Ο Πελέ με την μπάλα υπό μάλης σουλατσάρει ήδη στα επουράνια γήπεδα και αναζητά εναγωνίως τον Μαραντόνα για να ξαναπαίξουν ένα μονό με κεφαλιές, όπως κάποτε σε μια εκπομπή της αργεντίνικης τηλεόρασης…

Και οι δυο τους υπήρξαν τιτάνες και γίγαντες…

Και οι δυο τους, όπως και κάποιοι άλλοι ομότεχνοι τους ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων, που δεν είναι, διάβολε, ανάγκη να πεθάνουν για να αποκαλούνται αθάνατοι.

Την αθανασία την εξασφάλισαν και την κατοχύρωσαν ευρισκόμενοι εν ζωή!

Ο διαιτητής Άγιος Πέτρος και ο γητευτής των αισθήσεων

Στο μεταξύ, δεν θα ήθελα με τίποτε να βρίσκομαι στη θέση του… Αγίου Πέτρου, ο οποίος θα είναι αναγκασμένος να παριστάνει τον διαιτητή στο debate για το ποιος είναι ο G.O.A.T. του ποδοσφαίρου, τώρα που τον περιστοιχίζουν κάποιοι εμβληματικοί ποδοσφαιριστές και μάλιστα οι επικρατέστεροι γι’ αυτό τον τίτλο…

Ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Πούσκας και πάει λέγοντας, όλοι τους φιγούρες που σημάδεψαν το παγκόσμιο αθλητικό γίγνεσθαι και ομόρφυναν τη ζωή μας.

Αυτή την ομορφιά ο Πελέ την εξέπεμπε και την εξέφραζε ως ένας γνήσιος και αξεπέραστος γητευτής των αισθήσεων εξ απαλών ονύχων: από τότε που εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο παλκοσένικο και αιχμαλώτισε τα βλέμματα ολάκερου του πλανήτη.

Δεδομένου κιόλας ότι το μικρό όνομα του, το Εντσον, προέρχεται (με την αφαίρεση ενός γράμματος) από τον Τόμας Εντισον, δεν θα μπορούσε να μην ανταποκρίνεται στο δαιμόνιο του Αμερικανού εφευρέτη…

Ο Εντισον ανακάλυψε μεταξύ άλλων τον ηλεκτρικό λαμπτήρα και άνοιξε το πρώτο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας…

Ο απεσταλμένος του Θεού

Ο Πελέ έδωσε μια ακατανίκητη λάμψη στην μπάλα, τη μετέτρεψε από κλοτσοσκούφι σε θεότητα και παρήγαγε σε μεγάλες δόσεις τον δικό του, μοναδικό, ηλεκτρισμό και έναν απαράμιλλο μαγνητισμό στα παραληρούντα πλήθη.

Εζήτωσαν τον βασιλέα!

Υπήρξε όντως και θα μνημονεύεται εσαεί ως «Τhe King of beautiful game», όπως τον χαρακτήρισε πριν από λίγες ώρες σε ένα άρθρο του το ESPΝ: τουτέστιν ο βασιλιάς του όμορφου παιχνιδιού, του jogo bonito, το οποίο στην πατρίδα του δεν είναι τάση, αλλά θρησκεία.

Ο αοίδιμος Βραζιλιάνος αρτίστας της μπάλας έγινε ο πρώτος αδιαμφισβήτητος Θεός αυτής της θρησκείας, έστω κι αν ο Μαραντόνα απέδιδε αυτή την υπερβατική υπόσταση μονάχα στον εαυτό του.

Είχε πει κάποτε ο Ντιέγκο ότι «ο Πελέ λέει πως όταν έπαιζε μπάλα ήταν απεσταλμένος του Θεού, αλλά εγώ δεν θυμάμαι να έστειλα κανέναν στη Γη»!!!

"Εάν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ"!

Τέτοια λογής διλήμματα που τρέφουν την αντιπαλότητα, θα υπάρχουν πάντοτε και παντού…

Μέσι ή Ρονάλντο;

Πελέ ή Μαραντόνα;

Αλλά και προτού καν σκάσει μύτη ο Μαραντόνα, κάποιοι έβαζαν στο τραπέζι μια άλλη ακραιφνώς βραζιλιάνικη και ως εκ τούτου εμφυλιοπολεμική διάζευξη…

Πελέ η Γκαρίντσα;

Επ’ αυτού βεβαίως έχει τοποθετηθεί, πολύ προτού φύγει από τη ζωή ένας άλλος ποδοσφαιρικός μύθος, η καριέρα του οποίου έμοιαζε με μια ημιτελή μουσική συμφωνία…

Τον Τζορτζ Μπεστ εννοώ, ο οποίος στην κορύφωση της αυταρέσκειας του, είχε πει πως «εάν είχα γεννηθεί άσχημος. κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ»!

Σε τέτοιες περιπτώσεις ασύνορης μεγαλοσύνης και τέχνης που φθέγγεται τελειότητα, τα επιχειρήματα και τα πειστήρια που μπορεί να παραθέσει ο καθένας μοιάζουν ατράνταχτα και μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση είναι made in England!

Η απόκρουση του αιώνα και το γκολ του αιώνα

Το μεγαλείο του Μαραντόνα το συνειδητοποίησε στις 22 Ιουνίου του 1986 στην Πόλη του Μεξικού συλλήβδην η αγγλική οπισθοφυλακή στη φάση που ο «El Pibe de oro» με ένα μαγικό σλάλομ ντρίμπλαρε ακόμη και τη… Βασίλισσα Ελισάβετ προτού αναγκάσει τον εμβρόντητο Πίτερ Σίλτον να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του…

Τούτο λογίζεται ως το γκολ του αιώνα!

Ο Πελέ δεν σκόραρε το γκολ του αιώνα, αλλά προκάλεσε την απόκρουση του αιώνα!

Στις 7 Ιουνίου του 1970 πάλι στο Μεξικό (Γκουαδαλαχάρα) ο Πελέ έπιασε μια καρφωτή κεφαλιά και ένας προκάτοχος του Σίλτον, ο Γκόρντον Μπανκς εκτινάχθηκε σαν αίλουρος, αποσόβησε το γκολ και πρόσφερε στην παγκόσμια κοινοκτημοσύνη μια εικονική φάση…

Το ’86 οι Άγγλοι φώναζαν για την κλοπή στη φάση του γκολ που έβαλε ο Μαραντόνα «με το χέρι του Θεού».

Το ’70 ο Πελέ είχε πει πως «ξέρω ότι έβαλα αυτό το γκολ, απλώς μου το έκλεψε ο Μπανκς»!

Το βρέφος που θα γινόταν βασιλιάς

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι ότι είχα δει μια ταινία μυθοπλασίας που πραγματευόταν τη ζωή του Πελέ από τα μικράτα του…

Σε αυτό εμφανιζόταν κάποιος στις 23 Οκτωβρίου του 1940, στο Τρες Κορασάος να προφητεύει στους γονείς του νεογέννητου Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ότι «το παιδί σας θα γίνει βασιλιάς»!

Μέσα έπεσε ο αυτόκλητος προφήτης και προϊόντος του χρόνου το «Θείον Βρέφος» τον δικαίωσε πανηγυρικά και συνάμα επιβεβαίωσε τον τίτλο της νουβέλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ που το 1975 γυρίστηκε κιόλας σε ταινία με πρωταγωνιστές τον Σον Κόνερι, τον Μάικλ Κέιν και τον Κρίστοφερ Πλάμερ…

Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και συνάμα Θεός!

Εις ό,τι με αφορά, μεγάλωσα με τον Πελέ, τον πρόλαβα στα ντουζένια του και οι εικόνες μου από το κύκνειο άσμα του με την Εθνική Βραζιλίας, στο Μουντιάλ του ’70 μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Τότε ήμουν επτά χρονών και μαγεύτηκα από τη δεξιοτεχνία και τη φαντασμαγορία του, καθηλωμένος μπροστά σε μια τηλεόραση Grunding που ο συχωρεμένος ο πατέρας μου την αγόρασε και την έφερε στο σπίτι την παραμονή της έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ένα πρωί στη Λωζάννη

Είκοσι επτά χρόνια αργότερα, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, στη Λωζάννη η αγαθή επαγγελματική τύχη με αξίωσε να τον συναντήσω από κοντά, με τις απαραίτητες και πολύτιμες συστάσεις του Μανώλη Μαυρομμάτη, να σταθώ δίπλα του, να φωτογραφηθώ μαζί του και να πούμε δυο κουβέντες, στο περιθώριο της διαδικασίας ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Εκείνη την εποχή ο Πελέ διατελούσε Υπουργός Αθλητισμού της Βραζιλίας και παρασύρθηκε κι ελόγου του μέσα στο κουβάρι των δικών μας πανηγυρισμών, όταν ο Χουάν Αντόνιο Σάμαραντς άνοιξε τον φάκελο και είπε «Athens».

Τότε, λοιπόν, βίωσα στο πετσί μου μια ανατριχίλα, αυτό το απερίγραπτο και αδιανόητο συναίσθημα του να πιάνεις το χέρι ενός «Θεού», με εισαγωγικά ή άνευ αυτών…

Δεν πλένω τα χέρια μου!

Με κυρίευσε σύγκορμο το δέος, αισθάνθηκα πως έγινα λαθρεπιβάτης στο σκάφος της δικής του υπερφυσικής διάστασης και μόνο και μόνο επειδή τον ακούμπησα δεν ήθελα να πλύνω τα χέρια μου!

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, δυο ημέρες προτού φύγει το 2022, ο Πελέ πέρασε και τύποις στην αθανασία και στην αιωνιότητα …

Έφυγε, αλλά άφησε πίσω του έναν πλούτο ανεξίτηλων εικόνων, έναν θησαυρό συναρπαστικών αναμνήσεων και μια Ιστορία που έγινε Μυθολογία για να τη διηγείται ο Όμηρος στα έπη του…