Εγώ δεν είμαι προληπτικός, αλλά ο Μεσίνα (θα) τείνει να γίνει τέτοιος και μάλιστα προληπτικός του κερατά! Το εννοώ αυτό, διότι δεν του πάνε του δόλιου οι Πρωταπριλιές εδώ και χρόνια και ζαμάνια.. Κάθε τέτοια μέρα του είναι τόσο πένθιμη όσο η… Μεγάλη Παρασκευή!

Μια τέτοια μέρα το 2008, στον πρώτο αγώνα των playoffs είδε τον Ολυμπιακό (του Hall Of Famer πλέον, Παναγιώτη Γιαννάκη) να του γκρεμίζει το μοσχοβίτικο σπίτι με το buzzer beater του Λιν Γκριρ μετά το φάουλ του Νίκου Ζήση (74-76) και λίγη ώρα αργότερα πέθανε ο αδερφός του… Μια τέτοια ίδια μέρα, χθες, είδε τον Παναθηναϊκό (του για ένα φεγγάρι παίκτη του στην περυσινή σεζόν, Σέλβιν Μακ) να τον στραγγαλίζει και να διαπράττει εις βάρος του ένα ειδεχθές έγκλημα!

Καμιά από αυτές τις δυο ήττες δεν υπήρξε βεβαίως καταδικαστική: το 2008 απάντησε με δυο νίκες, προκρίθηκε στο Final 4 της Μαδρίτης και στέφθηκε πρωταθλητής, ενώ τώρα είχε δεμένο τον γάιδαρο του για την πρόκριση (ωστόσο μπορεί να του γλιστρήσει το πλεονέκτημα έδρας) και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω στα play offs…

Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ

Επίτηδες άνοιξα αυτή την υπόθεση με τον Μεσίνα που ξανάφυγε χολοσκασμένος όπως (πολύ περισσότερο τότε) και στις 6 Μαΐου του 2007, από αυτό το γήπεδο, στον αλήστου μνήμης τελικό ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ και στον Παναθηναϊκό…

Τότε ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έδιναν ρέστα εντός παιδιάς, χθες έβγαζαν τα λυσσακά τους από την εξέδρα των επισήμων… Έπαιζαν κι ελόγου τους σε αυτό το αλλόκοτο ματς: έπαιζαν με τις φωνές τους ή ακόμη και με τις οδηγίες τους όπως το "πρέπει να κάνουμε φάουλ" του Διαμαντίδη (που μάλιστα για να ακουστεί καθαρά έβγαλε για λίγο τη μάσκα) στην τελευταία κατοχή των Λομβαρδών στην παράταση….

Παρεμπιπτόντως το φάουλ δεν έγινε, ο Ντατόμε μπουμπούνισε το τρίποντο που δεν μπήκε και στο επόμενο κλικ ο Παναθηναϊκός, έραβε το έβδομο αστέρι στην πλουμιστή στολή του! Και πώς, αλλά και πότε και με ποιόν; Με μια επική ανατροπή από το -20 (22-42 στο 17ο λεπτό), στον τελευταίο χορό του στο ΟΑΚΑ, ανήμερα Πρωταπριλιά και με ήρωα από το κάγκελο -όπως λένε και οι αλογομούρηδες στον ιππόδρομο- έναν μη συνήθη και πάντως απροσδόκητο ύποπτο!

Για να μην παρεξηγηθώ, η πρότερη αναφορά μου δεν ενέχει το παραμικρό ίχνος ειρωνείας: τουναντίον το γράφω (και όχι με παρηγορητική πρόθεση) και το πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η νίκη είναι ένα ανδραγάθημα βγαλμένο από την ιστορία…

ΤΟ ΣΚΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΞΙΜΑΔΙ!

Βασικά είναι βγαλμένο από την υπερηφάνεια μιας ομάδας που έχει κατακτήσει έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και ακόμη και την ύστατη στιγμή, όντας αποκλεισμένη και λοιδορημένη (ενίοτε όχι αδίκως) έκανε το… σκατό της παξιμάδι και βγήκε από το τούνελ των έξι ηττών στα προηγούμενα επτά ματς και του πισωγυρίσματος της περασμένης Τρίτης απέναντι στην Μπασκόνια.

Πλάκα πλάκα, οι πιο μεγάλες αλήθειες (μπορούν να) λέγονται την ημέρα που έχουν την εθιμοτυπική τιμητική τους τα ψέματα και οι φάρσες! Προφανώς στην ανατρεπτική οικονομία του ματς έπαιξαν ρόλο βαρυσήμαντα αγωνιστικά στοιχεία: η… δραματική επί τα βελτίω μεταμόρφωση στην άμυνα (με παθητικό 24 πόντων στο δεύτερο ημίχρονο μετά τους 46 του πρώτου) και στα ριμπάουντ (9-17 στην ανάπαυλα, 39-36 στο τέλος), τα πιο λελογισμένα και σταθερά, λιγότερο αναλώσιμα και όχι πλέον πειραματικά σχήματα του Οντεντ Κάτας, η μαχητικότητα, η παρουσία πλείστων όσων πυλώνων στο παιχνίδι και βεβαίως η αφέλεια των Ιταλών!

Και κάτι ακόμη πιο μεγάλο και ιερό: ο διακαής πόθος και η σφοδρή επιθυμία του Παναθηναϊκού να πουλήσει ακριβά το τομάρι του και να αποχαιρετήσει το ΟΑΚΑ όρθιος, καμαρωτός και περήφανος, όχι τρεκλίζοντας, καθημαγμένος και ντροπιασμένος!

ΤΟ ΤΡΑΚΟ ΤΟΥ ΣΑΝΤ ΡΟΣ

Μια εικόνα από το μέλλον του αγώνα: την αναφέρω διότι σημείωσα το γεγονός, λες και ήξερα ότι θα έπαιζε κομβικό ρόλο στα δρώμενα.. Πέντε λεπτά και 23 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Χάουαρντ Σαντ Ρος τράκαρε πάνω στο στέρνο του Κέιλεμπ Ταρζούσκι και βγήκε νοκ άουτ… Ουδέν κακόν αμιγές καλού: ο Κάτας φώναξε τον Μακ, άλλωστε αυτόν έχει, αυτόν εμπιστεύεται!

Στα 18'' της κανονικής διάρκειας του ματς ο Σέλβιν Μακ έγινε ο ακατάλληλος άνθρωπος, στην ακατάλληλη θέση, την ακατάλληλη στιγμή… Διείσδυσε στη ρακέτα και το floater του ήταν της κακιάς ώρας!

Στο επόμενο κλικ ο Κέβιν Πάντερ με μία βολή έκανε το σκορ 68-70 και στο καπάκι ο Χεζόνια έγινε όνομα και πράγμα ο "Super Mario" με το... αεροπλανικό λέι απ που επέφερε την παράταση… Εκεί πια ο Μακ ξεσάλωσε!

Μιλάμε για άλλον παίκτη και –επειδή, ως γνωστόν, ρέπω προς την υπερβολή το γράφω και ξα μου… Στο ΝΒΑ, όποτε ανοίγει η κουβέντα για τoυς clutch players της λίγκας, η κουβέντα αρχίζει και τελειώνει στο "Dame time" του Ντέιμιεν Λίλαρντ… Τρόπον τινά και παρά το γεγονός ότι ο λεγάμενος δεν έβαλε κάποιο Buzzer beater, παρουσίασε τη δική του εκδοχή στους ηρωισμούς…

IT'S MACK TIME

Mack time, το δίχως άλλο!

Σαν να τον τσίμπησε μύγα τσε τσε ο επί οκτώ συναπτές σεζόν του ΝΒΑ, αφηνίασε, σεληνιάστηκε και έμοιαζε με Λίλαρντ και Στεφ Κάρι μαζί! Το αποτέλεσμα; Κατά σειρά, ένα τρίποντο, μια τάπα στον Πάντερ, δυο καλάθια μέσα στο βαμμένο, μια εύστοχη βολή, μια εξαιρετική προσωπική άμυνα, ε διάβολε τι παραπάνω δηλαδή κάνει ο Λίλαρντ!!!

Περισσότερο από το μπάσκετ (που ασφαλώς δεν του έλειψε μετά την ανάπαυλα), αυτή η νίκη προέκυψε από την ψυχή και την υπερηφάνεια του Παναθηναϊκού: ασφαλώς δεν βάζω την υπόθεση στη βάση της

φουστανέλας, της ξιφολόγχης και του "αέρα" στο αλβανικό μέτωπο του ’40, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ολική επαναφορά και η επική ανατροπή είχαν τέτοιο ηρωικό υπόβαθρο. Ηρωικό και συνάμα συναισθηματικό και εκπορευόμενο από το θυμικό του!

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ "LAST DANCE"

Χθες το βράδυ, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε τη δική του εκδοχή στο "last dance": έσυρε τον δικό του τελευταίο χορό στο ΟΑΚΑ (προτού επιβιβασθεί στον… υπερσιβηρικό για τα απανωτά ματς στο Κάουνας, στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα) και ήθελε να ρίξει τις βόλτες του στην πίστα λεβέντικα…

Οπερ και εγένετο, σε μια συναρπαστική και φαντασμαγορική παρτίδα…

Στα ύστερα του ματς ο home fatal της κανονικής διάρκειας του ματς, Σέλβιν Μακ έγινε ο απροσδόκητος ήρωας… Σαν να λέμε ο πρωτοχορευτής στο βαρύ ζεϊμπέκικο του Παναθηναϊκού! Νωρίτερα δίκην σκυταλοδρομίας, είχαν σύρει άλλοι τον χορό και ο ένας έδινε το μαντήλι στον άλλον…

ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

Μπορεί να μην απαντήθηκε το ερώτημα εάν και κατά πόσον μπορούν να συνταιριάξουν στην ίδια (χαμηλή ή ψηλή, με αλλαγές στα σκριν ή άνευ αυτών) πεντάδα ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο Μάριο Χεζόνια και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ωστόσο ο Μακ βρήκε το χωράφι οργωμένο για να ρίξει τη δική του σπορά και να τρυγήσει τους καρπούς…

Ο Μπεν Μπέντιλ κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό στην τρίτη περίοδο, ο κυριαρχικός Γιώργος Παπαγιάννης και ο do-it-all Ιωάννης Παπαπέτρου τον αναπτέρωσαν, ο Μάριο Χεζόνια του έδωσε το φιλί της ζωής και τον έστειλε συστημένο στην παράταση. Στο τέλος αυτής της αλησμόνητης βραδιάς οι Πράσινοι αποκόμισαν πολύ περισσότερα οφέλη από τη νίκη, που στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει ουσιαστικό (βαθμολογικό, εννοώ) αντίκρισμα…

Αυτή μοιάζει να είναι μια νίκη από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: από το παρελθόν καθόσον τέτοιες εμφανίσεις (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) ήταν ο στόχος που είχε τεθεί από την εκκίνηση της σεζόν, από το παρόν διότι αντάμειψε τον μόχθο της ομάδας και από το μέλλον, επειδή μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη και… κάβα για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας.

Νίκη από το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον ου μην και από το υπερπέραν!

Ε, διάβολε, όλα αυτά δεν τα λες, ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα μέσα στη… λυπητερή του αποκλεισμού!

Photo Credits: Eurokinissi