Ρικ, χάσαμε

Αθήνα, 18 Ιανουαρίου του 1996... Ο Κώστας Σημίτης εκλέγεται πρωθυπουργός στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου που παραιτήθηκε του αξιώματος του λόγω προβλημάτων υγείας.

Την ίδια στιγμή ο Γεράσιμος Αρσένης σχολιάζει την ήττα του με μια ατάκα, που έμελλε να παγιωθεί σε τέτοιες περιπτώσεις...

Γιώργο, χάσαμε!

Την ίδια κουβέντα είπα κι εγώ προχθές (4/7) τη νύχτα, που η Εθνική στραγγαλιζόταν από τους Τσέχους, απλώς χρειάσθηκε να αλλάξω το όνομα για να ταιριάζει στην προκειμένη περίπτωση...

Ρικ, χάσαμε!

Έκλεισα την τηλεόραση και πήγα για ύπνο

Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου και ο Θεός να με συγχωρέσει.

Τόση απογοήτευση ένιωθα προϊούσης της νυκτός και ενώ δεν φαινόταν καμιά αχτίδα φωτός στον ορίζοντα, ώστε έκανα κάτι που όχι μονάχα δεν το συνηθίζω, αλλά μου συνέβη αυθόρμητα για πρώτη φορά στη ζωή μου...

Έκλεισα την τηλεόραση και έπεσα για ύπνο!

Στ’ αλήθεια, την έκλεισα δυόμισι λεπτά πριν από τη λήξη, υπό το κράτος της απελπισίας και της τσατίλας, θυμάμαι μάλιστα ότι πάτησα το κουμπί στο τηλεκοντρόλ όταν ο Γιαν Βέσελι έκανε το σκορ 97-65.

Όνειρα γλυκά;

Μπα πού τέτοια τύχη...

Εδώ ισχύει και αυτό που είχε πει ο Χαρίλαος Τρικούπης, το 1893

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!

Επτωχεύσαμεν για ενδέκατη φορά σε 12 Προολυμπιακά Τουρνουά, που αποδεικνύονται στοιχειωμένα, καταραμένα, συφοριασμένα και πάει λέγοντας: σε κάθε περίπτωση αποτελούν μια πονεμένη ιστορία που δεν επαναλαμβάνεται, αλλά συνεχίζεται...

Επτωχεύσαμεν σε καημούς, ελπίδες, προσδοκίες και πόθους που όλα αυτά οι Τσέχοι τα έκαναν στάχτη και μπούλμπερη...

Ανθ’ ημών Γουλιμής, όπως έλεγε πάλι ο Τρικούπης;

Όχι ακριβώς, τον Σατοράνσκι, τον Βέσελι και τους λοιπούς θύτες μας δεν τους λες Γουλιμήδες του μπάσκετ, απλώς μας ήρθε κάπως απότομα αυτό το βαρύ κτύπημα και θα μας πάρει καιρό για να συνέλθουμε...

Ο κούκος αηδόνι

Τι να πουν βεβαίως και οι άλλοι;

Οι άλλοι είναι οι Σέρβοι, οι Λιθουανοί, οι Κροάτες και οι Καναδοί: οι τέσσερις οικοδεσπότες των Προολυμπιακών Τουρνουά που τους ήρθε ταμπλάς και συν τοις άλλοις τους κόστισε ο κούκος αηδόνι!

Και χαμένοι και χρεωμένοι, με τρία εκατομμύρια ευρώ έκαστος! Τον καθένα βεβαίως τον νοιάζει το δικό του κάζο και εμάς μας κόφτει αυτό που πάθαμε από την Τσεχία και αποτυπώνεται σε όλη την κλίμακα.

Βασικά αποτυπώνεται στην πλήρη και άνευ όρων παράδοση, στην αιχμαλωσία που υπέστη η Εθνική, χωρίς να καταφέρει, έστω και για ένα λεπτό να σηκώσει κεφάλι και να ζωντανέψει τα νεκρά κύτταρα της...

Μια κατάσταση flat, χωρίς την παραμικρή αντίδραση...

Όπως λέγαμε παλιά, εγκεφαλογράφημα, ευθεία γραμμή!

Το όνειρο έγινε εφιάλτης, αλλά η ζωή συνεχίζεται...

Το συμβόλαιο της μιας ημέρας

Έκλεισε αυτό το κεφάλαιο και πλέον τα υπόλοιπα θα τα βρει η κάθε λογής υπηρεσία: η νέα διοίκηση της ΕΟΚ, ο επόμενος προπονητής, οι παίκτες που θα παραμείνουν στις επάλξεις και θα εμφανισθούν πρώτα στα παράθυρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον ερχόμενο Νοέμβριο και εν συνεχεία στην τελική φάση του Eurobasket της επόμενης χρονιάς...

Γνήσιος και ανεξάντλητος ατακαδόρος ο Ρικ Πιτίνο μας άφησε παρακαταθήκη μια κουβέντα που την πρωτοείπε μέσα στα αποδυτήρια και εν συνεχεία στη συνέντευξη Τύπου μετά το ντεμπούτο του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στις 28 Δεκεμβρίου του 2018 στο ΟΑΚΑ...

Το συμβόλαιο της μιας ημέρας!

Εννοεί (ο Ρικ) ότι οι παίκτες πρέπει σε κάθε ματς να τα δίνουν όλα, σαν να μην υπάρχει αύριο...

Αυτό θα ήθελε να το δει να συμβαίνει την Κυριακή το βράδυ στη Βικτόρια, αλλά τζίφος...

Δεν ξέρω εάν έχει νόημα και εάν αξίζει τον κόπο να αναμηρυκάζουμε το τι γένηκε στον τελικό...

Εχει μόνο εάν αποτελέσει ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά από δαύτα, διάβολε, έχουμε χορτάσει...

Αλλάζει κάθε φορά το μοτίβο με το οποίο αποτυγχάνει η Εθνική, αλλά μένει ίδιο το αποτέλεσμα...

Είτε με το ελληνικό στιλ, είτε με τον κατά το μάλλον ή ήττον εξαμερικανισμό του παιχνιδιού που επιδίωξε ο Πιτίνο, η Εθνική πέρασε και δεν ακούμπησε από τον τελικό με τους Τσέχους...

Δεν ωφελούν, λοιπόν, τα δάκρυα και οι οδυρμοί πάνω από το... πτώμα της συχωρεμένης της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι αρχές, το στιλ και το μέλλον

Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι χρησιμότερο που μας το άφησε σαν ευχή και κατάρα ο Πιτίνο, επιστρέφοντας από τη Βικτόρια στη Νέα Υόρκη....

«Οι αρχές και το στιλ διδάχθηκαν και το μέλλον θα είναι λαμπρό»...

Είτε το έγραψε απλώς και μόνο ως παρηγορητικό λόγο για το στραπάτσο, είτε το εννοεί, συλλήβδην το ελληνικό μπάσκετ και δη το οικοσύστημα της Εθνικής οφείλουν να εγκύψουν πάνω από την υπόθεση, να τη μελετήσουν εμβριθώς, να βγάλουν συμπεράσματα και εάν το κρίνουν σκόπιμο να εφικτό, να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Συμφωνώ και επαυξάνω σε αυτά που έγραψε χθες εδώ ο Σπύρος Καβαλιεράτος, οπότε πάμ’ παρακάτω...

Παρακάτω είναι η επόμενη ημέρα...

Η μάλλον, όπως λέει και ο Πιτίνο, το συμβόλαιο της επόμενης ημέρας, ώστε να μην αφεθεί η Εθνική στο έλεος του Θεού και να μη μείνουμε στις ευχές και στις προσευχές...

Να μη μείνουμε και στις... μπύρες που μπορούμε να πιούμε μαζί του τον Αύγουστο, όταν θα τον ξαναδούμε από κοντά.

Να γράψουν μια έκθεση ιδεών

Σε πρώτη φάση, εάν ήμουν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα ζητούσα από τον Πιτίνο και από καθέναν από τους προπονητές που τον πλαισίωσαν να μου γράψουν απόψε κιόλας, άμα τη επιστροφή τους, μια έκθεση ιδεών!

Ναι, έκθεση ιδεών, όχι τόσο με τα πεπραγμένα, αλλά με όλα αυτά που συνιστούν το δέον γενέσθαι: τι και πώς πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα...

Να γράψουν δηλαδή ο Σκουρτόπουλος, ο Μανωλόπουλος, ο Παπαθεοδώρου, ο Κουτσός και όλα τα μέλη του επιτελείου τι έμαθαν από τον Πιτίνο αυτές τις μέρες και πώς αυτά τα διδάγματα μπορούν να αξιοποιηθούν και να κεφαλαιοποιηθούν...

Ναι, εδώ ξανατίθεται επί τάπητος και σε μια μορφή δημόσιας διαβούλευσης το ένα και κατά πόσον είχαμε, έχουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε εθνικής σχολή μπάσκετ, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η υπόθεση δεν είναι παγιωμένη, αλλά δυναμική...

Αλλάζει το μπάσκετ, αλλάζουν και οι συνθήκες, οπότε δεν μπορούμε να μένουμε γαντζωμένοι σε παλιές ιδεοληψίες, τουναντίον χρειάζεται μια αναπροσαρμογή έστω και με βίαιο τρόπο!

Άφησα μια ατάκα και για τον επίλογο...

Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ έλεγε ότι «καμιά επιτυχία δεν είναι οριστική και καμιά αποτυχία δεν είναι μοιραία»...

Σωστό κι αυτό, έστω κι αν οι δικές μας απανωτές (μετά το 2009) αποτυχίες ή έστω αστοχίες μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο, μαγαρίζουν τα όνειρα μας και δεν μας αφήνουν ν’ αγιάσουμε...