Χθες (19/11) το βράδυ ο Παναθηναϊκός έπαιξε στη Vitoria που σημαίνει νίκη και ενώ η Μπασκόνια κράτησε όρθιο και ατσαλάκωτο αυτό το σημειολογικό λάβαρο, πολύ φοβάμαι πως ελόγου του τείνει να αλλάξει όνομα…

Αντί δηλαδή για Παναθηναϊκός, να συστήνεται ως… ΠαΛΑΘΗναϊκός!

Λάθη. Πολλά λάθη. Λάθη επί λαθών και δεν εννοώ μόνο τα 14 που κατέγραψε η στατιστική και αφορούν τα οφθαλμοφανή πουλήματα της μπάλας και τις ευγενικές και αβίαστες προσφορές κατοχών στον αντίπαλο…

Πέρα από αυτά (μετά κιόλας τα 18 απέναντι στη Βαλένθια) οι Πράσινοι ρέπουν προς όλη τη γκάμα: λάθη στην προσωπική άμυνα, λάθη στην ομαδική άμυνα (ζώνης), λάθη στα ριμπάουντ, λάθη στο διάβασμα των φάσεων και στις δυο άκρες του γηπέδου, λάθη στην ισορροπία, λάθη στο transition και δεν συμμαζεύεται…

Γιορταζόταν, λέει, χθες η παγκόσμια ημέρα των ανδρών, αλλά ο Παναθηναϊκός γιορτάζει άθελα και μετά λύπης του τις συνεχείς ημέρες των λαθών, των κακών αμυνών και των παρελκόμενων ηττών…

Λένε πως το βίντεο και η στατιστική δεν ψεύδονται. Ουδέν αληθέστερον τούτου, έστω κι αν ενίοτε η στατιστική κάνει διάφορες μαλαγανιές και τσιριντσάντζουλες!

Αλλά εδώ, διάβολε, το πράγμα φωνάζει από μόνο του…

ΤΑ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

Φωνάζει και βρομάει σε μια ευρεία κλίμακα εξόφθαλμων στατιστικών εκτροπών με τα νούμερα να είναι αμείλικτα!

Εχουμε και λέμε λοιπόν…

Στους πέντε από τους τελευταίους έξι αγώνες ο Παναθηναϊκός δέχεται πάνω από 80 πόντους και μάλιστα σε αυτή την τουρνέ στην Ισπανία από την οποία γυρίζει λαβωμένος, «έφαγε» 188 σε ογδόντα λεπτά. Προηγουμένως είχε εισπράξει 97 από την Μπαρτσελόνα στην παράταση (σύμφωνοι, μόνο 75 στην κανονική διάρκεια) και 89+80 στο ΟΑΚΑ από την ΤΣΣΚΑ και την Εφές.

Χθες υστέρησε κατά εννέα ριμπάουντ, μοίρασε οκτώ λιγότερες ασίστ, δέχθηκε 13/29 τρίποντα και συν τοις άλλοις έβγαλε για άλλη μια φορά κάκιστο ratio: 19 ασίστ για 18 λάθη στη Βαλένθια, 16 ασίστ για 14 λάθη χθες.

Λέγεται κατά κόρον πως όλο το σύγχρονο μπάσκετ συνίσταται και αποτυπώνεται στις κατοχές, αλλά και αυτό το διέψευσαν χθες οι Πράσινοι που είχαν έξι παραπάνω από δαύτες, αλλά έφαγαν 21 πόντους στον τελικό λογαριασμό.

Το έλλειμμα αυτοσυγκέντρωσης και πνευματικής ισορροπίας διατρανώνεται από τα αλλεπάλληλα σερί και επί μέρους σκορ τα οποία έτρεξαν οι Βάσκοι: δυο φορές από 9-0, ένα 15-4 και ένα 17-2 ως υποσύνολο του 37-14 από τότε που ο Παναθηναϊκός μείωσε σε 50-49 και εντεύθεν…

Βεβαίως το μπάσκετ δεν είναι μόνο αριθμητική και στατιστική. Το μπάσκετ είναι μια ροή πραγμάτων, τα οποία για δεύτερη φορά σε 48 ώρες ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να διαχειρισθεί αρμοδίως…

"ΠΑΜΕ, ΓΙΩΡΓΟ, ΠΑΜΕ"

Ελλείψει του κόσμου και δη εκείνης της αχώνευτης… «καρακάξας» που εδώ και χρόνια κάθεται πίσω από τις θέσεις σχολιαστών στη Fernando Buesa Arena και στριγγλίζει αδιακόπως, ακούγονται πολύ συχνά και πολύ καθαρά οι φωνές και οι οδηγίες των προπονητών…

Όταν ο Παπαγιάννης (που παρεμπιπτόντως, μαζί με τον αρχηγό του, τον Παπαπέτρου αποτέλεσαν τις δυο οάσεις στην έρημο) φάνηκε ατζαμής σε ένα κάρφωμα, από τον πάγκο ακούστηκε μια φωνή ενθάρρυνσης…

«Πάμε Γιώργο, πάμε»…

Όταν επιτίθονταν οι Βάσκοι, μάλλιασε η γλώσσα του Βόβορα να φωνάζει «έλα, defense, πιέστε»…

Σε κάποιες άλλες φάσεις, πάλι στην άμυνα, ακουγόταν το «together» (μαζί)…

Ο Βόβορας δεν περιορίσθηκε μονάχα στις φωνές και –όχι για να υποδυθώ τον αυτόκλητο συνήγορο του-το παλεύει πολλώ λογιώ…

Κάνει πράγματα, δεν στέκεται σαν μαριονέττα για να περιμένει το μοιραίο…

Χθες επί παραδείγματι εμπιστεύθηκε στο αρχικό σχήμα τον Μποχωρίδη, έπαιξε πότε με χαμηλό σχήμα τριών γκαρντ και πότε με ψηλό, έβαλε τον Κασελάκη στο «4», έδωσε λιγοστά λεπτά συμμετοχής στον Φόστερ, χρησιμοποίησε αρκετά άμυνα ζώνης, μπήκε επίσης στο τριπάκι των λεγόμενων multiple defenses, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν του έκατσε…

ΣΠΑΘΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙ;

Εδώ ισχύει αυτό που λέει και κάποιος φίλος μου: «Τι άλλο να κάνω ο κερατάς; Σπαθιά να καταπιώ;»

Παρεμπιπτόντως οι άμυνες ζώνης του Παναθηναϊκού δεν αποτελούν ακριβώς καινά δαιμόνια, αλλά είχαν ενδιαφέρον…

Δεν ξέρω-ούτε έχει κιόλας σημασία- αν ο Βόβορας αντέγραψε την τακτική του Ερικ Σπόελστρα στους τελικούς της Ανατολής με τους Σέλτικς και στους τελικούς του ΝΒΑ με τους Λέικερς, αλλά με το φτωχό μου το μυαλό διαπίστωσα κάποια κοινά σημεία στις προσεγγίσεις τους.

Σε κάμποσες άμυνες ζώνης (που μάλιστα εφαρμόσθηκαν από την πρώτη στιγμή, δεδομένης και της παρουσίας του δεινόσαυρου Φαλ), ο Παναθηναϊκός έβαζε μπροστά ένα μεγάλο κορμί (Παπαπέτρου) και τα τριαροτεσσάρια του, κρατώντας πίσω τους γκαρντ, ώστε να περιορίζει τον ορίζοντα των δημιουργών και να κλείνει τις γωνίες της πάσας…

Συν τοις άλλοις κάποιες φορές ο Βόβορας μπήκε και στο τριπάκι των multiple defenses, που λάνσαρε ο Ντιν Σμιθ και παρεμπιπτόντως χρησιμοποιούσε συχνά στον Παναθηναϊκό ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και συνίστανται στις εναλλαγές από ζώνη σε man to man και τούμπαλιν…

Ψιλά γράμματα, θα πει κανείς και θα έχει δίκιο, διότι στο τέλος της βραδιάς, ισχύει το διαφημιστικό σλόγκαν της DHI…

To αποτέλεσμα μετράει!

Στην προκειμένη περίπτωση μετρούν τα διαδοχικά άσχημα αποτελέσματα και η επιβεβλημένη και αναπόδραστη ανάγκη του Παναθηναϊκού να ανασυνταχθεί, να μαζέψει τα κομμάτια του και να κάνει ένα restart την ερχόμενη Παρασκευή απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου…

Α ναι, ασφαλώς απέναντι και στον (πάλαι ποτέ λοιδορούμενο ως «εθνικό μας σταρ»), Αντρέα Τρινκιέρι, που έρχεται σεινάμενος, κουνάμενος, αγλαός και έχοντας αποδείξει εδώ και χρόνια πόσο καλός είναι στις δουλειές του…

Ο ΝΤΟΥΣΚΟ ΚΑΙ Ο… ΦΙΦΗΣ

Μιας και το ΄’φερε η κουβέντα στους προπονητές, είχα σκεφτεί έναν τίτλο, αλλά δεν μού έκατσε: εάν ο Παναθηναϊκός έριχνε στο κανναβάτσο την Μπασκόνια, θα έγραφα «Αχού θα τραβήξω τις κοτσίδες μου, θα σκίσω τις δαντέλες μου», αλλά προϊούσης της νυκτός αποδείχθηκε ότι ο σεβαστός και φίλτατος από τις ένδοξες εποχές της Γιουγκοπλάστικα Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν είναι δα κι ο Σταύρος Παράβας στο ρόλο του Φίφη

Η Μπασκόνια στηρίχθηκε στον οίστρο του Βιλντόσα, του Πίτερς και του Χένρι που σεληνιάστηκε με.. χρονοκαθυστέρηση, αλλά σημάδεψε και κτύπησε όλες τις αλλαγές του Παναθηναϊκού στα σκριν και (όπως και ο Παπαγιάννης) τελείωσε το ματς με double-double.

Ο Βιλντόσα είναι μανούλα ως ηγέτης και κυρίως ως σιωπηλός δολοφόνος: αναφέρομαι στη σιωπή του διότι ο μπαγάσας σκοτώνει χωρίς να κάνει φασαρία…

Σαν να παίζει φορώντας σιγαστήρα, ένα πράγμα!

Η ΘΝΗΣΚΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΙΤΕΡΣ

Ο Πίτερς υπήρξε ο ορισμός του instant scorer. Εισέβαλε από τον πάγκο δίκην ταύρου εν υαλοπωλείω και έδωσε ρεσιτάλ σε αυτό που κάποτε οι Αμερικανοί χαρακτήριζαν ως θνήσκουσα τέχνη: το catch and shoot, που σημαίνει παίρνω την μπάλα, δεν κάνω ντρίμπλα, δεν κάνω προσποίηση, αλλά τη μπουμπουνάω αμέσως!

Τέτοιο παίκτες στην Αμερική είναι περιζήτητοι και λαοπρόβλητοι: έστω κι αν η αντιπαραβολή μπορεί να φέρνει κομματάκι προς ιεροσυλία, χθες σε αυτό τον τύπο εκτέλεσης, ο Πίτερς βρισκόταν στην ίδια σελίδα με τον Στεφ Κάρι, τον (μουντζωμένο από την γκαντεμιά του) Κλέι Τόμπσον και – σε ρόλο «νεαράς ενζενί»-τον Ντάνκαν Ρόμπινσον!

Στην αντίπερα όχθη, στις πράσινες επάλξεις, έστεκε ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος άθελα του αντέστρεψε μια αρχαιοελληνική αποφθεγματική ρήση και πήγε ανάποδα…

Από το «ουδέν καλόν αμιγές καλού» στο «ουδέν καλόν αμιγές κακού»!

Το εννοώ αυτό διότι θαρρώ πως ο λεγάμενος παρασύρθηκε από την εντυπωσιακή και φουριόζικη εκκίνηση του (με τα 2/2 τρίποντα και τις δυο ασίστ στον «Big Papa») και έκτοτε συμπεριφέρθηκε τρόπον τινά εγωιστικά…

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΝΕΝΤΟΒΙΤΣ

Ενδεχομένως ο Σέρβος γκαρντ πίστεψε πως βρισκόταν για άλλο ένα βράδυ (όπως κόντρα στη Φενέρμπαχτσε) στη ζώνη του λυκόφωτος και το παράκανε!

Άρχισε να κρατά επί πολύ την μπάλα στα χέρια του είτε ως σούτιγκ γκαρντ, είτε ως επικουρικός πόιντ γκαρντ και να την ταλαιπωρεί ντριμπλάροντας και επιδιώκοντας εκτελέσεις σε καταστάσεις απομόνωσης (isolation game) στο ένας εναντίον όλων!

Εδώ η στατιστική μας μπερδεύει διότι ο Νέντοβιτς δεν έκανε κατάχρηση προσπαθειών (15 πόντοι με 1/3 δίποντα, 3/6 τρίποντα, 4/5 βολές) και συν τοις άλλοις μοίρασε πέντε ασίστ, αλλά στον αντίποδα υπέπεσε σε έξι λάθη.

Ωστόσο (νομίζω ότι) η σοβαρότερη επίπτωση των επιλογών του έχουν να κάνουν με το πώς χάλασαν το πλάνο και αλλοίωσαν το παιχνίδι του Παναθηναϊκού: με τον Νέντοβιτς να κρατάει πολύ την μπάλα και να ψάχνει το iso, όλη η ομάδα μπήκε σε μια άλλη ατραπό και έγινε στατική, μονότονη και προβλέψιμη.

Αμ το άλλο; Τουλάχιστον σε τρεις φάσεις στις οποίες δεν είχε καθαρές επιλογές πάσας ή σουτ, ο Νέντοβιτς πήρε αποφάσεις στον αέρα!

Τέλος καλό, όλα καλά, έλεγε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ…

Για τον Παναθηναϊκό σε ό,τι αφορά την τουρνέ στην Ισπανία και αυτή τη συστάδα των τεσσάρων αγώνων, ισχύει το ακριβώς αντίθετο…

Τέλος κακό, όλα κακά…

Μπορεί και όλα χειρότερα!

Βεβαίως σε τέτοιες μακρόσυρτες και δύσκολες διοργανώσεις, χώρια οι απροσδόκητες καταστάσεις που προκαλεί η πανδημία, οι ομάδες δεν έχουν την πολυτέλεια να κοιτάξουν πίσω και να μετανοούν ή να μυξοκλαίνε σαν τις μωρές παρθένες…

Ο γέγονεν, γέγονεν, κατά πώς λέμε…

Τούτου δοθέντος, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει σήμερα στη βάση του καμπουριάζοντας υπό το άχθος των τεσσάρων απανωτών ηττών, του 0-2 και του -33 που φέρνει από την Ισπανία, του 2-6 στα πρώτα οκτώ ματς και πάει λέγοντας..

Συν τοις άλλοις, έχει δει το κάστρο του ΟΑΚΑ να πέφτει τρεις φορές (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Εφές) χρωστάει δυο εκτός έδρας ματς (Αγία Πετρούπολη, Λυών) και αναζητεί per mare, per terram την απαραίτητη επανεκκίνηση, την ερχόμενη Παρασκευή, κόντρα στην ασύλληπτη και δεύτερη στην κατάταξη (7-3) Μπάγερν Μονάχου!

Γυρίζοντας πίσω ο Γιώργος Βόβορας έχει στην ατζέντα του πολλές παρατηρήσεις (που άρχισε να τις κάνει θυμωμένος από χθες) για τις ανορθογραφίες, μπόλικη τροφή για σκέψη και τη συνειδητοποιημένη και αδήριτο ανάγκη για να αλλάξει πρόσωπα και πράγματα στο παιχνίδι της ομάδας του.