Πανιώνιος, το πικρό αντίδωρο της Νέας Σμύρνης

Eάν ήμουν τεμπέλης, δεν θα χρειαζόταν σήμερα να κάνω τίποτε άλλο, παρά ένα απλό, γρήγορο και ασφαλές copy and paste… Θα αναδημοσίευα δηλαδή ένα κείμενο που έγραψα το βράδυ της 29ης Απριλίου του 2015, όταν η Ιστορία σταμάτησε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας…

Εκείνο το βράδυ ο χαρίεις (ελέω της πρόκρισης του στο Final 4 της Μαδρίτης) Ολυμπιακός δεν διέλυσε απλώς τον Πανιώνιο, αλλά δίκην τεθλιμμένου συγγενούς του έκανε την κηδεία! Όντως στις τάξεις του Ολυμπιακού υπήρχαν τεθλιμμένοι συγγενείς, στην κυριολεξία: ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Δημήτρης Αγραβάνης και ο Βασίλης Καββαδάς, που είχαν περάσει από τις τάξεις του «Ιστορικού» και ένιωθαν έναν κόμπο στον λαιμό…

Τότε έγραφα πως θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπόμπαν και το εννοούσα: εκείνη την ημέρα συμπληρώνονταν 22 χρόνια από την τραγική αυτοχειρία του Γιάνκοβιτς και δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό πως όσοι περιδιάβαιναν από το κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης θα άκουσαν γύρω από το μνήμα του το υπόκωφο ανατριχιαστικό βουητό από το κροτάλισμα!

Μακάβριος είναι αυτός ο συσχετισμός, μακάβρια είναι και η δεύτερη αποδημία του Πανιωνίου: τότε, διάβολε, υποβιβάσθηκε με την… αξία του, ενώ τώρα επιλέγει από μόνος του την ευθανασία, εκτός κι αν γίνει κάποιο θαύμα…

Τότε βεβαίως έτριζαν και τα κόκκαλα του ινστρούχτορα της κυανέρυθρης κουλτούρας, του Αντρέα Βαρίκα, όπως και του ακάματου παιδομαζωχτή, Αργύρη Κορωναίου, αλλά στο αναμεταξύ προστέθηκαν κι άλλοι που μαθαίνουν τώρα τα νέα και κλαίνε γοερά...

Ο Μάκης Δενδρινός, η Ελένη Παυλάκου, ο Γιώργος Κάβουρας, μέχρι και ο Θόδωρος από του "Βαλέσα" έχουν φύγει από τη ζωή: δεν εννοώ τον ιδρυτής της "Αλληλεγγύης" και πρώην πρόεδρο της Πολωνίας (ο οποίος κατά μία σατανική σύμπτωση γεννήθηκε σαν χθες το 1943), αλλά τον συνεταίρο του Βαλέσα που μας σέρβιρε στην ταβέρνα στην πλατεία Ανοίξεως…

Η ταβέρνα του "Βαλέσα", υφίσταται ακόμα με διαφορετικό στιλ και ήταν κάτι πολύ παραπάνω από το σχεδόν καθημερινό στέκι του ντερλικώματος της μπασκετικής και δημοσιογραφικής "μασονίας"…

Ήταν ένα ακραιφνώς καλαθοσφαιρικό λίκνον, το ιερόν της πορτοκαλί μπάλας…

Εκεί τον Οκτώβριο του 2016 κάναμε ένα φιλολογικό και συνάμα… γαστριμαργικό (ετήσιο) μνημόσυνο του συχωρεμένου του Μάκη του Δενδρινού…

Ο "Βούδας" είχε φύγει από τη ζωή στις 20 Οκτωβρίου του 2015 και έναν χρόνο αργότερα μαζεύτηκαν κάμποσοι φίλοι του, ιεροφάντες του Πανιωνίου και του μπάσκετ: ο εμπνευστής της ιδέας Μίλτος Λαζαρίδης, ο Παύλος Κορκίδης, ο Τάσος Γιάνναρος, ο Θεόφιλος Καταλειφός, ο Κώστας Σορώτος και πολλοί άλλοι…

Στο συγκινησιακά φορτισμένο λογύδριο το οποίο εκφώνησε ο Λαζαρίδης είπε μερικές κουβέντες που ταίριαζαν γάντι στην περίσταση, αλλά κουμπώνουν και στο τωρινό δράμα…

"Είμαστε εδώ και θαρρούμε πως βρισκόμαστε στο Άγιο Όρος..."

"Μεγαλώσαμε εδώ, περάσαμε ατελείωτες νύχτες, νιώθαμε σαν να εκκλησιαζόμαστε σε έναν ναό δημιουργικής τεμπελιάς και οραματισμών για τον Πανιώνιο και για το μπάσκετ..."

"Ερχόμασταν εδώ, μεταλαμβάναμε των αχράντων μυστηρίων και ο παπάς εκτός από το αντίδωρο μας κέρναγε παϊδάκια και συκωταριές!"

"Ο Πανιώνιος και το μπάσκετ δεν γεννήθηκαν εδώ. Εδώ όμως μεγάλωσαν όπως μεγαλώσαμε όλοι μας, γεννήσαμε ιδέες, παραγάγαμε έμπνευση, δημιουργήσαμε οράματα και νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στην Ακαδημία Πλάτωνος...".

"Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ο ίδιος ο Πλάτωνας θα υπέκυπτε στον πειρασμό να γράψει το δεύτερο “Συμπόσιο” του!"

Τέσσερις Οκτώβρηδες πέρασαν από τότε και η ατμόσφαιρα στα πέριξ του ούτως ή άλλως γκρεμισμένου γηπέδου της οδού Αρτάκης παραπέμπει σε κηδεία και μνημόσυνο μαζί!

Βεβαίως για να πω και του στραβού το δίκιο, τα τελευταία χρόνια ο Πανιώνιος επιδιδόταν σε διαδοχικές ασκήσεις θάρρους και τη σκαπούλαρε φτηνά… Το 2015 υποβιβάσθηκε κανονικά και τον περασμένο Απρίλιο, εάν δεν έπεφταν απότομα τα ρολά, λόγω της πανδημίας, κινδύνευε να ξαναπάρει την άγουσα ΄προς την Α2…

Το 2019 τερμάτισε ένα σκαλί πάνω από αυτούς που υποβιβάσθηκαν, ενώ έναν χρόνο νωρίτερα σώθηκε από καραμπόλα όχι στο παρά πέντε, αλλά στο και πέντε, χάρη στη νίκη των Τρικάλων επί του Κόροιβου στην Αμαλιάδα! Όπως λέει και μια επίσης μακάβρια παροιμία, "τι να πεθάνεις Σάββατο, τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουν"!

Ο Πανιώνιος (σύμφωνα με την πένθιμη ανακοίνωση του Γιώργου Χριστοδουλόπουλου) πέθανε Τρίτη απόγευμα και δεν πηγαίνει στην Κόλαση, αλλά κάπου χειρότερα: στην Α’ κατηγορία της ΕΣΚΑΝΑ!

Με το συμπάθιο προς τη σεβαστή διοίκηση της ΕΣΚΑΝΑ και όλες τις ομάδες που βρίσκονται στους κόλπους της, αλλά προφανώς αυτός ο χορός του Ζαλόγγου είναι σοκαριστικός: τούτο μπορούν να το τεκμηριώσουν το Ρέθυμνο και ο Ήφαιστος Λήμνου, που επίσης επέλεξαν την ευθανασία πριν από λίγο καιρό, ή παλαιότερα ο ιστορικός Πανελλήνιος.

Το μικρό ανυπότακτο χωριό, όπως είχαν γράψει οι "Πάνθηρες" σε μια πλακέτα την οποία είχαν προσφέρει στον Φάνη Χριστοδούλου, για να αποκαταστήσουν την υπόληψη του (που τάχα εθίγη με τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό) παραδόθηκε.

Οι ανυπότακτοι υποτάχθηκαν!

Υποδουλώθηκαν στη σκληρή και (όπως αποδείχθηκε) αναπόδραστη μοίρα τους και βυθίζονται πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι οι ποδοσφαιρικοί ομόσταβλοι τους…

Πικρό, το δίχως άλλο, αυτό το κερασάκι στην τούρτα των 130ων γενεθλίων του συλλόγου! Αναρωτιέμαι βεβαίως πού βρίσκονται και τι έκαμαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια οι… Πανιωνάρες: όχι μόνο για να βάλουν φρένο στον κατήφορο, αλλά και για να αποκρούσουν το γιουρούσι και το πλιάτσικο που δέχθηκε η ομάδα…

Δεν είμαι αρμόδιος για να φιλτράρω τις προθέσεις ενός εκάστου από τους μεγαλομετόχους, ιδιοκτήτες, προέδρους, επενδυτές και τους λοιπούς που κράτησαν τα ηνία της ομάδας μετά την αποχώρηση του Ηλία Λιανού…

Αυτοί που γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα διατρέξαντα είναι ασφαλώς ο Ιων Βουρεξάκης, ο Νίκος Ζαμάνης και η υπό τον Άρη Μισαηλίδη διοίκηση του Ερασιτέχνη, ο Σταύρος Αλευρογιάννης, ο Γιώργος Χριστοδουλόπουλος και οι συν αυτοίς.

Το θέμα είναι ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο Πανιώνιος θα παίζει στα… ξερά: και όχι στα ξερά της Α2 ή της Β’ ή της Γ’ Εθνικής, αλλά σε εκείνα των τοπικών πρωταθλημάτων…

Εκτός κι αν σήμερα βρεθούν τα εξήντα χιλιάρικα που χρειάζονται για την κατάθεση της εγγυητικής επιστολής και αποφευχθεί το δράμα…

Το 2015 ο "Ιστορικός" υποβιβάσθηκε μετά από τριάντα πέντε χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης παρουσίας στην Α’ Εθνική. Είχε ξαναπέσει το 1980 και έπαιξε μια σεζόν στην τότε Β’ Εθνική, λόγω και του περίεργου διχοτομημένου (σε ομίλους Βορρά και Νότου) πρωταθλήματος που είχε σκαρφιστεί ο Στέλιος Γιώσης.

Τότε η απουσία του βάσταξε έναν χρόνο και η μόνη τραυματική εμπειρία την οποία αποκόμισε από εκείνη την πτώση είναι ένα σημάδι από αναμμένο τσιγάρο που πέταξε ένας οπαδός του Απόλλωνα Πατρών στην πλάτη του Κώστα Μίσσα!

Παρεμπιπτόντως εκείνη τη σεζόν (1980-81) που έπαιξε στη Β' Εθνική ο Πανιώνιος μονομάχησε για τον τίτλο -και εντέλει τον κατέκτησε- με τον γείτονα και τότε άσπονδο εχθρό του, Μίλωνα ο οποίος μάλιστα είχε προπονητή τον Κώστα Μουρούζη, ενώ από τον αντίστοιχο βόρειο όμιλο προβιβάσθηκε στην Α' Εθνική ο ΒΑΟ.

Τώρα οι Μιλωνίτες οικτίρουν και παρηγορούν τους συμπολίτες τους! Ο Πανιώνιος του ‘80 ήταν μια ομάδα που είχε αρχίσει να γερνάει και ο υποβιβασμός της ναι μεν πόνεσε, αλλά έμοιαζε κιόλας με την ευκαιρία του εξαγνισμού.

Το 'χε πει κιόλας φόρα παρτίδα ο συχωρεμένος ο Αντρέας Βαρίκας ένα βράδυ στου "Βαλέσα", μέσ' σε καπνούς (από τα βαριά άφιλτρα τσιγάρα) και σε βρισιές (των περίοικων στην πλατεία Άνοιξης που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν από τη φασαρία στην ταβέρνα) ότι "πέφτουμε και θα γυρίσουμε πιο δυνατοί κτίζοντας μια καινούργια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα και θα διακριθεί στην Ευρώπη"...

Διάνα έπεσε και στα δυο!

Σαράντα χρόνια αργότερα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, διότι απλούστατα λείπουν οι οραματιστές, και οι πεφωτισμένοι ταγοί που θα σύρουν το κάρο από τη λάσπη. Ο Πανιώνιος δεν πληρώνει ούτε την ατυχία του, ούτε τις κακές συγκυρίες, αλλά τα εγκλήματα που διέπραξε κατ’ εξακολούθησιν τα τελευταία χρόνια…

Για να μιλήσω και επί προσωπικού- όση σημασία μπορεί να έχει μια τέτοια εκμυστήρευση- το κατάντημα του με λυπεί κατάβαθα, διότι αυτή η ομάδα, μετά από εκείνη της γειτονιάς μου (Ιωνικός Νικαίας) με έκαναν να αγαπήσω το μπάσκετ, να του αφοσιωθώ και να ιχνηλατήσω τότε το επαγγελματικό ευ ζην μου.

Κρίμα, που να πάρει η οργή, κρίμα!