«Eκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις» λέει μια παροιμιώδης φράση που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε πριν από λίγες ώρες.

Με τη λογική μιας άλλης παροιμίας που λέει «μαζί δεν κάνουμε και χώρια που δεν μπορούμε» αυτά που είχε υποστεί ακριβώς πριν από επτά μήνες ο Ολυμπιακός, τα λούστηκε χθες βράδυ και ο Παναθηναϊκός!

Τα (κοινά) πάθη των αιωνίων, το δίχως άλλο.

Για τον Ολυμπιακό, την Αρμάνι Μιλάνο και τις υπόλοιπες 16 ομάδες, οι δείκτες του ρολογιού έμειναν σταματημένοι σε εκείνο το πρωινό της 12ης του περασμένου Μαρτίου: ήταν ημέρα, Πέμπτη και από τη στιγμή που έστω και την ύστατη στιγμή και μετά από χίλια παρακάλια, ο Ολυμπιακός απέφυγε το ταξίδι στο στόμα του λύκου (Μιλάνο), συμβιβάστηκε με τη μεσοβέζικη λύση της διεξαγωγής του... επίμαχου αγώνα στο ουδέτερο και περισσότερο ασφαλές Βερολίνο.

Αξημέρωτα εκείνο το πρωί τα μέλη τη αποστολής μαζεύτηκαν στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», φόρεσαν τις μάσκες τους, μπήκαν στο αεροπλάνο, έφτασαν στο Βερολίνο και τότε συνειδητοποίησαν αυτό που αναφέρεται στον «Εκκλησιαστή», ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

«Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»!

Μάταια υπήρξε η ταλαιπωρία, τσάμπα και βερεσέ πήγαν τα έξοδα του ταξιδιού, φρούδες αποδείχθηκαν οι ελπίδες να συνεχισθεί και να ολοκληρωθεί η σεζόν, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που λίγες ώρες νωρίτερα είχε βάλει λουκέτο το ΝΒΑ.

Παρεμπιπτόντως –και επειδή σε αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή τίποτε δεν είναι τυχαίο- ο αγώνας Αρμάνι Μιλάνο-Ολυμπιακός δεν θα διεξαγόταν μια όποια κι όποια ημερομηνία, αλλά Παρασκευή και 13 του μηνός!

Ε κι εδώ μοιάζουν οι λεγάμενοι: Παρασκευή και 13 δεν έπαιξε ο Ολυμπιακός στο Βερολίνο, Τρίτη και 13 γράφτηκε στο χιόνι ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Βιλερμπάν.

Σαν να λέμε, πού πας ρε Καραμήτρο!

Απλώς, ενώ οι Πειραιώτες πήγαν και γύρισαν αυθημερόν από το Βερολίνο με το ίδιο αεροπλάνο, οι Πράσινοι έχουν να σηκώσουν και τα καταλανικά βαρίδια!

Τέτοια ζητήματα βεβαίως δεν σηκώνουν πλάκα, αλλά στο λόγο της τιμής μου δεν έχω καμιά πρόθεση να αστειευθώ, έστω κι αν τα δρώμενα των τελευταίων ημερών παραπέμπουν στην περίφημη κωμωδία του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή.

Κοινώς, του Κουτρούλη ο γάμος!

Εγώ που είμαι έξω απ΄ το χορό πολλά τραγούδια (μπορώ να) λέω, ωστόσο θαρρώ πως στην προκειμένη περίπτωση τον λόγο έχει η στοιχειώδης λογική.

Δεν είμαι ο Μπερτομέου, δεν διευθύνω μια ανώνυμη εταιρεία, δεν κουλαντρίζω μετόχους, δεν πρέπει να παρέχω αντισταθμιστικά οφέλη στους χορηγούς μου, έχω τη μαύρη μου την τύφλα από μπίζνες και δεν έχω φάει κιόλας στην καμπούρα μου μια διακοπείσα, ακυρωθείσα και ζημιογόνο σεζόν.

Σκέπτομαι ωστόσο ότι αυτό το έργο δεν μπορεί να συνεχιστεί τοιουτοτρόπως.

Η Ευρωλίγκα δεν είναι σαν το ΝΒΑ, ώστε να στήσει μια «φούσκα» και να στείλει εκεί τις 18 ομάδες: αυτό είναι ανέφικτο υπό την έννοια ότι οι εταίροι της (πλην του Ολυμπιακού) έχουν παράλληλες υποχρεώσεις στα εθνικά πρωταθλήματα τους.

Ένα το κρατούμενο.

Υπάρχουν όμως, μέτρα και αντίμετρα.

Θα μπορούσε (λέω εγώ τώρα) να πάψει η Ευρωλίγκα να κορδώνεται διότι διοργανώνει το μοναδικό ακραιφνώς πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε όλα τα σπορ.

Όντως αυτό είναι ένα σπουδαίο εύσημο του διευθυντηρίου της Βαρκελώνης, διότι έχει στις τάξεις του 18 ομάδες που όλες παίζουν εναντίον όλων δυο φορές (στην κανονική περίοδο), χώρια οι σειρές πέντε αγώνων στα play offs και το Final Four.

Αλλά, διάβολε, εν ονόματι και στο βωμό αυτού του αδιαμφισβήτητου και μοναδικού (στο ευρωπαϊκό αθλητικό οικοσύστημα) συγκριτικού πλεονεκτήματος και της δεδομένης ποιότητας και ανταγωνιστικότητας, δεν θα πρέπει να θυσιάζονται όλες οι αρχές και οι αξίες!

Δεν εννοώ μονάχα την υγεία και την ασφάλεια όπως ορίζονται από τα πρωτόκολλα, αλλά και τη δικαιοσύνη.

Τι να το κάνω ένα υπερπρωτάθλημα, όταν με τις απουσίες των (προσβεβλημένων από τον Covid 19) παικτών, τις αναβολές/ματαιώσεις/ακυρώσεις αγώνων, τους μηδενισμούς και δεν συμμαζεύεται, διασαλεύεται η τάξη, καταστρατηγείται η φυσιολογική ροή των πραγμάτων και πλήττεται βαναύσως η αξιοπιστία του;

Το είπε ξεκάθαρα το μεσημέρι της Τρίτης ο Γιώργος Μπαρτζώκας και έχει απόλυτο δίκιο: με όλα όσα συμβαίνουν, πέραν του ότι αδικούνται κάποιες ομάδες που έτυχε να πέσουν στην κέντα (και δεν συμπληρώνουν οκτάδα διαθέσιμων παικτών) παραχαράσσονται αποτελέσματα και αλλοιώνεται δραματικά η φυσιογνωμία του ίδιου του παιχνιδιού.

Εδώ πια δεν παίζει ρόλο ποιος είναι ικανός, αλλά ποιος είναι τυχερός!

Να προστατευθεί το προϊόν και να μειωθεί η χασούρα, δεν λέω, όμως προέχει να προστατευθούν (εκτός της υγείας και της ασφάλειας) οι βασικοί κανόνες του μπάσκετ και γενικότερα του αθλητισμού.

Αλλιώς ας συνεχισθεί η διοργάνωση έναντι οποιουδήποτε κόστους, ακόμη και αν –αντί των απόντων-παίζουν τα τσικό, μόνο και μόνο για να σωθούν τα προσχήματα μιας διοργάνωσης που θα έχει μετατραπεί σε καρνάβαλο!

Και να ‘ταν μόνο οι απουσίες των παικτών που νοσούν και τίθενται σε καραντίνα, πάει κι έρχεται.

Εδώ συμβαίνουν και άλλα «σημεία και τέρατα» που επίσης πλήττουν την ακεραιότητα, το status και το πρεστίζ της Ευρωλίγκας.

Αλλού επιτρέπεται η παρουσία θεατών, αλλού οι εξέδρες παραμένουν ερμητικά κλειστές.

Άλλοι θεατές φορούν μάσκες, άλλοι όχι.

Σε άλλα γήπεδα εφαρμόζονται με θρησκευτικά ευλάβεια τα υγειονομικά πρωτόκολλα (επί παραδείγματι σε ό,τι αφορά την απολύμανση των χώρων), σε άλλα πάλι όχι.

Δεν θέλω να γίνω μάντης καλών, ούτε ζηλεύω τη φήμη της ...Κασσάνδρας, αλλά μολονότι το επιθυμώ διακαώς, δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχισθεί και θα ολοκληρωθεί σε νορμάλ συνθήκες αυτή η διοργάνωση.

Δεν ξέρω επίσης πόσο προληπτικά, ελικτικά και ελαστικά μπορεί και θα επιδιώξει να δράσει η διοργανώτρια αρχή.

Οι 18 εταίροι της Ευρωλίγκας συνομολόγησαν και συνυπέγραψαν τον όρο του μηδενισμού μιας ομάδας, εάν δεν συμπληρώνει μια οκτάδα διαθέσιμων παικτών.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι έλεγαν «dura lex, sed lex», πάει να πει «σκληρός νόμος, αλλά νόμος», καμία αντίρρησις.

Όπως εξελίσσεται η κατάσταση όμως, η Ευρωλίγκα θα μπορούσε ήδη να αναθεωρήσει ή να επανεξετάσει αυτό τον κανονισμό και στο κάτω κάτω είναι άλλο πράγμα το (αυστηρό) γράμμα του νόμου και άλλο το (επιεικές) πνεύμα του νόμου.

Αυτή τη στιγμή σχεδόν οι μισές ομάδες της Ευρωλίγκας έχουν εκδηλώσει κρούσματα κορωνοϊού στους κόλπους τους και δυο τρεις από δαύτες ή αδυνατούν να παίξουν ή εμφανίζονται με οριακά ρόστερ που θυμίζουν το προσωπικό ασφαλείας στα νοσοκομεία και στις δημόσιες υπηρεσίες εν καιρώ απεργίας!

Δεν ξέρω εάν υπήρξαν φωνές εναντίωσης στον κανονισμό του minimum των οκτώ παικτών, τώρα πια δεν έχει σημασία.

Δεν ξέρω επίσης εάν έστω και εκ των υστέρων, ακόμη κι αν θεωρηθεί ότι μιμείται τη FIBA (που προέβη στην αναδιάρθρωση των ομίλων και εν γένει του συστήματος του Basketball Champions League), η Ευρωλίγκα έχει τη διάθεση και την πρόθεση να αναδιατάξει τη δική της διοργάνωση.

Αυτός ο Μαραθώνιος των 34 αγωνιστικών και των 18 ομάδων από δέκα διαφορετικές χώρες με διαφορετική διασπορά του ιού και τα παρελκόμενα διαφορετικά υγειονομικά πρωτόκολλα είναι προφανώς επισφαλής.

Η Ευρωλίγκα οφείλει να σεβαστεί το προϊόν της, αλλά όχι εις βάρος των βασικών κανόνων του παιχνιδιού που καταστρατηγούνται με τις αναβολές, τους μηδενισμούς ή ακόμη και με τη διεξαγωγή αγώνων τύπου Χίμκι - Ζαλγκίρις.

Εάν ήμουν ο Τζόρντι Μπερτομέου εδώ και τώρα θα συγκαλούσα μια διάσκεψη και θα αναζητούσα μια βιώσιμη λύση.

Εάν δεν είσαι, λέει, η λύση του προβλήματος, τότε είσαι το ίδιο το πρόβλημα.