Δεν θα ‘θελα με τίποτε να βρίσκομαι στη θέση του Ντάρουν Χίλιαρντ. Μα πιο πολύ δεν θα ‘θελα να βρίσκομαι στη θέση του Δημήτρη Ιτούδη!

Αποστολή Κολωνία - Βασίλης Σκουντής

Του το είπα κιόλας φόρα παρτίδα και νέτα σκέτα σπεύδοντας αμέσως μετά τη λήξη του πρώτου ημιτελικού στη μικτή ζώνη, όπου σουλάτσαρε αιωρούμενος ανάμεσα στην αμηχανία και στην απορία.

Τα ευκόλως εννοούμενα δέον να παραλείπονται: ακόμη κι αν η ΤΣΣΚΑ, με βάση τη γενική κλινική εικόνα των δυο ομάδων, δεν άφηνε υποψίες για τα επιγενόμενα, το πάλεψε μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε και είδε τη νίκη να γλιστράει μέσα από τα χέρια της.

Για την ακρίβεια, μέσα από τα χέρια του Χίλιαρντ, έντεκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, σε εκείνο το αναθεματισμένο για τους Μοσχοβίτες σουτ τριών πόντων από τις 45 μοίρες!

Ένα σουτ που αντί να γίνει προσευχή έγινε κατάρα!

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ ΟΡΝΙΟ;

«Δεν ξέρω τι να σου πω; Θα τον ρωτήσω κι εγώ» ήταν μου είπε ο Ιτούδης όταν τον είδα.

Ο Δημήτρης θα ρωτούσε τον Χίλιαρντ και ο λεγάμενος θα στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου του και θα ρωτούσε τον εαυτό του!

«Τι έκανες ρε όρνιο»!

Η ΤΣΣΚΑ βρέθηκε πίσω με διαφορά 21 πόντους και είδε τη ζωή της σε φιλμ!

Τούτο (το να ανακάμπτει η ίδια ή να τρώει στη μάπα ένα come back) της έχει συμβεί τουλάχιστον άλλες τρεις φορές σε τελικούς του Final 4: με τον Παναθηναϊκό το 2009 στο Βερολίνο, με τον Ολυμπιακό το 2012 στην Κωνσταντινούπολη και με τη Φενέρμπαχτσε το 2016 πάλι στο Βερολίνο.

Από τις τέσσερις φορές έμεινε όρθια και πανηγύρισε στο φινάλε μόνο μία, το 2016 όταν μάλιστα ο Ιτούδης και ο Ομπράντοβιτς ήρθαν μούρη με μούρη!

Την ώρα που ο Εργκίν Αταμάν είχε χλομιάσει και η Εφές κατέπιπτε από τη φαντασμαγορία στα αγκομάχημα, οι οκτάκις πρωταθλητές Ευρώπης είχαν τρείς τελευταίες ευκαιρίες να κλέψουν τη νίκη.

Ούτε μία, ούτε δυο, αλλά τρεις: τις δυο με τον Γουίλ Κλάιμπερν και μια ανάμεσα τους δια χειρός του… ακατονόμαστου!

«Ο Κλάιμπερν το έχει αυτό το σουτ που έκανε στα 16 δευτερόλεπτα από τη δεξιά πλευρά και ορθώς το έκανε» μου είπε ο Ιτούδης.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ… ΜΕΜΟΥ

Ο Χίλιαρντ, όμως τι όνειρο είδε;

Ισως το ίδιο με τον Μέμο Ιωάννου στον τελικό του Eurobasket του ’87, όταν είδε τους άσσους στο φωτεινό πίνακα και μπέρδεψε το σκορ με τον χρόνο που απέμενε!

Συμβαίνουν, διάβολε, αυτά τα μπερδέματα και τα άκαιρα και άστοχα σουτ.

Συμβαίνουν και εις τας καλυτέρας των οικογενειών, που λέμε.

Θαρρώ πως ο Αταμάν δεν διαχειρίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το προβάδισμα της Εφές, που κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο ήταν.

Βασικά δεν διαχειρίσθηκε πολύ καλά τα προβλήματα αφενός με τα φάουλ του Βασίλιε Μίτσιτς ο οποίος μέχρι την αποβολή του ήταν πού σε πονεί και πού σε σφάζει και αφετέρου με τον ρυθμό του Σέιν Λάρκιν, από το χέρι του οποίου κρίθηκε κιόλας το αποτέλεσμα: με ½ βολές στα 8’’, με ½ βολές στο 1’’ και στο καπάκι με ένα deflection στην τελευταία κατοχή της ΤΣΣΚΑ.

ΤΟΝ ΕΜΑΘΕ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ

Στο τέλος της ημέρας η Εφές πήρε το αίμα της πίσω για τον χαμένο τελικό στη Βιτόρια και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω, αποδεικνύοντας ότι μέσα στην κουστωδία των κοντών, πάντοτε θα χώνεται και θα κλέβει ίσως την παράσταση ένας ψηλός!

Τον Σερτάτς Σανλί, εννοώ, που ενώ μέχρι προ ολίγων μηνών δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του στο Εντιρνέ, αίφνης εκτοξεύθηκε και παίζει να είναι, μακράν κιόλας, ο πιο βελτιωμένος παίκτης της Ευρωλίγκας.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού: ο Αταμάν του έδωσε την ευκαιρία όταν τραυματίσθηκε και έμεινε στα πιτς ο Μπράιαντ Ντάνστον και ο λεγάμενος την άρπαξε από τα μαλλιά.

Για το βασίλειο των γκαρντ δεν το συζητώ: ένα λεπτό προτού λήξει το πρώτο ημίχρονο ο Μίτσιτς, ο Λάρκιν, ο Μπομπουά και ο Σίμον είχαν κάνει σούμα 37 πόντους!

Επί τριάντα λεπτά η Εφές ήταν όντως τρομακτική και είχε κάνει μια χαψιά την ΤΣΣΚΑ η οποία ωστόσο δεν παραδόθηκε και έστω και καθυστερημένα έδειξε ικανή και αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της!

Αν το πούλησε; Πανάκριβα!

Η μοσχοβίτικη άμυνα είχε γίνει έρμαιο των pick n’ roll και του ένας εναντίον ενός των Τούρκων οι οποίοι από την πρώτη στιγμή υπερείχαν καταλυτικά στην ταχύτητα, στην ενέργεια, στην ένταση και στην αποτελεσματικότητα, χώρια η ικανότητα τους να σημαδεύουν τις αλλαγές στα σκριν και να βαράνε στο ψαχνό!

ΤΑ…ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΙΤΟΥΔΗ

Με τη λογική πως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, όταν η Εφές προηγήθηκε με 62-41, ο Ιτούδης δεν είχε άλλη επιλογή παρά να παίξει τα ρέστα του και ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Τα έπαιξε, έσωσε την παρτίδα και κόντεψε να την κερδίσει κιόλας, αλλά ας όψεται η γκάφα του Χίλιαρντ!

Ενώ λοιπόν η Lanxess Arena είχε γίνει κατηφορική, ο Ιτούδης ανακάτεψε την τράπουλα και είδε τα κόλπα του να πιάνουν…

Ποια ήταν αυτά;

Πρώτον, πάρκαρε στον πάγκο τον Τόκο Σενγκέλια και πήγε σε μια λογική small ball με τρεις γκαρντ (Χάκετ, Λούντμπεργκ, Ούχοφ) που αποδείχθηκε πολύ πιο ανταγωνιστικό, αλλά χάλασε η μανέστρα όταν αποβλήθηκε με πέμπτο φάουλ ο Δανός.

Δεύτερον, άφησε την μπάλα στα χέρια του Γουίλ Κλάιμπερν για να την κάνει ό,τι θέλει!

Στο χαμηλό σχήμα, ο Κλάιμπερν μεταλλάχθηκε σε point guard ή επί το ακριβέστερον σε point forward και έκανε θραύση, με 26 πόντους, επτά ριμπάουντ και εννέα κερδισμένα φάουλ, ενώ δυο τρία καλάθια του υπήρξαν η επιτομή της δυσκολίας και της δεξιοτεχνίας.

Επειδή είμαι λάτρης των στιγμών ξεχωρίζω μια από δαύτες που εικονογραφούσε κιόλας από σημειολογικής πλευράς την ανάκαμψη της ΤΣΣΚΑ…

TΟ ΞΕΣΑΛΩΜΑ ΚΑΙ Ο ΑΤΑΜΑΝ

Απέμεναν 3 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα και εκεί που ο Ιτούδης μουρμούραγε προς τον Λιθουανό διαιτητή, Βίλιους, είδε με την άκρη του ματιού του τον Χάκετ να σκοράρει με λέι απ για το 81-75 και… ξεσάλωσε!

Πανηγύρισε με τόση ένταση που οι αντιδράσεις του όταν είχε ακουστεί η κόρνα της λήξης στους τελικούς του 2016 στο Βερολίνο και το 2019 στη Βιτόρια ήταν πταίσματα!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Εφές μπορεί να κόντεψε να δει τα ραδίκια ανάποδα, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή έμεινε όρθια και την Κυριακή το βράδυ θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία να ανέβει στο θρόνο.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μπορεί να εκπληρώσει το απωθημένο του και ο δόλιος ο Αταμάν!