Το θυμάμαι σαν να συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή...

Ήταν Νοέμβριος του 1984 όταν ο συγχωρεμένος ο δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία, Χρήστος Ράπτης μου ανακοίνωσε ότι θα ταξίδευα στο Μπέλφαστ για τον επαναληπτικό αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Λίνφιλντ...

Για την ακρίβεια δεν μου το ανακοίνωσε, αλλά μου έδωσε εντολή στην οποία όφειλα να υπακούσω!

Τότε, στον "Ελεύθερο Τύπο" εκτός από τα ρεπορτάζ μπάσκετ (που δεν βρισκόταν ακόμη στις δόξες του) και υγρού στίβου κάλυπτα και εκείνο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, αντικαθιστώντας προσωρινά τον Μανώλη Σαριδάκη ο οποίος πήρε μεταγραφή στα "ΝΕΑ".

Στα 21 μου δεν είχα κάνει πολλά επαγγελματικά ταξίδια και η χαρά μου κάλυψε την ανησυχία…

Με τον τρόμο του IRA!

Για δεκαετίες ολόκληρες (και μέχρι τις 28 Ιουλίου του 2005 που ανακοινώθηκε η κατάπαυση πυρός) η Βόρεια Ιρλανδία βρισκόταν στο έλεος του IRA ο οποίος διεκδικούσε με κάθε τρόπο την πλήρη ανεξαρτητοποίηση της Βόρειας Ιρλανδίας από τη Μεγάλη Βρετανία και την προσάρτηση της στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Καμούφλαρα τον φόβο μου, όχι όμως και την ανησυχία του πατέρα μου και της μάνας μου, που μόλις έμαθαν τα καθέκαστα προσπάθησαν να με αποτρέψουν...

"Πού πας βρε παιδάκι μου στο Μπέλφαστ; Εκεί κάθε μέρα σκοτώνονται άνθρωποι, δεν το βλέπεις στην τηλεόραση;" αναρωτιόταν η μάνα μου που-όπως έμαθα εκ των υστέρων--τηλεφώνησε εν αγνοία μου στον Χρήστο Ράπτη ικετεύοντας τον να μη με στείλει στο στόμα του λύκου!

"Βάλε ζακέτα και κάνει το σταυρό σου"!

Εντέλει υπερίσχυσε το δημοσιογραφικό καθήκον, έφτιαξα τη βαλίτσα μου, και το πρωί που σηκώθηκα για να πάρω ταξί και να πάω στο Αεροδρόμιο μου ζήτησε δυο πράγματα...

Το ένα ήταν να βάλω ζακέτα, όπως λέει και το σίριαλ...

Το άλλο, να κάνω το σταυρό μου!

Δύο εβδομάδες νωρίτερα ο Παναθηναϊκός (ο οποίος την προηγούμενη σεζόν αντί να βάλει τις βάσεις, όπως συνθηματολογούσε ο Γιάτσεκ Γκμοχ, είχε πάρει το πρωτάθλημα) είδε τον Χριστό φαντάρο μέχρι να καταβάλει τους ... νταλικέρηδες από το Μπέλφαστ!

Δεν θυμάμαι ποιος είχε αποκαλέσει τοιουτοτρόπως, αλλά επειδή όλοι οι παίκτες της Λίνφιλντ ήταν... αρασιτέχνες (όπως τους έλεγε ο Γκμοχ) έκαναν κι άλλες δουλειές...

Ο νταλικέρης και οι σερβιτόρες

Εις εξ αυτών, ονόματι Μακ Γκόχι δούλευε όντως ως νταλικέρης!

Δεν ξέρω εάν κάποιος από αυτούς δούλευε γκαρσόνι σε παμπ, αλλά θυμάμαι τον Γκμοχ σε όλες τις συνεντεύξεις του πριν από τον αγώνα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου επαναλαμβάνοντας την ίδια ατάκα...

"Δεν είναι... σερβιτόρες"!

Στις 24 Οκτωβρίου του ’84, στον πρώτο αγώνα στο ΟΑΚΑ, οι πρωταθλητές της Βόρειας Ιρλανδίας προηγήθηκαν με τον Τότεμ, για να ισοφαρίσει ο Κώστας Χαραλαμπίδης και να πετύχει το λυτρωτικό γκολ της νίκης στο 88ο λεπτό ο Κώστας Ταράσης, που μάλιστα λίγο νωρίτερα ζητούσε αλλαγή επειδή πόναγε στο πόδι!

Ο Γκμοχ είχε καταλάβει ότι οι Βορειοϊρλανδοί δεν αστειεύονται και η προετοιμασία του Παναθηναϊκού ενόψει της ρεβάνς έγινε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης!

Το κατάβρεγμα στην Παιανία και οι κάτασπρες μπάλες

Μετά την αγχωτική νίκη επί της Λίνφιλντ ακολούθησε η ήττα στο πρωτάθλημα από τον Άρη, ενώ όλες τις μέρες ο Γκμοχ είχε δώσει εντολή στον επιστάτη των εγκαταστάσεων της Παιανίας, Δημήτρη Αγριμάκη να καταβρέχει το γήπεδο, επειδή οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν βροχές στο Μπέλφαστ.

Συν τοις άλλοις οι προπονήσεις γινόντουσαν όχι με ασπρόμαυρες, αλλά με κάτασπρες μπάλες, ώστε οι Πράσινοι να εξοικειωθούν απολύτως με τις συνθήκες, τα ήθη και τε έθιμα του βρετανικού ποδοσφαίρου.

Όταν φτάσαμε στο Μπέλφαστ συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχαν η μάνα μου και ο πατέρας μου που προσπάθησαν να με κρατήσουν στο σπίτι...

Οι "Αύρες" και οι πρόκες στους δρόμους

Όλοι οι δρόμοι στην πόλη και στα πέριξ έμοιαζαν με πεδίο μάχης!

Ολούθε βλέπαμε αστυνομικές "Αύρες", εκείνα τα θωρακισμένα οχήματα που εκτοξεύουν νερό, δακρυγόνα και χημικά σε περιπτώσεις συρράξεων και βίας, ενώ παντού υπήρχαν συνεχείς περιπολίες...

Αμ’ το άλλο;

Σε πολλά και μάλιστα διαδοχικά σημεία των δρόμων ήταν καρφωμένες μεγάλες... πρόκες, ώστε να δυσχεραίνεται η πορεία των αυτοκινήτων, σε περίπτωση που ο Ιρλανδικός Απελευθερωτικός Στρατός προέβαινε σε τρομοκρατική ενέργεια του

Εάν εμείς οι ανυποψίαστοι επισκέπτες ήμασταν πιο ευρηματικοί θα λανσάραμε τότε μια έκφραση που έγινε της μόδας (για δυσάρεστο λόγο) οκτώ χρόνια αργότερα...

Το 1992 λέγαμε "γίνεται της... Βοσνίας", το 1984 μπροστά στα μάτια μας για τρεις μέρες γινόταν της Βόρειας Ιρλανδίας!

"Από εδώ τρως και πίνεις, από εκεί σκοτώνεσαι"!

Παρεμπιπτόντως ξανάζησα τέτοιες –και ακόμη περισσότερες και πιο ανησυχητικές-σκηνές τρόμου τον Δεκέμβριο του 1992 που ταξίδεψα με την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο Ζαντάρ...

Τότε o (πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ) Πίνο Τζέρτζια ήρθε και με πήρε από το ξενοδοχείο "Kolovare" για να πάμε για φαγητό σε μια ψαροταβέρνα, αλλά κατάλαβα ότι έκανε κύκλους και τον ρώτησα τι συμβαίνει…

"Α, μην ανησυχείς" μου είπε καθησυχαστικά. "Με τα ζιγκ ζαγκ που κάνω αργούμε λίγο, αλλά θα φτάσουμε ασφαλείς στην ταβέρνα. Αν πηγαίναμε ευθεία θα πέφταμε πάνω στους Σέρβους και σου ορκίζομαι ότι δεν θα ήθελες να το ζήσεις αυτό. Τα πράγματα είναι απλά, φίλε μου. Από εδώ τρως και πίνεις και από εκεί σκοτώνεσαι"!

Το ξενοδοχείο – σανατόριο και τα εγκαύματα των αγελάδων

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα ξενοδοχεία, τότε στο Μπέλφαστ μείναμε σε ένα που μας φάνηκε σαν επίγειος παράδεισος!

Στο Conway, μέσα στο πράσινο, με απόλυτη ησυχία, γύρω γύρω έβοσκαν αγελάδες, το έλεγες και ... σανατόριο!

Απλώς κάποιες άλλες αγελάδες τις είδαμε (ταξιδεύοντας με το τρένο προς τα εκεί) καμένες από κάποιες βόμβες που είχαν πέσει στα πέριξ!

Αλλά ο φόβος, φόβος: να μας πήγαινε όταν κυκλοφορούσαμε στο κέντρο της πόλης για να πάμε σε κάποιο εστιατόριο ή σε κάποιο εμπορικό κέντρο για ψώνια...

Πρώτα απ’ όλα δεν σταματούσε κανένα ταξί στον δρόμο, εάν δεν είχε λάβει τηλεφωνική ειδοποίηση με όλα τα στοιχεία του αιτούντος, ενώ στα καταστήματα γινόταν εξονυχιστικός έλεγχος και μάλιστα σε ένα από αυτά οι αστυνομικοί κόλλησαν τα όπλα στα μούτρα του Μένιου Σακελλαρόπουλου και του Νίκου Ασημακόπουλου!

Κάποιες τέτοιες σκηνές που έγιναν κομμάτια ενός αξέχαστου παζλ τις καταγράφει κιόλας ο Μένιος στο βιβλίο του "Εκεί που έχω ταξιδέψει: Είκοσι χρόνια ταξίδια με τον Παναθηναϊκό".

Μια ρεβάνς σκέτο ψυχόδραμα!

Μπροστά σε όλα αυτά, το θρίλερ που εκτυλίχθηκε την επόμενη ημέρα στο Windsor Park έμοιαζε με πταίσμα!

Ο επαναληπτικός αγώνας υπήρξε η επιτομή του δράματος, καθώς οι... σερβιτόρες της Λίνφιλντ προηγήθηκαν στο 26ο λεπτό ημίωρο με 3-0 (με δυο γκολ του... νταλικέρη Μακ Γκόχι), ενώ ο Ταράσης επενέβη δίκην από μηχανής Θεού και απέτρεψε το 4-0 πάνω στη γραμμή!

Εκείνη τη στιγμή ο Γκμοχ ζήτησε από τον Αντώνη Μήνου να σηκωθεί, ώστε να πάρει τη θέση του Θωμά Λαφτσή, αλλά η αλλαγή τερματοφύλακα δεν έγινε ποτέ...

Από εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός επιδόθηκε σε ένα κυνήγι... χιμαιρών που ωστόσο κατάφερε να τις συλλάβει!

Ο Δημήτρης Σαραβάκος μείωσε σε 3-1 στο 29’, τέσσερα λεπτά αργότερα ο Χουάν Ραμόν Ρότσα έκανε το σκορ 3-2, ενώ στο 63’ ο Κώστας Αντωνίου ισοφάρισε σε 3-3 και με εκείνο το γκολ σφραγίσθηκε η περιπετειώδης πρόκριση.

Στον προηγούμενο γύρο ο Παναθηναϊκός είχε αποκλείσει τη Φέγενορντ, ενώ μετά τη Λίνφιλντ πέταξε έξω τη Γκέτεμποργκ και προκρίθηκε στην τετράδα, όπου αποκλείσθηκε από τη Λίβερπουλ, ένα βήμα πριν από τον (τραγικό) τελικό του Χέιζελ...

Οι 267 τίτλοι και η Εθνική των 140 ετών!

Παρεμπιπτόντως η Λίνφιλντ παίζει να έχει τη μεγαλύτερη περιουσία στον παγκόσμιο αθλητισμό!

Σοβαρολογώ διότι το παλμαρέ της περιλαμβάνει 267 τίτλους σε όλη τη γκάμα, άλλωστε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Βόρειας Ιρλανδίας υφίσταται από το 1890 και είναι το δεύτερο αρχαιότερο πάνω στον πλανήτη μετά από αυτό της μητροπολιτικής Αγγλίας.

Η δόλια η αιώνια αντίπαλος της, η Γκλέντοραν (την οποία είχε αποκλείσει πάλι ο Παναθηναϊκός τη σεζόν 1964-65 με 2-2 και 3-2) αντιπαραβάλλει μονάχα 112 τίτλους!

H δε Εθνική ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας την οποία αντιμετωπίζει απόψε η ελληνική, πρωτόπαιξε στο Windsor Park, όπου θα διεξαχθεί και ο αποψινός αγώνας, στις 13 Φεβρουαρίου του 1882, όταν πιάστηκε αιχμάλωτη από την Αγγλία με σκορ 13-0!