Είχε κι άλλο όμως ο λεγάμενος και μάλιστα αυτό το παρουσίασε κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν του πρώην συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό και νυν προπονητή του στην Εθνική...

Μισό λεπτό προτού ηχήσει η κόρνα της λήξης με το σκορ στο 71-70 κι ενώ μας είχαν ζώσει για τα καλά τα φίδια, ο Τολιόπουλος έκανε την μπάλα... δούλα και υποτακτική του!

Η μπούκα και το λέι απ

Δίκην déjà vu από τα νωπά στη μνήμη έπη του κόντρα στην ΑΕΚ, στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ την πήρε παραμάσχαλα και ο... σώζων εαυτόν σωθήτω: μπούκαρε μέσα στη ρακέτα και με μια επίδειξη δεξιοτεχνίας που περιελάμβανε και μια λανθάνουσα αλλαγή κατεύθυνσης σκόραρε με λει απ για το 71-72 που έμελλε να κλειδώσει τη νίκη.

Στο καπάκι έβαλε το χεράκι του στην καθοριστική ομαδική αμυντική αντίδραση που γέννησε το κάρφωμα του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία....

Με μπροστάρη λοιπόν τον Τολιόπουλο η Εθνική τη σκαπούλαρε, αρχειοθέτησε τη δεύτερη νίκη της σε ισάριθμα ματς του πρώτου "παράθυρου" του EuroBasket 2025 και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω.

Μάζευε κι ας είναι ρώγες!

Ασφαλώς η ραψωδία του Τολιόπουλου δεν καμουφλάρει τα προβλήματα και τα ζόρια που αντιμετώπισε η Εθνική, αλλά, διάβολε, σε αυτή τη φάση με τόσες ελλείψεις και έκτακτες απουσίες (|Αντετοκούνμπο, Μήτρου-Λονγκ) ισχύει αυτό που λέμε για να μην υποτιμηθεί κάτι...

Μάζευε κι ας είναι ρώγες!

Τουλάχιστον η ελληνική ομάδα την έβγαλε καθαρή και δεν την πετσόκοψαν οι Πολωνοί και οι Ολλανδοί, όπως συνέβη με τους πρωταθλητές Ευρώπης Ισπανούς (από τη Λετονία και το Νέλγιο), τους πρωταθλητές κόσμου Γερμανούς (από τη Βουλγαρία), τους παντοκράτορες Αμερικανούς (από την Κούβα) τους Αργεντινούς (από τη Χιλή), τους Λιθουανούς (από την Εσθονία) και πάει λέγοντας...

Η ασπίδα της άμυνας

Πλάκα πλάκα, καλοί είναι και οι 72+74 πόντοι που σκόραρε η Εθνική απέναντι στην Τσεχία και στην Ολλανδία αντιστοίχως: καλοί και πάντως αρκετοί για το 2-0, έστω κι αν η συγκομιδή στο σκορ λογίζεται ως σχετικώς πενιχρή.

Στον αντίποδα η Εθνική "έφαγε" 64+72 πόντους και ασφαλώς περισσότερο από το δόρυ της επίθεσης στηρίχθηκε στην ασπίδα της άμυνας: αυτή είναι προς το παρόν η πανοπλία και η... καβάντζα της!

Προϊούσης της αναμέτρησης ανέκυψαν διάφορα και διαφορετικά προβλήματα: η υστέρηση στα ριμπάουντ (29 έναντι 37), το έλλειμμα στη δημιουργία (14 με 22 οι ασίστ), το κακό ratio συνυπολογιζόμενων των 13 λαθών και κάμποσες στιγμές αδράνειας πότε στο μπροστινό και πότε στο πισινό μέρους του γηπέδου.

Το αλάφιασμα και τα φαντάσματα

Οι Ολλανδοί στο μπάσκετ δεν ήσαν και φυσικά δεν έγιναν «Ιπτάμενοι», όπως στο ποδόσφαιρο, ωστόσο εκμεταλλεύθηκαν τις όποιες ανορθογραφίες παρουσίασε η Εθνική, τη βάρεσαν στο δόξα Πατρί στη δεύτερη περίοδο και την έκαναν να αλαφιάσει για να γραπώσει τη νίκη in extremis.

Σε κάθε περίπτωση, η νίκη είναι... νίκη και ως τέτοια λογίζεται, αποτιμάται και κεφαλαιοποιείται: μια ήττα θα ήταν κατά το μάλλον ή ήττον αδόκητη και μολονότι δεν θα ισοδυναμούσε με τη συντέλεια του κόσμου, θα επέφερε μια σχετική γκρίνια και όλο αυτό κουβεντολόι γύρω από τα φαντάσματα και τις μαύρες βραδιές του παρελθόντος.

Η ζητιανιά στον... Αταμάν, τα σεκλέτια και οι πόθοι

Το μοιραίον εντέλει απεφεύχθη και φρόντισαν γι αυτό κάμποσοι: ο... Πιστολιόπουλος, ο εξαιρετικός Δημήτρης Μωραΐτης που δια μίαν εισέτι φοράν έπαιξε σημαίνοντα ρόλο (και ίσως ζητιανέψει λίγο χρόνο από τον Εργκίν Αταμάν) , ο ξεχασμένος από πολλούς Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης ο οποίος-όπως συμβαίνει συχνά και στον Παναθηναϊκό λειτούργησε ως «σπινθήρας», Γιώργος Παπαγιάννης με τις καίριες παρεμβάσεις του στο φινάλε, ο τίμιος Γιάννης Κουζέλογλου, ο αθόρυβος Μιχάλης Λούντζης έστω για δυο φάσεις.

Ο Τολιόπουλος ήταν στ’ αλήθεια άπιαστος και ώρες ώρες έπαιζε μοναχός του εναντίον όλων, οπότε (όχι η σύγκριση, αλλά) η περιστασιακή αντιστοίχηση με παρελθόντα όργια πρωτίστως του Γκάλη και δευτερευόντως του Σπανούλη στέκει...

Στο τέλος της ημέρας η Εθνική δεν κρίθηκε ένοχη στην πόλη όπου εδρεύει το Διεθνές Δικαστήριο και επιστέφει πίσω αθώα, αγνή, με καθαρό ποινικό μητρώο και με την επιθυμία να διώξει τα σεκλέτια που τη βαραίνουν και να εκπληρώσει τους πόθους της.

Οψόμεθα...