Έγραφα χθες εδώ για το ρίγος και την ανατριχίλα που έβαλε στην καθομιλουμένη της Εθνικής ομάδας ο Βασίλης Σπανούλης...

Ουδέν αληθέστερον τούτου, διότι προϊούσης της βραδιάς όντως οι παίκτες (μηδέ του ξενομπάτη, αλλά παθιασμένου και αφοσιωμένου Τόμας Γουόκαπ εξαιρουμένου) ανταποκρίθηκαν στη… διαταγή του προπονητή τους και ρούφηξαν ίσαμε το μεδούλι τους το ρίγος και την ανατριχίλα.

Αυτό βεβαίως δεν συνέβη από μόνο του και με τη λογική του "πατάω ένα κουμπί και βγαίνει η χοντρή"!

Ο παλμός, ο αυθορμητισμός και ο… Μαυρογιαλούρος

Ούτε συνέβη κατά παραγγελία, όπως λέει ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο"…

Αναφέρομαι στη σκηνή που ο ιδιαίτερος του Υπουργού Μαυρογιαλούρου επισημαίνει ότι "στην υποδοχή του Υπουργού πρέπει να υπάρχει παλμός, ενθουσιασμός" και ο κομματάρχης Γκρούεζας απαντά "και τον αυθορμητισμό τον έχω κανονίσει"!

Στο Νέο Φάληρο, ο αυθορμητισμός δεν ήταν κανονισμένος, προκαθορισμένος και σικέ: υπήρχε βεβαίως η θετική προδιάθεση του κόσμου, αλλά τα συναισθήματα (ανα)γεννήθηκαν στη διάρκεια του αγώνα και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν Ιστορία.

Τα άχραντα μυστήρια στο ΣΕΦ

Το πρώτο κεφάλαιο της Ιστορίας δεν γράφτηκε όπου κι όπου, αλλά στον Ιερό Ναό του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, όπου πριν από 37 χρόνια μεταλάβαμε των αχράντων μυστηρίων!

Το 1987 ο Σπανούλης ήταν ένα νιάνιαρο πέντε χρονών το οποίο θαμπωνόταν από τηλοψίας στο σπίτι του στη Λάρισα, από το "μέγα πλήθος, μέγα πάθος" που ανέβλυζαν από την εκτόξευση της Εθνικής και την αναρρίχηση της στο θρόνο…

Τότε μπροστά από τον πάγκο στεκόταν ο Κώστας Πολίτης…

Το 1999, όταν η Εθνική αγωνίσθηκε για τελευταία φορά στο ΣΕΦ, στη θέση του προπονητή βρισκόταν ο Κώστας Πετρόπουλος…

Τώρα που μετά από ένα τέταρτο του αιώνα, το ΣΕΦ ξαναστέγασε την ελληνική ομάδα, ο κλήρος έλαχε στον Σπανούλη και ό,τι ήθελε προκύψει…

Το δολάριο και η αδικία

Χθες παραποίησα το μότο που αναγράφεται στα χαρτονομίσματα των δολαρίων και κάτω από τη δική του αφεντομουτσουνάρα έβαλα τη φράση "In Spanoulis we trust": προφανώς ο Μπίλης δεν είναι Θεός, ούτε φιλοδοξεί να γίνει τέτοιος, αλλά εάν κάνει τη δουλειά και εκπληρώσει τους χρονίζοντες και στοιχειωμένους πόθους σύμπασας της ελληνικής μπασκετικής φυλής, τότε σπολλάτη του!

Με αυτή την αναφορά, ωστόσο, νιώθω πως αδίκησα τους παίκτες και σπεύδω να επανορθώσω: δεν φτάνει ο αρχηγός της αγέλης, πρέπει, το δίχως άλλο, να συντονίζονται με τα παραγγέλματα του και όσοι στοιχίζονται ξοπίσω του…

Χθες το βράδυ η χορωδία μπορεί σε κάποιες στιγμές να έπαιζε φάλτσα, αλλά όταν τελείωσε η συναυλία η δουλειά είχε γίνει παστρικά και ξα μας!

Οι "Big Three", ο Βασιλάκης και το "The Final Countdown"

Μερίμνησαν γι αυτό ως επί το πλείστον δίκην "Big Three" ο Ντίνος Μήτογλου, ο Κώστας Παπανικολάου και ο Τόμας Γουόκαπ που έκαναν σούμα 54 πόντους, 23 ριμπάουντ, 11 ασίστ, και επτά κλεψίματα, έβαλε το χεράκι του και ο (ξεχασμένος από πολλούς) Βασιλάκης Χαραλαμπόπουλος και δεν πήγε στράφι η νοσταλγία…

Πράγματι η νοσταλγία ξεχείλιζε χθες από τα μπατζάκια μας, διότι το νόστιμον ήμαρ στο ΣΕΦ είχε και την απαραίτητη μουσική υπόκρουση που δεν ήταν άλλη από το "The Final Countdown" υπό τους ήχους του οποίου έσκασε μύτη η Εθνική από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο.

Όλη αυτή η ατμόσφαιρα, που έμοιαζε με ξεπαγωμένη παλαιική ιεροτελεστία ξύπνησε αναμνήσεις, αναζωπύρωσε βιώματα, έθιξε ευαίσθητες χορδές του θυμικού, υπέβαλε σε γυμναστική τα συναισθήματα και δεν συμμαζεύεται…

Η Εθνική είναι πάλι εδώ!

Εδώ επίσης είναι οι καημοί, οι πόθοι, τα ποθημένα, αλλά και τα απωθημένα που γεννιούνται άμα τη εμφανίσει της…

Η βόλτα στα Ηλύσια Πεδία και το "κάτι πολύ, πολύ μεγάλο"

Είναι επίσης εδώ ό επόμενος μεγάλος στόχος, που δεν θα επιτευχθεί βεβαίως μόνο και μόνο από την αύρα του Σπανούλη την επιστροφή στο ΣΕΦ και τη μουσική υπόκρουση…

Ο δρόμος είναι ανοικτός, αλλά και μακρύς και ενδεχομένως κακοτράχαλος μέχρι να δει η Εθνική από κοντά τον Πύργο του Άιφελ και να σουλατσάρει στα Ηλύσια Πεδία!

Ναι, δεν αντιλέγω ότι δημιουργείται ένα θετικό και πολλά υποσχόμενο υπόβαθρο, άλλωστε όπως είπε χθες και ο Σπανούλης, βαδίζοντας στα χνάρια του Παναγιώτη Γιαννάκη όταν έριξε αυτόν και τους τότε συντρόφους του στα βαθιά, "πιστεύω πως αυτή η γενιά μπορεί να κάνει κάτι πολύ πολύ μεγάλο".

Ο Θουκυδίδης και ο Σρέντερ

Κατόπιν όλων αυτών έχω να προσθέσω δυο τσιτάτα που κολλάνε γάντι στην περίπτωση…

Το ένα είναι η αποφθεγματική φράση του Θουκυδίδη, "οι καιροί ου μενετοί", τουτέστιν οι ευκαιρίες δεν περιμένουν, άρα πρέπει να τις αρπάξουμε από τα μαλλιά!

Βεβαίως τα ίδια λέγαμε πιστεύαμε και προσδοκούσαμε και το καλοκαίρι του 2022, όταν καθ’ οδόν προς το Μιλάνο και το Βερολίνο, η Εθνική βίωνε μετά από χρόνια μια φάση απόλυτης κοσμογονίας και παλιγγενεσίας, αλλά τζίφος!

Τζίφος διότι μας περίμενε στη γωνία ο Ντένις Σρέντερ και μας έκανε μια χαψιά!

"Το νου σας ρεμάλια"!

Το δεύτερο είναι μια άλλη κινηματογραφική ατάκα, αυτή που αρθρώνει, απευθυνόμενος στους τρεις γιους του, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία "Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι" και ταιριάζει σε αυτές τις εκ προοιμίου θεωρούμενες ευνοϊκές περιστάσεις…

Την αναφέρω με την ελπίδα να μην παρεξηγηθώ και μάλιστα για να μην εξαιρέσω ούτε το σινάφι μου από την προειδοποίηση και το χρέος, χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο…

"Ρεμάλια, το νου μας ρεμάλια. Το νου μας καλά ρεμάλια"!