Ψάχνουμε ακόμη την πυξίδα: Ο χαμένος στόχος και οι αφχαρίστητοι

Δεν ημπορέσαμε λοιπόν… Η Εθνική δεν κατάφερε να ρίξει στο κανναβάτσο τη Γερμανία, αλλά εκ προοιμίου ξέραμε πως αυτή η αποστολή ήταν όντως δύσκολη και ζόρικη και εντέλει κατέστη ανέφικτη…

Τούτου (του αποκλεισμού) δοθέντος επιμηκύνεται το σερί των αποτυχιών ή των κατ’ ευφημισμόν "μη επιτυχιών" όπως βαφτίσαμε κάποιες από τις επιχειρήσεις που μας ρίχνουν εδώ και 14 χρόνια στο βάθος του πηγαδιού και πάντως έξω (άλλοτε μακριά και άλλοτε κοντά) από την τετράδα των εκάστοτε διοργανώσεων.

Το βάθος και ο άδειος πάγκος

Το πηγάδι έχει βάθος, σε αντίθεση με τον πάγκο μας που τουλάχιστον χθες αποδείχθηκε άδειος και επιφανειακός, αποτελώντας-για να βάλω από την αρχή στο τραπέζι έναν από τους βασικούς λόγους της ήττας- την αχίλλειο πτέρνα της Εθνικής.

Προς επίρρωσιν τούτου λειτουργεί η στατιστική: ελόγου μας πήραμε οκτώ… ρημαδοπόντους από τους αναπληρωματικούς παίκτες, ενώ οι πρωταθλητές κόσμου αποκόμισαν 32 και εδώ τελειώνει αυτή η κουβέντα.

Τελειώνει αυτή η κουβέντα, αλλά, διάβολε, πρέπει να αρχίσει μια άλλη πιο μεγάλη, πιο σοβαρή, πιο μακρόπνοη και πιο δυσάρεστη, μέχρι να αποδειχθεί εάν μπορεί να αποβεί ευχάριστη εν ευθέτω χρόνω…

Οι παθογένειες και το χαλί

Η ουσία, λοιπόν, είναι μία και ο μπακλαβάς (που δεν γευθήκαμε στα μπιστρό του Παρισιού) γωνία: μπορεί η Εθνική να ξεφύγει από την άλλοτε αγωνιστική και άλλοτε πνευματική ευαλωτότητα και από τις κάθε λογής παθογένειες που την καταδυναστεύουν όλα αυτά τα χρόνια ώστε να επιστρέψει στη ζώνη των μεταλλίων;

Αυτή είναι όντως μια υπόθεση, που σηκώνει κουβέντα και δεν μπορεί να γίνει εδώ και τώρα και μάλιστα εν θερμώ και υπό το κράτος της απογοήτευσης που επιφέρει ο αποκλεισμός, αλλά δεν θα πρέπει κιόλας να θαφτεί κάτω από το χαλί και να την επαναφέρουμε στο τραπέζι τις παραμονές του EuroBasket του 2025.

Η ονειρώδης εκκίνηση και η στάχτη στα μάτια

Το ξέραμε ότι δεν είμαστε τόσο ποιοτικοί, πλήρεις και δυνατοί, όσο οι Γερμανοί και προφανώς το πρόωρο προβάδισμα των 12 πόντων, δεν έριξε στάχτη στα μάτια κανενός, πολλώ δε μάλλον σε αυτά του Βασίλη Σπανούλη και των παικτών του που διέθεταν εξ ορισμού το λεγόμενο "feel of the game".

Το αποτέλεσμα;

Η μεγάλη διαφορά πήγε άκλαυτη και συμπαρέσυρε όλα τα (όχι απλώς καλά, αλλά) ονειρώδη στοιχεία που τη γέννησαν: την εξαιρετική άμυνα με αλλαγές και με αλλεπάλληλα double team στον ιθύνοντα νου τους, Ντένις Σρέντερ που εξανάγκασε τους Γερμανούς να… κουτουλάνε και να εκκινήσουν με 5/19 σουτ, το σωστό διάβασμα, τα κατάλληλα σημαδέματα στην επίθεση και το πολλά υποσχόμενο ratio με επτά ασίστ και ένα λάθος.

Στον αντίποδα οι Γερμανοί κυριαρχούσαν στα ριμπάουντ, ανανέωναν τις κατοχές τους, έβρισκαν λύσεις από τον πάγκο τους (βλέπε Μπόνγκα) και φαινόταν ότι αργά ή γρήγορα θα κάλυπταν το χάντικαπ, όπερ και εγένετο…

Ο Γιάννης και οι τρεις στόπερς!

Μας κόστισε ακριβά η πλημμελής διαχείριση της κατάστασης στη δεύτερη περίοδο, στην οποία μάλιστα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σκόραρε μόλις δυο πόντους, όντας εγκλωβισμένος από την (βγαλμένη από ποδοσφαιρικές… παρτιτούρες) άμυνα με τρεις… στόπερ και αδυνατώντας να κυριαρχήσει κατά κράτος, όπως προσδοκούσαμε κι κυρίως το είχαμε ανάγκη…

Προφανώς ο Αντετοκούνμπο δεν είναι… Θεός για να πατήσει ένα κουμπί, να διακτινισθεί, να βάλει όλη τη γερμανική camaraderie μέσα στο καλάθι, να γραπώνει τα ριμπάουντ σαν …φιστίκια και να κατεδαφίζει τους πάντες και τα πάντα στο διάβα του.

Έτερον εκάτερον: είναι άλλο πράγμα το στιλ παιχνιδιού στο ΝΒΑ και άλλο εκείνο που υπόκειται στους κανονισμούς της FIBA με ό,τι οι διαφορές συνεπάγονται στη ροή των αγώνων, ειδικότερα σε νοκ άουτ καταστάσεις και απέναντι σε ψαγμένους και ποιοτικούς αντιπάλους.

Το τέλος της σεμνής τελετής

Όταν, με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, ο Σρέντερ έβαλε μπροστά τη Γερμανία που μέχρι τότε μας κυνήγαγε ασθμαίνουσα, με 39-36, την Εθνική δεν την πήρε η κάτω βόλτα: αντέδρασε, προηγήθηκε χάρη σε δυο απανωτά τρίποντα (Κώστας Παπανικολάου, Τόμας Γουόκαπ) με 47-42, αλλά οι Γερμανοί απάντησαν με ένα σερί 8-0 και κάπου εκεί ήταν φως φανάρι πως η σεμνή τελετή πλησίαζε προς το τέλος της!

Τότε άρχισαν να συσσωρεύονται να διογκώνονται τα προβλήματα τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή η Εθνική μπορούσε να καμουφλάρει, αλλά άρχισαν πλέον να μοιάζουν μα θανάσιμα πλήγματα!

Έσκασε και παραδόθηκε

Την ώρα που η Γερμανία συνέχισε να σημαδεύει τα mismatches (αναγκάζοντας κάποια στιγμή τον Σπανούλη να δοκιμάσει ένα σχήμα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Γιώργο Παπαγιάννη), να αντλεί πόρους από τον πάγκο της, να βάζει για τα καλά στην εξίσωση τους σταρς της, να παγιώνει και να διευρύνει το προβάδισμα της, η ελληνική ομάδα έβγαινε από το αρχικό πλάνο της, έμοιαζε, ελέω του ελλείμματος σε εναλλακτικές λύσεις, σκασμένη από την κούραση και την προσπάθεια , αδυνατούσε να αντιδράσει αποτελεσματικά και παραδιδόταν …

Η τελευταία αναλαμπή παρουσιάσθηκε στο 61-56 και από εκεί και πέρα τελείωσε το λάδι κι έσβησε το καντήλι μας, όπως είχε συμβεί και στον προημιτελικό του EuroBasket πριν από δυο χρόνια στο Βερολίνο, αλλά σε ματς με υψηλότερο ρυθμό και πολύ μεγαλύτερο σκορ.

Η συρρίκνωση και η επιστροφή

Η Εθνική έριξε τους Γερμανούς 13 πόντους κάτω από τον μέσο όρο τoυς (89.3), αλλά με τη σειρά της σκόραρε 15 λιγότερους από τον δικό της (77.7) και μάλιστα ενώ στα πρώτα 15 λεπτά είχε βάλει 28 από δαύτους, στα υπόλοιπα 25 συρρικνώθηκε στους 25.

Χάσαμε, λοιπόν…

Χάσαμε, αποκλεισθήκαμε με τρεις ήττες σε τέσσερα ματς και μας κυριεύει η απογοήτευση, που σε κάποιο βαθμό μετριάζεται από το γεγονός ότι τουλάχιστον επιστρέψαμε στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, αποκλείοντας μάλιστα τη Σλοβενία και την Κροατία…

Ο Ιωαννίδης και ο Παπανικολάου και η δολοφονία χαρακτήρων

Δεν είναι ότι-όπως έλεγε ξαναμμένος και οργίλος ο Γιάννης Ιωαννίδης το 2003 στη Στοκχόλμη- ότι "θέλαμε το Κύπελλο κόσμου"…

Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, πού σεργιανίζουμε, ποιους βρήκαμε απέναντι μας (Καναδάς, Ισπανία, Αυστραλία, Γερμανία) και πού πάσχουμε…

Δεν είναι μόνο -όπως επιμένει ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου που ασφαλώς δικαιούται να ομιλεί - ότι "στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να τα ισοπεδώνουμε όλα και να τα ευθειάζουμε όλα" με όλα τα παρελκόμενα αυτής της νοοτροπίας, συμπεριλαμβανομένων της γκρίνιας και ενίοτε και της απαξίωσης που καταλήγουν στη θυματοποίηση, ενίοτε και στη δολοφονία χαρακτήρων!

Το "πρέπει" του Σπανούλη

Δεν είναι ότι βάζουμε πάνω στην Εθνική την ταμπέλα με το "πρέπει", την πιάνουμε από τον λαιμό και απαιτούμε να πάρει το μετάλλιο με το στανιό, όπως είπε ο Σπανούλης, ο οποίος πάντως έχει δίκαιο σε ό,τι αφορά στις αναγωγές του στη δική του γενιά, ωστόσο διαφέρουν οι συγκυρίες και οι ηλικίες.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ψέξει την ομάδα επειδή τάχα δεν προσπάθησε και δεν έδωσε ακόμη και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων της, φωτιά να πέσει και να κάψει όποιον το αποτολμήσει…

Κανείς από την ομάδα δεν έταξε λαγούς με πετραχήλια στο Ολυμπιακό Τουρνουά, αυτό να λέγεται…

Οι "αφχαρίστητοι" του Καζαντζάκη

Απλώς είμαστε (με τον τρόπο μας) "απροσάρμοστοι, ανήσυχοι και αφχαρίστητοι" όπως έγραφε και ο Νίκος Καζαντζάκης στην "Ασκητική" του…

Αυτό ίσως είναι κακό…

Σίγουρα πάντως είναι χειρότερο ότι, ανεξαρτήτως από τις διαρροές, περνούν τα χρόνια που δεν ξαναγυρίζουν, κοντεύει το τέλος για κάποιους εμβληματικούς παίκτες (Καλάθης, Παπανικολάου), δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα είναι πρόθυμο το κορμί του Αντετοκούνμπο και μ’ αυτά και μ’ εκείνα συνεχίζουμε ρε γ@@ω το, να είμαστε ατζαμήδες στο σημάδεμα του μεγάλου στόχου, να ψάχνουμε διαρκώς μια καινούργια πυξίδα και να βουρλιζόμαστε!

ΥΓ: Υπάρχει βεβαίως και μια άλλη επιλογή: να συμβιβασθούμε με την ιδέα ότι αυτοί είμαστε και δεν μπορούμε να φτάσουμε ψηλότερα, ώστε ούτε να αγχωνόμαστε, ούτε να σιχτιρίζουμε!